پوپٽ ۽ گلاب
ڳاڙهي گلاب جي ٻوٽي جو وڏو گلاب ڏکايل پئي ڏسڻ ۾ آيو جو اڄ سڄو ڏينھن سندس پيارو نيرن پرن وارو پوپٽ وٽس ڪونہ پھتو هو. کانئس ٻين گلن ڏک جو سبب پڇيو پر هن ڪونہ ٻڌايو. هو لڏي بہ ڪونہ رهيو هو ۽ نہ ئي پکين جي لاتين مان لطف اندوز پئي ٿيو. شام تائين سندس پريشاني وڌيڪ وڌي وئي. هُو پوپٽ لاءِ واجهائڻ لڳو، روز صبح ٿيندي ئي سڀ حسين پوپٽ اچي گلن تي ويھندا هئا پر نيرن پرن وارو سڀني کان سھڻو پوپٽ هن وڏي گلاب وٽ اچي پنکڙين ۾ لڪي ساڻس جام ڳالھيون ڪندو هو. گل پڻ کيس سندس جي رس جي خوراڪ پيش ڪندي ڌيان سان هن جون ڳالھيون ٻڌندو هو. پوپٽ سڀ سندر هئا. سڀني جي پرن تي دلپذير نقش و نگار قدرت جي ڪاريگريءَ جو وڏو ڪمال آهن. پر هن نيرن پرن واري پوپٽ جو تہ نمونو ئي ٻيو هو. گلاب سندس لاءِ اُتاولو ٿيندو ويو. هو پنھنجي دوست پوپٽ کان سڄي خبر چار معلوم ڪرڻ لاءِ آتو هو پر اڄ ٻيا پوپٽ آيا ۽ هيءُ نہ آيو. هن وري چوطرف نظر ڊوڙائي تہ کيس اندازو ٿيو تہ اڄ باغ ۾ آيل پوپٽن جو ڳاڻيٽو گهٽ آهي. ”ٿي سگهي ٿو ڪو مسئلو هجي؟“
هاڻي تہ شام ٿيڻ جو وقت اچي ويو ڳاڙهو گلاب نيري پوپٽ لاءِ واجهائيندي ڪومائڻ لڳو هو. کيس پڪ ٿي وئي تہ نيري پوپٽ جو اڄ هن کان پوءِ اچڻ محال آهي. خيالن ۾ پئجي ويو هاڻي کيس نيون نيون مختلف ديسن جون ڪھاڻيون ڪير ٻڌائيندو؟ سندس پنکڙين ۾ لڪي سرٻاٽ ڪير ڪندو؟ هو دکدائڪ ٿي ڪنڌ نوائڻ وارو هو جو سندس اکيون اوچتو مٿي کڄيون ۽ هن نيري پوپٽ کي ڏٺو جو ڏانھس ئي اچي رهيو هو. ڳاڙهو گلاب کيس ڏسي خوشيءَ وچان هڪدم کُلڻ لڳو. نيرو پوپٽ جيئن ئي سندس ويجهو آيو تيئن اداسيءَ سان چيائين” پيارا دوست! مون کي خبر آهي تہ تون منھنجي لاءِ پريشان ٿيو هوندين پر توکي شايد خبر ڪونھي ڪالھہ هن باغ ۾ ڪجهہ شيطان شرارتي ڇوڪرا آيا هئا. انھن سڀني پوپٽن کي ڏاڍو تنگ ڪيو کين جيئرو جهلڻ لاءِ هڪٻئي سان شرط لڳائي اسان جي پٺيان ڊوڙيا، ڪيترائي پوپٽ زخمي ٿي ويا. تہ ڪي مري ويا. آئون بہ گهڻو زخمي ٿي ويس. مون ۾ اچڻ جي اڄ سگھہ بہ ڪونہ هئي. پر فقط اهو سوچي آيس تہ منھنجو دوست منھنجي اچڻ جو انتظار ڪندو هوندو ۽ کيس ڪا بہ خبر ڪانھي تہ مون سان ڇا وهيو واپريو آهي“. ائين چوندي پوپٽ جي اکين ۾ لڙڪ اچي ويا. وري چوڻ لڳو”ڏس تہ سھي! انھن ڇوڪرن کي ذرو بہ قياس نٿو اچي جڏهن اهي اسان کي زور سان هٿن ۾ جهلي مروڙين ٿا تہ اسان کي ڪيتري تڪليف ٿي ٿيئي. اسين بہ جاندار آهيون جھڙيءَ ريت کين ڌڪ لڳڻ سان سور ٿيئي ٿو اهڙيءَ ريت اسان کي بہ ساڳيو سور ٿو ٿيئي. پوءِ هو ڇو اسان تي رحم نٿا ڪن؟ انھن کي ڪير اهو نٿو سمجهائي تہ اسان سان اهڙو بي رحميءَ جو سلوڪ نہ ڪن“.
پوپٽ پنھنجا لڙڪ صاف ڪيا ۽ گلاب ڏي نھاريائين. جنھن کيس تسلي ڏيئي پنھنجي نرم پنکڙين ۾ لڪائي ڇڏيو.