ننڍڙو پکي
شام جو جڏهن ڪبوتري واپس آئي تڏهن ڏٺائين تہ سندس ميوا ڪجهہ ٿورا لڳي رهيا هئا هن سوچيو تہ آئون تہ وڏو ڍڳ ڇڏي وئي هيس، پڪ منھنجو ننڍڙو راند ۾ ٻين پکين سان لڳي ويو ۽ ڪانگ ۽ طوطا ميوو کائي ويا آهن. ڪنھن مھل اهو بہ سوچيائين تہ ”خود کاڌا هوندس“ هوءَ جيئن گهڻو سوچي تيئن کيس پنھنجي محنت سان گڏ ڪيل ميوي جي خيال کان ڪاوڙ ٿيئي. آخر پکيءَ کان پڇيائين،”ٻيا ميوا ڪٿي آهن؟“ هن چيو تہ ”امان ايترائي هئا“ ڪبوتري ڪاوڙ ۾ کيس چيو تہ ”تون ڪوڙ ڳالھائي رهيو آهين“. هُو جيترو پنھنجي صفائيءَ ۾ ڳالھائي تيئن هُن جي ڪاوڙ وڌندي وڃي. آخر ۾ پنھنجا چنبا ۽ ٺونگون هڻي کيس اڌ مئو ڪري ڇڏيائين. هن معصوم جو ڪنڌ بہ هڪ پاسي ڍرڪي پيو. ٿوريءَ دير کان پوءِ جڏهن ڪبوتريءَ جي ڪاوڙ لٿي تڏهن سوچيائين تہ، ميوا ڳڻي تہ ڏسان، انھن کي ڳڻيائين پوءِ سندس رت ئي سُڪي ويو. جسم مان جان ئي نڪري ويس اُهي تہ ايترائي هئا جيترا هوءَ ڇڏي وئي هئي. سڄي ڏينھن جي تيز اُس لڳڻ ڪري سُڪي ٿورا ننڍا ٿي ويا هئا. هاڻي تہ کيس گهڻو افسوس ٿيو پنھنجي چهنب سان پٽ کي اٿارڻ لڳي، پنھنجي چهنب ڪڏهن ان جي ڪنڌ تي ڦيري ڪڏهن منھن تي، کيس سڏيندي، روئيندي رهي. گڏوگڏ چوڻ لڳي، پُتو اٿ، پُتو اٿ! ميوا پورا آهن، ” هڪڙو بہ گهٽ ڪونھي پنھنجي پيرن سان کيس لوڏيندي روئيندي رڙيون ڪيائين، ”پُتو اٿ، ميوا پورا پُتو اٿ، ميوا پورا“ پر پُتو هجي جو اٿيئي.
هڪ ماءُ پنھنجي اولاد کي ڪاوڙ ۽ بي سمجهيءَ سان ماري ڇڏيو، هن ڪبوتريءَ جي انھيءَ ڪھاڻيءَ ٻڌندي آخر ۾ عارف پنھنجي لڙڪن کي روڪي نہ سگهيو. کيس ماءُ جي بدگماني ۽ پڇتاءُ واري هن ڪھاڻيءَ جي پڇاڙي ڏاڍي دردناڪ لڳي جا جڏهن ننڍڙي گلابي پکيءَ کي مرڻ کان پوءِ مٽيءَ واري رنگ جو ٿيندي ڏسندي آهي ۽ مٿس ماڪوڙيون کائڻ لاءِ وري ٿيون وڃن تڏهن هن جا غم ناڪ آلاپ ۽ رڙيون هيڪاري هانءُ ڏاريندڙ ٿا هجن. عارف جي دل ۾ هن ”ڪبوتريءَ ۽ سندس معصوم پکيءَ پُتو لاءِ ڏاڍو ڏک ڀرجي ويو. هن پنھنجي دوست قاسم کي جڏهن اها ڪھاڻيءَ ٻڌائي تڏهن پڻ سندس اکين مان آب جاري ٿي ويو. (ماخوذ)