تڪڙا فيصلا
”نه مان ائين بس....“
”نه ائين نه! ڪجهه ته ضرور هوندو جو....“
”عاليه ڪجهه به ڪونه....“ ذوالقرنين ڦڪي کِل چهري تي آڻيندي چيو.
”ذوالقي! ماڻهوءَ جي دل جون ڪيتريون ئي حالتون سندس معلوم ڪري سگهجن ٿيون، ڇو ته منهن دل جو آئينو هوندو آهي....!! تون ڪيئن ٿو چوين ته ڪجهه به ناهي....“ عاليه کيس چيو.
”عاليه اهڙي ڪابه ڳالهه ڪونهي....“
ذوالقرنين نرڙ تي آيل پگهر کي اُگهندي چيو.
”ذوالقي بهرحال! مون کان تو ضرور ڪجهه لڪائين پيو....“ عاليه هيٺئين چپ کي ڏند سان ڀڪوڙيندي چيو.
ذوالقرنين اڄ به عاليه کان ڳالهه لنوائيندي چيو ”اصل ۾ باس ايتري سختي ڪري ڇڏي آهي، جو هر پل مصروف رهڻو ٿو پوي! اڄ به هن ڪم ۾ ايترو ته مصروف رکيو جو سارو جسم ڳورو محسوس ٿئي پيو.“ذوالقرنين جي لفظن ۾ رواني بجاءِ هٻڪ هئي.
”اڇا بابا هي چانهه وٺ ۽ جسم کي هلڪو ڪر....“ عاليه سندس آڏو چانهه جو ڪپ پيش ڪندي چيو.
ذوالقرنين کي ننڍي هوندي کان ئي آرٽ (فن) سان دلچسپي هوندي هئي. پنهنجي تر ۾ رهندڙ استادن کان هن ابتدائي سکيا ورتي هئي انهيءَ ڪم کي اڳتي جاري رکڻ لاءِ هن آرٽس ڪاليج ۾ داخلا وٺي ڇڏي جتي هن گهڻو ڪم سکي ورتو ۽ سندس ڪم جي انداز ۾ نِکار گهڻو اچي چڪو هو. سندس پينٽنگس هزارين ۽ لکين روپين ۾ وڪامجي کيس پئسو ۽ نالو ڪمائي ڏيڻ لڳيون ۽ هرهڪ کيس عزت ۽ ادب ڏيندي کانئس ڪم ڪرائيندو هو. ان شعبي ۾ ڪاليج مان پنهنجو مُدو پورو ڪري، هاڻي هو پنهنجي فن ۾ وڏي مهارت رکڻ لڳو. ڳوٺ جي زندگي گذاريندڙ هي ذالقرنين محنتي ماڻهو هو، سندس والدين ڳوٺ جي ريت مطابق سندس شادي اڳ ۾ ئي ڪرائي ڇڏي هئي. ٽن ٻارن جي پيءُ هجڻ جي باوجود به هي پنهنجي مقصد سان سلهاڙيل رهيو. ڪاليج ۾ گڏ پڙهندڙ ڪيترين ئي ڇوڪرين سندس ذهانت ۽ ڏاهپ کي ڏسي شاديءَ جون آفرز ڪيون، پر ذالقرنين کين چوندو هو ته هو اڳ ئي شادي شده آهي ۽ ٽن ٻارن جو پيءُ پڻ آهي. اهڙي علم هئڻ کانپوءِ به ڪيترين ئي ڇوڪرين ساڻس ناتا ۽ واسطا وڌايا، ان ڪارڻ ڪري ته هن سان همسفر بڻجي انيڪ عيش عشرت ۽ پُرلطف زندگي گذارجي. پر هو هڙئي ڇوڪرين کان هٽي پاسي رهندو هو، عاليه، ذوالقرنين کيس سڀني ڇوڪرين کان هر حوالي سان پُرعزم، بامقصد ۽ تعميري سوچن واري لڳندي هئي. کيس طبيعت ۽ مزاج به وڻندو هو. ذوالقرنين کي جڏهن به فرصت جو وقت ملندو هو، هو عاليه سان ڪمپني ڪندو هو. عاليه کي به مڙني ڇوڪرن مان ذوالقرنين مختلف لڳندو هو. عاليه سان ڏک سور ونڊڻ کان وٺي اندر جون ڪيتريون ئي ڳالهيون ساڻس ڪرڻ لڳو. عاليه به سندس آڏو پنهنجي دل جا هزارين داستان ڇيڙيندي هئي. معمول موجب ملڻ سندن ان دوستيءَ کي محبت جي ويجهو آڻي ڇڏيو، ائين سندن دل ۾ هڪٻئي لاءِ سڪ، قرب پيار پلجڻ لڳو. عاليه جو پيءُ هڪ يونيورسٽيءَ ۾ پروفيسر هو. عاليه سندن اڪيلي ڌيءَ هئي جنهنڪري هو عاليه سان شوق مطابق سندس پيءُ لاڏ ڪوڏ ۽ خوشين جي هندورن ۾ رهندڙ عاليه جي شوق مطابق سندس پيءُ آرٽس ۾ آئڊميشن وٺن ۽ اجازت ڏني، سندس پيءُ ڏاڍي سٺي تربيت ڪئي هئي ۽ کيس گهڻو ڪجهه زماني جي گردشن جي بابت به ٻڌايو هو. سندس پيءُ کيس اها نصيحت ڪئي هئي ته دلي معاملن ۾ ڪڏهن به ڪنهن سان سمجهوتو نه ڪجان.“ پنهنجي ڪم سان ڪم ڪرڻ ۾ ئي ڪاميابيون ۽ راحتون نصيب ٿينديون آهن. عاليه پنهنجي پيءُ جي چئي مطابق هر قدم کڻندي هئي، پر ذوالقرنين سان دلي لاڳاپا وڌائي هو پنهنجي پيءُ جي چئي ۽ حڪمن جي انحرافي ڪري چڪي هئي.... ڪاليج جي سڀني ڇوڪرن ۽ ڇوڪرين جي اکين جڏهن عاليه ۽ ذوالقرنين کي گهڻو گڏ ڪڏهن ڪينٽين ته ڪڏهن لان تي ڪڏهن ڪٿي ته ڪڏهن ڪٿي ڏٺو، تڏهن سندن ذهن ۾ ذوالقرنين ۽ عاليه جون ڪيل ڳالهيون تري پئي آيون. ذوالقرنين سان جڏهن ٻيون ڇوڪريون ملڻ ۽ کلڻ چاهينديون هيون ته هي انهن ڳالهين کي ناپسند ڪندو هو ۽ عاليه کي جڏهن ڪو ملڻ ۽ گهمڻ لاءِ چوندو هو ته هوءَ پنهنجي پيءُ جي نصيحتن جون ساڻس ڳالهيون ڪري کين چوندي هئي ته سندس والد کيس اهڙي قسم جي اجائي ڪمن کان روڪيو آهي.
عاليه سان هڪ ڏينهن سندس ويجهي ساهيڙي صنم ملي ان کانئس پڇيو ته ”عاليه اڄڪلهه تون ذوالقرنين سان گهڻو گهمندي ۽ ملندي نظر اچين ٿي.... “
عاليه کي پهريان ته سندس هنيل طعني تي مٺيان لڳي پر کيس چيائين ”ذوالقرنين منهنجو سٺو دوست آهي. هو هوشيار آهي، جا به شيءِ مون کي سمجهه ۾ ناهي ايندي، مان کانئس پڇي وٺندي آهيان. وڏي ڳالهه اها ته هو هڪ سٺو انسان آهي. صنم! الئه ڇو منهنجي دل هن طرف ڇڪجي رهي آهي!“ صنم کيس چيو. عاليه ڏس تون اها ئي عاليه آهين، پهريان تون دلي معاملن ۽ دلي لاڳاپن کان منهن موڙيندي هئينءَ ۽ هاڻي تون سڄي ساري ذوالقرنين طرف مائل ٿي آهين!“
”صنم برابر تنهنجي ڳالهه صحيح آهي، پر صنم توکي وري اها خبر ناهي ته هو منهنجي سيني ۾ رهندڙ دل کي ڪيترو عزيز آهي، خبر ناهي ته ذوالقرنين ڇو ايترو وڻندڙ اٿم.... “ عاليه الفتي انداز ۾ چيو.
”عاليه! تڏهن ئي ته مون توکي چيو هو ته دل جا معاملا ڏاڍا عجيب ٿيندا آهن. هن ساري ڪائنات جي خوبصورتي ۽ دل جو پاڻ ۾ واسطو ۽ رابطو رهيو آهي. دل کي جا به شيءِ سٺي لڳندي آهي دل يڪدم ان طرف مائل ٿيندي آهي. تون مون کي اطهر لئه به چيو هو ته ڇو ان سان گهمين ۽ ڳالهائين پئي! ته ان جو جواب عاليه اڄ تون ضرور سمجهي وئي هوندينءَ. عاليه! اطهر به منهنجي دل جي ڌڙڪن آهي. هن منهنجي زندگيءَ کي جيئڻ جو هڪ نئون روپ ڏنو آهي. جنهن سان حقيقي زندگيءَ جون هڙئي مسرتون ملنديون آهن. هر پل خوشين جي کاڻ هوندو آهي! ”صنم عاليه سان اهو بحث پئي ڪيو، جنهن تي جيترو به بحث ڪجي اهو گهٽ آهي.
”عاليه تون اتي.... مون توکي لئبريري ۾ ڳوليو پئي ”ذوالقرنين، عاليه ۽ صنم جي هلندڙ گفتگو ۾ عاليه کي چيو.
”اوڪي صنم.... ان ڳالهه کي وري جاري رکنداسين“ عاليه کانئس موڪلائيندي چيو.
”اوڪي ٺيڪ آ عاليه....“ صنم کيس چيو.
”عاليه ڪهڙي ڳالهه هلي پئي، جيڪا اڃا باقي آهي“.
”پنهنجي ڳالهه هئي....“ عاليه مختصر جواب ڏيندي چيو.
”موضوع محبت جو هو، جنهن تي ويهي ٽيڪا ٽپڻي پئي ڪئي سين....“ عاليه کيس چيو.
”نيٺ ڇا ٿيو....“ ذوالقرنين پڇڻ چاهيو.
مُحبت ئي انسان جو اصل روح آهي، محبت ڪرڻ کان سواءِ انسان جي زندگي بي معنيٰ ئي چئي سگهجي ٿي. هن سنسار ۾ سڪ کان سواءِ انسان جو هلڻ ڏکيو ڪم آهي....“ عاليه کيس ٻڌايو.
ذوالقرنين ۽ عاليه جي محبت جو هڳاءُ هاڻي هر هنڌ ڦهلجي چڪو هو، جو اها ڳالهه عاليه جي پيءُ تائين به پهتي. عاليه جي پيءُ کيس سندس حڪمن جو تابع نه ڏسي پنهنجي ان پياري ڌيءَ جنهن جي هر انگل ماڻي ۽ خواهشن جي تڪميل ڪندو هو، اڄ ان عاليه کيس ڏاڍو ڏک ڏئي ڇڏيو. سندس پيءُ ڇا چيو؟ ڇا سوچيو؟ عاليه ان جي ابتڙ نڪتي.
”عاليه! تون پڙهيل لکيل ٿي ڪري جاهلاڻي سوچ کان نيٺ ڪم ورتو. توکي مون ڪيڏي تلقين ڪئي، پر تون ان تلقين کي پنهنجي دل ۽ دماغ مان تڙي ڇڏيو. اهو ڇوڪرو ڪير آ، ۽ ڇو تو ان سان لاڳاپا وڌايا آهن....“ سندس پيءُ ڏکائتو هو.
”بابا.... اوهه.... اصل ۾ ....مَ.... مان....!!“
عاليه جي لفظن مان ڀرپور مفهوم سمجهه ۾ نه آيو. ”بابا ذوالقرنين سٺو ڇوڪرو آهي، محنتي ۽ هوشيار آهي، ان ڪري آئون....“ عاليه جي لفظن مان اڃا به پورو مفهوم ۽ سمجهه ۾ نه آيو.
”عاليه ڌيءَ! ڇا ايئن به ٿيندو آ، جو والدين جي خواهشن ۽ اميدن کي اولاد پنهنجي بي حسي ۽ خود غرضي ذريعي چڪنا چور ڪري ڇڏي. اولاد مان والدين جي توقع جي ابتڙ موٽ ملي، اها اولاد نه چئبي! عاليه مون کي افسوس آهي جو....“
”بابا مون کي اوهان جي سڪ، قرب، شفقت ۽ احسانن جو بلڪل قدر آهي، بابا توهان منهنجي هر ڳالهه ۽ هر خواهش جي پورائي لاءِ وسئون ناهي گهٽايو. پر بابا پليز....! مون کي ذوالقرنين سان گهمڻ ۽ ملڻ ڇڏيو....“
”عاليه ايئن ڪنهن به قيمت تي نه ٿو ٿئي سگهي؟ تون مڙي وڃ ته بهتر آ....“ ايئن چئي سندس پيءُ هليو ويو.
عاليه، جنهن جي اکين مان ڪڏهن ڳوڙها نه ٽميا هئا، اڄ ٻه لڙڪ پنهنجي اکين جا بند ڀڃي وهڻ جي ڪوشش ڪري رهيا هئا، جن کي ڪرڻ کان اڳ عاليه پنهنجي هٿن سان اگهي ڇڏيو. عاليه افسوس ۾ هئي، ٻئي ڏينهن هوءَ ذوالقرنين سان ملي ۽ ساري صورتحال کان کيس آگاهه ڪيائين. ذوالقرنين کيس افسوس نه ڪرڻ ۽ خوش رهڻ جي صلاح ڏني. ڪجھه وقت کان پوءِ ذوالقرنين کي نوڪري ملي وئي، جنهن جي خوشي عاليه کي تمام گهڻي ٿي.
هڪ ڏينهن عاليه ۽ ذوالقرنين جيئن ئي ڳالهيون ڪري رهيا هئا ته ”شادي“ جو ذڪر به ڳالهين ڳالهين ۾ کلي پيو. ان ڏينهن عاليه پنهنجي شادي ساڻس ڪرڻ لاءِ چيو. پر ذوالقرنين کيس چيو ته آئون اڳ ئي ٽن ٻارن جو پيءُ آهيان ۽ ايئن ڀلا ڪيئن ٿي سگهندو ۽ تنهنجو پيءُ ڪيئن مون لاءِ راضي ٿيندو. عاليه کيس چيو ته تون صرف ”شادي شده“ لفظ کي وساري ڇڏ، باقي آئون تو سان هر حال ۾ جيئنديس، آئون بابا کي چونديس!
”نه عاليه توکي تنهنجو پيءُ ايئن ڪرڻ نه ڏيندو“ ذوالقرنين کيس سمجهائيندي چيو.
”تون فڪر نه ڪر آئون اڄ بابا سان ڳالهه ڪنديس! ۽ پوءِ توکي ٻڌائينديس!“ عاليه کيس چيو.
عاليه جو پيءُ آفيس کان جيئن ئي آيو ته عاليه کيس چيو ته ”بابا مون کي اڄ توهان سان ضروري ڳالهه ڪرڻي آهي“. سندس پيءُ جيڪو ڪوٽ لاهڻ کان پوءِ ٽائي کولي رهيو هو تنهن چيس ”ڪهڙي ضروري ڳالهه....“
عاليه چيس ”بابا توهان ويهو ته سهي....“ سندس پيءُ ويٺو ۽ عاليه کيس چيو ”بابا مون توهان کي ٻڌايو هو ذوالقرنين گهڻ رخي شخصيت آهي، هو ايترو ته هوشيار آهي جو هاڻ هن کي نوڪري به ملي وئي آهي“.
”ڏاڍي سٺي ڳالهه آهي پر توکي ڇو گهڻو فڪر آهي، ڇا تون غريب آهين، ڇا توکي نوڪري نه ملندي؟ جي نه ته تون نوڪريءَ کان سواءِ نه هلي سگهندينءَ؟ اوهه ماءِ گاڊ! ٽراءِ ٽو انڊر اسٽينڊ عاليه....“ پيءُ سندس ڳالهه جو نوٽيس نه وٺندي چيو.
”بابا مون ان سان شادي ڪرڻ جو فيصلو ڪري ڇڏيو آهي“. عاليه لفظن ۾ اختصار آندو.
”ڇا.... عاليه هي تون ڇا چوين پئي، پاڳل ته ناهين ٿي....؟ هوش ۾ ته آهين؟؟؟؟“ سندس پيءُ مٿان غصو طاري ٿي ويو.
”ها بلڪل بابا، مان هوش ۾ آهيان ۽ ذوالقرنين سان شادي ڪرڻ منهنجي دلي خواهش ۽ راضپو آهي“. عاليه چيو.
”عاليه تون هاڻي فيصلا ڪرڻ واري ٿي آهين! بهرحال ڌيءَ! جالڻو، گذارڻو توکي آهي، ڇو ته زندگي تنهنجي توکي گذارڻي آهي....“
”بابا الله سڀ سڻائي ڪندو.... ذوالقرنين لائق ڇوڪرو آهي“. عاليه کانئس خوش ٿيندي چيو.
ڏهن پندرهن ڏينهن کان پوءِ انهن جي شادي ٿي وئي. عاليه ذوالقرنين کي ڳوٺ وسارڻ جو چيو. عاليه جو هن چيو مڃي، هن عاليه ڪارڻ عارضي جڳهه وٺي ڇڏي ۽ ڳوٺ کي بلڪل وساري عاليه سان عيش عشرت واري زندگي گذارڻ لڳو.
ڪجھه عرصي گذرڻ کان پوءِ پنهنجي آفيس ۾ ذوالقرنين جتي ڪم ڪندو هو، اتي ”ارم“ نالي هن هڪ سٺي/ سهڻي ڇوڪري ڏٺي. جيڪا پڻ سندس آفيس ۾ ڪم ڪندي هئي. هنن وچ ۾ صرف شيشي جي ڀت هئي. باقي هڪ ٻئي کي ٻئي چٽو ڏسي پئي سگهيا.
ارم جي خوبصورتي ۽ سڀاءُ کيس ڪڏهن ٻوڙيو ته ڪڏهن تاريو ٿي. هاڻي هن پنهنجون سموريون سوچون ۽ خيال ارم ڏانهن آڻي ڇڏيا. هن ارم کي اهو محسوس ڪرايو ته هو سندس لاءِ پريشاني جي پاتال ۾ آهي. ذوالقرنين جڏهن به آفيس کان گهر اچي ته اتي به ارم جي غم غلطان هجي.
عاليه کيس روز پريشان ڏسي ان جو سبب پڇندي هئي، پر هو ڪڏهن ”باس جي سختي“ ڪڏهن ”مٿي جو سور“ ٻڌائي کانئس لنوائي ويندو هو. ارم سان اڄ فارغ ٿي مليو. پنهنجي بيچيني ۽ بي ترتيبي جو سارو حال ٻڌايائين. پر ارم کانئس ان حوالي سان معذرت ڪئي. سندس گهڻين ڳالهين ڪرڻ ڪري ارم مسڪرائي ملندي رهي. ذوالقرنين جو عاليه ڏانهن ٽڪي جو به ڌيان نه هو نه ڪي کيس محبت ڏئي پيو. سندن وچ ۾ اڻبڻت جنم ورتو. ٿوري گهڻي ڳالهه تي وڙهڻ سندن معمول بڻجي ويو. ذوالقرنين گهڻا دفعا عاليه کي مار به ڏني. عاليه کي سندس اهڙي خبر نه هئي ته هي اهڙو به ٿيندو.
عاليه جي ساهيڙي صنم جي شادي ٿيڻ واري هئي. عاليه ذوالقرنين کي چيو ته هوءَ سندس ساهيڙيءَ جي شادي تي وڃڻ چاهي ٿي، جنهن تي هن کيس چيو ته ڀلي تون وڃ آئون نه هلندس، ڇو ته مون کي آفيس ۾ گهڻا ڪم آهن....“
”ته پوءِ مان ڪنهن سان وڃان....؟؟؟“ عاليه سواليه نظرن سان ڏانهنس ڏسڻ لڳي.
”تون ڏس ڪنهن سان وڃ ڀلي پر....“
”تون منهنجو مڙس آهين اهو تنهنجو فرض آهي ته تون ئي مون سان گڏ هلين“ عاليه پنهنجي رشتي جو احساس ڏياريندي چيو.
”بهرحال عاليه مون کي آفيس دير ٿئي پئي، وڃڻ لاءِ تون ڪجھه بندوبست ڪر“ اهو چئي ذوالقرنين عاليه جي اکين کان غائب ٿي ويو. عاليه اداس ٿي پنهنجي ڪمري ۾ آئي.
آفيس جي ساري ڏينهن جي ڪم مان ذوالقرنين فارغ ٿي، ارم سان مليو، اڄ هنن وچ ۾ ڊگهي ملاقات ٿي! جنهن ۾ هن ارم کي شاديءَ لاءِ چيو. جنهن تي ارم کيس ڪجھه ڏينهنسوچڻ کان بعد جواب ڏيڻ جو چيو.
ذوالقرنين ڏاڍو خوش هو. هو جيئن ئي گهر آيو ته عاليه ڪمري ۾ ستي پئي هئي. کيس اٿاريائين ۽ کانئس پڇيائينس ته ”اڄ توکي ننڊ ڪيئن آئي آهي هونءَ ته.... عاليه کيس ڪو به جواب نه ڏنو.
”اڇا ته تون صنم جي شادي ۾ وڃڻ جي ڪري چپ آهين. مان ته توکي اجازت ڏيان ٿو، تون ڀلي وڃ“.
”پر ڪنهن سان وڃان، ذوالقرنين تون گهڻو بيوقوف ٿي ويو آهين“ تنهن تي ذوالقرنين کيس چماٽ وهائي ڪڍي ۽ چيائين ته جڏهن آئون چوان ٿو ته مون کي ناهي هلڻو....“
عاليه سڄي رات سڏڪن ۾ گذاريو، صبح ٿي ذوالقرنين کيس سندس پاڙي ۾ رهندڙ ساهيڙي انجيلا سان گڏ صنم ڏانهن وڃڻ لاءِ چيو، جنهن کي عاليه مجبوري تحت مڃيو، عاليه، انجيلا سان وئي ۽ ذوالقرنين پنهنجي مٿي جو سور هلڪو محسوس ڪندي آفيس هليو ويو.
معمول مطابق اڄ به ارم سان مليو ۽ کانئس پڇيو ته هن ڇا سوچيو. ارم کيس ٻڌايو ته ”ذوالقرنين سوري! اصل ۾ منهنجا والدين هن دنيا ۾ ناهن رهيا. منهنجي پرورش منهنجي مامي وٽ ٿي آهي. ان ڪري منهنجو مامو منهنجو وڏو ۽ فيصلي ڪرڻ وارو آهي. هن منهنجو رشتو پنهنجي ويجهي دوست جي پٽ سان ڪالهه طئي ڪري ڇڏيو آهي....“
اهو ٻڌي ذوالقرنين جون وايون بتال ٿي ويون. هو عبرت ۾ وٺجي ويو ۽ پنهنجو پاڻ کي دردن جي ديس ۾ ڀانيائين. ارم اڄ کانئس جلدي موڪلائي وئي، ذوالقرنين الائي ڪيئن پاڻ کي سنڀالي گهر تائين پهتو. پاڻ کي صوفي تي اڇلائي ڇڏيائين ۽ ٽي وي کي آن ڪيائين. رمورٽ ذريعي چئنلن کي ڦيرائيندو هڪ خبرن واري چينل تي اسٽاپ ڪيائين. جتي بريڪنگ نيوز هلي رهي هئي ”ڪار ۽ وين وچ ۾ ٽڪر، جنهن جي نتيجي ۾ ست قيمتي جانيون زيان“. ذوالقرنين کي خبر ڏکوئيندڙ لڳي، هو پاڻيءَ جو گلاس ڀري پيئڻ لڳو. پاڻي سندس نڙيءَ مان وڃڻ جو نالو ئي نه وٺي رهيو هو، سندس سارو جسم لرزي رهيو هو، ان ڪري ته ڪار ۾ انجيلا ۽ عاليه جن به ويون هيون، پاڻي جو ٻيو ڍڪ سندس نڙيءَ کي آلو ڪري ئي رهيو هو، جو فوتين جا نالا به اسڪرين پٽي تي هليا جنهن ۾ انجيلا سان گڏ عاليه جو نالو هو....
سندس جان مان ساهه نڪرندي محسوس ٿيو. اکين کي مهٽي وري وري ڏسڻ لڳو، ڪٿي اهو غلط ته نه آهي. سندس واتان زوردار رڙ نڪتي ”نه، عاليه نه آهي.... نه.... نه.... عاليه نه.... عاليه صنم جي شادي تي ويل آهي. هوءَ موٽي ايندي....“ هو پاڳلن جيان رانڀاٽ ڪندو رهي ٿو، ٻئي پل پينٽ شرٽ مان موبائل ڪڍي ٿو، عاليه کان خيريت معلوم ڪرڻ لاءِ....
پر فوتين جي نالن جي هلندڙ پٽي سندس پيٽ ۾ ڀالا هڻي ٿي، سندس ذهن ان ڳالهه کي تسليم ڪرڻ لاءِ بلڪل به تيار نه هو، هن جي اکين آڏو هڪ اهڙي گهگهه اوندهه ڇانئجي وڃي ٿي جنهن ۾ هو پاڻ کي بي ترتيبي ۽ بيوسي جي عالم ۾ ڀٽڪندو محسوس ڪري ٿو. ٻئي پل هو رڙيون ڪري ٿو، پر آواز سندس اندر ئي دٻجي وڃي ٿو. پاڻي پيئڻ وارو گلاس سندس هٿن مان ڪري ٽٽي پوي ٿو. ڪجھه لمحن کان پوءِ هو پاڻ کي ڀڳل گلاس جي ٽٽل شيشن مٿان ڪيرائي ڇڏي ٿو.
***