باب اٺون: ڪيونيگونڊي جي ڪهاڻي
”اوهه! مون کي تہ ڏيکار، ڪٿي آهي اهو نشان!“
ڪئنڊيڊ سادگي سان رڙ ڪندي چيو.
”پوءِ ڏيکارينديسانءِ. پهرين مون کي ڳالھہ ڪرڻ ڏي.“ ڪيونيگونڊيءَ وراڻيو.
”چڱو ڀلا، ٻڌاءِ.“ ڪئنڊيڊ چيو.
ڪيونيگونڊي ٻڌائڻ شروع ڪيو:
”ايتري ۾، اتفاق سان هڪڙو بلگيريائي ڪئپڻ اچي اتي نڪتو. هن مون کي رت ۾ ٻڏل ڏٺو، اهڙي حالت ۾، جو سپاهي منهنجي مٿان سوار هو، ۽ڪئپٽن جي اچڻ کي خيال ۾ نہ آڻي، کيس سلام بہ نہ ڪيائين. ڪئپڻ کي پنهنجي انهي بيعزتي تي سخت ڪاوڙ لڳي، ۽ تلوار جي هڪ ئي ڌڪ سان سپاهي جي سسي ڌڙ کان ڌار ڪري ڇڏيائين. پوءِ انهي ڪيپٽن منهنجي حفاظت ڪئي، ۽ ملم پٽي ڪرائي، جنگي قيدي طور، مون کي پنهنجي جڳھہ تي وٺي آيو. آءٌ اتي سندس ڪپڙن ڌوئڻ ۽ کاڌي تيار ڪرڻ جو ڪم ڪندي رهيس. ان ۾ ڪوبہ شڪ ناهي تہ هو مون کي تمام خوبصورت سمجهندو هو، ۽ آءٌ اها ڳالھہ بہ قبول ٿي ڪريان تہ هو بہ قداور ۽ سهڻو هو. سندس بدن نرم ۽ رنگ صاف هو، پر هو ايڏو عقلمند ۽ فلسفي جي چاڻ رکڻ وارو نہ هو،. ظاهر آهي تہ هن ڊاڪٽر پئنگلاس وٽان ڪا سکيا ڪانہ ورتي هئي. ٽن مهينن اندر سندس بچت ڪري رکيل رقم کپي ويئي ، تڏهن، نيٺ مون مان تنگ ٿي، هن مون کي ڊان اساچر نالي هڪ يهودي هٿ وڪڻي ڇڏيو. انهي يهودي جو هالينڊ ۽ پورچوگال سان ڏيساوري واپار هلندو هو، ۽ هو خاص ڪري عورتن جو گهڻو شوقين هو. هو انهي اميد تي مون سان مهربانيي جي ڪري هلت هلندو رهيو تہ آءٌ ساڻس راضي ٿينديس، پر ان ۾ ڪڏهن بہ ڪامياب نہ ٿيو، ڀلگيريائي سپاهي کان وڌيڪ آساني سان مون هن کي پاڻ کان پري رکيو. هڪ پاڪدامن عورت جي هڪ ڀيرو آبرو ريزي تہ ڪري سگهجي ٿي، پر ان سان هن جي ڪردار ۾ ڪمزوري بدران وڌيڪ مضبوطي پيدا ٿي پوي ٿي. منهنجي چڱي طرح نگراني ڪرڻ ۽ مون کي آساني سان راضي ڪرڻ خاطر، اهو يهودي مون کي ٻهراڙي جي هن محلات ۾ وٺي آيو، جتي اسين هينئر ويٺا آهيون. هن کان اڳ آءٌ سمجهندي هيس تہ اسان جي ٿنڊر ٽين ٽرنڪ جهڙو شاندار محل ڪو روءِ زمين تي ڪونہ هوندو، پر هي شاهي عمارت ڏسي محسوس ڪيو اٿم تہ آ ءُ غلطيءِ تي هيس.
” هڪڙي ڏينهن گرجا ۾، عبادت جي موقعي تي، ڪليسا جي وڏي ڀشپ جي نظر مون تي پئجي ويئي، ۽ هو سمورو وقت مون کي گهوريندو رهيو. عبادت جي مهل ختم ٿيڻ کان پوءِ هن مون کي چوائي موڪليو تہ کيس ڪنهن ضروري معاملي ۾ مون سان اڪيلائي ۾ ملڻو آهي. پوءِ مون کي سندس محلات ۾ وٺي ايا، جتي ڪليسا جي وڏي ڀشپ مون کان پنهنجي واقفيت وٺندي حسب نسب دريافت ڪيو. مون کيس جڏهن پنهنجي خاندان کان واقف ڪيو تہ هن سخت افسوس ظاهر ڪندي، مون کي چيو تہ ايتريقدر اعليٰ خاندان مان يٿ ڪري، هڪ يهودي جي ملڪيت ٿي رهڻ تنهنجي شان جي خلاف آهي. پوءِ هن ڊان اساچر يهودي ڏانهن چوائي مڪو تہ هو مون تان هٿ کڻي ڇڏي ۽ رضامندي سان منهنجي ٻانهن سندس مقدس خدمت ۾ پيش ڪري. پر ڊان اساچر يهودي بہ چڱي پهچ وارو ۽ درٻار ۾ رسوخ رکندڙ ماڻهو هو، سو کيس راضي ڪرڻ ڪو سٿرو ڪم ڪونہ هو. پهرين تہ هن صاف انڪار ڪري ڇڏيو، پر جڏهن ڪليسا جي وڏي ڀشپ کيس اها ڌمڪي ڏني تہ هو مٿس اعتقادي ڪارروائي ڪري، قرباني واري رسم جي موقعي تي کيس جيئرو جلائي ڇڏيندو، تڏهن هو البت نرم ٿيو، ۽ ٺاھہ ڪرڻ تي رضامند ٿيو. نيٺ ٻنهي جي وچ ۾ اهو سودو ٿيو تہ آءٌ ۽ هي محل، يهودي اساچر ۽ ڪليسا جي ڀشپ ٻنهي جي گڏيل ملڪيت سمجهي ويندي، ۽ سومر، اربع ۽ ڇنڇر جا ڏينهن يهودي هن محل ۾ اچي سگهندو. ۽ باقي ڏينهن ڪليسا جي وڏي ڀشپ جا ٿيندا. انيه ٺاھہ کي ڇھہ مهينا ٿي چڪا آهن، پر ٻنهي ڄڻن ۾ هن ڳالھہ تان تڪرار ٿي پيو آهي تہ ڇنڇر ۽ آچر جي وچ واري رات ٻنهي مانهن ڪنهن کي ملي. ان جو نبيرو اڃا ٿي نہ سگهيو آهي، ۽ انهي ڪري آءٌ اڃا ٻنهي کان بچيل آهيان. اهوئي سبب آهي، جو ٻيئي ڄڻا اڃا منهنجي محبت ۾ گرفتار آهن.
”ان وچ ۾ زلزلن کان ڇوٽڪاري حاصل ڪرڻ ۽ يهودي کي ڊيڄارڻ خاطر ڪليسا جي وڏي ڀشپ نيٺ قرباني واري رسم ادا ڪرڻ جوبندوبست ڪيو، ۽ ان موقعي تي مون کي حاضر ٿيڻ جي دعوت ڏئي، منهنجي عزت افزائي ڪيائين. مون کي عورتن واري حصي ۾ خاص ۽ شاندار جڳھہ تي ويهاريو ويو، ۽ قرباني جي رسم ادا ٿيڻ وقت عورتن ۾ سٺا طعام ۽ شربت تقسيم ڪيا ويا. سچ پچ تہ مون تي سخت هيبت طاري ٿي ويئي ۽ منهنجا لڱ ڪانڊارجي ويا جڏهن مون ٻن يهودين کي ۽ پوءِ ان بسڪائي کي باھہ ۾ سڙندو ڏٺو، جنهن پنهنجي روحاني ماءُ سان شادي ڪئي هئي. پر ان وقت منهنجي حيرت ۽ بيچيني جي حد ئي نہ رهي، جڏهن هوبهو استاد پئنگلاس جهڙي هڪ شخص کي قرباني جي رسم وارا ڪپڙا ۽ ٽوپي پهريل ڏٺم! مون بار بار اکيون مهٽي، چتائي، غور سان ڏٺو--- تان ڏٺم تہ اهو برابر استاد پئنگلاس ئي هو، جنهن کي ڦاسي ڏني ويئي. آءٌ اهو ڏسي غش ٿي ويس، ۽ اڃا مس هوش ۾ آيس، تہ توکي اگهاڙي بت سان بيٺل ڏٺم، تنهنجي اگهاڙي پٺي تي چهبڪ هنيا ويا. تون اندازو ڪري سگهين ٿو تہ مون کي اهو ڏسي ڪيڏو نہ عذاب ٿيو هوندو! منهنجي ڏک ۽ بيوسي جي انتها ٿي ويئي. پر هڪڙي ڳالھہ ضرور چونديس—تنهنجو بدن بلگيريائي ڪئپٽن کان گهڻو نرم، ۽ تنهنجي چمڙي جو رنگ ان کان گهڻو صاف ۽ کليل آهي. خير، مون کي انهي دردناڪ نظاري ديوانو ڪري ڇڏيو. آءٌ رڙ ڪرڻ تي هيس- ’اي ظالمو، وحيسو، اهڙو قهر نہ ڪريو!‘—پر منهنجي نڙي خشڪ ٿي ويئي هئي، ۽ ڳالهائڻ جي طاقت جواب ڏيئي چڪي هئي. هونئن به، منهنجون دانهون ۽ ڪوڪون ڀلا ڪهڙي ڪم جون ٿين ها؟ جڏهن توکي چهبڪ هڻي چڪا تڏهن مون دل ۾ ويچاريو: ’ منهنجو پيارو ڪئنڊيڊ ۽ ڏاهو پئنگلاس هتي لزبن ۾ ڪيئن اچي نڪتا؟ هڪڙو انهي لاءِ تہ ان کي هڪ سئو چهبڪ اگهاڙي پٺي تي لڳايا وڃن، ۽ ٻيو انهي لاءِ تہ کيس ڦاسيءَ تي لٽڪايو وڃي، سو بہ ڪليسا جي انهي وڏي ڀشپ جي حڪم سان، جيڪو منهنجي محبت ۾ گرفتار آهي، استاد پئنگلاس مون کي ائين ٻڌائي وڏو ظلم ۽ دوکو ڪيو هو تہ دنيا ۾ هرڪا ڳالھہ چڱا.ئي لاءِ آهي.‘
”تون اندازو لڳاءِ تہ آءٌ ڪهڙيءَ نہ بدحواسي جي حالت ۾ هونديس! ان وقت سمورا گذريل واقعا منهنجي ذهن ۾ تري آيا: پيءُ، ماءُ ۽ ڀاءُ جو قتل ٿيڻ، بلگيريائي سپاهيءَ جي ڪميڻائپ ۽ منهنجي سٿر کي زخمي ڪرڻ، تنهن کان پوءِ بلگيريائي ڪئپٽن جي غلام ٿيڻ ۽ سندس بورچياڻي ٿي رهڻ، تنهن کانپوءِ خبيث يهوديءَ ۽ ظالم ڪليسائي ڀشپ جي قبضي ۾ اچڻ، تنهن کانپوءِ پئنگلاس جهڙي ڏانهن انسان کي ڦاسي تي لٽڪندو ڏسڻ، ۽ وري اهو عبادت جو مقدس راڳ ٻڌڻ، جنهن سان گڏ توکي چهبڪ لڳندا رهيا—اهي سڀ واقعا هڪٻئي پويان منهنجين اکين اڳيان ڦرڻ لڳا. پر هي سمورا ڏينهن سڀ کان وڌيڪ منهنجي ذهن ۾ اهو واقعو ڦرندو رهيو، جڏهن ٿنڊر ٽن ٽرنڪ جي قلعي ۾، پڙدي پويا، تو اخري ڀيرو مون کي چمي ڏني هئي. توکي ٻيهر ڏسي، مون خدا جو شڪر ادا ڪيو، جنهن بيشمار آزماشن کان پوءِ توکي انهي هنڌ آڻي ڪڍيو، جتي آءٌ هيس. پوءِ مون پنهنجي ملازم ٻڍڙي کي اهو ڪم سونپيو تہ هوءُ تنهنجي سنڀال ڪري، ۽ جڏهن تنهنجي حالت بهتر ٿئي، تڏهن مون وٽ وٺي اچي. هن اهو فرض چڱي ريت ادا ڪيو، ۽ نيٺ اسان وڇڙين کي ملايو. توکي پنهنجي سامهون ڏسي، توسان ڳالهائي ۽ تنهنجون ڳالهيون ٻڌي مون کي جيڪا خوشي راحت محسوس ٿي رهي آيه تنهن منهنجي من تان چنتائون مٽائي ڇڏيون آهن .هاڻي، پهرين اچ ماني کائون--- تون بہ بکيو هونديون، مون کي بہ بک لڳي آهي.“
ٻنهي ڄڻن رات جي ماني کاڌي، ۽ وري بہ ساڳيا ڪوچ تي اچي ويٺا. هنن پنهنجون پيار ڀريون ڳالهيون پئي ڪيون، تہ ايتري ۾ ڊان اساچر يهودي، گهر جو هڪڙو مالڪ، اندر داخل ٿيو. اهو ڇنڇر جو ڏينهن هو، تنهنڪري مقرر ڪيل واري موجب، هو پنهنجي محبت جا جذبا ظاهر ڪرڻ آيو هو.