بيوقوف جهرڪو
اهو ٻڌي جهرڪي ۽ جهرڪو جام خوش ٿيا. ۽ حيران پڻ. کيس چيائون اسان جا ٻيا ٻار وڏا ٿي پنھنجا آکيرا الڳ ٺاهي انھن ۾ رهن پيا. تون پڻ ڪجهہ ڏينھن ۾ پنھنجو آکيرو ٺاهج هن وقت آرام سان اسان سان رهي پئو.
ننڍو جهرڪو پڃري ۾ رهي سست ۽ ڪاهل ٿي ويو هو. کيس ٻاهر نڪري رزق جي ڳولا ۾ رُلڻ مشڪل لڳي رهيو هو. هن کي تہ بند پڃري ۾ کاڌو ملي ويندو هو. پر وري بہ ڪجهہ ڏينھن پنھنجي ماءُ پيءَ سان گڏ کاڌي جي ڳولا ۾ نڪتو پر پوءِ جلدي ٿڪجڻ لڳو هڪ ڏينھن چيائين” چاچي بندر وٽ مٽيءَ جون پياليون آهن پاڻ انھيءَ کان اهي کڻي آکيري ۾ رکون ان ۾ اناج گڏ ڪريون تہ روز نڪرڻو نہ پوي. جهرڪي چوڻ لڳي”اسان پکين جو دستور آهي تہ اسين روز صبح جو سوير کاڌي جي ڳولا ۾ نڪرندا آهيون اسان کي تہ رب پاڪ ڪڏهن بہ بکيو ڪونہ سمھاريو آهي. تون ڪھڙيون ڳالھيون پيو ڪرين؟“
ننڍو جهرڪو چوڻ لڳو، ”امان هاڻي دنيا بدلجي وئي آهي. اڳيون پراڻيون ڳالھيون نہ ڪر هاڻي دنيا ۾ ترقي ٿي وئي آهي. آئون تہ توهان جي فائدي جي ڳالھہ ٿو ڪريان. جيستائين آئون آهيان آئون خود ئي مٽيءَ جي برتن کي کاڌي سان ڀريندس توهان پاڻ ڪا بہ محنت نہ ڪريو“. آخر جهرڪو ۽ جهرڪي راضي ٿي ويا هُو پڻ ٻه ٽي ڏينھن جوش ۾ پيو، داڻو گڏ ڪندو هو. پر آخر سندس سستي انھيءَ محنت ۾ رڪاوٽ بڻي. روز وڃڻ نہ پڄيس. ٿورو کاڌو موجود ڏسي ٻين پکين سان راند روند ۾ لڳي ويندو هو ۽ جڏهن دل ٿيندي هيس گڏ ٿيل کاڌو اڪيلو ئي کائي ختم ڪري ڇڏيندو هو. جهرڪي ۽ جهرڪيءَ کي مٿس ڪاوڙ اچڻ لڳي. آخر هو پنھنجي کاڌي جي لاءِ روز نڪرڻ لڳا. هيءُ ننڍڙو جهرڪو کائي مست ٿي وڻ جي ٽاريءَ تي جهونٽا کائڻ لڳو. وڻ مٿان وڏي سِڪَت گذري. جنھن جو اهڙو تازو صحتمند جهرڪو ڏٺو. سو لامارو ئي هڪڙو ڏنائين، پنھنجي چنبن ۾ کيس کڻي ميدان ۾ سٽي کائڻ شروع ٿي وئي. جهرڪو ۽ جهرڪيءَ پنھنجي آکيري ڏي ان مھل واپس پئي آيا انھن اهو سڄو نظارو اکين سان ڏٺو پر ڪري ڪجهہ بہ نٿي سگهيا سندن اکين مان لڙڪ ڪري هيٺ مٽيءَ ۾ ملي ويا.