شينھن جهنگ جو بادشاھہ
سو ٻارو! ڳالھہ ٿي ڪئي سين تہ هڪ جهنگ ۾ خونخوار شينھن رهندو هو ڪراڙو هوندي بہ ان جو وڏو ڌاڪو هو. سڀ جانور کانئس ڪنبدا پيا هئا. شينھن روز شڪار ڪري هن جهنگ جا ڪيترائي جانور کائي چڪو هو. باقي سو ٻليءَ سان سندس دوستي هئي. ٻليءَ لاءِ مشھور آهي تہ اها شڪل ۾ پڻ شينھن سان مشابهت رکندي آهي تہ ان جو شينھن چيو پڻ مڃيندو آهي. اردو زبان جو پھاڪو آهي”بي بلي شير ڪي خالھ“
جهنگ جا جانور ڏينھون ڏينھن کٽندا پئي ويا. باقي بچيل جانورن ۾ منجهن صدمو پئي پيدا ٿيو تہ جي شينھن جي شڪار ڪرڻ جي اها رفتار رهي تہ پوءِ تہ هن جهنگ ۾ ڪير بہ زندہ جانور ڪو نہ بچندو، سواءِ شينھن ۽ سندس ڪجهہ ساٿين جي. سڀني گڏجي پاڻ ۾ مشورو ڪيو تہ ڪنھن نموني کيس روڪيو وڃي تہ ٿورو اڳتي وڃي شڪار ڪري هن جهنگ جي جانورن تي رحم ڪري سو گڏجي پاڻ ۾ ميٽنگ ڪري ٻليءَ معرفت نياپو موڪليائون پر اهو شينھن ئي ڪٿي جو مڃي، اهو تہ طاقت جو نشي ۾ ٻڏل هو کيس اهي ٻيا للوُ پنجو جانور تہ اک هيٺ ئي ڪونہ ٿي آيا.
شينھن بادشاھہ کي اها بہ خبر هئي تہ جهنگ ۾ جيڪڏهن ڪير بغاوت ڪري پيو تہ اها لومڙي آهي. جا تمام چالاڪ هئڻ ڪري سڀني جانورن کي پنھنجي پاسي ڪري هن جهنگ ۾ ڪا تحريڪ هلائي سگهي ٿي. اهو سوچي لومڙيءَ کي پاڻ وٽ گهرائي ڏاڍي دٻڙاٽ پٽيائين ۽ کيس وارننگ ڏنائين تہ آئيندہ لاءِ محتاط رهي، ڪير شينھن خلاف ڳالھائي تہ سندس زبان بند ڪري نہ تہ سندس خير ڪونھي. لومڙي ظاهري طور تہ چپ ٿي وئي ۽ منھن ڀيلو ڪري چيائين ته”بادشاھہ سلامت توهان کي منھنجي ڪا بہ شڪايت ڪونہ ملندي“ پر سندس دل ۾ ٻين جانورن جي روز روز مرڻ جو ڏاڍو ڏک هو، خبر هيس تہ اهو وارو اسان لومڙيءَ جي قوم جو بہ اچي سگهي ٿو. سو وري بہ لڪ ڇپ ۾ شينھن خلاف مزاحمتي تحريڪ هلائيائين. سڀني جانورن کي گڏ ڪري دونھادار تقرير ڪري ڳوڙها ڳاڙي احساس ڏيارايائين تہ ”اکيون نہ پوريو سڀ جا سڀ مري ويندؤ“ انھيءَ اجلاس ۾ ٻليءَ کي ڪونہ گهرايائين تہ جيئن شينھن کي خبر نہ پئي سگهي ۽ تحقيق ان ريت ٿيو سڀ جانور لومڙيءَ سان شامل ٿيا ۽ ٻليءَ ۽ شينھن کي ڪا بہ خبر ڪونہ پئي سگهي. گڏجي هڪ ترڪيب تي عمل ڪرڻ جو ٺهراءُ پاس ڪري ڇڏيائون.
هاڻي ڇا ٿيو، جو سڀني هن سوچيل سمجهيل ترڪيب تي عمل ڪرڻ شروع ڪيو. منصوبي مطابق ڪُئن کي زمين ۾ مھارت سان سوراخ ڪري ٻَر کوٽڻا هئا سڀني جانورن هاٿيءَ سميت گڏجي هڪ وڏو تلاءُ کوٽي تيار ڪيو پوءِ گڏجي اللھ تعاليٰ کان برسات جي دعا گهرڻ لڳا. گرمين جا ڏينھن ۽ برسات جو موسم هجي ڌڻيءَ سڳوري کي بہ هنن بي زبان جانورن تي ڪھل اچي ويئي ايتري تہ زبردست برسات پئي جو سڄو جهنگ مينھن جي پاڻيءَ سان ڀرجي ويو ۽ تلاءُ پڻ ٽوٻا ٽوٻ ڀرجي ويو، هاڻي تہ منصوبي تي عمل ڪرڻ جو وقت اچي ويو، هڪ هرڻ کي شينھن جي غار وٽ موڪليو ويو جتي هُو آرام ڪري رهيو هو صبح کان بکايل شينھن جيئن ئي هرڻ جو آواز ٻڌو سندس وات ۾ پاڻي اچي ويو، گجگوڙ ڪري ٻاهر آيو. هرڻ کي حراسان ڪرڻ چاهيائين تہ هرڻ وٺي تلاءُ ڏي ڊوڙ پاتي، شينھن پڻ سندس پويان ڊوڙيو شينھن تيز رفتاريءَ سان ڊوڙيو هرڻ هڪدم تلاءُ ۾ ٽپو ڏنو شينھن بہ پاڻ کي سنڀالي نہ سگهيو ۽ وڃي تلاءُ ۾ ڪريو. هرڻ کي تہ هاٿيءَ پنھنجي سونڊ ۾ جهلي ٻاهر ڪڍيو پر جهنگ جو بادشاھہ شينھن پاڻيءَ اندر ٽٻيون ڏيڻ لڳو. هاڻي تہ تلاءُ وٽ سڀئي جانور اچي مڙيا خوشيءَ وچان نعرا هڻڻ لڳا. شينھن غوطا کائڻ ۽ گڏ معافيون گهرڻ لڳو. اتي لومڙيءَ جي دل ۾ قياس آيو. هن ئي سڀني جانورن جي جماعت کي شينھن کي معاف ڪرڻ جي درخواست ڪئي ۽ سڀني جڏهن مڃيو تڏهن لومڙيءَ ٻليءَ جي ضمانت تي شينھن کي تلاءُ مان ٻاهر ڪڍڻ جو بندوبست ڪيو. شينھن ٻاهر اچي ڦڪو ٿيو ۽ سڀني کان معافي گهرندي مھرباني مڃيائين ۽ اڳتي اهڙي ظلم کان توبھہ ڪيائين.