جهنگلي پاڏو
پاڏي جو هن کي وڻ تي جلدي چڙهندي ڏٺو کيس سخت ڪاوڙ آئي. اچي وڻ کي ڌوڻيائين. ارسلان بہ ٻنھي هٿن سان هڪ مضبوط ٽاريءَ کي جهلي ويٺو هو، پاڏي جو زور ڏسي سندس ساھہ ئي سُڪي ويو. وڻ جي هڪ وڏي ٽاري زور سان وڃي پٽ تي ڪري، چوطرف ڌوڙ پکڙجي وئي، پاڏو ڏانھس ڪاوڙ ۾ ڏسي اُتي ئي وڻ هيٺ ويھي رهيو. هاڻي تہ ارسلان بلڪل لوھہ ٿي ويو، وڻ جي وڏيءَ ٽاريءَ کي ڀاڪر پائي ٽنگيو پيو هو.
کائڻ پيئڻ جو ٿيلھو بہ ڪجهہ پريان جي وڻ ۾ رهجي ويو، پيٽ ۾ بک جا وَٽَ پوڻ لڳس تہ اڃ ۽ خوف وچان چپ سُڪي ٺوٺ ٿي ويس پر حياتي پياري آهي سو چپ ڪري مٿي ويٺو رهيو تہ مَنَ هيءَ جَزاَ هتان هٽي وڃي.
رات جي اونداهي ويجهي هئي پر پاڏي جي هتان هٽڻ ۽ وڃڻ جو پري تائين پتو نٿي پيو. هُو تہ مرڳو هيٺ زمين تي پيل گاھہ کائي ليٽي پيو ۽ ننڊ ڪرڻ لڳو. ارسلان سوچيو، وڃي تہ هونئن ڪونہ ٿو هاڻي ننڊ ۾ آهي تہ آهستي آهستي ڪري هيٺ لھي ڊوڙ پايان. جيئن ئي هيٺ لھڻ لاءِ ٿوري چرپر ڪيائين پاڏي کي ڄڻ سڄي خبر پئجي وئي. هُو آواز تي اُٿي ويھي رهيو. ارسلان دل ۾ ڏک ڪرڻ لڳو تہ سھي کي جهلڻ لاءِ جان جو جوکو کنيو اٿم گڏ ڪو دوست وٺي اچان هاتہ سٺو هو. جهنگ جي خطرناڪ جانورن سان اڪيلو پڄڻ ڏکيو آهي پر هاڻي ڇا ٿي ڪري سگهيو؟ وڻ تي ٽنگجي چيلھہ ئي چٻي ٿي وئي هئس. پٺن ۾ سور ٿيڻ لڳو تہ هٿ بي ستا محسوس ٿيس. دل ۾ چيائين، جي همٿ ٽوڙيم تہ پاڏي جو کاڄ ٿي ويندس ان ڪري جان بچائڻ لاءِ هوش ۾ رهڻو آهي. شھر ۾ گهرجي کٽ تي ڪونہ آهيان بلڪھ خونخوار جانورن جي جهنگ ۾ وڻ تي ويٺو آهيان، ايئن کيس وڻ کي ڀاڪر ۾ ڀريندي ننڊ اچي وئي. صبح جو پکين جي آواز تي اک کليس اللھ جو شڪر ادا ڪيائين تہ رات جو هُو ننڊ ۾ وڻ تان ڪرڻ کان بچي ويو. ننڊ سان جان ۾ ٻَل آيس پر بک ۽ اڃ سان هُن جو حال برو ٿي رهيو هو. ”مٺي بہ ماٺ مٺي بہ ماٺ“ وانگر هيٺ پاڏي کي ڏسي وري چپ ڪري ويٺو رهيو وري پوءِ بہ کيس هلڪو ننڊ جو جهو نٽو اچي ويو. صبح جا ڏھہ ٿيا تہ ڏٺائين پاڏو تہ هيٺ آهي ئي ڪانھ، تمام گهڻو خوش ٿيو سمجهي ويو ڪٿي پنھنجي شڪار لاءِ نڪري ويو آهي. احتياط ڪري آس پاس ڌيان سان ڏسي هيٺ لھي جلدي جلدي هلڻ لڳو بلڪھ ڊوڙڻ لڳو ورائي ورائي پويان بہ پئي ڏٺائين تہ پاڏو سندس پويان تہ ڪونہ پيو اچي. انھيءَ وچان ڌيان ڪونہ رهيس هڪ وڏي کڏ ۾ پير هليو ويس اها ظاهري طور گاھہ ۽ ٽارين سان ڍڪيل هئي، ويجهي وڻ جي ٽاريءَ ۾ هٿ وڌائين هيٺ اونھو ڪرڻ کان بچي ويو سمجهيائين پَڪَ ڪنھن شڪاريءَ پنھنجي شڪار کي ڦاسائڻ لاءِ اها کڏ کوٽي آهي. کيس ڪنھن جي ڊوڙڻ جو آواز آيو. پويان مڙي جو نھاري تہ ڇا ڏٺائين، جهنگلي پاڏو ڌوڙ جو طوفان اڏائيندو ڪاوڙ ۾ سندس پويان ڊوڙندو پئي آيو. ان مڪار ۽ چالاڪ پاڏي کيس لڪي ڏٺو پئي ۽ ماٺ ۾ سندس پيڇو پئي ڪيو. هُو خوش ٿيندو مٿس حملو ڪرڻ وارو هو. جو ارسلان گهُت ڏئي گُسي ويو. ۽ پاڏو پنھنجي لُوھہ ۾ وڃي کَڏَ ۾ ڪريو کَڏ مان ڄڻ مَٽيءَ جو طوفان نڪتو. ارسلان سک جو ساھہ کنيو. هاڻي ڏينھن شروع ٿيڻ لڳو. چوندا آهن ته”ڏينھن شينھن آهي“ سو ارسلان جو رات وارو خوف ختم ٿي چڪو هو. هن جون شيون جي وڻ ۾ ٽنگيل هيون سي کڻي اُتان روانو ٿيو. سھي جو جوڙو تہ ڪونہ مليو پر وڃي انھيءَ شڪاريءَ کي اطلاع ڪيائين جنھن شڪار لاءِ اها کڏ کوٽي هئي.