ڪوئل
اتي هڪ چالاڪ لومڙي ان انتظار ۾ ويٺل هئي تہ ڪڏهن انگور ساون مان پيلا ٿين تہ اهي مٺا انگور کڻي کاوان، اڄ هوءَ پنھنجي گهران انگورن جي شاخن کي ڏسڻ لاءِ نڪتي تہ جيئن ڏسي تہ ڪيترا انگور ساوا ۽ کٽا آهن تہ ڪيترا پيلا ٿي رهيا آهن. جيئن ئي اُتي پھچي نظر مٿي ڪيائين، تيئن دل خوش ٿي ويس، انگورن جون وليون پکڙجي هيٺ لڙي آيون هيون. سندس منھن ۾ پاڻي اچڻ لڳو، ”واه ايترو مزو ايندو پيلا انگور کائيندي“ مٿان آواز ٿيو”ڪو ڪو“ لومڙيءَ پڇيو ”ڪير آهي؟“ ڪوئل وري چيو”ڪو ڪو ڪو“ هن ٻيھر پڇيو ڪوئل ڏٺو تہ هوءَ لالچ وارين نظرن سان انگورن کي ڏسي رهي آهي خيال ٿيس تہ جي هن انگور پٽڻ لاءِ وَل کي لوڏيو تہ پوءِ آئون تہ ڪري پونديس ۽ هيءَ لومڙي تہ مون کي زندہ ئي کائي ڇڏيندي. سو کيس اٽڪل سمجهہ ۾ آئي چيائين. ”انگور جي ڌيءَ آهيان“
لومڙيءَ حيرت سان چيو”انگور جي ڌيءَ؟ اهو ڪھڙو رشتو آهي؟“ ڪوئل چوڻ لڳي تہ، ”انگورن جي هن ٻوٽي مون کي گهڻي وقت کان پنھنجي سنڀال لاءِ رکيو آهي ۽ چيو آهي تہ خيال رکج تہ ڪير مون کي پچڻ کان اڳ نہ ٽوڙي“. لومڙي حيران ٿي وئي هوءَ چالاڪ بہ هئي چوڻ لڳي تہ انگور پچي هيٺ ڪرندا آئون تہ اهي کائينديس تون ڇو مٿان نٿي لھين؟“
ڪوئل وري ”ڪو ڪو ڪو“ ڪرڻ لڳي ڳائي بس ڪري فخر سان چيائين، ”منھنجي مٺي ۽ سُريلي آواز تي انگور پچي راس ٿا ٿين اهو سڀ منھنجي آواز جو جادو آهي، اهو ايترو تہ سٺو آهي جو انسانن کي بہ جهومائي ٿو وٺي“ لومڙيءَ ڏٺو هيءَ ڪوئل تہ انگور کائڻ بلڪل ڪونہ ڏيندي هڪڙي منٽ ۾ ٽپ ڏنائين تہ ڪا شاخ هيٺ اچي جنھن مان هوءَ انگور پٽي کائي، پر شاخ مان فقط چند ساوا انگور ڪريا جيڪي جڏهن هن منھن ۾ وڌا تڏهن گلي ۾ سور ٿيڻ لڳس. ڪوئل سمجهائيندي وري وڏي آواز سان نصيحت ڪئي” پياري لومڙي تون هتان هلي وڃ انگور اڃا کٽا آهن، تنھنجي کائڻ کان زور آهن، خوامخواه پنھنجو گلو خراب ٿي ڪرين. آئون هتي چوڪيداريءَ لاءِ ويٺي آهيان، جڏهن انگور پچي ويا توکي خود ئي سڏ ڪنديس.“ چالاڪ لومڙيءَ کي بہ ڪوئل ٺڳي روانو ڪيو ۽ خود وڻ تي ويھي ڳيت ڳائڻ لڳي.