اڄوڪي محبت
چيائين ”محبت لفظ جي معنيٰ ۽ مفهوم کي اڄ تائين ڪنهن اڪابر به اهڙو بيان نه ڪيو آهي، جو ان اڳيان فل اسٽاپ آڻي ڇڏجي ۽ ٿئي ان ڪاڻ ٿي ته ڪائنات جي جڙڻ مهل محبت به جڙي هئي. اڄ جڏهٿن ڪائنات جو وجود توکي نظر اچي ٿو، تڏهن توکي محبت به نظر اچي ٿي، ڇو ته محبت ۽ ڪائنات هڪ سڪي جا ٻه پاسا آهن. محبت ڪائنات سان ئي سلهاڙيل آهي. ڪائنات جي هر شيءِ مان محبت جو جلووو ۽ جهلڪ جهجهي ملندي. ڇو ته ڪائنات جي ڪل ئي شين ۾ محبت آهي. ڪائنات ته پاڻ ئي حسين آهي. ان جي ته هر شيءِ به حسين آهي ۽ حسين شيءِ جي حسن ۾ اهڙو ته ڪمال و جمال هوندو آهي جو ان کي پسڻ سان دل ان طرف مائل ٿي ويندي آهي ۽ محبت جنم وٺندي آهي پر ڪي ڪي اهڙيون حسين شيون هونديون آهن جيڪي دل کي لڀائيندڙ ۽ متوجهه ڪندڙ به هونديون آهن، جنهن ڪري پوءِ ڪائنات جي ڪنهن خوبصورت تخليق سان بي بها ۽ بي انت محبت ٿي وڃي ٿي“.
پڇيومانس ”ڀلا ماڻهو محبت ڇو ڪندا آهن؟“
ٽهڪ ڏيندي چيائين ”اهو به ڪو سوال آهي، جو جنهن جو جواب ڏجي“.
چيومانس ”هر سوال پنهنجي جاءِ تي هڪ سوال هوندو آهي، جيڪو جواب جي طلب رکندو آهي“.
چيائين ”بلڪل! تو سهي چيو جيئن جو هڪ سوال، جواب جي طلب رکندو آهي، ٺيڪ اهڙي طرح جڏهن ڪائنات ۾ موجود ٻه دليون پاڻ ۾ هڪٻئي لاءِ ڌڙڪنديون آهن، هڪ ٻئي کان سواءِ رهي نه سگهنديون آهن. اهي هڪٻئي جي طلب رکنديون آهن تڏهن اهي محبت ڪرڻ لڳنديون آهن“.
پڇيومانس ته ”ماڻهو محبت کي سڪون ۽ راحت سمجهندا آهن پر مان جڏهن ته ان کي وقت جو زيان، پريشانين، سورن، تڪليفن ۽ اذيتن جو نالو ڏيئي ان کي فضول ۽ بيڪار سمجهندو آهيان. ڇا خيال آهي؟“
چيائين ”محبت کي جيڪي دردن ۽ سورن جو نالو ڏيئي ان کي فضول سمجهندا آهن، اصل ۾ انهن کي محبت جي خبر ناهي هوندي يا ته کين محبت ڪرڻ ناهي ايندي. محبت جو لفظ راحت ۽ سڪون جي لفظن سان رقص ڪندڙ هجي ٿو. ڪير ٿو چوي ته محبت ۾ پريشانيون ۽ سور هوندا آهن…! پر محبت جي موجودگي ۾ اهڙي قسم جو خيال نه رهندو آهي“.
چيومانس ”اهو وري ڪيئن؟ حالانڪه محبت ڪرڻ کان اڳ ماڻهوءَ جي زندگيءَ ۾ هڪ نظم و ضبط هجي ٿو پر ان کان پوءِ ان ۾ بي ترتيبي اچي وڃي ٿي.
چيائين ”جيڪا ترتيب محبت کان پوءِ اچي ٿي، اها ان کان اڳ ڪٿي هجي ٿي ڇو ته محبت جڏهن به جنم وٺندي آهي تڏهن هر شيءِ جو احساس ٿيڻ لڳندو آهي، هر شيءِ جي اهميت ۽ افاديت جي خبر پئجي ويندي آهي“.
چيومانس ”بلڪل صحيح! جڏهن محبت کان پوءِ هڪ احساس پيدا ٿيندو آهي تڏهن اهو احساس پائيدار ڇو نه هجي ٿو، اهو احساس ٿوري وقت لاءِ ڇو هجي ٿو، اهو مستقل ڇو نه ٿو هجي“.
پڇيائين ته ”ڪيئن…؟؟؟“
چيومانس ”انهيءَ محبت کان پوءِ پيدا ٿيل اهو احساس جيڪو پهريان هڪ ٻئي کي هڪ ٻئي جي جذبن ۽ احساسن کي سمجهڻ لاءِ واجهائيندو آهي، جيڪو انفراديت کان هٽي اجتماعيت طرف راغب ڪرڻ جو احساس ڏياريندو آهي، جيڪو هڪ ٻئي جي خيالن ۽ سوچن کي سمجهڻ ۽ هڪ ٻئي سان هر وقت ۾ ساٿ کي کي سلامت رکڻ جو پيغام ڏيندڙ هجي ٿو ها اهو ٿورن ڏينهن کان پوءِ ختم ٿي ويندو آهي پوءِ ماڻهو ان سان ئي دوکو ۽ دولاب ڪندو آهي، جنهن سان هو اڳلي جي هٿ تي هٿ رکي محبت ۽ پيار کي نڀائڻ جا وچن ڪري ٿو. بي وفائيءَ جو چُٽو اهو محبت وارو ئي احساس ڏياري ٿو نه، جنهن جي تون ڳالهه ڪرين پئي. بهرحال، سچائيءَ جهڙو اجرو احساس اڄ ڪٿي به ڪونهي. ڪير به ڪونه ٿو ڪري“.
چيائين ”خودداري ۽ خود غرضي وارو عنصر به سڀ ڪنهن ۾ ناهي هوندو. جيئن ته پنج آڱريون برابر ناهن هونديون“.
چيومانس ”اهي ڳالهيون هاڻي فقط ڪتابن جون ڳالهيون آهن. اهڙو عنصر سڀ ڪنهن ۾ سمائجي ويو آهي، ڇو ته اڄ ڪلهه سچائيءَ ۽ وفاداريءَ جو وڏو فقدار ٿي ويو آهي“.
چيائين ”نه نه اها ڳالهه غلط آهي، اڄ به محبت جا ڪيئي لازوال داستان ان ڳالهين جا دليل آهن. ان جو مثال سسئي- پنهون، عمر- مارئي، نوري- ڄام تماچي، ليلا- مجنون ۽ ٻين جو ڪافي آهي ته انهن جي محبت ۾ ڪيڏو نه خلوص، پاڪيزگي، سچائي ۽ سڪ هئي ۽ ڪيترو نه وفاداري وارو جذبو سمايل هو. ائين اڄ هر ڪنهن جي دل ۾ به سڪ ۽ ڇڪ آهي“.
چيومانس ”انهن جي لازوال ۽ انمول محبت جو مثال اڄوڪي محبت سان ڏيڻ ڪا دانشمندي ناهي، بلڪل غلط آهي“.
اسان ٻنهي جي وچ ۾ گفتگو جاري ئي هئي جو سندس ڪلاس فيلو فضيلا چيس ”حاجره! فاريا عادل کي ڇڏي هاڻي حميد سان محبت ڪرڻ لڳي آهي“
هن اهو ٻڌي مون ڏانهن نهاريو، ڄڻ منهنجي هڙئي صحيح خيالن جا درست جواب کيس ملي ويا هجن…!