سَچو دوست
جيري جڏھن گهرَ جي ٻاھرين ڀت ٽَپي روڊَ ڏانھن لھي ويو تہ ٽام بہ ڊوڙندو ڀت تي چڙھي ويو.
جيري انَ مھلَ محمود ڪُڪِڙين واري جي ڀت تي چڙھي،ھيٺ لھڻ جي ڪري رھيو ھو.
"لڳي ٿو تہ جيري ۽ سندس دوست "ڪُڪڙو ڪُو" ڪجهہ خاص ڪري رھيا آھن. مون کي بہ ڏسڻ گهرجي تہ ڇا ٿا ڪن."ٽام دل ۾ سوچيو ۽ پاڻَ بہ ڀت تان لھي محمود جي گهر ٽَپي ويو.
محمود،ديسي ڪُڪِڙيون پالي شھر جي بازار ۾ وڪڻندو ھو.جيري جو دوست ڪڪڙو ڪو ھڪ ديسي ڪڪڙ جو چوزو ھو.ڪڪڙو ڪو ڏاڍو طاقت وارو ۽ ويڙھاڪ ھو.ھُو ٻين ڪڪڙين جي سنڀال ڪندو ھو.ھن ھڪ ڀيري ٽام کي بہ ڪُٽيو ھو.ٽام ھوشياريءَ سان ڀت تي ھلندو،محمود جي گهر جي پوئين حصي ۾ پھتو.اتي ئي اھو وڏو ڪمرو ھو،جنھن ۾ محمود جون ڪُڪڙيون واڙيلَ ھونديون ھيون.ٽام ڀت جي ڀرسان ئي نم جي وڻ پٺيان لڪي بيھي رھيو ۽ اتان پنھنجي مُنڍي ڪڍي ڪڪڙين واري ڪمري ڏانھن نھاريائين.
سڄو ڪمرو ديسي ڪڪڙين سان ڀريو پيو ھو. ڪمري جو در کليل ڏسي،ٽام جون اکيون چمڪڻَ لڳيون.
"جي ٻہ ٽي ڪڪڙيون ملي وڃن تہ جيڪر مزو اچي وڃي."ٽام اھو سوچي پنھنجن چپن تي زبان ڦيري.
انھيءَ مھلَ ئي ڪڪڙين واري ڪمري مان ڪڪڙو ڪو نڪتو.ھن جي چھنبَ ۾ ٻہ ٽي ڪاٺيون ھيون. ٻاھر نڪري ڪڪڙو ڪو مٿي نھاريو ۽ پنھنجا پرَ ھڻندو مٿي ڇِتِ ڏانھن اڏامي ويو.
کيس اڏامندو ڏسي ٽام ڊڄي ويو.ڪڪڙو ڪو ڏاڍو طاقت وارو چوزو ھو ۽ ڏسڻ ۾ صفا ڪو ديسي ڪڪڙ لڳندو ھو.
ڪمري جي ڇت تي ڪي آواز ٻڌي ٽام بنا ڪو آواز ڪرڻ جي وڻ تي چڙھي ويو ۽ ٽارين جي وچ مان ڏسڻ لڳو.جيري اڳي ئي ڇت تي بيٺو ھو.پلاسٽڪ جا ٽڪرا ڇت تي وڇايل ھئا ۽ انھن جي مٿان ڪجهہ پٿرَ ۽ ڪڪڙو ڪو جون آندل ڪاٺيون پيل ھئا.
جيري ۽ ڪڪڙو ڪو مٿي آسمان ڏانھن نھاري رھيا ھئا.ٽام بہ مٿي نھاريو تہ اھو ڏسي حيران ٿي ويو تہ آسمان تي ڪارو جُهڙ اچي ويو ھو.ايئن پئي لڳو تہ اِجهو مينھن وسيو.
ھاڻي ٽام کي سڀ ڳالهہ سمجهہ ۾ اچي وئي تہ جيري پلاسٽڪ جا ٽڪرا ڇو کنيا ھئا.ھو ٻئي ڇت جي ٽُٽلَ حصي کي ٺاھي رھيا ھئا تہ جيئن ڇت مان مينھن جو پاڻي نہ وھي ۽ ڪڪڙيون پُسڻَ کان بچي وڃن.
ٽام ڪمري جي ڄاريءَ وار درَ ڏانھن نھاريو.درُ اڃان بہ کُليل ھو.
"موقعو سٺو آھي. ڪڪڙو ڪو بہ جيري سان گڏ ڇت تي آھي.ڇو نہ ٻہ ٽي ڪڪڙيون کڻي اڄ پنھنجي دعوت پاڻَ ڪيان."ٽام چپن تي زبان ڦيريندي سوچيو.
پوءِ ھنَ ھڪ نھارَ (نظرَ) ڇت تي وِڌي ۽ ھوشياريءَ سان وڻَ تان لھي ڪڪڙين واري ڪمري ڏانھن وڌڻَ لڳو.
ٽام جيئن ئي ڪمري جي درَ کي ويجهو ٿيو تہ ھڪ ڪڪڙِ کيس ڏسي ورتو ۽ وٺي دانھن ڪيائين.ان جي دانھن ڪندي ئي سمورين ڪڪڙين "ڪُڙ ڪُڙ ڪُڙ" جا آواز ڪڍڻ شروع ڪيا.
ڪڪڙين جو گوڙ ٻڌي ڪڪڙو ڪو ڇت تان اڏامندو ھيٺ لھي آيو.
"ڪُڙ ڪُڙ ڪُڙڪ...ڪُڙ ڪُڙ ڪُڙڪ..."ڪڪڙو ڪو ھيڏانھن ھوڏانھن جانچڻ لڳو تہ ڪڪڙيون ڪھڙي شئي کان ڊِڄي ويون آھن.
ٽام تڪڙ ۾ وڻ جي پويان لڪي ويو تہ جيئن ڪڪڙو ڪو کيس ڏسي نہ وٺي.
ڪڪڙو ڪو ڪجهہ دير تائين اُتي چڪر ڏيندو رھيو ۽ پوءِ ڪو خطرو نہ ڏسي ھن ھڪ وڏو ٽپ ڏنو ۽ اڏامندو ڇت تي وڃي لٿو.
ٽام سوچيو تہ ايئن ڪم نہ ٿيندو.ڪا اٽڪلَ ڪرڻي پوندي.
اھو سوچي ھنَ ھيڏانھن ھوڏانھن نھاريو تہ سندس نھارَ ھڪ ڍيرَ تي پئي.ان ڍير تي ڪڪڙين جا ڪيترائي کَنڀَ پيل ھئا.اھي کنڀَ ڪڪڙين واري ڪمري جي صفائيءَ ۾ نڪتا ھئا.کنڀ ڏسي،ٽام جون اکيون چمڪڻَ لڳيون.ھڪ اٽڪلَ ھنَ جي حرڪتي دماغَ ۾ اچي وئي.ٽام مرڪڻَ لڳو.
ھو وڏي ھوشياريءَ سان بنا ڪو آواز ڪرڻ جي ڍير ڏانھن ويو ۽ اتان سمورا کنڀَ کڻي ورتائين.ڍيرَ تي ئي پلاسٽڪ جي ڏور جا ڊگها ٽڪرَ بہ ھئا.ٽام اھي بہ کڻي ورتا ۽ تڪڙ ۾ وڻ جي ٿڙ پٺيان لڪي ويو.
ٽام ڪڪڙين جا کنڀ،پلاسٽڪ جي ڏور سان پنھنجي بُتَ تي ٻَڌي ڇڏيا ۽ کنڀن ۾ لڪيل پنھنجي واتَ ۾ ھڪ چھنبدار ڪاٺي بہ وڌي تہ جيئن اھا ڪڪڙ جي چُھنبَ لڳي.پوءِ ھن پنھنجو پُڇُ پيٽ سان لڳايو ۽ چارَ ئي ڄنگهون گڏائي ڪڪڙ جيان ھلندو وڻَ جي پٺيان نڪري آيو.
ٽام کي ڪا وڏي ڪڪڙ سمجهي،ڪمري ۾ واڙيل ڪڪڙين جا ڇرڪَ نڪري ويا.سڀ ڪڪڙيون اچرجَ (حيرتَ) مان ٽام ڏانھن نھارڻ لڳيون.کانئن ڪُڙ ڪُڙ ڪرڻ بہ وسري ويو.ٽام کين ڏيکارڻَ لاءِ وات ۾ وڌل ڪاٺيءَ سان داڻو چُڳڻَ (کائڻَ) جو ناٽڪ بہ ڪرڻ لڳو.
ھوڏانھن مٿي ڇت تي ڪمَ ۾ رُڌل (مصروف) ڪڪڙو ڪو کي جڏھن ڪڪڙين جي ڪڙ ڪڙ جو آواز نہ آيو تہ ھنَ مٿان جهاتي پائي ھيٺ نھاريو ھڪ اوپري ۽ ڪنھن ٻِلي جيڏي وڏي ڪڪڙ ڏسي ڪڪڙو ڪو بہ اچرج ۾ وٺجي ويو.کيس سمجهہ ۾ نہ آيو تہ اھا ڪڪڙ ڪٿان آئي؟ھنَ جيري کي بہ اھا ڪڪڙ ڏيکاري.جيري بہ وائڙو ٿي ويو.
ڪڪڙو ڪو جيري کي اتي ئي ترسڻ جو اشارو ڪيو ۽ پاڻَ ڇت تان اُڏامَ ڀري سڌو اچي ٽام آڏو لٿو.
ٽام کيس پنھنجي آڏو ڏسي ڳڻتيءَ ۾ پئجي ويو.ھنَ کي لڳو تہ ھاڻي ھو کائڻ لاءِ ڪا ڪڪڙ ھٿ ڪري نہ سگهندو.
"ڪڙ...ڪڙ...ڪڙ..."ڪڪڙو ڪو ٽام ڏانھن چِتائي نھاريندي آواز ڪڍيو.
ٽام،ڪڙ ڪڙ جو آواز نہ پئي ڪڍي سگهيو ڇو جو سندس وات ۾ ڪاٺي ھئي.ھنَ ڪڪڙو ڪو کي ڏيکارڻ لاءِ ٻہ ٽي ڀيرا داڻو چُڳڻَ جو ناٽڪ ڪيو ۽ وڻَ کان ڪجهہ پَرتي ھليو ويو.
ٽام کان ڪا وَراڻِي (جوابُ) نہ ملڻ تي ڪڪڙو ڪو کي مٿس شَڪُ ٿي پيو تہ ھيءَ ڪا ڪڪڙ ڪونهي پر ڪا ٻِي شئي آھي.
ڪڪڙو ڪو بہ ھلندو ٽام جي ويجهو پھچي ويو.
ٻنهي کي اھا ڄاڻَ ئي نہ ھئي تہ سندن مٿان ھڪَ مصيبت اچڻَ واري آھي.
وڻَ کان مٿي،ڪارن ڪڪرن کان ڪجهہ ئي ھيٺ ھڪ بکايل بازُ اڏامي رھيو ھو.اھو باز ۽ پھاڙَ جي چوٽيءَ تي ھڪ آکيري ۾ ويٺل سندس ٽي چوزا صبح کان بک تي ھئا.ڪاري جهڙَ کي ڏسي مِينھن جي ڊپَ کان سمورا پکي ۽ جانور پنھنجي آکيرن توڙي ٻِرن ۾ لڪي ويا ھئا.باز کي ڪو بہ شڪار ھٿ نہ آيو ھو.ھاڻ جو ھنَ محمود جي گهر جي اڱڻ ۾ ھڪ وڏي ڪُڪڙِ ڏٺي سو سندس گِگَ ڳڙڻَ لڳي.ھنَ محمود جي گهر مٿان ٻہ ٽي ڦيرا ڏنا ۽ تڪڙ ۾ ھيٺ گُهتَ ھنيائين تہ جيئن اھا موٽي تازي ڪڪڙ کڻي پنھنجي چوزن جو پيٽ ڀري سگهي.
ڪنھن راڪيٽ جي ھلڻَ جھڙو آواز ڪندو،باز ڪڪڙو ڪو ۽ ٽام جي مٿان پھچي ويو.جيري باز کي ايندو ڏسي وڻَ جي ٽارين ۾ لڪي ويو.ڪڪڙو ڪو بہ ٽپ ڏئي پاسي تي ٿي ويو.پر وائڙو ٽام پاڻ کي لڪائي نہ سگهيو.بکايل باز تيزيءَ سان ٽام وٽ پھتو ۽ ان کان اڳ جو ٽام بہ ڪٿي لڪي ھا،بازَ کيس پنھنجن وڏن چنبن ۾ کنيو ۽ اتان ئي مُڙي واپس اڀَ (آسمان) ڏانھن اُڏامڻ لڳو.ٽام ڏاڍيون رڙيون ڪيون،پاڻَ کي ڇڏائڻَ جي جاکوڙَ (ڪوشش) ڪئي پرَ باز جي ٺُونگن کيس ماٺ ڪرائي ڇڏي.
ھڪ ڀيرو وري ٽام کي سندس لوڀَ،مصيبت ۾ وجهي ڇڏيو ھو.
ٽام کي بچڻَ جي ڪا راھَہ ڏسڻَ ۾ نہ آئي ۽ ھو روئڻَ جھڙو ٿي ويو.
"زَپڪ...زپڪ..." امالڪ (اوچتو) ھيٺان کان ھڪ آواز آيو. بازَ ۽ ٽام ھيٺ نھاريو.
نم جي وڻَ جي ٽارين مان ڪڪڙو ڪو زور زور سان پرَ ھڻندو مٿي اچي رھيو ھو.سندس پُٺيءَ تي جيري ڏنڊو کڻي ويٺل ھو.
کين ايندو ڏسي ٽام خوش ٿي ويو.جڏھن تہ باز جون اکيون ويتر ڳاڙھيون ٿي ويون.ٽام ڪجهہ وزني ھو سو باز کي اڏامڻ ۾ ڏاڍو زور پئي لڳائڻو پيو.ھنَ کي بک بہ ڏاڍي لڳي ھئي.سو ھن تڪڙ ۾ پنھنجي آکيري تائين پھچڻ پئي چاھيو.
ڪڪڙو ڪو ھڪ ڪُڪُڙ ھو ۽ ڪُڪڙَ گهڻي دير لاڳيتو اڏامي ناھن سگهندا.پر ٽام جي جان بچائڻ لاءِ ڪڪڙو ڪو زور لڳائي باز جي ويجهو پھچي ويو. باز ڪاوڙ ۾ ڏانھنس نھاريو ۽ کيس ٺونگو ھڻڻ جي ڪيائين.ان کان اڳ جو باز جو ٺونگو،ڪڪڙو ڪو کي لڳي ھا.جيري تڪڙ ۾ ڏنڊو اُڀو ڪيو ۽ باز کي مٿي تي وھائي ڪڍيو.
باز کي مٿي تي ٺاھوڪو ڌڪ لڳو ۽ اکين آڏو اوندھہ اچي ويس.
بازَ پنھنجي مُنھن کي ٻہ ٽي لوڏا ڏنا ۽ ڪاوڙ ۾ ھڪ وڏي رڙ ڪري جيري ڏانھن وڌيو.باز جيئن ئي ويجهو آيو ھن جيري کي ٺُونگو ھڻڻ جي ڪئي.اھو ڏسي ڪڪڙو ڪو اُبتي قلابازي ڏني ۽ پنھنجي کَڙُ جو ھڪ ٺاھوڪو ڌَڪُ باز کي ھنيائين.ڌڪ باز جي اک وٺ لڳو ۽ کانئس دانھون نڪري ويون.بازَ جي اک،نڪرڻَ کان بچي وئي ھئي.
باز جي حالت ڏسي جيريءَ بہ ڏنڊو ڦٽي ڪيو ۽ ڪڪڙو ڪو جي پُٺيءَ تان ٽپ ڏئي ٽام جي پوئين ڄنگهن کي اچي چنبڙيو.
ڪڪڙو ڪو ٿَڪجي پيو هو.ھاڻي وڌيڪ اڏامي نہ پئي سگهيو سو ھنَ ھڪ ٻِي قلابازي ڏني ۽ واپس وڻ ڏانھن اڏامڻَ لڳو.
جيري ڊڄڻَ بدران ھمتَ کان ڪم وٺندي ٽام جي ڄنگهن کي ھڪ زوردار جهٽڪو ڏنو.وائڙو ٿي ويل باز ٽام کي قابو ڪري نہ سگهيو ۽ ٽام سندس چَنبن مان ڇڏائجي ويو.
ٽام ۽ جيري ھيٺ زمين ڏانھن ڪرڻ لڳا.
جڏھن تہ بازَ افسوس مان ھنن ڏانھن ڏٺو ۽ سُورَ کان دانھون ڪندو پنھنجي آکيري ڏانھن اڏامڻ لڳو.
ٽام ۽ جيري پنھنجون اکيون ٻوٽي ڇڏيون ۽ زمين تي ڪِرڻَ جو انتظار ڪرڻ لڳا.ھنن کي پڪَ ٿي وئي تہ سندن بچڻ ڏکيو آھي.
پرَ سندن ڀاڳ ڀلا ھئا.ٻئي ڄڻا زمينَ تي ڪرڻ بدران، محمود جي گهرَ جي ڀرسان وھندڙ نديءَ ۾ وڃي ڪريا.
"ڇَپاڪ"جو آواز ٿيو ۽ ٻئي ڄڻا پاڻيءَ ۾ ھيٺ لھي ويا.
ٽام جڏھن واپس پاڻيءَ مان مُنڍِي ڪَڍي تہ ھنَ جي نھار ڪپَ (ڪناري) تي ڦٽل گاھَہ تي پئي.ھن تڪڙ ۾ ان گاھہ کي پڪڙيو ۽ ٽپ ڏئي پاڻيءَ مان نڪري آيو.
ڪجهہ دير اتي ئي ڪِري وڏا وڏا ساھَہ کڻڻ لڳو. پوءِ کيس جيري جو خيال آيو.ھن ھيڏانھن ھوڏانھن نھاريو پر کيس جيري ڏسڻ ۾ نہ آيو.
"ڇا جيري ٻڏي ويو؟"ٽام سوچيو ۽ ھنَ جي اکين ۾ ڳوڙھا اچي ويا. نيٺ بہ جيريءَ سندس حياتي بچائي ھئي.ھو رڙھندو نديءَ جي ڪپ تي اڳتي وڌيو.
"ميائون... ميائون..."ھن پاڻيءَ ڏانھن نھاريندي ڄَڻُ تہ جيريءَ کي سڏ ڪيو. پر کيس ڪا بہ وراڻي نہ ملي.
ٽام زور زور سان روئڻ لڳو.ھو جيري کي ڏاڍو تنگ ڪندو پر کيس جيريءَ سان پيار بہ ھو.ھنَ ڪڏھن سوچيو بہ نہ ھو تہ ايئن ھڪ ڏينھن جيري کيس ڇڏي ويندو.
انھيءَ مھلَ ئي پويان سِيٽيءَ جو آواز آيو.
ٽام تڪڙ ۾ پُٺتي ڏٺو تہ کيس جيري پنھنجي ڪنڌَ تي وارن سان چنبڙيل ڏسڻ ۾ آيو.پاڻيءَ ۾ ڪرڻ وقت جيري پاڻَ کي بچائڻ لاءِ ايئن ڪيو ھو.
ٽام خوش ٿي ويو.ھنَ روئيندي روئيندي وڏو ٽھڪُ ڏنو ۽ وري اتي ئي ڪِري پيو.