تُون ته وسين ٻي پارَ، موُن
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان
ڀِڪّوُن سامهون سيِر جي
ڀَڄن ڪونه ڀتارَ، موُن
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان
پرکين ٿو مون کي ميان
ويهي پاڻ پَرارَ! مُون
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان
روز جُکائن جيءَ کي
واڳيتيل وِيچارَ، مُون
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان
اُڀُّ – ڪَپي اوڙاهه جا
ٻُرَن ڪُنَّ ڪَپارَ، مُون
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان
ڌار به هوندي، آنهه تون
مون کان موُر نه ڌارَ، موُن
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان