واڪا ڪري واءُ!
ڪيڏو تتيءَ تاءُ!
ڪيڏا ڪوسا ڪڪرا!
اهڙِءَ سُڃَ اپارَ ۾ ڪهڙو ساٿ سماءُ!
پنهنجن پيرن جو پيو ڇرڪائي پڙلاءُ.
ماڳُ نه ڀيڙو ڀاڳ کي لُنءَ لُنءَ پو به لڳاءُ.
آءٌ اَساهو، ڌيِر ڏي مون کي ڌرتي ماءُ!
شيخ اياز جي شاعريءَ جو هيءُ ڪتاب سندس واين جو مجموعو آهي ۽ سنڌي ادب ۾ شايد ۽ جديد سنڌي ادب ۾ ان وقت تائين يقينن هيءُ پهريون خالص واين جو مجموعو آهي، هن مجموعي ۾ جملي ڇاهٺ وايون آيل آهن. هيءُ شعري مجموعو. ”لڙيو سج لڪن ۾“، جيئن اُن جي نالي مان پڌرو آهي ۽ پڻ اُن جي فھرست ۾ آيل واين جي هر ابتدائي پد مان ڏسي سگهجي ٿو، شاعر جي انتھائي نراسائيءَ جي ڪيفيت جو ترجمان آهي: بلڪ نراسائيءَ کان وڌيڪ، پڙهندڙ کي، شايد، اُن جي ڪيفيت ناخوشيءَ يا ناراضپي جي محسوس ٿئي.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو