ساڀيان جو سَھو
ھُو پنھنجي گدي تي اچي ليٽو ئي مسَ جو ھنَ کي ساڀيان جي رانديڪن جو خيال آيو. ھو تڪڙ ۾ اٿيو ۽ ميز جي ھيٺان نھاريائين تہ کيس ساڀيان جا رانديڪا نظر آيا.جيڪي ساڀيان اُتي ئي وساري وئي ھئي.انھن رانديڪن ۾ ٽام جي قدَ جيڏو ڪنھن بُجن واري ڪپڙي جو ٺھيل ڀوري رنگ وارو سَھو بہ ھو. جنھن جي اکين واري جاءِ تي ٻہ ننڍڙا شيشي جا ٽڪرا لڳل ھئا.سَھي ۾ اندر ڪپھہ ڀريل ھئي.ڏسڻ ۾ صفا سچو سَھو پئي لڳو.سَھي واري رانديڪي کي ڏسي ٽام کي ھڪ اٽڪلَ ذھن ۾ آئي.
"ڇو نہ جيري کي تنگ ڪيان؟"ٽام سوچيو ۽ ميز تي رکيل قينچي کڻي ورتائين. پوءَ ھو ميز جي ھيٺان وڃي ويٺو ۽ سھي جي پيٽَ وٽان ڪپڙو ڪَٽڻَ لڳو.
گهرَ جي ھالَ ۾ ان وقت ڪير بہ نہ ھو.مالڪياڻي بہ پنھنجي ڪمري ۾ ھئي.
ٽام سَھي جو پيٽ چِيري،انَ مان سموري ڪپھہ ڪڍي ڇڏي.نڪتل ڪپھہ ھن فرش تي وِڇايل گِلمَ ھيٺان لڪائي ڇڏي.
ھاڻي سھي جو ڪپڙو صفا ڪوٽَ وانگر پئي لڳو.
ٽام ٽھڪ ڏنو ۽ اھو پائي ڇڏيائين.شيشي جي اکين مان کيس سڀ ڪجهہ چِٽو پئي ڏسڻَ ۾ آيو.ھال جي ڀت تي آئينو لڳل ھو.ٽام جڏھن ان ۾ پاڻ کي ڏٺو تہ ھن کي لڳو ڄڻ ھو ٽام نہ ھجي پر ڀوري رنگ جو جَهنگلي سھو ھجي.
ٽام ڏاڍو خوش ٿيو.ڇو جو کيس جيري کي تنگ ڪرڻ جو موقعو ملي ويو ھو.ھن ھال جي دريءَ مان جهاتي پاتي تہ کيس جيري باغيچي جي ڇَٻر تي قلابازيون کائيندي ڏسڻ ۾ آيو.اھو ڏسي ٽام ماٺ ۾ ھلندو ھال جي درَ وٽ پھتو ۽ ڪجهہ دير اتي ئي ترسي ھن بنا ڪو آواز ڪرڻَ جي در کوليو ۽ ھڪدم ڀوائتو آواز ڪڍي ٻاھر ٽپ ڏنائين.
جيري جيڪو پنھنجي مستيءَ ۾ لڳو پيو ھو.تنھن جو ھڪ رانديڪي کي دانھُون ڪندي ۽ ھلندي ڏٺو سو پاڻَ بہ دانھون ڪندي اُٿيو ۽ ڊوڙندو انب جي وڻَ تي چڙھي پنھنجي دوست نوريئڙي نيمني جي آکيري ۾ وڃي لڪيو.
ٽام،جيري کي ڊڄندو ڏسي ٽھڪ ڏيندو ڇٻر تي ليٿڙيون پائڻ لڳو.گهڻن ڏينھن کان پوءِ ھن جيري کي تنگ ڪيو ھو سو کيس ڏاڍو مزو آيو ھو.
ھوڏانھن نيمني جيري کي ڊڄندو ڏسي وڻ تان ھيٺ لِيئو پاتو تہ کيس سھي جي ڪپڙي ھيٺان لڪيل ٽام جو پيٽ نظر اچي ويو.جنھن کي ٽوپو ڏيڻ ٽام کي وسري ويو ھو.اھو ڏسي نيمنو،جيري وٽ آيو ۽ کيس ٽام ڏانھن اشارا ڪرڻ لڳو.جيري آکيري مان ٻاھر نڪري ھيٺ ڏٺو تہ ھو بہ ٽام کي سڃاڻي ويو.کيس ڏاڍي ڪاوڙ آئي تہ ٽام کيس ڪيئن نہ چريو ڪري ويو ھو.
ٽام بہ جيري کي تنگ ڪري ھاڻي گهر کان ٻاھر وڃي رھيو ھو.پڪ سان ھن جو ارادو ڪنھن ٻئي کي بہ ڊيڄارڻ جو ھو.اھو ڏسي جيري ڪنھن سوچ ۾ پئجي ويو.
نيمني اشاري سان کانئس پڇيو تہ "ڇا ٿو سوچين؟“
جيري،نيمني کي اُتي ئي ترسڻ جو اشارو ڪيو ۽ پاڻ وڻ تانَ ٽپ ڏئي ٻاھرين ڀت تي وڃي ويٺو. ٽام گهر جي درَ وٽ بيٺو ھيڏانھن ھوڏانھن نھاري رھيو ھو.
جيري پاڻ لڪائيندو ڀت تان لٿو ۽ ڊوڙندو روڊ ٽَپي اسپائيڪ ڪُتي واري گهر جي ڀت تي چڙھي ويو.
اسپائيڪ ان مھل گهر جي اڱڻ (پڌرَ) ۾ گهمي رھيو ھو.جيري سيٽي وڄائي ۽ اسپائيڪ کي ٻاھر ڏانھن اشارا ڪرڻ لڳو.اسپائيڪ ۽ جيري سٺا دوست ھئا سو اسپائيڪ ڪنڌ لوڏيو ۽ گهرَ کان ٻاھر نڪري آيو.
ٻاھر ايندي ئي سندس نظر ڀوري رنگ جي جهنگلي سَھي (جيڪو اصل ۾ ٽام ھو) تي پئي تہ کانئس ڇرڪ ڇڏائجي ويو.اسپائيڪ پنھنجا ڀوائتا چُھنبدار ڏند ٻاھر ڪڍيا تہ سندس گِگَ بہ وَھي آئي.
"واھَہ جو کاڌو آھي. اڄ تہ ڏاڍا مزا ڪندس." اسپائيڪ پنھنجي ڄِڀَ (زبان) ڪڍي سَھڪندي سوچيو.
ھوڏانھن ٽام کي ڄاڻَ (خبرَ) ئي نہ ھئي ھو ڪيڏي وڏي مصيبت ۾ ڦاسڻَ وارو آھي.
"ڀَئُو...ڀَئُو..."اسپائيڪ ھلڪي ڀؤنڪَ ڪئي ۽ ٽام ڏانھن ڊُڪڻَ لڳو.
ٽام ڀؤنڪڻَ جو آواز ٻڌي پُٺتي نھاريو تہ سندس نظر اسپائيڪ تي پئي.جيڪو پوري رفتار سان ڏانھنس پئي آيو.ٽام ڊپَ ۾ وٺجي ويو ۽ واپس پنھنجي گهر وڃڻَ بدران چؤنڪ ڏانھن ڊُڪڻَ لڳو.
ٽام کي ڊڪندو ڏسي اسپائيڪ ڪاوڙ ۾ اچي ويو.
"ڀَئُو...ڀَئُو...ڀَئُو..."اسپائيڪ ڏاڍيان ڀؤنڪيو ۽ وڌيڪ تيز،ٽام جي ڪڍَ ڊڪڻَ لڳو.
ٽام بہ پنھنجي سموري سگهہ (طاقتَ) سان ڊُڪي رھيو ھو تہ جيئن اسپائيڪ کان پاڻ کي بچائي سگهي.
اڃان ھُو چؤنڪَ کان ڪجهہ اورتي ھو جو ڪنھن گاڏيءَ جي ڦِيٿن جي چِيڪاٽ جو زوردار آواز ٿيو ۽ چؤنڪ جي کاٻي پاسي واري روڊ کان ھڪ ڪار نمودار (ظاھرُ) ٿِي ۽ ان روڍ تي ھلڻ لڳي جنھن تي ٽام ۽ اسپائيڪ ڊُڪي رھيا ھئا.
اھا ڪار جيئن ئي ٽام جي ڀرسان لنگهي تہ ان مان ھڪ ٻارڙيءَ جو آواز آيو..."بابا...بابا...ھو ڏسو منھنجو سھو ڊُڪي پيو“.
ڪار کي بريڪ لڳو ۽ اھا بيھي رھي.
ٽام ڊڪڻدي ڊڪندي پوئتي نھاريو تہ سندس وات ڦاٽي ويو.
ڪار مان ساڀيان لھي رھي ھئي.
"منھنجو سَھو...منھنجو سَھو..."ساڀيان رڙيون ڪري روئڻَ لڳي.
ٽام سان گڏ اسپائيڪ بہ بيھي،وات ڦاڙي ساڀيان ڏانھن ڏسڻَ لڳو.
"اي منھنجي ڌيءُ جا رانديڪا سھا. اتي ئي بيھي رھُہ.نہ تہ ھڻانءِ ٿو گولي."ساڀيان جي پيءُ تڪڙ ۾ ڪار مان لھندي چيو ۽ پنھنجي بندوق سِڌي ڪري ڇڏي.
اھو ڏسي اسپائيڪ ڪاوڙ ۾ ساڀيان جي پيءُ ڏانھن نھارڻ لڳو.ھن جهنگلي سھي کي کائڻ ٿي گهريو سو ھن کي ساڀيان جي پيءُ جي ڪا بہ پرواھہ ڪو نہ ھئي.ويچاري اسپائيڪ کي اھا ڄاڻَ ئي ڪو نہ ھئي تہ اھو جهنگلي سھو نہ پرَ ٽام ٻلو آھي.
"ڀَئُووووووو..."اسپائيڪ،ساڀيان جي پيءُ کي ڊيڄارڻَ لاءِ ڀوائتي نموني ڀؤنڪيو ۽ ٻيھر ٽام ڏانھن ڊڪڻَ لڳو.
اھو ڏسي ساڀيان جي پيءُ پنھنجي بندوق اسپائيڪ ڏانھن ڪئي ۽ گولي ھلائي ڇڏي.
ھڪ زوردار ڌماڪو ٿيو ۽ گولي اسپائيڪ جي پُڇَ وٽان لنگهي وئي.
اسپائيڪ تڪڙ ۾ بيھي پنھنجي پُڇَ ڏانھن نھاريو. اھو ڏسي اسپائيڪ جون اکيون ڦاٽي ويون تہ پڇَ تان سمورا وارَ ڇَڻِي ويا ھئا ۽ کَلَ ڏسڻ ۾ اچي رھي ھئي.ھنَ جو پڇُ گنجو ٿي ويو ھو.
اسپائيڪ تڪڙ ۾ پنھنجا ڏندَ چَپن ۾ لڪائي،ڊَپَ وچان ساڀيان جي پيءُ ڏانھن نھاريو ۽ ٻِي گهڙي،ڪنھن گُلرَ جيان ڪُوڪاٽ ڪندي تيزيءَ سان ڊڪندو واپس پنھنجي گهرَ ۾ گهڙي ويو.
جيري بہ وات ڦاڙيو،اھو سڀ ڏسي رھيو ھو.
ھوڏانھن ٽام گوليءَ جو ڌماڪو ٻڌي اُتي ئي ڪري پيو ۽ سندس ڄِڀَ،واڇَ مان نڪري لڙڪڻَ لڳي.
ساڀيان جي پيءُ،ٽام کي ساڀيان جو رانديڪو سمجهي کنيو ۽ ڪار جي ڊِڪيءَ (سامان رکڻ واري جاءِ) ۾ رکي ڇڏيو.
ٽام پاڻَ کي بَچائڻَ جي ڪا جاکوڙَ (ڪوشش) بہ نہ ڪئي ۽ ڪار اڳتي وڌي وئي.