روئاريندڙ رويو
”سلمان مون کي خبر آهي ته سونيا ڪيتري ڪاوڙيل ۽ ضدي ڇوڪري آهي. هوءَ منهنجي ساهيڙي آهي، مان هن جي رڳ رڳ کان چڱي ريت واقف آهيان. هوءَ نه مڃيندي ان ڳالهه کي… الٽو مون مٿان ڪاوڙندي“ سائقه سلمان کي سمجهائيندي چيو.
”پليز! سائقه تون کيس هڪ دفعو ٻڌاءِ، سائقه پليز! توکي جيڪا شيءِ پياري آهي، ان جو قسم اٿئي… پليز! هڪ دفعو سائقه…“ سلمان کيس هٿ جوڙي ۽ منٿ ڪندي چيو.
”چڱو ٺيڪ آ مان کيس چونديس…! سائقه چيو.
سلمان يونيورسٽي مان ماسٽرس ڪري فارغ ٿي هڪ پرائيوٽ ڪاليج ۾ پڙهائيندو آهي، سونيا به يونيورسٽي مان ماسٽرس جي ڊگري وٺي نوڪري نه ملڻ ڪري انهيءَ ئي ڪاليج ۾ پڙهائيندي آهي. سلمان جڏهن ڪاليج ۾ نئون نئون آيو ته سندس لاءِ ماحول بلڪل نئون هو. جيستائين هو ماحول ۾ رلي مِلي. سلمان ان ڪاليج جي ٽيچنگ اسٽاف ۾ هڪ سندر چهرو پستو. جنهن جو نالو سونيه هو. سلمان کي سونيه جي نالي جي خبر پئي، پر کيس اها خبر نه پئي ته هوءَ ان ڪاليج ۾ ڇا پڙهائيندي آهي ۽ هوءَ ڪٿان ۽ ڪهڙي يونيورسٽي مان پڙهي آئي آهي. اهڙي قسم جي سوالن سندس ذهن کان جواب جي گهر ڪئي. هڪ ڏينهن سلمان ڏٺو ته سونيا پنهنجي سهيلي سائقه سان اچي رهي هئي. سونيا جي سونهن سندي انداز سلمان کي حيران ڪري ڇڏيو. ٻه ٽي ڏينهن گذريا، هاڻ سلمان کي ڪاليج جو ماحول ڪافي سمجهه ۾ اچي ويو هو. کيس ڪاليج جي سڄي ٽيچنگ اسٽاف جي نالن ۽ سندن ڪمن جي باري ۾ عِلم ٿي ويو هو. سونيا جي باري ۾ به هن مُڪمل پڇا ڳاڇا ڪري ڇڏي هئي…
سائقه سونيا جي سؤٽ سان گڏ سٺي ساهيڙي پڻ هئي. هوءَ فرسٽ ايئر ۾ پڙهندي هئي، جڏهن ته سونيا پڙهائيندي هئي پر پاڻ ۾ پڙهڻ ۽ پڙهائڻ وارو حساب نه رکيائون ڇو ته اهي ننڍپڻ کان ئي سٺيون ساهيڙيون هيون. ڪجھه هفتن پڄاڻان سلمان سائقه جي آڏو سونيا بابت دل جي سموري حقيقت بيان ڪري ڇڏي.
ڪاليج جي موڪل ٿي ته سائقه ۽ سونيا رڪشا تي چڙهي گهر ڏانهن روانيون ٿيون. ان دوران سائقه سونيا کي چيو ته ”مون کي تو سان هڪ ضروري ڳالهه ڪرڻي آهي“.
سونيا کيس چيو ”ضروري ڳالهه… ڇا ڳالهه آهي؟“
سائقه چيس ”سونيا! اها ڳالهه مان سڀاڻي تنهنجي گهر اينديس، پوءِ اتي کولي ٻڌائينديس ڇو ته سڀاڻي آچر آهي“.
سونيا بيقراري وچان کانئس پڇيو ته ”ڇا ڳالهه آهي، پليز! هاڻي ٻڌاءِ“.
پر سائقه کيس چيو ته ”سونيا! مان سڀاڻي تو ڏي اينديس توکي ٻڌائينديس!“
سائقه جي گهر وٽ رڪشا وارو بيٺو سائقه سونيا کان سڀاڻي تائين موڪلايو، ڳچ پنڌ کان پوءِ سونيا به رڪشان تان لهي پنهنجي گهر وئي. صبح ٿي سائقه سونيا جي گهر آئي، سونيا کي به سندس بيتابي سان انتظار هو.
سائقه کيس ٻڌايو ته ”سونيا توکي خبر آهي ته پنهنجي ڪاليج ۾ جيڪو نئون سر سلمان آيو آهي؟“
سونيا سندس ڳالهه کي ڪٽيندي چيو ”ها، پر ان کي ڇاهي…“
”پهريان منهنجي ڳالهه ته ٻڌ، وچ ۾ گهوٻي نه هڻ…“
”اوڪي بابا ٻڌاءِ“
سائقه ڳالهه کي جاري رکندي چيو ”تون ان کي وڻي وئي آهين، هو تو کان ڏاڍو متاثر آهي. هو توکي چاهڻ لڳو آهي…“
”سائقه تون ڇا چئي رهي آهين… چري ته ناهين…!!!“ سونيا سندس ڳالهه کي ڪٽيندي چيو.
”ها مان جيڪو چئي رهي آهيان اها حقيقت آهي ته هو…“، سونيا، سائقه کي وڌيڪ چوڻ کان اڳ سندس چپن تي پنهنجو هٿ رکيو ۽ چيائينس ته ”توکي ڪيئن خبر پئي ته هو…“
سونيا سراپا سواليه نشاني بڻجي بيٺي رهي.
”سونيا هن مون کان پڇيو هو ته تون سندس ڇا لڳندي آهين، مون کيس ٻڌايو ته تون منهنجي سؤٽ ۽ ساهيڙي آهين، ٻه ٽي ڏينهن مسلسل تنهنجي باري ۾ پڇندو رهيو. مون ته سندس بار بار تنهنجي بابت پڇڻ جو سبب سمجهيو هو پر هڪ ڏينهن هن مون کي منٿون ڪيون ته سونيا کي ٻڌاءِ ته آئون ساڻس هڪ دفعو ملڻ لاءِ بي چين آهيان. هن منهنجي من کي موهيو آهي. مون ته ساڻس بي حد اسرار ڪيو پر سلمان جي هٿن جوڙڻ ۽ ايلاز ڪرڻ ڪري مون ”چوڻ“ لاءِ ها ڪئي…“
”بس سائقه بس…!!!“ توهين سان ڇو ۽ ڇا لاءِ ها ڪئي. توکي خبر ناهي ته مان ڇوڪرن کان ڪيتري نفرت ڪندي آهيان“ سونيا غصي ۾ لال ٿي وئي.
”پر سونيا مان ته کيس گهڻو سمجهايو ته سونيه جي مزاج جي مون کي خبر آهي هوءَ اهڙين ڳالهين کي ناپسند ڪري ٿي“ سائقه کيس سمجهائيندي چيو.
”سائقه تون ته صفا…“ سونيا ڪاوڙ ۾ اچي وئي ۽ ڪاوڙ مان اٿي ڪمري ۾ هلي وئي.
سائقه سندس پويان ايندي چيو ”سونيا! تون ڀلا مون کان ڇو ٿي ڪاوڙجين، ان ۾ منهنجو ڀلا منهنجو ڪهڙو ڏوهه… ها منهنجو ڏوهه صرف ايترو! جو توکي ٻڌايم…“
سونيا جيڪا سائقه جي چانهه ٺاهڻ لاءِ ٿانوَ ۾ کير وجهي رهي هئي تنهن چيو: ”سائقه پليز، مون کي وڌيڪ ڪجھه به ناهي ٻڌڻو…“
”سونيا ٺيڪ آ مان وڌيڪ ڪجھه به نه چونديس تون ناراض نه ٿيءُ مون کان…“ سائقه کيس الجتا ڪندي چيو.
سونيا چانهه جا ٻه ڪپ ٺاهيا. جن مان هڪ سائقه کي ڏنائين ۽ هڪ پاڻ کڻي اچي چيئر تي ويٺي. چانهه گرم هجڻ ڪري سونيا آهستي آهستي پيئندي چيو ”چڱو، سائقه ٻيو ٻڌاءِ… تون پنهنجو حال بيان ڪر… تنهنجا ايگزمس به اچي پهتا آهن، ڇا تو تياري ڪئي آهي؟“
”ها منهنجي پڙهائي، جاري آهي، تياري سٺي ٿئي پئي“ سائقه کيس ٻڌايو.
سونيا کانئس خوش ٿيندي چيو ”ڏاڍو سٺو! سائقه توکي هن دفعي به اڳ جيان پوزيشن کڻڻي آهي. ان لاءِ توکي کپندو ته تون رات ڏينهن هڪ ڪري محنت ڪر، ڇو ته محنت ڪرڻ کان سواءِ ڪاميابي ڪڏهن نه ملندي آهي. مان سمجهان ٿي ته اڳ واري تنهنجي پوزيشن به محنت کان خالي نه آهي“.
ٻئي ڏينهن ڪاليج کان فارغ ٿي، سلمان، سائقه سان مليو، کانئس سونيه جي ملڻ جي باري ۾ پڇيو.
”سلمان توکي ته مان پهريائين چيو هو ته سونيا جي طبيعت کان مان واقف آهيان، هوءَ ڪڏهن به اهڙي قسم جي ڳالهه ٻڌڻ پسند نه ڪندي“ سائقه کيس چيو.
”ڇا توکي ان ٻڌايو، ڇا ان ٻڌو، ان ڇا چيو…“ سلمان بيقراري وچان پڇيو.
هن منهنجي ڳالهه کي ڪٽي ڪاوڙ کاڌي ۽ چيائين ته تون ڪهڙيون ڳالهيون ڪرين پئي جن کان مون کي سخت نفرت آهي ۽ سلمان هوءَ مون تي ڏاڍي تپي ۽ چيائين ته تون ڇا لاءِ اهو ٻڌائي رهي آهين، ۽ ڇو؟؟؟ مون کيس گهڻي سمجهائڻ کان پوءِ سندس ڪاوڙ کي ٿڌو ڪيو. سلمان ڏک ڀرئي انداز ۾ چيو ”سونيا ملطب ته ڳالهه کي نه ٻڌو، مطلب ته کيس نه وڻي…“
”جي ها…“ سائقه ڪنڌ هاڪاري ۾ ڌوڻيندي چيو سلمان ۽ سائقه جي ڳالهائڻ دوران سونيا سائقه کي وٺڻ آئي.
”سائقه تون ڪٿي هئينءَ آئون ڪيتري دير کان توکي ڳوليان پئي…“ سونيا سائقه ڏانهن سري ايندي چيو.
ان کان جو اڳ سلمان ڪجھه ڳالهائي سونيا چيو ”اچو سائقه رڪشا وارو انتظار ڪري پيو. اڳي ئي ڪافي ليٽ ٿي وئي آهي“ سلمان جي ڳالهه کي ڪٽيندي سونيا کيس ٻانهن کان ڇڪي وٺي وئي.
سلمان، سونيا جي بي واجبي تي ويچارن ۾ وڪوڙجي ويو ۽ کين ڏسندو رهجي ويو. کن پل کان پوءِ سلمان به اتان اتي گهر هليو ويو.
”سونيا! توکي ائين نه ڪرڻ کپندو هو. تو ائيو ڇو ڪيو…“ سائقه چيو.
”مون ڀلا ڇا غلط ڪيو، جو مون کي ايئن نه ڪرڻ گهرجي ها…“ سونيا بي رخي وچان چيو.
”بس، سونيا! بهرحال تو سٺو ناهي ڪيو، سائقه کيس غلطيءَ جو احساس ڏياريندي چيو. پنهنجي پنهنجي گهر اچڻ تي ٻنهي هڪ ٻئي کان موڪلايو سائقه کي سونيا جي اهڙي رويي تي ڏک هو.
رات جو سمهڻ مهل سلمان، سونيا جي اهڙي رويي تي ڏاڍو سوچي رهيو هو کيس سندس اهڙي ورتاءَ تي ارمان هو ته هن نيٺ ايئن ڇو ڪيو؟ سلمان اهو پڪو پهه ڪيو ته سڀاڻي ڪيئن به ڪري سونيا سان آمهون سامهون ٿبو کيس سندس روئاريندڙ ۽ معصوم چاهت جو احساس ڏياربو. سڀاڻ ڇا به ٿئي سونيا کي سڀ ڪجھه ٻڌائبو.
ٻئي ڏينهن روز جي ريت جيان هر ڪو ڪاليج آيو. موڪل ٿيڻ کان پوءِ هر ڪو پنهنجي ماڳ اسهڻ وارو هو. سونيا ۽ سائقه کي سلمان پري کان ويندي ڏٺو ته پنهنجي وکن کي تيز ڪيو ۽ اچي هنن وٽ پهتو. ”هيلو پليز!“ سائقه ۽ سونيا ڪنڌ ورائي ڏٺو ته سلمان هو.
سونيا جي مرڪندڙ مک تي غصو اچي ويو ۽ زور سان زمين تي لت هڻي هلڻ لڳي.
”سونيا پليز! ٻه منٽ ضروري ڳالهه ڪرڻي آهي، پوءِ ڀلي اوهان وڃو“ سلمان سونيه ڏانهن وڌندي چيو. هوڏانهن سائقه به کيس ٻه منٽ بيهڻ لاءِ چيو. پر باوجود ان جي سونيا نه بيٺي ۽ هلڻ لڳي ته سلمان سندس ٻانهن کان ورتو. تنهن تي سونيا گهٻرائجي وئي ۽ چوڻ لڳي ”هي ڪهڙي بدتميزي آهي… ڇڏيو مون کي…“ پنهنجي ٻانهن کي سلمان جي هٿن مان زور ڏئي ڇڏائي وڃڻ لڳي… سائقه سندس پويان ٻارن جيان پڪاريندي رهي. پوءِ سائقه سلمان کي چيو ”پليز! توهان دل ۾ نه ڪندا هي سونيا…“ تڪڙ ۾ اڌورو جُملو چئي سائقه سونيا ڏانهن ڊوڙي…
”سونيا اها تنهنجي ڪهڙي فضيلت آ“
سائقه کيس ملامت ڪندي چيو.
”سائقه تون اڃا مون کي چوين پئي ته هي ڪهڙي فضيلت آ، اهو تو هن پاڳل کي نه چيو ته اها سندس ڪهڙي فضيلت آهي، جو ان کي ايئن ڪرڻ جي همت ۽ جرئت ٿي. آئون سڀاڻي پرنسپال سان ملندس ساڻس هن جي سموري بي ادبي ۽ بدتميزي بيان ڪندس. يا سڀاڻي ڪاليج مان آئون نڪرنديس يا وري کيس نيڪالي وٺرائينديس!“ ايئن چئي سونيا رڪشا تي ويٺي، جيڪو سندس ويهڻ لاءِ منتظر هو. سائقه کيس سمجهائيندي چيو ”سونيا! ڏس ٿورو سوچ، تون غلط ڪرڻ واري آهين، تون کي ايئن نه ڪرڻ کپندو هو. ڇا ٿيندو ان ويچاري سلمان جو، ڇا سوچيندو سڄو ڪاليج…“
”سائقه بس جيڪو ڪجھه مون چيو، ايئن ضرور ٿيندو“. سائقه سونيا کي گهڻو ئي سمجهايو پر سونيا پنهنجي ڳالهه تان ڪونه هٽي.
سونيا جي چيل لفظ ”هي ڪهڙي بدتميزي آ… ڇڏيو مون کي…“ سلمان جي ڪنن ۾ پڙاڏو بڻجي گونجي رهيا هئا ۽ سندس ان دل کي جنهن ۾ صرف سونيا لاءِ محبت سمايل هئي، ان کي وَڍَ ڏيڻ لڳا. سلمان جي اکين ۾ سونيا پاران ڏنل ڳوڙها قطارون ڪري وهي رهيا هئا.
دانهن ۽ سڏڪن جو ساٿ سلمان سان ساري رات رهيو. صبح جو سلمان اوجاڳيل اکڙين ۽ ٿڪل ٿڪل جسم سان ڪاليج ويو.
سونيا پرنسپال سان ملي ۽ ساڻس سموري روئداد بيان ڪيائين. سلمان آفيس ۾ جيئن ئي آيو ته پرنسپال سڀ کان پهريان کانئس دير اچڻ جو سبب پڇيو. سلمان اداسي واري عالم ۾ هيو. بي چيني بي انت هيس.
”سر طبيعت ٺيڪ ڪونه هئي، جنهن ڪري ڪجھه دير ٿي وئي“. سلمان پرنسپال جي پڇيل سوال جو جواب جلدي ڏنو.
”سلمان توهان ڪهڙي بدتميزي ڪئي آهي سونيا صبح ايندي ئي اوهان جي شڪايت ڪئي آ، کيس ڇو پيا تنگ ڪيو؟“ سلمان جي پيرن هيٺيان ڌرتي ڇڏائجي وئي. سوچيائين هي ڇا ٿي ويو. ضعيف لهجي ۾ چيائين ”جي سر… ڇا سر… ڪنهن کي تنگ…“
”سلمان توهان کي خبر آهي ته آئون پنهنجي هن ڪاليج ۾ اهڙي قسم جي واهياتگيري کي بلڪل ناپسند ڪندو آهيان ۽ آئون ڪاليج اندر اهڙي قسم جي ماحول خلاف آهيان. اهڙي قسم جي اڻ وڻندڙ حرڪتن مان ماڻهو کي جوکو ملندو آهي. خاص ڪري ڪنهن سٺي اداري ۾ جيڪڏهن اهڙي قسم جون ڳالهيون ٿين ته ان اداري جي ساک ساڳئي نه رهي. هن ڪاليج ۾ ڪجھه وقت اڳ به اهڙي قسم جو هڪ واقعو ٿيو هو.
”سلمان آءِ ايم سوري مان اهڙي قسم جي ڪريل حرڪتن کي پنهنجي ڪاليج ۾ ڏسڻ نه چاهيندو آهيان. اڄ کان پوءِ توهان ڪاليج نه ايندا“.
”پر سر توهان ٻڌايو ته سهي… منهنجي ڪهڙي غلطي آهي؟“ سلمان چيو.
”سلمان اڃا توهان پڇيو پيا، منهنجي ڪهڙي غلطي آهي. توهان کي ته لڄي هئڻ گهرجي. بهرحال جيڪو مون چيو مهرباني ڪري انهيءَ تي عَمل ڪريو“.
”پر… سر…“
”اوڪي سلمان…“ پرنسپال سندس ڳالهه کي نه ٻڌندي معذرت ڏيکاري.
سلمان جو اهو ڪاليج ۾ آخري ڏينهن هو. هي ڏاڍو افسرده هو. سونيا جي ايڏي وڏي قدم کڻڻ تي سندس محبت لڇي رهي هئي. ڪاليج جي جڏهن موڪل ٿي تڏهن سونيا پرنسپال سان ملي، سائقه ساڻس گڏ هئي. سائقه کي ان ڳالهه جي ڪابه سڌ نه هئي.
”مس سونيا مون اوهان جي ڳالهه جو نوٽيس وٺندي سلمان کي ڪاليج مان ڪڍي ڇڏيو آهي هاڻي هو هن ڪاليج ۾ ڪڏهن به نه پڙهائيندو“. پرنسپال جي چيل انهن لفظن سائقه کي ڇرڪائي ڇڏيو ۽ سندس چهري تي حيراني ڇانئجي وئي.
”سونيا هي تو ڇا ڪري ڇڏيو… تون بيوقوف ته ناهين“.
”جيڪڏهن تنهنجي عزت تي ڪو حملو ڪري ته تون چپ ڪري ويهندينءَ“
”اوڪي سر… مهرباني اوهان جي… خدا حافظ“ سونيا پرنسپال جي مهرباني مڃي کانئس موڪلايو. سائقه جا ته سونيا ٻارنهن ئي وڄائي ڇڏيا هئا. سائقه خاموش هئي. واٽ تان جنهن مهل وڃي رهيون هيون تڏهن سونيا ان معاملي تي ڳالهائيندي رهي پر هن کيس موٽ ۾ ڪجھه نه وراڻيو.
”سائقه! ان ۾ تون ناراض ڇو پئي ٿئين ۽ ان جو ڏک توکي ڇو پيو ٿئي“ سونيا سندس خاموشي کي ٽوڙڻ جي ڪوشش ڪئي. پر سائقه کيس ڪجھه به نه وراڻيو. سونيا به بعد ۾ ڪجھه نه ڳالهايو. سونيا به سندس پرواهه نه ڪندي پنهنجي ماڳ رسي.
هوڏانهن سونيا جي بي واجبي تي سلمان هنجون هاري رهيو هو. سلمان جي معصوم محبت سونيا جي سوز ۾ جلي رهي هئي. تنهن باوجود به سلمان سونيا جي لاءِ پنهنجي دل ۾ سانڍيل محبت ۾ ڪمي ڪانه آندي. سائقه کي به سونيا جي اڻ وڻندڙ ورتاءُ تي ڏاڍو ڏک هو. سونيا ڪاليج پنهنجي منهن سان پئي آئي وئي ته سائقه به پنهنجي منهن سان آئي وئي…
وقت جي گاڏي جا ڦيٿا پنهنجي رفتار سان هلندا رهيا. زندگي جي گاڏي کي ڌڪو ڏيڻ لاءِ سلمان هڪ ٻئي پرائيويٽ ڪاليج ۾ ڪم ڪرڻ لڳو. پنهنجي محبت تي عَمل تزليل تي هن کي پل پل ڏکن ۽ غمن ۾ گهارڻو پيو. سونيا سندس سچي چاهت کي چڪنا چور ڪري مسرور ٿي گذارڻ لڳي. سلمان جي ساڻس سڪ ۾ ڇڪ هئي، سونيا جي دل ۾ سلمان لاءِ محبت نالي ڪابه شيءِ نه هئي.
هڪ ڏينهن سلمان جي غمن ۾ گهڻو گهارڻ ڪري طبيعت ڏاڍي خراب ٿي. جنهن ڪري هو ڪاليج ۾ نه وڃڻ لڳو. ويهن ڏينهن کان پوءِ به هن جي طبيعت نه سڌري. مهيني کان مٿي کيس عرصو ٿي ويو جو هو ڊيوٽي تي نه ويو. ايترا ڏينهن نه وڃڻ ڪري کيس هن کي ڪاليج مان به ڪڍيو ويو… هاڻ هو بيماريءَ جي بستر حوالي هو. دنيا جي رنگينين کان وڌيڪ سونيا جي سونهن سوڀيا کي ڀائيندڙ سلمان اڄ ان سونيا کان سواءِ غم و الم جي عالم ۾ هو… سلمان جي صحت هاڻ ڏينهون ڏينهن بگڙجندي رهي، وڏين وڏين اسپتالن مان علاج ڪرائڻ باوجود سندس ناچاڪائي نابود نه ٿي. هن جي چپن تي ”سونيا سونيا“ هو. هو چوي پيو ته سونيا صرف سامهون اچي ته منهنجي انهيءَ اذيت جو انت اچي! مان خوش ٿي وڃان. هوءَ ڪٿي آهي؟؟؟ ڇا پئي ڪري ڪهڙي حال ۾ آهي. مان ڪهڙي حال ۾ آهيان…!! منهنجي هن حال کي اچي پنهنجي اکين سان ڏسي ته ساڻس ڪيترو پريم اٿم… سلمان اهو سوچيندو به رهيو ۽ اکين مان ڳوڙها به هاريندو رهيو شام جو سج جبلن پويان لڪڻ جا سانباها ڪري رهيو هو. ٺيڪ ان پهر سلمان سونيا جي لاءِ لڇي لڇي تڙپي تڙپي هميشه جي لاءِ حقيقي مالڪ سان پرچي ٿو…!!
***