8
”يار تو هن کان وري هيءَ ٽِشو پيپر ورتو ڇو؟ مون جيڪا ڳالهه ڪئي، اها هن کي نه ٻڌائي ڇا؟“ مون چڙ مان چيو.
”هُو پهرين ئي گهر کان اهو لکي کڻي آئي هئي ۽ چوي پيئي ته ڀلين ديپ مون سان پيار نه ڪري پر آءٌ ته ڪيان ٿي نه!“ ڪومل وضاحت ڪندي چيو.
”پيار .... يار اهو ڪهڙو طريقو آهي پيار جو، پنهنجي خون سان ڀلا ڪو لکندو آهي ڇا؟“ مون حيراني مان پڇندي چيو.
”ڇا ٿو ڪري سگهجي، اڄ جون ڇوڪريون آهن ئي ڏاڍيون جذباتي.“ ڪومل ڳڻتي جو اظهار ڪندي چيو.
”يار هيءُ کڻي وڃ واپس، مون کي نه گهرجي“، مون ٽشو پيپر ڪومل کي واپس ڪندي چيو.
”سونم چيو آهي ته جيڪر هي واپس ڪيو ته هو کوڙ ساريون ننڊ جون گوريون کائي ڇڏيندي!“ ڪومل سونم جي ڏنل وارننگ مون کي ٻڌائيندي چيو.
”واهه يار عجيب بليڪ ميلنگ آهي، اهو پيار ته نه چئبو“، مون حيرت مان چيو.
”جيڪو هن چيو اهو ئي تو کي ٻڌايو آهي، وڌيڪ جيڪا تنهنجي مرضي، آءٌ هلان ٿي متان وينا ڏسي نه وٺي.“ ڪومل تڪڙي تڪڙي واپس ويندي چيو.
”چڱو ٺيڪ آهي، آءٌ محض هڪڙو ٽشو پيپر سمجهي رکي ٿو ڇڏيان، مگر هن کي چئجان هُوءَ ان جو اِهو مطلب هرگز نه سمجهي ته ڪو هن جي محبت کي تسليم ٿو ڪريان“، مون وضاحت ڪندي ٽشو پيپر جيب ۾ رکي ڇڏيو.
ڪومل جي وڃڻ کان پوءِ سوچڻ لڳس ته آخر هن مسئلي جو حل ڇا ڪڍجي، جيڪر هينئر کان ئي هن کي منهن نه ڏنو ته مسئلو وڌي وڻ ٿي ويندو.
”مگر ڪجي به ته ڇا ڪجي، سونم کي ڇا چوان ته جيئن کيس ڳالهه سمجهه ۾ اچي، جو آءٌ پنهنجو پيار وينا کان سواءِ ٻيءَ ڪنهن سان ورهائي نٿو سگهان، اهو ئي منهنجو پهريون ۽ آخري پيار آهي، وينا منهنجي زندگي آهي ڀلا زندگي ٻي ڪنهن سان ڪيئن ٿو شيئر ڪري سگهان؟“ آءٌ پنهنجو پاڻ کي وضاحتون ڏيڻ لڳس.
”هڪڙو ته وينا کي به ته نٿو ٻڌائي سگهان نه ته پاڻهي ئي مسئلي کي منهن ڏيئي ها، هو پاڻ ايڏي جذباتي آهي، جو کيس خبر پئي ته سندس ڪزن هن جي پيار جي آڏو پيئي اچي ته پنهنجو پاڻ کي ڪجهه ڪري وٺي يا پنهنجي ڪزن سان ڪو وڏو جهيڙو يا معاملو مسئلو نه ڪري وجهي، ڇا ڪيان ڇا ڪيان؟“. آءٌ پنهنجو پاڻ ڪو حَل سوچڻ لڳس.
”سونَم سان ملي هن کي سمجهايان .... منهنجي خيال ۾ اهو بهتر ٿيندو ته کيس سمجهايان ته اها تنهنجو سوچ ٻاراڻي آهي، اهو پيار نه پر پاگل پن آهي. هُو منهنجي هڪ سٺي دوست ٿي سگهي ٿي، مگر محبت هرگز نه!“ پر حتمي فيصلو نه ڪري سگهيس.
آءٌ هڪڙا خيال ٺاهي ٻيا ڊاهي رهيو هوس ته آخر هن مسئلي جو حل ڪيئن ڳوليان ته جيئن هن جنجهٽ مان جان ڇُٽي سگهي.
ـــ
آءٌ حَسبِ دَستُور شام جي وقت ڪومل جي گهر جي اوطاق تي پهتس ته حيرت جي حد نه رهي، وينا بجاءِ سونم ويٺي هئي.
مون اڃان سوچيو ئي مس هو ته سونم سان ملجي مگر هيءَ ته چوڻ کان اڳ ئي ويٺي هئي ..... پر وينا ڪٿي؟ وينا کي سڄي معاملي جي خبر ته نه پئجي ويئي .....آءٌ سونم کي ڏسي هڪدم پريشان ٿي ويس.
ڪومل منهنجي چهري تي پريشاني جا تاثرات پڙهندي هڪدم چيو ته ”گهٻراءِ نه....!!، اڄ وينا نه پئي اچي هن سونم جي هٿان نياپو اماڻيو آهي، ته اڄ سندس گهر مهمان آيل آهن..... تنهنڪري هُو پڙهڻ لاءِ نه اچي سگهندي“.
”اَڇا ٺيڪ آهي، پوءِ آءٌ به هلان ٿو“..... حالانڪه سونم سان سامهون ويهي مسئلي کي ختم ڪرڻ به چاهيو ٿي..... پر پوءِ به مون اتان نڪرڻ بهتر سمجهيو.
سونم هڪ دم مون کي هٿ کان پڪڙي روڪيندي چيو، ”پليز ٻه منٽ منهنجي ڳالهه ته ٻڌ!“
”منهنجي خيال ۾ توکي هن جي ڳالهه ضرور ٻڌڻ کپي.“ آءٌ سونم جي ڳالهه تي ڪو ردعمل ڏيان .... تنهن کان اڳ ئي ڪومل پنهنجي راءِ ڏيندي چيو.
”ڇا ڳالهه ٻُڌان هن جي..... هن جيڪو ڪجهه ڪيو آهي، آءٌ اهڙي نان سينس ۽ جذباتي عمل جو سخت مخالف آهيان“. مون سونم ڏانهن ڪاوڙ مان نهاريندي ڪومل جي ڳالهه جو جواب ڏنو.
”سوري ..... ويري سوري .... ٿي سگهي ٿو منهنجو اهو عمل غلط هو، مگر احساس بلڪل سچا هئا، ان ۾ ڪا به کوٽ نه هئي.“ سونم مون ڏي معصوم نگاهن سان نهاريندي چيو.
”واٽ احساس يار ....!! تون منهنجي لاءِ صرف وينا جي ڪزن آهين بس .... ان کان اڳتي ڪجهه سوچجان به نه ... اوڪي ....“ مون جذباتي ٿيندي چيو.
”ڇو ڀلا مون کي پيار ڪرڻ جو حق ناهي ڇا؟ وينا جي ڪزن هجڻ گناهه آهي ڇا؟“ سونم پنهنجي ڳالهه وزنائتي ڪندي چيو.
”آهي .... بلڪل حق آهي .... پر ڪنهن ٻي سان وڃي پيار ڪر .... آءٌ ٻي ڪنهن جي امانت آهيان .... سو ويري سوري ....“ مون کيس وضاحت ڪندي چيو.
”پر آءٌ ته تو سان پيار ڪيان ٿي، جيءَ جان سان پيار ڪيان ٿي، منهنجو سينو چيري ڏس ...“ سونم اکيون آليون ڪندي مون کي چنبڙي پيئي.
مون کيس پاڻ کان پري ڪندي چيو ”پليز ... هيءَ غلط آهي، توهان پنهنجي ڳالهه ڪريو مگر مون کان بلڪل پري بيهي ڪري ....“
”توکي منهنجي آلين اکين تي رحم نٿو اچي، منهنجي معصوم چهري ڏي ڏس پيار ڀريو احساس نظر نه ٿو اچي ....“ سونم تڙپ مان چيو.
”پاڻ سٺا دوست ٿي سگهون ٿا بس .... باقي ڪجهه به نه .... اهي احساس ۽ جذبات تون پنهنجي ساٿي لاءِ بچائي رک“. مون کيس بي رُخي انداز مان جواب ڏنو.
”آءٌ پنهنجو پاڻ کي توسان پيار ڪرڻ کان نه ٿي روڪي سگهان، ڇا ڪمي آهي مون ۾؟ ٻڌاءَ وينا جهڙي خوبصورت، حسين ۽ پياري نه آهيان ڇا ...؟“ سونم مونکي دليل ڏيندي چيو.
”وينا جهڙي هوندئين، مگر وينا ته ناهين نه ....!“ مون کيس ٺهه پهه جواب ڏنو.
”وينا .... وينا ... وينا .... آهي ڇا اهڙو ڪجهه وينا ۾ ....“ سونم وينا جي نالي تي چڙندي چيو.
”وينا منهنجي پهرين ۽ آخري محبت آهي ۽ محبت ۽ حوس ۾ فرق هوندو آهي.... حَوس هڪڙو انڌو جذبو آهي ۽ محبت هڪ مقدس ۽ معتبر جذبو آهي. محبت جو جسم سان ڪوئي تعلق ئي ناهي، محبت ته ذهني شعور جي اعليٰ اقدار جي اڏام جو نالو آهي، مادي جسمن کان بي نياز هڪدم پري.... جڏهن اسان انهي احساس کي مادي جسم سان ڳنڍيون ٿا ته اها محبت نه پر حوس جو حصو بڻجي پوي ٿي.“ مون سونم کي محبت ۽ جسماني حوس بابت ٻڌائيندي چيو.
”ڪجهه به سمجهه مگر آءٌ تنهنجي اندر ۾ پنهنجو پاڻ کي سمائڻ ٿي چاهيان.“ سونم منهنجا هٿ پنهنجن هٿن ۾ جهليندي چيو.
”محبت اڀرندر شعور جي پيداوار آهي، گلاب جي گل جي پنکڙين جيان ملائم، نرم، خوشبودار آهي. محبت ڪا شيءَ ناهي جو ڪنهن انسان جي جسماني وجود مان حاصل ڪجي. سڄي دنيا جو الميو ئي اهو آهي ته اُن سان محبت ڪئي وڃي جنهن جي لاءِ هُو مختلف قسم جي اداڪاري ڪندو رهي ٿو.“ مون پنهنجا هٿ هُن جي هٿن مان ڇڏائيندي چيو.
”مونکي توکان سواءِ ٻيو ڪجهه نظر ئي نٿو اچي ته آءٌ ڇا ڪيان؟ آءٌ اداڪاري نٿي ڪيان، پليز مونکي پنهنجي چپن جي پياس اجهائڻ ڏي، آءٌ پنهنجا چپ تنهنجي چپن جي چوڪَٺ تي رکڻ ٿي چاهيان، توکي پنهنجي نيڻن ۾ سمائڻ ٿي چاهيان، مون کي ايئن ڪرڻ کان نه روڪ.“ سونم ٻيهر منهنجي ويجهو ٿيندي چيو.
”ڪومل تون ئي سمجهاءِ نه هن کي .... وينا منهنجو پهريون پيار آهي، توکي ته سڀ ڪجهه خبر به آهي، پر پوءِ به خاموش بيٺي آهين“، مون ڪومل کي هن کي سمجهائڻ لاءِ چيو.
”آءٌ ڇا چوان، هي ڪجهه ٻڌڻ لاءِ تيار ئي ناهي، تنهنجي لاءِ بلڪل جذباتي ٿي ويٺي آهي.“ ڪومل وضاحت ڪندي چيو.
”هاڻي مونکي هلڻ گهرجي ... مون کي جيڪو ڪجهه چوڻو هو سو چئي ڇڏيو آهي، وڌيڪ هِن جي مرضي ....“ مون ڳالهه ختم ڪندي چيو.
منهنجي ڳالهه ٻڌندي ئي سونم مون کي هٿ سان ڌڪو ڏنو ته سامهون رکيل بيڊ تي وڃي سِڌو ڪريس..... آءٌ اڃان پاڻ سنڀاليان ئي ها ته سونم هِڪدم اچي مون مٿان ليٽي پيئي ۽ مون کي پنهنجي ٻانهن ۾ زور سان ٻَکي، مون کي چمڻ لڳي.
آءٌ پاڻ ڇڏائڻ لاءِ هٿ پير هڻڻ لڳس، مگر ناڪام رهيس.
”پليز مون کي تنهنجي وجود ۾ گم ٿيڻ ڏي، آءٌ اڄ تو ۾ سمائڻ ٿي چاهيان“ سونم پنهنجي احساسن کي وڌيڪ اجاگر ڪرڻ لاءِ ٻيهر منهنجا چپ چمڻ لڳي.
مون جيئن پنهنجو هٿ وڌائي کيس روڪڻ جي ڪوشش ڪئي ته هن منهنجا هٿ ورائي پنهنجي پٺيءَ تي رکي ڇڏيا. مِڙني ناڪام ڪوششن بعد مون پنهنجون اکيون بند ڪري ڇڏيون ۽ بي جان وجود جيان بيڊ تي پيل رهيس.
هوءَ مون کي بُکايل ڳجهه جيان پٽي رهي هئي..... ڪجهه دير بعد اهو ضرور محسوس ٿيو ته آءٌ ڪنهن کاهي ۾ ڪري رهيو آهيان، بلڪل تنگ کاهي.... جيڪا بلڪل گرم هئي ۽ آءٌ مسلسل هيٺ وڃي رهيو هوس. ڪافي دير بعد مون کي منهنجو وجود هلڪو ٿيندي محسوس ٿيڻ لڳو. آهستي آهستي اکيون کولي ڏٺم ته سونم مون کي پنهنجي ٻانهن جي قيد مان آزاد ڪري چُڪي هئي ۽ منهنجي پاسي ۾ رڻ ۾ ڊوڙي ڊوڙي ساڻي ٿيل هرڻي جيان بي جان ليٽي پيئي هئي ۽ اونها اونها ساهه پيئي کنيائين.
مون هيڏي هوڏي نگاهه کڻي نهاريو ته ڪمري ۾ اسان کان سواءِ ٻيو ڪير به نه هو.... ڪومل پڻ ڪمري مان غائب هئي.
سونم بي جان بت جيان بيڊ تي ليٽي پيئي هئي، اونها ساهه کڻڻ جو آواز سندس جيئري هجڻ جو احساس ڏياري رهيو هو، آءٌ تڪڙو اٿيس ۽ هُن کي اتي ئي ڇڏي نڪري آيس.
گهر ڏانهن ويندي واٽ تي بس هڪڙي ئي سوچ هئي ته مون وينا سان ويساهه گهاتي ڪئي آهي. مون وڏيون ڳالهيون ٿي ڪيون، وڏيون ڊاڙون ٿي هنيون ته پهريون پيار، زندگي .....!! پوءِ هيءُ سڀ ڇا هو؟ آءٌ پنهنجي نظرن ۾ ئي ڪري پيو هوس. هاڻ هن ميري وجود سان پنهنجي پيار سان ڪيئن ملندس....؟
”جڏهن خبر پيئي ته وينا ناهي ته پوءِ مون کي اتي رڪڻو ئي نه هو..... فورن هليو اچڻو هو“. آءٌ گهر ايندي سموري واٽ پنهنجو پاڻ تي ملامت ڪري رهيو هوس.
”ڇا آءٌ حوس جو شڪار ٿي ويو هوس جو پنهنجو پاڻ کي روڪي نه سگهيس ۽ ايئن وينا سان ويساهه گهاتي ڪري ويٺس“ ٻيهر پاڻ تي الزام هڻندي پاڻ کي چيم.
”مون ته ڏاڍي ڪوشش ڪئي ته ايئن نه ڪيان ۽ اتان هليو وڃان پر هُن زبردستي ڪئي.“ پاڻ کي جواب ڏيئي مطعمن ٿيڻ جي ڪوشش ڪئي.
”ڪجهه به هجي... مگر ڏوهه ته وري به منهنجو ئي هو. هُوءَ ته انهي ارادي سان ئي آئي هئي ته مون سان ملي..... پر منهنجو ته فرض ٿيو ٿي ته آءٌ پنهنجي محبت جو ڀرم رکان ها!“ منهنجي اندر جو انسان مون کي ملامت ڪرڻ لڳو ۽ تير ۽ ڀالن کان تيز سوال منهنجي ذهن تي هڻڻ لڳو.
آءٌ ڄڻ انهن تير جهڙن تيز سوالن کان زخمي ٿي پيو هوس، منهنجو اندر رتورت ٿي پيو هو..... ڇاڪاڻ ته منهنجو ضمير ئي مونکي سمورو قصور وار ڪوٺي رهيو هو.
گهر اچي پنهنجي ڪمري جون سڀ لائيٽون، روشنيون بند ڪري گُهگهه انڌيرو ڪري کٽ تي ليٽي پيس..... ٻيئي هٿ مٿي جي هيٺيان ڏيئي، سڌو ليٽي اڪيلو ئي اڪيلو پنهنجو پاڻ سان جهيڙي رهيو هوس، مون وٽ ڪنهن به سوال جو جواب نه هو.
ـــ