محبت جي تنهائي ۽ دليپ دوشي ....!!
منهنجي لاءِ جناب دليپ دوشي ــ پنهنجي ٻنهي هٿن ۾ کنيل / سانڍيل سندس تحرير/ تخليق سان ايئن آهي جيئن صبح جو سج پنهنجي دامن / وسعتن منجهان حياتي کي روء ارپڻ لاءِ اسري ٿو.
پهرين تصنيف/ تحرير نئين اسرندڙ محبت جيان ٿيندي آهي ... جنهن سان تخليقڪار جو جڙاءُ ... منطق/ سبب/ تنقيد/ ڇند/ بناوٽ/ جوڙجڪ کان ڏور ... احساساتي اڀار سان پروهجي ٿو. پر هن سماج ۾ محض ”لکندو رهڻ“ جو ڪارج جياپو ئي آهي. نه ته اهڙن هاڃيڪار روپل جي انڊسٽري .. سنڌي ادب منجهه سرگدان آهي. جيڪي تخيل/ آرٽ/ ڏات ڏانهن واڌ جو قتل نفسياتي اهڃاڻ سان ڪٿي ڇڏيندا آهن.... منهنجي سامهون هڪ اهڙو نوجوان آهي جنهن جي هٿن ۾ نفيس سپنن جو ٻج آهي. جيڪو علمي/ شعوري فردن جي هٿن جي دائري گرمائش منجهه نشونما وٺي پنهنجي لاڀائتي کيپ ڇڏيندو ... منهنجو اعتماد سندس کيپ منجهه آهي، هو ان منجهه جيءَ دان ماڻيندو.
لاشڪ ته تخيل/ آرٽ/ ڏات جو علم ڪارج سماجيات جي قيادت ۾ نفسياتي وايو منڊل جي پرچار _ ۽ ظلم يعني وڳوڙ جي گهڻ رخن تان پراو حائف ڪري عام شعور جي پرورش ڪرڻي هجي ٿي. ... جنهن لاءِ سخت پورهئي ۽ لڳاتار مشاهدي جي ضرورت لازم آهي. اميد ته تنهن منزل کي جناب دليپ ماڻيندا....
سندس هيءَ تحرير/ ناول ــ سندس ئي حياتي جي يادن جي سهيڙ ــ ميڙ منجهان جوڙيو ويو آهي. بقول خود جي ته هي ناول سندس حياتي سان سلهاڙيل احساسن جو مجموعو آهي ۽ هُو هن سان گڏ ٻيو ناول پڻ لکي رهيا آهن. پر بزاد خود ناول آهي ڇا؟ ان جو ڍانچو ڪيئن ٿئي ٿو .... پڻ غور طلب ڳالهيون آهن. محبت جي تنهائي، ماڻهو جي پنهنجي وجود جي تنهائي هوندي آهي. اهو جيون اڪيلائي جو کاڄ ٿئي ٿو. اسان هجوم ۾ هوندي به تنهائي / پيڙاهه جو مرڪوز ٿيون ٿا! ڪمري جو چوديواري منجهه قيد هجڻ تنهائي ناهي! ان چوديواري منجهه اڀرندڙ خيالن منجهه تنها هئڻ تنهائي آهي ...!!
”جناب دليپ دوشي جو لهجو ناول نگارن جهڙو آهي سندس استعمال ڪيل ڊڪشن پڻ ان سطح يعني موضوع ۽ عمر جي آڌار نفيس آهن. مان کين لاڀائتي تخليق تي مبارڪباد ڏيان ٿو ۽ يقين محڪم رکان ٿو ته علمي سفر ڪڏهن به منقطع نه ٿيندو“.
[b]نور جوڻيجو
[/b](مهذب وحشي)
حيدرآباد