جان نثار ڪتو
عليءَ جي پيءُ کيس ٿورا دڙڪا ڏيڻ کانپوءِ ڪجهہ شرطن تي پونگڙ موتي رکڻ جي اجازت ڏيئي ڇڏي. موتي هڪ بي ضرر ۽ بهادر ڪتو ثابت ٿيو. عليءَ هن کي پنھنجي گهر ۽ ٻئي مال جي حفاظت لاءِ تيار ڪرڻ شروع ڪيو.
سياري جي مند شروع ٿي چڪي هئي. عليءَ جي پيءُ جو ڌنڌو سُڪو ميوو جابلو علائقن مان خريد ڪري شھر ۾ وڪڻڻ جو هو ۽ جابلو علائقا ڳوٺ فيض آباد کي ويجها هئا. جتي محمد علي پنھنجي دوستن سان گڏ وڃڻ جو پروگرام ٺاهيو. سندس چار پنج دوست پنھنجي آڪھن ۽ جانورن ۽ خيمن سان گڏ هليا. واپسيءَ ۾ گهوڙن ۽ گڏهن تي ميوي جا ٿيلھا ڀري رکيائون هڪ هنڌ رات پين تہ پوءِ خيما کوڙي جانورن کي بہ ساڻ رکي سمھي رهيا. رات جو اوچتو عليءَ ڏٺو تہ موتي سندس ڪنڌ تي پنھنجو ٿڌو نڪ پيو هڻي. ننڊ ۾ چيائين، ”مون کي سمھڻ ڏي، ڪجهہ ڪونھي آئون ٿڪل آهيان“ پر موتيءَ جند ڪو نہ ڇڏيس نيٺ هو اٿيو تہ ڇا ڏسي هڪ وڏو چيتو خيمي جي ويجهو ٻڪريءَ کي کائڻ پيو اچي. هن ٻڪريءَ کي بچائڻ لاءِ چيتي مٿي ٽپ ڏنو هڪ ننڍو ڇوڪرو چيتي سان ڇا مقابلو ڪري سگهي. ايستائين موتي اچي پنھنجا ڏند چيتي جي ڪنڌ ۾ وڌا، هاڻي تہ چيتو ٻنھي پويان لڳي ويو، عليءَ کي دسي ڪرائي تہ وري موتي وچ ۾ اچي وڃي ۽ هڻي پنھنجي تکن ڏندن سان چيتي کي ڇتو ڪري ڇڏيائين هن بہ کڻي عليءَ کي زور سان ڌڪو ڏنو آواز تي عليءَ جو پيءُ اٿي ويو رڙيون ڪري ٻين کي گڏ ڪيائين. جيڪي لٺيون ۽ باھہ جون اماڙيون کڻي اچي پھتا چيتو باھہ جون اُماڙيون ۽ ماڻهن جو گوڙ ڏسي وٺي ڀڳو.
علي زمين تي بيھوش ڪريو پيو هو تہ موتيءَ جي حالت بہ تمام خراب هئي. پھرين عليءَ کي هوش ۾ آندو ويو، سندس زخمن جي ملم پٽي ڪئي وئي. موتي تہ هوش ۾ ئي نہ پئي آيو. سڀني سمجهيو تہ اهو هاڻي ڪونہ بچندو. عليءَ روئڻ جو شروع ڪيو تہ موتيءَ اکيون کوليون ڪجهہ ڏينھن زندگي ۽ موت جي ڇڪتاڻ ۾ رهڻ کانپوءِ موتي ڪجهہ ٺيڪ ٿي ويو. جڏهن واپس ڳوٺ پھتا تڏهن محمد علي هر آئي وئي کي پيو ٻڌائيندو هو ته. مون کي سڀ چوندا هئا ته”هيءُ منڊو ڪتو پاليو اٿو، پر آئون ٿو چوان تہ اسان کي هاڻي موتيءَ کان مٿي ڪو بہ جانور ڪونھي ان جو اسان تي احسان آهي. جو هن جانثار ڪُتي پنھنجي جان جي قرباني ڏيندي اسان جي پٽ کي بچايو هيءُ اسان جو بهترين دوست آهي“.