15
مير صاحب کي خاص نوڪر ٻڌايو.
’’مير صاحب! ٻاھر سھراب ۽ حيدر آيا آھن. وٺي اچان؟‘‘
مير صاحب ڪنڌ ڌوڻيو. ’’ها!‘‘
نوڪر تڪڙو تڪڙو ٻاھر ھليو ويو، واپسي ۾ سھراب ۽ ڪامريڊ کي وٺي بنگلي ۾ داخل ٿيو.
مير صاحب اٿي بيٺو، ’’اچو ڪامريڊ اچو!‘‘ ويھڻ جو اشارو ڏنو
سھراب ۽ حيدر سامھون بيڊ تي وڃي ويٺا. مير صاحب ڪرسي تي ويھندي سگريٽ دکايو .
’’ڇا کائيندو .... ڇا پينئدو!؟‘‘ مير صاحب پڇيو.
ڪامريڊ ڦورن جواب ڏنو، ’’مير صاحب کائڻ پيئڻ لاءِ تو وٽ تنھنجا واٺا ئي کوڙ آھن، ڪم جي ڳالهه ڪيو.‘‘
مير صاحب کي ڪامريڊ جو جواب ٽوھ جھڙو لڳو، ڪامريڊ جي حيثيت کان جواب ڳرو ھو، يڪدم ڪاوڙ جو ڍُڪ ڀري ورتو.
’’تڏھن مون وارن ھمراھن کي لولو لنگڙو ڪري، ھڻي ھُنن جا مٿا ڏاري وڌا اٿوَ!‘‘
وچ ۾ سھراب ڳالھايو،
’’مير صاحب! اسان جا مٿا ڦاٽندا ته، تو وارن ھمراھن جا مٿا اسٽيل جا ٺھيل ناھن جو ڪونه ڦاٽندا اصل مُدي تي اچو!‘‘
سھراب جي جواب مير صاحب کي لاجواب ڪري ڇڏيو.
ھڪ ساھي کان پوءِ مير صاحب چيو، ’’پڪ توھان کي خبر ھوندي ته، چوڌري اسان جي ذات ۽ قوم تي ٿو ڀونڪي!‘‘
’’ڪُتي کي ڀونڪڻ کان ڪنھن روڪيو آھي، ڪرڻو ڇا آھي ڳالهه ڪيو .‘‘ سھراب ڦورن چئي ورتو.
مير صاحب جذباتي لھجي ۾ چيو،’’ حرامي کي ماري وجھو!‘‘
’’پر اسان ڇو ماريونس!؟‘‘ سھراب پڇيو
اھڙي سوال تي مير صاحب طنزيا جملو چيو، ’’چوندا آھن جي گھر جا ڪتا ڀاڙي ٿي پون ته، گدڙ به اوڻايون ڪندو آھي.‘‘
سھراب جي چپن تي ھلڪڙي مُرڪ تري آئي.
’’مير صاحب ھڪ ڏينھن ھوئنن ئي حرامي کي اسان ماري وجھنداسين، پر فلحال ڇڏيونس ٿا، ڀل ڪجهه شريفن جي شرافت تان پردا کڄن!‘‘
اھڙي جواب تي مير صاحب جي جسم تي ڪويليون چڙھي ويون، ڪاوڙ جي دٻيل لھجي ۾ چيو،
’’جن کي ذات تي غيرت نه اچي ان کي زال تي غيرت ڪھڙي ايندي!‘‘
ڪامريڊ تُز جواب ڏنو،’’ ته پوءِ مير صاحب پنھنجون رنون سنڀاليو، اجايو اسان ڪامريڊن تي ميار نه ڏيو!
مير صاحب جي پيرن ھيٺان ھاڻ ڌرتي تپي ٽامو ٿي پئي ھئي، پير تپي سڄا ٽانڊا ٿي پيا ھا، ڪروڌ ۽ ڪاوڙ ۾ چيو، ’’
ڳالهه ڪيو، توھان ڇا ٿا چاھيو!؟‘‘
’’انھي ڪم جا پورا ڏھ لک وٺنداسين.‘‘ سھراب چيو
’’مونکي منظور آ.‘‘ مير صاحب بنا سوچي چيو، ’’توھان کي رقم شام تائين ملي ويندي پر ڪم احتياط سان ڪرڻو اٿوَ‘‘
ڪامريڊ اٿي بيٺو، ’’نه مير صاحب حرامي کي سري عام سڌيون گوليون ھڻنداسين.‘‘
مير صاحب ڳالھائڻ جي ڪئي پر..... ڪامريڊ مير صاحب جي ڳالهه وچ ۾ ڪٽي، وڌيڪ وضاحت ڪئي.
’’ مير صاحب توھان گھٻرايو نه، انھي سوئر جي رت جا ڇنڊا توھان جي دامن تي ڪونه پوندا.‘‘
مير صاحب اطمينان ڏيکاريو، ’’انھي ڪري ته توھان کي ڪم سونپيو آھي!‘‘
ھي ٻئي تڪڙا تڪڙا ٻاھر نڪتا.
سھراب پڇيو، ’’حيدر! حراميءَ کي ڪڏھن قوم تي غيرت آئي آھي!؟‘‘
ڪامريڊ وراڻيو، ’’پنھنجي رَن کري اٿس چوڌري سان، تڏھن بي غيرت کي غيرت آئي آ!! ‘‘