ناول

محبت جي تنهائي

سعيد لکي ٿو:
”دليپ دوشي لوهاڻو، جو پهريون ناول هوندي ناول جي ٽيڪنڪي فارميٽ تمام لاجواب آهي ۽ محبت اهڙو موضوع آهي، جيڪو ڪڏهن به پَــئي پراڻو نه ٿيندو آهي. محبت تي لکيل هزارين ناول ۽ ٺهيل فلمون انساني احساسن کي تازو توانو رکن ٿا. هي ناول محبت جي تنهائي به ماڻهوءَ جي من تي ڇانئجي ويندڙ احساسن جو ترجمان آهي. اسان جي سماج جا طبقاتي پاسا سدائين محبت جي ڪُک ۾ خنجر جيان پيوست رهيا آهن. مگر محبت جو عالمي سبق روحاني رنگن ۾ رنڱيل هئڻ سبب پاڻ مرادو محفوظ ٿي، روح جو روح تائين ڪل سفر آسان ڪري وڃي ٿو.“
Title Cover of book محبت جي تنهائي

ليکڪ پاران

ناول ڪيئن لکبو آهي، ان جي ڪردارن جي ترتيب ۽ پلاٽنگ ڪيئن ڪبي آهي، انهن ڪردارن کي ڪيئن ۽ ڪهڙين ڪيفيتن مان گذاري سندن گفتگو ۽ مڪالما ڪهڙي ريت سٽاءُ ۾ آڻبا آهن، مون کي انهي ٽيڪنڪ جي ذري به پروڙ نه هئي. بنيادي طور تي آءٌ ناول نگار آهيان به ڪونه....! نثر ۾ مضمون/ ڪالم لکيا آهن يا دل جون ڳالهيون ڪچين ڦڪين سٽن سان شاعري جي احساسن ۾ اُتاريون آهن. ها مگر ڪهاڻيون ۽ ناول پڙهڻ جو شوق ادبي دنيا ۾ پير پائڻ وقت کان ئي رهيو آهي. جنهن ۾ ڪرشن چندر، موهن ڪلپنا، امرتا پريتم، سراج، علي بابا، آغا سليم، سعادت حسن منٽو، امر جليل، نسيم کرل، نورالهنديٰ شاهه، ممتاز بخاري، زيب سنڌي، طارق عالم ابڙو، مهتاب محبوب ۽ ٻين جا لکيل ناول، ڪهاڻيون توڙي ليک منهنجي لاءِ هميشه اُتساهه جو سبب بڻنجندا رهيا آهن.
هيءُ ناول مون کان ڪيئن لکجي ويو ۽ ايئن رواني سان لکجي ڪجهه ئي مهينن ۾ مڪمل ٿي ويو، ان جي پويان اگر ڪا ڪيفيت يا سگهه هئي جنهن مون کان اهو مڪمل ناول لکرايو ته آءٌ سڄو جو سڄو ڪريڊٽ هن ناول جي مرڪزي ڪردار ”وينا“ کي ڏيندس، جنهن مون کي اهو ناول اڻ پورو ڇڏڻ نٿي ڏنو. اهو ناول لکڻ ڪيئن شروع ڪيم ته اهو ڪريڊٽ آءٌ سنڌي جي انتهائي خوبصورت ليکڪ طارق عالم ابڙي کي ڏيندس، جو آءٌ سندس ناول ”رهجي ويل منظر“ پڙهي رهيو هوس ته الائي ڇو پنهنجي پهرين پيار جا سمورا عڪس چٽا ٿي اڀري پيا ۽ ذهن تي ماضي جا اهي سمورا پل تازا ٿيندا ٿي ويا ۽ خبر نه پئي الائي ڪهڙي مهل دل نينهن اڇل کاڌي ۽ ليپ ٽاپ جي ڪي.بورڊ تي آڱريون هيڏي هوڏي بي ساخته ڊوڙڻ لڳيون. مون ڏٺو ته ڪجهه ئي گهڙين ۾ ناول جا شروعاتي ورق آءٌ لکي ويو هوس ۽ پوءِ اهو سلسلو جڙندو ويو. هن ناول جي ڪهاڻي دل اندر جي احساسن جو اولڙو آهي، جيڪا اُڌما کائي اندر مان نڪري ناول جو روپ اختيار ڪري وئي.
هن ناول جا سمورا ڪردار انتهائي ساده، ٻولي انتهائي سولي ۽ ساده فهم جيڪا عام ماڻهو کي به سمجهه ۾ اچي. مون هروڀرو جڙتو لفاظي کان ڪم نه ورتو آهي ۽ نه ئي وري غير ضروري منظر ۽ ڪردار گهڙي ناول جا پنا وڌائڻ جي ڪوشش ڪئي آهي. جيڪو ڪجهه لکيو آهي بس نفيس جذبن ۽ پيار جي پويتر جذبي سان لکيو آهي. مون ناول جي ڪردارن سان ڪيترو نڀاهيو آهي ۽ ناول ڪيترو پختو لکي سگهيو آهيان اهو آءٌ ڇڏيان ٿو پڙهندڙن تي، ته هُو فيصلو ڪن پر مون کي اهو ضرور يقين آهي ته اڄ جي هر نوجوان کي هن ناول جي پيار ڪهاڻي ڪنهن نه ڪنهن ريت پنهنجي پيار ڪهاڻي لڳندي ۽ هو دانش ۽ وينا ۾ پنهنجي پيار جا عڪس ضرور ڳوليندو.
هونئن به هر شخص جي دل ۾ پيار جا احساس ضرور هوندا آهن، ڪي اظهار ڪري وجهندا آهن، ڪي هڪ طرفي محبت ۾ ئي پناهه وٺندا آهن، ڪن جو پيار راس اچي ويندو آهي ته ڪن کي جدائي جا لمحا ڏسڻا پوندا آهن، لڳ ڀڳ سموريون پريم ڪهاڻيون ڪنهن نه ڪنهن ريت هڪ جهڙيون ٿيون لڳن. اهي ئي پيار جا لمحا، محبت جا اقرار، ٽهڪ، مسڪراهٽون، واعده وچن، روساما، پرچاءُ، هڪ ٻئي تا نثار ٿيڻ، زماني جون شڪايتون، معاشري جون بندشون يا وري پنهنجن طرفان گهاءُ، پوءِ ڏک، ڏاکڙا، سورن جا سلسلا، هجر ۽ جدائين جا طويل پيچرا ..... مطلب ته سموريون پريم ڪهاڻيون انهن ئي سلسلن تي جڙيل ٿيون لڳن، بس ڪردار ۽ زميني حقيقتون الڳ الڳ هجن ٿيون. تيئن هيءُ ڪهاڻي پڻ انهن ئي سلسلن تي مشتمل آهي، جنهن ۾ محبتن جي ڇانوءَ به آهي ته زماني جون ستم ظريفيون به آهن، گڏ جيئڻ جا ويساهه به آهن ته جدا رهي هڪ ٻئي لاءِ جيئڻ جا جتن به آهن.
يونيورسٽي جي آزاد فضائن ۾ پليل پيار ڪهاڻين تي ڪافي شاهڪار ناول لکجي چڪا آهن ۽ لکجن به پيا پر منهنجي خيال ۾ ڪاليج جي زماني ۾ اڀريل محبت جي جذبن تي لکيل شايد اهو پهريون ناول آهي، ٻن معصوم دلين جو پيار ڪيئن زماني جي رسمن جي ڀيٽ چڙهي ٿو، پر پوءِ به نوجوانن لاءِ اتساهيندڙ ڳالهه اها آهي ته هن ناول جا ٻئي مرڪزي ڪردار سماجي معاملن ۽ مصلحتن جي ڪري هڪ نه ٿيڻ باوجود به ڪنهن خودڪشي، ڪنهن نشيءَ، ڪنهن غير اخلاقي قدم ۾ پناهه نٿا وٺن، هڪ ٻئي سان ملي هڪ نه ٿيڻ باوجود به هڪ ٻئي جي خوشي لاءِ جيئن ٿا ۽ ثابت ٿا ڪن ته پيار ڪهاڻي جو ڪلاميڪس هيئن به ٿي سگهي ٿو.
آءٌ جديد سنڌي شاعري جي انتهائي خوبصورت شاعر ۽ نثر نويس ايوب کوسو جو انتهائي دل سان شڪرگذار آهيان، جنهن هن ناول کي شروعاتي طور ڏٺو، اتساهيو، اصلاح به ڪئي ۽ مهاڳ پڻ لکي ڏنو. هن جيئن ۽ جهڙي انداز سان مون کي ۽ ناول کي ڏٺو ۽ پڙهيو ايئن ئي پنهنجي راءِ مهاڳ ۾ رکيائين، جيڪو هن جو هن جي قلم سان سچائي جو ثبوت آهي.
آءٌ سائين شنڪر ساگر جو پڻ شڪرگذار آهيان جنهن پڻ پنهنجي مخلص صلاحن سان نوازيو ۽ پنهنجا تاثر لکي ڏنا. انتهائي مهربان ۽ پياري ماڻهو نورجوڻيجو جي مهرباني، جنهن سان ملاقات نه هجڻ باوجود به حجت ڪري ويٺم ۽ هن پياري ماڻهو خلوص دل سان تاثرات لکي موڪليا.
سنڌ جا ٻه بهترين ليکڪ ۽ ناول نگار محترم سائين اسحاق انصاري صاحب ۽ جناب ممتاز بخاري صاحب، جنهن جا ناول پڻ سنڌ جي نوجوانن لاءِ اتساهه جو سبب بڻجندا رهيا آهن. ٻنهي مهربانن کي بيڪ ٽائيٽل جي لاءِ لکي ڏيڻ لاءِ چيم ٻنهي مهربانن مانائتي موٽ ڏيندي بيڪ ٽائيٽل لاءِ پنهنجا پئراگراف لکي موڪليا سندن وڏا وڙ.
ٿڌڙين هوائن جي شهر حيدرآباد ۾ وسندڙ سنڌ جي نوجوان ليکڪا ۽ مضمون نگار مهوش عباسي پڻ ڪتاب جي بيڪ فليپر لاءِ پنهنجا ويچار لکي اُماڻيا سندس مهرباني. ٿر ڄائي نوجوان شاعر، سماجي اڳواڻ ۽ هميشه مرڪندڙ ۽ نوجوانن کي هميشه اُتساهيندڙ مهربان دوست پرتاب شواڻي جا پڻ وڏا قرب جنهن ڪتاب جي فرنٽ فليپر لاءِ پنهنجا خيال لکيا. منهنجن پيارن دوستن دليپ اَمر ۽ مڪيش راجا سوٽهڙ جون پڻ مهربانيون جن ڪتاب جي ٽائٽل، لي آئوٽ توڙي پروف جي دوران مدد ڪئي.
آخر ۾ محترم سائين سعيد سومرو، ڪنول پبليڪيشن جو آءٌ انتهائي گهڻو شڪرگذار آهيان جنهن منهنجي ناول کي هن خوبصورت ڪتابي صورت ۾ آڻي توهان پڙهندڙن تائين پهچايو، اُميد ته توهان کي پسند ايندو.

[b]دليپ دوشي لوهاڻو
[/b]مٺي، ٿرپارڪر
e-mail: dileepdoshi2002@yahoo.com
03332511104Cell: