ڪرڻي جي ڀرڻي
عرفانه جي طبيعت انشاءَالله ٺيڪ ٿي ويندي. پَر کيس هڪ ٻه دفعو وري به اچڻو پوندو“. ڊاڪٽر سندس ماءُ کي چيو.
”پر ڊاڪٽر! اسان ته غريب ماڻهو آهيون. ايڏا چڪر اچڻ لاءِ اسا ڪٿان پئسا آڻيون، ابا مڙئي ڪا اهڙي دوا ڏينس جو جلدي خوش ٿئي…“
”امان انشاءَالله جلدي ٺيڪ ٿي ويندي، توهان گهٻرايو نه…“ ڊاڪٽر، عرفانه ڏانهن ڏسي کيس دلاسو ڏنو.
عرفانه سندس نظر ۾ بد نظر ڀاسي جو هو ڀيري ڀيري ڏانهنس ڏسي رهيو هو. ڊاڪٽر عباس کي عرفانه جي معصوم چهري دل جو مريض ڪري ڇڏيو هو. دوا وغيره وٺي، عرفانه جي امڙ ڊاڪٽر کي في ڏني ۽ هو وڃڻ لڳيون، پر ڊاڪٽر کين چيو ته ”سڀاڻي عرفانه کي انجيڪشن لڳندي، جنهن سان سندس طبيعت ٺيڪ ٿي ويندي، ان لاءِ سڀاڻي اوهان کي اچڻو پوندو“.
تنهن کان پوءِ ڊاڪٽر ٻين مريضن کي تپاسڻ لڳو، سندس دل ۽ دماغ ۾ عرفانه جي معصوم چهري جي تصوير چٽجي ويئي، سندس خيال ان ڏانهن هئا، هو هڪ مريض کي انجيڪشن هڻڻ لڳو، ان دوران سندس خيالن وري عرفانه ڏانهن اڏار ڪئي… انجيڪشن پوري ٿي چڪي هئي ۽ اڃان تائين خيالن جي دنيا ۾ هو… تڏهن سندس مريض چيو ”ڊاڪٽر صاحب انجيڪشن ته پوري ٿي چڪي آهي ۽ توهان ڏوري مان ڪڍو ڇو نه ٿا، منهنجو ڏورو ته لوهه ٿي ويو آهي“.
”هون… ها…“ ڊاڪٽر خيالن جي جهان مان واپس آيو ۽ نيڊل سندس ڏوري مان ڪڍيائين.
عرفانه گهر آئي ۽ سوچڻ لڳي ته ڊاڪٽر عباس ڇو ساڻس مٺڙي انداز ۾ ڳالهائي رهيو هو، جڏهن ته هو اهڙو ڪونه آهي ۽ ڇو مدهوشي جهڙا منظر پيش ڪري رهيو، کيس ڏسي رهيو هو، عرفانه سمجهي وئي تهسندس نيت خراب آهي.
ٽي ڏينهن جڏهن هو ڪلينڪ تي ويون ته ڊاڪٽر کين ڏسي ڏاڍو خوش ٿيو، مريضن جي پيهه هجڻ ڪري پنهنجي ڪمپائونڊر ڪلو کي چيائين ته وڃ اندر ۽ هنن کي ويهڻ لاءِ جاءِ وٺي ڏي، مريضن جي گهڻي رش هئڻ ڪري ٻين کي هيڏي هوڏي ڪري کين جڳهه وٺي ڏني. ڊاڪٽر جيئن ئي اندر آيو، هن عرفانه کي ڏسي پاڻ کي خوش محسوس ڪيو. ٻن ٽن مريضن کي تپاسڻ کان پوءِ عرفانه کان سندس طبيعت پڇي، هن کيس ڪجھه بهتر هجڻ جو چيو، ڊاڪٽر عباس ٻئي پل پنهنجي ڳچيءَ مان اسٽيٿو اسڪوپ لاهي سندس ڇاتيءَ تپاسڻ لڳو، پوءِ چيلهه کان تپاسڻ مهل کانئس ساهه کڻايو، سندس ماءُ کي ڊاڪٽر جي اها سڌي سنئين واهياتي ۽ بدمعاشي لڳي، پوءِ ڊاڪٽر پنهنجي هٿ سان سندس ڳلن کان ڳٽن تائين پنهنجو هٿ ڦيرائيندي سندس معائنو ڪيو، انهيءَ مهل عرفانه بلڪل بي جان ٿي وئي، هاڻ سندس ماءُ سندس بي حيائيءَ کي بخوبي ڄاڻي ورتو ۽ سندس واحياتي وري وري ڏسي کيس چيائينس ”هي ڪهڙي بدمعاشي آهي ڇا پيو…“ ۽ وڌيڪ الئه ڇا ڇا گهٽ وڌ کيس چوڻ لڳي تڏهن ڊاڪٽر عباس کيس چيو ”حقيقت اها آهي ته عرفانه مون کي وڻي وئي آهي. ان ڪري توهان جيترا پئسا چئو، جيڪو ڪجھه به چئو مان ڏيندس پر عرفانه جي ٻانهن مون کي ڏيو، ڇو ته هوءَ مون کي پسند اچي وئي آهي“.
سندس ماءُ مشتعل ٿي وئي ۽ سندس اکين مان ڄڻ باهه جا شعلا پئي نڪتا، چيائين ”حياءُ ۽ شرم هجي توکي اهڙي ڳالهه ڪري تي… پنهنجن ٻچن وارو ٿي ڪري ائين چئبو آ… سڄي اسپتال ۾ گوڙ ٿي ويو، ڊاڪٽر عباس جي اهڙي روييي تي هر ڪو ڏندين آڱريون ڏيڻ لڳو، پوءِ عرفانه ۽ سندس ماءُ گهر هليون آيون.
شام جو جڏهن عرفانه جو پيءُ گهر آيو ته سندس ماءُ، ڊاڪٽر جي سڄي ڳالهه ٻڌائي، اهو ٻڌي سندس پيءُ ٽانڊا ٿي ويو، پوءِ زال کي چيائين ”ته اسين غريب آهيون، انهن ڏاڍن کي ڇا ٿا ڪري سگهون. هي وڏيري جو ماڻهو آهي، جي اسان ٿورو به ڪڇنداسين ته هڻي بکيا اڊيڙي ڇڏيندو، اسان جو الله ئي ڪافي اٿن شال دربدر ٿين…“
هاڻي ڊاڪٽر عباس جي سڀ کي خبر پئجي چڪي هئي، ته سندس ڪم ڪهڙا آهن. سندس اهڙن ڪمن کي ڏسي هر ڪو نه چاهيندي به علاج ڪرائيندو هو، ان مصبت ۽ مجبوري تحت ته ڳوٺ ۾ ٻيو اهڙو ڪو ڊاڪٽر نه هو، جنهن کي هو پنهنجي طبيعت ڏيکارين.
ڪجھه وقت گذريو، ڊاڪٽر عباس کي عرفانه جي عشق اوڙاهه ۾ اڇلايو هاڻي کيس حاصل ڪرڻ لاءِ هو هر قرباني ڏيڻ لاءِ تيار ٿيو، ڳوٺ جو وڏيرو ڊاڪٽر عباس جي سٺي عزت احترام ڪندو هو، هو کيس هر تڪليف جي حل لاءِ کيس خاطري ڏيارڻ لاءِ چوندو هو، هڪ ڏينهن ڊاڪٽر ڏانهس ويو، وڏيري ڊاڪٽر کي ڏٺو ته چيائين ”اچو ڊاڪٽر صاحب!! ڪيئن اچڻ ٿيو آهي…“ ڊاڪٽر کيس سلام دعا کان چيو ته ”وڏا نبو… جيڪو سائيڪلون هلائيندو آهي، سندس ڌيءَ عرفانه سان دل لڳي وئي اٿم…“
”اڇا ته بابا… پوءِ ڇا ڪجي…“ وڏيري چيو.
”سائين، نبوءَ کان اها ٻانهن وٺرائي ڏيو…“ڊاڪٽر چيو. ”اهو ڪو مسئلو ئي ناهي، مان هاڻي ئي نبوءَ کي گهرايان ٿو، هن پنهنجي هڪ نوڪر کي چيو ته هو نبوءَ کي سڏي اچي، سندس نوڪر حڪم جو تابع ٿي نبو وٽ آيو جيڪو هڪ سائيڪل کي پنڪچر هڻي رهيو هو، کيس چيائين ”اڙي نبو! هل وڏي جو حڪم آ سڏئي پيو“.
”پر ڇو…“
”الئه مون کي ڪهڙي خبر… هل جلدي ڪر…!!“
نبو آيو ۽ وڏيري سان اچي نوڙي مليو ۽ چيائينس ته حڪم بابا سائين، مون مسڪين لاءِ…“
”اڙي نبو، پنهنجي اها جيڪا ڇوڪري اٿئي… ڇا اٿس نالو… ها عرفانه!! اڙي بابا! اها هن ڊاڪٽر صاحب کي ڏج بابا ڏس! پنهنجي ڳوٺ ۾ اهو هڪڙو ئي ته ڊاڪٽر صاحب آ، جيڪو سڀني جو علاج ملاج ڪري ٿو“.
وڏيري شهپرن کي وٽيندي چيو.
”سائين ڇا پيا چئو ۽ ڇو پيا چئو، منهنجي نياڻي ته منهنجي ڀائٽي کي ڏنل آهي، هي ڊاڪٽر شادي شده به آهي. پر… نه صاحب… ايئن نه ٿيندو“. نبو روئڻهارڪو ٿي ويو.
”اڙي نڀاڳا ڇا… تون وري منهنجي حڪم کي پٺيءَ ڏئين پيو، جيئن مان چوان ٿو نه بس… تنهنجي ڪهڙي جرئت آهي.
”نه صاحب نه… مان ايئن نه ڪندس“.
”اڙي ڇا…“
”اڙي ڇا…“
”ها مان نه ڪندس ايئن…“
وڏيري سندس ويجهو بيٺل ڪمدار کان بندوق وٺي نبوءَ مٿان سڌي ڪئي، ٻئي پل پکي بندوق جو ٺڪاءُ ٻڌي ۽ وڏيري جي وحشت ڏسي وڻن مان اڏاميا، نبوءَ جي سينيءَ مان رت وهي رهيو هو، پوءِ وڏيري پنهنجي ٻن ماڻهن کي چيو ته وڃو ۽ وڃي ان ڇوريءَ کي گهران ڪڍي هيڏي وٺي اچو.
ٿوري دير کان پوءِ هو عرفانه جي بي حرمتي ڪندا گهليندا گهليندا اچي پهتا، عرفانه سڏڪا ڀري ۽ دانهون ڪري رهي هئي، هينئن جو سندس مئل پيءُ تي نظر پئي ته هنن کان پاڻ ڇڏائي اچي سندس مئل لاش مٿان هنجون هارڻ لڳي…“ ظالم! ظالم آن تون وڏو… وحشي آن…“ وڏيري کي چوڻ لڳي. وڏيري انهن ٻنهي کي حڪم ڪيو ته ”هن ڇوريءَ کي پري ڪيو لاش کان… ۽ پوءِ وڏيري پنهنجي هڪ ماڻهوءَ کي چيو ته وڃ ۽ ملان محمود کي وٺي اچ مان هن ڇوريءَ جو ڊاڪٽر صاحب سان هينئر نڪاح پڙهايان ٿو“. ٿوري دير کان پوءِ ملان محمود آيو. جنهن کي وڏيري گرجندي ”اڙي بابا… جلدي هن ڇوريءَ جو نڪاح پڙهه…!“
پر عرفانه ”نه، نه… ائين نه ٿيندو“. رڙيون ڪرڻ لڳي، ملان کيس چيو ”قبلا! هوءَ راضي ته نه آهي، سو نڪاح ته راضپي سان ٿيندو“.
”ملو! تون اهو وري راضپو ٻاضپو وري ڇا جو لاٿو اٿئي… توکي جيئن مان چوان ٿو، جلدي ڪر“. وڏيري وات کي وڏو ڪيو.
ملان محمود حاضر سائين چئي، سندن نڪاح پڙهايو، عرفانه وڏيري جي زور اڳيان زاري سمجهي کيس پٽون ۽ پاراتا ڏيڻ لڳي.
ڪجھه ڏينهن کان پوءِ ڊاڪٽر عباس کي اها خبر ملي ته سندس ڌيءُ جيڪا ميڊيڪل سائنس مان تازو ئي فارغ ٿي هئي، تنهن کي ان وڏيري جو پٽ پاڻ سان ڀڄائي ويو…
***