لتاڙيل لِيڪا
هو ڳالهائي ئي رهيو هو، مان سندس بي حيائي ۽ واهياتيءَ تي حيرت ۾ وٺجي ويو هوس. ٻئي پل هن اڳيان سيٽ تي ويٺل عورت ڏانهن ڏٺو جيڪا هُن کان بلڪل خفا خفا نظر آئي هن کي سندس بدتميزيءَ تي بي حد ڪاوڙ ۽ غصو اچي رهيو هو ته ڪيئن نه هو اخلاق کان ڪِريل ڳالهيون ڪري رهيو هو. هاڻي هو ڳالهائي به رهيو هو ۽ ٽيڏي اک سان ڀر ۾ ويٺل ان عورت ڏانهن به ڏسي رهيو هو. ڳالهائڻ دوران هو ڪنهن مهل پنهنجو هٿ اسٽرينگ مان ڪڍي پنهنجي وارن کي ٺاهي رهيو هو ته وري ڪنهن مهل ٻانهن ۾ پاتل واچ کي ڦيري ۽ ٺاهي رهيو هو. مون کي به سندس ان واهياتي تي بي حد غصو اچي رهيو هو ۽ اهو به کيس خيال ڪونه ٿي رهيو هو ته اڳيان پرايا ٻار ويٺا آهن، گهٽ ۾ گهٽ انهن جو ته خيال ڪرڻ گهرجيس. ڀر ۾ ويٺل ڪجھه ماڻهن لاءِ ته ڄڻ ڪو رونشو هو. هو سندس گندي گفتار مان لطف اندوز ٿي رهيا هئا، سندس گفتگو ٻڌي پنهنجون واڇون ويڪريون ڪري رهيا هئا. اهڙين سوچن تي سوچڻ کان پوءِ منهنجو وري سندس گفتگو ڏانهن ڌيان ڌڪجي ويو. جيڪو هڪ هٿ سان موبائيل تي ڳالهائي رهيو هو ته ٻيو هٿ وين جي اسٽرينگ ۾ هو. ”ٻڌ ته نيلي! تو جو چيو هو ته مون کي ڪپڙا وٺي ڏئي، پر غوري ڪلاٿ اسٽوري واري کان سواءِ ٻي ڪنهن وٽ مزي جا نه آهن، ها مان سڀاڻي جي موڪل لاءِ اڄ گاڏي جي مالڪ کي چوندس پوءِ هلنداسين ۽ هلي شاپنگ ڪنداسين. توکي مان پنهنجي پسند جو به هڪ وڳو وٺي ڏيندس. اها مون کي خبر آهي ته توکي ڪهڙو ڪلر ٺهندو آهي، ٻڌ ڀلا جي شاپنگ ڪرڻ ۾ دير ٿي وڃي ۽ سج لهي وڃي ته پوءِ ڪيئن تون گهر ويندينءَ؟ بس گهر وارن کي ڪو بهانو ڪري ٻڌائجانءِ ته فلاڻي ساهيڙيءَ وٽ ٽڪيل آهيان بس پوءِ ته وڏا ٺٺ ٿي ويندا. نيلي! ڳالهه منهنجي سمجهيئي يا نه… ها بس تون ائين ئي ڪجانءِ. هاڻي ٻڌ مان موبائيل بند ڪيان ٿو، ويگن اڏي تي پهچي مان توسان وري ڳالهايان ٿو.
هن بي حياءَ جي بي حيائي تي مون کي ڏاڍي چڙ لڳي رهي هئي، ڇو ته هو ساري واٽ گندي گفتار کان ڪم وٺي گندگي پکيڙيندو آيو. حيا جي ليڪن مٿان ٻرانگهون اورانگهيندو آيو. بدمعاش جي بڇڙائي مون کي سمجهه ۾ بلڪل به ڪونه اچي رهي هئي. ڪاوڙ اچڻ ڪري مان صفا ٻرندڙ بُنڊي ٿي ويس، بخار جي به شدت ۾ اضافو ايندو ويو. دل چاهيو پئي ته نامراد ڪميڻي کي گاڏيءَ مان لاهي کيس ٽائرن جي هيٺان ڏئي، گاڏي مٿان چاڙهيانس! عورت ذات وٽ حياءُ ۽ خاموشي هوندي ئي آهي. ويٺل ان عورت ڏانهن ڏٺم جا پنهنجو ڪنڌ جهڪائي بت بڻي ويٺي هئي. هوءَ هن ڪم ظرف، بي حياءَ ۽ بي ضمير کي ڇا ٻڌائي ته هو نالائق به پنهنجي ٻارن ٻچن وارو هوندو، پنهنجي ماءُ ڀينرن وارو هوندو.
مون کي ڪا ڳالهه سمجهه ۾ نه اچي رهي هئي، سندس نازيب رويي منهنجي دل کي صدمي جو اڌمو ڏئي ڇڏيو. مان سوچي رهيو هوس ته اسٽاپ تي پهچي، وين مان لهي ڪري جيڪر کانئس ڳچيءَ کان وٺي ڪري ان بي حيائيءَ جي باري ۾ پڇان ۽ کيس اهو چوان ته انهيءَ عورت جي جاءِ تي جيڪڏهن تنهنجي ماءُ، ڀيڻ يا زال هجي ۽ ٻيو ڪو انهن سان اهڙيون ڪريل ڳالهيون ڪري ته تو مٿان ڇا گذرندو؟؟؟؟ اڄ ايئن ئي جيڪڏهن ڪوئي تنهنجي ڀيڻ سان موبائيل تي ڳالهائي ۽ ڀر ۾ تنهنجي زال ويٺل هجي ته تنهنجي عزت ۽ غيرت جو ڇا وڃي بچندو؟! شايد نڪ ئي ڪپجي وڃئي… ۽ تون جيڪر ڪنڌ کڻي گهمڻ جهڙو نه رهين….
مان خيالن ۽ سوچن ۾ هن حراميءَ ڏانهن متوجهه هوس جو ڪنڊيڪٽر جي آواز ”لهي اچو ڀائو، ڪهڙي خيالن ۾ گم آهيو، اسٽاپ ته اچي چڪو آهي“. مون کي هوشيار ڪيو. مان سوچن مان جان ڇڏائي ڏٺم ته ڇرڪ ئي نڪري ويو. سڄي وين ۾ آئون ئي اڪيلو هوس جو لهڻ کان رهجي ويو هوس، باقي سڀ مسافر هن آخري منزل اچڻ تي گاڏيءَ مان لهي چڪا هئا. پر منهنجي خيالن، سوچن، احساسن ۽ جذبن کي منزل نه ملي سگهي، جو هن ڊرائيور کان آئون سندس بي حيائيءَ جو ڪارڻ پڇي کيس سٺو سبق سيکاريان ها. جڏهن اڳين سيٽن ڏانهن نهاريو تڏهن ڊرائيور بلڪل نظر نه آيو. گاڏيءَ مان لهي ڪري گهڻو ئي کيس ڳوليو پر هو ڪٿي ڪونه نظر آيو….
***