پيار جو پيرڊ
”سر اوهان اسان جي ڪلاس ۾ هاڻي پيرڊ ڇو نه وٺو پيا…؟
خالد پيرڊ وٺي اسٽاف روم ڏانهن وڃڻ لاءِ ڏاڪڻين کان اچي رهيو هو ته اقرا چيو.
”جي، پرنسپال اهو مون کان واپس ورتو آهي“ خالد مختصر جواب ڏنو.
”پر ڇو ۽ ڇا لاءِ سر…؟“
هُن چيو پئي ته اوهان کي چئن ڪلاسن ۾ پيرڊ آهن اوهان جي ڪلاس ۾ پنجون پيرڊ نه ڏيڻ جو هن مون کي سبب ڄاڻائيندي چيو ته مون مٿان گهڻو برڊن (بار) پوندو هن اهو به چيو ته اوهان ڏنل پيرڊن وارن ڪلاسن کي تيار ڪري ڏيو. خالد چيو.
”پر سر اوهان ئي ته اسان کي سنڌي وارو سبجيڪٽ سٺو پڙهائيندا آهيو. اسان کي مس ماريا جو پڙهائڻ بلڪل به سمجهه ۾ نه ٿو اچي“. اقرا چيو.
اقراءِ! مان ڇا پيو ڪري سگهان پرنسپال جي ان حڪم کي، وڌيڪ پرنسپال اوهان جو پيءُ به آهي جيڪڏهن اوهان کيس چئو ته آءُ پيرڊ وٺندس. خالد کيس دلجاءِ ڏيندي چيو.
ٺيڪ آ سر اڄ ئي بابا کي چونديس، اقرا چيو.
سر خالد توهان اتي ڇا پيا ڪريو. خالد ڪنڌ ورائي ڏٺو ته پرنسپال هو، جيڪو پنهنجي آفيس طرف وڃڻ لاءِ ساڳي ڏاڪڻ جا پنج ڇهه ڏاڪا ٽپي آيو هو.
”۽ اقرا تون هت ڇا پئي ڪرين… هل ڌيءَ پنهنجي ڪلاس ۾…“
”جي بابا… او اصل ۾ مان سر کي پيرڊ لاءِ…“
اقرا جي ڳالهه کي ڪٽيندي سندس پيءُ سندس جو هٿ وٺي پنهنجي آفيس آيو.
”ڌيءَ اقرا! مون صرف تنهنجي چلولائپ جي ڪري ان خالد جو توهان جي ڪلاس مان پيرڊ ختم ڪيو. مون سوچيو ته جيئن اها چلولائپ ختم ٿئي، پر هاڻ وري تون هتي اڪيلي هن سان…“ پرنسپال ڪجھه ڳالهائڻ جي بدران چپن کي ڀيڪوڙيندي ٻنهي هٿن کي زور سان ميز تي لڳايو ۽ چيو او اقرا ٽراءِ ٽو انڊر اسٽينڊ…“
”بابا اسان کي مس ماريا سنڌي سٺي طرح نه ٿي پڙهائي توهان کي خبر آهي ته سنڌي ڪيتري ڏکي ۽ اهم آهي مس ماريا کي ته شاهه لطيف جي شعرن جي معنيٰ ۽ مفهوم ته ٺهيو پر جڏهن ته سر خالد جي پڙهائڻ ۽ سمجهائڻ جو طريقو سولو ۽ ڀلو آهي.
اقرا پرنسپال (سندس پيءُ) کي مس ماريا جي سمجهه ۾ نه ايندڙ ٽيچنگ جي تنقيد ڪئي. پر اقرا سر خالد کي اوهان واري ڪلاس ۾ آءُ پيرڊ ڏيڻ لاءِ هرگز به تيار نه آهيان.
”پر ڇو بابا…؟“
اهو مان توکي گهر هلي ٻڌائيندس. ان کان پوءِ سندس پيءُ کيس ڪلاس ڏانهن وڃڻ جو چيو.
”اقرا تو ڪلاس اندر ڪجھه سکڻ بجاءِ ڇو اهڙو ماحول پيدا ڪيو آهي جنهن سان تنهنجي ۽ منهنجي عزت کي ڇيهو رسي رهيو آهي تون ڇا لاءِ خالد ۾ ايتري دلچسپي دلي طور وٺي رهي آهين توکي خبر نه آهي ته هيءَ ڪاليج ڪنهن جي آهي، ۽ ڪنهن جي نالي آهي، تون ڪير آهين ۽ مان ڪير آهيان. ڇا تون اهو ڪونه سمجهين ٿي ته اهڙي قسم جو ماحول ڪيترو غلط آهي؟ هڪ پٽيوالي جي بقول ته ڪالهه به تون ڪينٽين تان خالد لاءِ جوس وٺي کيس زوري ڏنو آهي جنهن کي ڪجھه استادن پڻ نوٽ ڪيو آهي. اقرا… اقرا هي سڀ ڪجھه ڇا آهي…؟؟؟
بابا اوهان منهنجي ڳالهه ٻڌو ته سهي ان ڳالهه ۾ آخر ڪهڙي خرابي آهي؟
او ماءِ گاڊ! اقرا تون نيٺ سمجهين ڇو نه پئي…؟! سندس پيءُ پنهنجي مٿي تي ٻئي هٿ رکيندي چيو. اقرا تون منهنجي پياري ۽ اڪيلي ڌيءَ آهين ان ڪري آءُ اهڙي حرڪت کي نه ته ٻڌڻ لاءِ تيار آهيان نه ئي وري برداشت ڪري سگهان ٿو. ان ڪري تو کي گهرجي ته تون ان حوالي سان پنهنجو هڙئي سرگرميون بند ڪر.
اقرا روئندي ۽ ڀڄندي ڀڄندي پنهنجي ڪمري ۾ پيل بيڊ تي پنهنجو پاڻ کي اڇلندي روئندي رهي. ڪجھه گهڙين کان پوءِ خالد جي تصور سندس اکين آڏو ڦرڻ لڳي سندس پرڪشش انداز ۽ آواز جو پڙاڏو سندس ڪنن ۾ گونجڻ لڳو جيڪو هن شاهه صاحب جو بيت پڙهيو هو کيس ياد آيو:
کامان، پچان، پڄران لڇان ۽ لوچان،
تن ۾ تؤنس پرينءَ جي، پيان نه ڍاپان،
جي سمنڊ مُنهن ڪريان ته سرڪيائي نه ٿئي.
اقرا جي الفت کان خالد کي خوف هو، هن ان پيار کان ان ڪري به پاسو ڪرڻ پئي چاهيو ته هوءَ پرنسپال جي ڌيءَ هئي. پر اقرا سندس سڪ ۽ سوز ۾ محبت جا مڇ ٻاري ڇڏيا هئا، هاڻي سڀ ڪنهن جي سامهون هوءَ خالد کي قرب جي ڪمپني ڏيڻ لڳي ڪڏهن ڪٿي ته ڪٿي اهي ٻئي سڀني جي نظرن جو مرڪز بڻجي ويا سڀ ڪنهن جي واتان رڳو اهي ئي لفظ ٻڌڻ ۾ پئي آيا ته پرنسپال جي ڌيءَ اصل دنگ ڪري ڇڏيو آهي. استادن ۽ شاگردن کان وٺي هر هنڌ سندن چاهت جا چؤٻول هلڻ لڳا.
ڪجھه ڏينهن بعد اقرا ڪاليج به ڪونه وڃڻ لڳي. پيءُ طرفان پڇڻ تي نه اچڻ جو سبب هن ساڳيو ڄاڻايو. ڄڻ ڪو خالد جو پيرڊ سندس لاءِ ”پيار وارو پيرڊ“ هو، جيڪو ختم ڪيو ويو هو، جنهن جي بحالي لاءِ هوءَ بيوس هئي. اقرا ڪمري ۾ اداس ويٺي هئي. سندس پيءُ آيو ۽ چيائين ”اقرا! حقيقت ۾ تو منهنجي عزت کي بلڪل ختم ڪري ڇڏيو آهي جڏهن کان مون خالد جو پيرڊ ختم ڪري ڇڏيو آهي. ساري ڪاليج ۾ تنهنجي انهيءَ عشق جا باب هلن پيا، اقرا! توکي خبر آهي ته ”اقرا“ جو مطلب ”پڙهه“ آهي پر تون پڙهڻ بجاءِ…“ سندس پيءُ نصيحت ڏني ته اقرا سندس ڳالهه کي اڌ ۾ ڪٽيندي چيو. ”بابا اها ڳالهه اوهان جي بلڪل صحيح آهي، پر مان خالد سان گهري سڪ رکان ٿي ان ڪري جو آءُ کانئس متاثر آهيان“.
”متاثر ٿيڻ جو اهو مطلب ته نه آهي ته جو اوهان ان سان محبت ڪيو، پيار ڪيو“. سندس پيءُ سمجهائيندي چيو.
”پر بابا نه ڄاڻ آءُ الائي ڇو هن طرف مائل آهيان. بهرحال بابا…“ اقرا اڳتي ڪجھه چوڻ بجاءِ خاموش ٿي وئي.
سندس پيءُ کيس چيو اقرا! مان نه ٿو چاهيان ته توکي ڪوئي ميري نظر سان ڏسي منهنجو اهو خيال آهي ته تون پنهنجو مڪمل پڙهائيءَ ڏانهن ڌيان ڏي پڙهائيءَ وچ ۾ اهڙي قسم جو ماحول تنهنجي مستقبل جي تباهيءَ ۽ اونداهيءَ جو سبب بڻجندو. منهنجي خواهش آهي ته آءُ توکي ڊاڪٽر بڻايان ان خواهش جو خدارا خيال رک ۽ پنهنجي پڙهائيءَ طرف توجهه رک. انهيءَ ۾ ئي تنهنجو ڀلو آهي. سندس پيءُ کيس گهڻيون ئي نصيحتون ڏيندو رهيو ۽ کيس اها خاطري ڏياري ته سڀاڻي کان خالد جو پيرڊ سندس ڪلاس ۾ هوندو.
ٻئي ڏينهن تي اقرا انهيءَ پيرڊ ۾ پاڻ کي هميشه جيان سرهو محسوس ڪيو.
اقرا ڏينهون ڏينهن پڙهڻ بجاءِ پيار ۾ پُر ٿيندي ويئي تان جو ڪجھه ڏينهن کان پوءِ هوءَ خالد سان لائون لهڻ لاءِ تيار ٿي ويئي. نيٺ ڪجھه ڏينهن کان پوءِ سندن لچڪ ڇپ ۾ شادي ٿي ويئي.
ٻن مهينن کان پوءِ اقرا کي ان ڳالهه جي خبر پئي ته خالد ٽن ٻارن جو پيءُ آهي جيڪا حقيقت خالد، اقرا کان شاديءَ کان اڳ لڪائي هئي. اقرا کي اهڙيءَ خبر وڏو شاڪ ڏنو ۽ جسم کي لرزائي وڌو. اهڙي اٻهرائپ اقرا کي اداسين جي رُڃ ۾ رولي ڇڏيو. اقرا خالد وٽ پنهنجو اهو مقام ڪونه جوڙي سگهي جنهن لاءِ هن پنهنجي دل ۾ حسين سپنا سانڍيا هئا. سندس پيءُ جي عزت به باقي نه رهي سندس نالي سان منسوب ڪاليج پڻ زوال پذير ٿي چڪي هئي. جنهن جو ڪارڻ به اقرا پاڻ هئي جو سندس پيءُ جي ناماچاري خراب ٿيڻ کان پوءِ ڪاليج جو پڻ اميج خراب ٿي ويو. ڪجھه مهينن کان پوءِ ان ڪاليج واري جاءِ تي هڪ وڏو هوٽل تعمير ٿي ويو.
***