رانگ نمبر

دل به ڪا عجيب آهي، دل جا معاملا به عجيب ٿيندا آهن. اها خبر ئي نه ٿي پوي ته ڪنهن سان ڪڏهن اڙجي وڃي…! قدير سان به اهڙو قصو ٿيو آهي مون کيس اڳ گهڻو ئي سمجهايو اُنهيءَ مهل تي هو مون سان ها ۾ ها ملائي. منهجي ڳالهين کي لاڀائتو سمجهي عمل پيرا ٿيو هو، پر خبر ناهي، انهن ڳالهين کي ڇو پنهنجي دل مان ڪڍي صرف هڪڙي ڳالهه کي دل ۾ رکيو اٿائين. اها ڳالهه ته دل ۾ رکڻ جهڙي هوندي آهي، پر ڪڏهن ڪڏهن ان ڳالهه جي بي ترتيبي ۽ منفي پهلو کي دل برداشت ناهي ڪندي، ها، اها هڪ ڳالهه فضيله جي محبت ئي آهي، جنهن کي هن دل ۾ جڳهه ڏني آهي، مون کي اها پڪ آهي ته قدير اڳتي هلي پنهنجي دل کي ڏکائيندو ۽ پنهنجي لاءِ اداسيون ۽ پريشانيون خريد ڪندو. هو جي هاڻي پنهنجو پاڻ کي نه سنڀاليندو ته پوءِ سنڀالڻ ڏکيو هوندو، ڇو ته قدير منهنجي ننڍپڻ جو دوست آهي، مون کي سندس طبيعت ۽ مزاج جي خبر آهي. محبت جي موٽ محبت ۾ چاهيندو آهي، تڏهن ئي ته مان گذريل چئن پنجن ڏينهن کان کيس فضيله جي محبت جي جڪڙيل ڄارَ کان جان ڇڏائڻ جو چئي رهيو آهيان، توڙي جو مون قدير کي پنهنجي زندگي ۾ آيل اهڙن ڪيترن ئي واقعن کان آگاهه به ڪيو آهي ته ڪيئن مون کي دوکا مليا آهن، جن کي پنهنجو سڀ ڪجھه سمجهيو، جن کي پنهنجون ساريون خوشيون، مسرتون ۽ راحتون ارپيون، جن لاءِ خوار ٿياسين. انهن ئي اسان کي ڪجھه نه سمجهيو اسان جي محبت کي هنن ڄڻ چرچو سمجهيو. هنن هميشه اسان جي جذبن سان کيڏيو، اسان کي ويراني، بي چيني ۽ اداسي جي عالم ۾ اڪيلو ڇڏي ويا، اسان کي ڪوڙين دلجائن ۽ آٿتن جو آسرو ڏيئي، دغائي ڪري دربدر ڪري ويا، اسان کي رُڃ ۽ رڻ ۾ رولي پاڻ راحتون ۽ مزا ماڻڻ لڳا، سچائي جا سچا پيروڪار سڏائيندڙ، وفا جون وڏيون هامون هڻندڙ ۽ نڀاءُ جا نهايت ئي نرالا حوالا پيش ڪندڙ، اهي ڪيستائين قرب واري قصي کي هلائي سگهيا…؟ اها خبر پوءِ پئي، قدير کي فضيله سان ملڻ وارو ڏينهن، اڃا نه آيو هو ڇو ته هنن پاڻ ۾ جا به گفتگو ڪئي آهي، سا موبائيل فون ذريعي ڪئي آهي، قدير جي فضيله سان ڳالهائڻ واري ويجهڙائي ڪيئن ٿي؟؟ اها ائين جو هڪ ڏينهن قدير کان ڪو رانگ نمبر ڊائل ٿي ويو هو. جنهن ڪري فضيله سان اڄ تائين ان رانگ نمبر کي رائٽ نمبر ڊائل ڪري ڳالهائيندو آهي، ته ساڻس ڇا ڇا ڳالهايو اٿائين، هو هن سان جڏهن به ڳالهائي بس ڪندو آهي پوءِ مون کي اچي جيستائين سارو احوال نه سڻائي تيستائين کيس آرام نه آچي…
هڪ ڏينهن مون قدير کي اداس ڏسي، کانئس ان اداسي جو ڪارڻ پڇيو هن ٻڌايو يار يامين فضيله کي اڄ ٽيون ڏينهن آهي نه ڪو مئسيج مڪو اٿائين نه وري ڪال ڪئي اٿائين، ٻن ڏينهن کان سندس سريلي آواز جي رسائي ڪنن تائين ڪانه ٿي آهي، مٺيون مٺيون ڳالهيون، ڀوڳ چرچا نه ٿيا آهن، ڪا ڳالهه ئي ڪونه ٿي وڻي، مون کيس چيو يار قدير تنهنجو عشق به عجيب آهي هڪ ته تون فضيله سان آمهون سامهون نه ٿيو آهين ۽ ٻيو ته وري صرف فون تي قرب جو قصو هلائي رهيو آهين، ڀلا جي تنهنجي ساڻس ايڏي سڪ آهي ته پوءِ مليس، جيئن تون ڏسين ته ڪنن تي اهو مٺڙي آواز وارو انسان پاڻ به ان آواز جيان خوبصورت آهي يا وري…
”يا… وري جو مطلب ڇا…؟“ قدير منهنجي اڌوري جملي کي مڪمل ڪرڻ لاءِ سوال اٿاريو… مون کيس چيو ته منهنجو مطلب آ ته تون هاڻي سندس ان سريلي آواز کي سامهون ويهي ٻڌ ان خوبصورت آواز جي مالڪياڻي ڇا پاڻ به خوبصورت آهي يا نه…
”ته پوءِ يار يامين! مون کي ڇا ڪرڻ گهرجي؟“ قدير پريشان ٿيندي پڇيو.
مون کيس چيو ته هاڻي هن سان ڳالهائين ته روبرو ملڻ جي ڳالهه ڪريس ائين پوءِ تنهنجي ان محبت کي اصل سڃاڻپ ملندي پوءِ ساڻس پيو روبرو ملندو رهندين، ڇو ته آخر ڪيستائين توکي اها محبت فون ذريعي هلائڻي آهي؟ نيٺ به ته تنهنجي دل ۾ ساڻس ملڻ جو جذبو جاڳندو.
کيس پسڻ لاءِ دل چوندي… قدير! ڇو ته ڪڏهن ائين به ٿيندو آهي، جو انسان جيڪو ڪجھه چاهيندو يا سوچيندو آهي، اهو ان جي ابتڙ ٿيندو آهي، ٻيو ته وري هي موبائيل جو جهان آهي، جنهن جهان ۾ فريب ۾ ڦاسايو ويندو آهي جنهن جو ڪو تصور به نه ڪيل هوندو آهي. هن منهنجي ڳالهين کي ٻڌي ڪنڌ هائوڪار ۾ ڌوڻيو ۽ چيائين ته ”ٺيڪ آ هاڻ هن کي ائين چوندس“.
ٻئي ڏينهن جڏهن قدير مليو ته ڏاڍو خوش هو ۽ چيائين ته يار يامين! مان کيس ملڻ لاءِ چيو آهي، جنهن ڪري هن ها ڪئي آهي، سڀاڻي هن ملڻ جي لاءِ چيو آهي، مان ساڻس ملندس قدير ڏاڍو خوش هو، ٻئي ڏينهن شام جو منهنجي گهر اچي دڙ کڙڪايائين ساڻس مليس قدير اڄ مون کي انتهائي افسردگي واري حالت ۾ نظر اچي رهيو هو، ٻيو ته اهڙي حالت ۾ مون کيس اڳ ڪڏهن به ڪونه ڏٺو هو، مون کانئس پڇيو ”قدير خير ته آهي، ۽ تون پريشان نظر اچين پيو“ چيائين يار يامين! تون سچ چيو هو تو بلڪل صحيح چيو هو، تنهنجون ڳالهيون صحيح هيون، تون جيڪو چيو سو ٺيڪ چيو…“
وڌيڪ هو نه ڳالهائي سگهيو…“ پر آخر ڇا ٿيو آهي؟ جو مون صحيح چيو هو“ مون کانئس پڇيو. چيائين ”يار يامين اها فضيله جنهن جو آواز پندرنهن ويهن سالن جي نينگريءَ جهڙو هو، پر پاڻ پنجاهه سالن جي هئي، مان کيس ڏسندي ئي ڇرڪجي ويس!“ مان قدير کان وڌيڪ ڪجھه به نه پڇيو، ۽ کل ۾ ويڙهجي ويس.
***

ڪھاڻيون

پيار جو پيرڊ