3
”هيلو وينا ڪيئن آهيو، توهان جي طبيعت ڪيئن آهي هاڻي...؟“ مون وٽس پهچندي شرط ئي صحت جي باري ۾ پڇيو.
”هاڻي ڪجهه بهتر آهي، بس بخار جي ڪري ٿوري ڪمزوري آهي، باقي طبيعت نارمل آهي.“ هن تسلي سان پنهنجي طبيعت جي باري ۾ ٻڌائيندي چيو.
واقعي به ڪمزوري سندس چهري مان ٻکجي رهي هئي، اماٽيل اکيون، خشڪ چپ ۽ اجهاميل چهرو ..... ٻن ڏينهن ۾ بخار ڪومل جسم کي ڪيڏو ڳاري ڇڏيو هو...
”مالڪ بهتر ڪندو ۽ توهان جلد صحتياب ٿي ويندوء.“ مون کيس آٿت ڏيندي چيو.
”ڪومل جي ڪيل غلط ورتاءُ تي آءٌ معذرت ٿي ڪيان، هن کي ايئن نه ڪرڻ کپندو هو.“ وينا معذرت خواهه لهجي ۾ چيو.
”نه، نه اهڙي ڪابه ڳالهه ناهي، ڪومل معذرت ڪري چڪي آهي ۽ اهو سڀ اڻ ڄاڻائي سبب ٿيو. اسان ٻيئي انهي ڳالهه کي درگذر ڪري چڪا آهيون.“ مون ڪومل ڏي اشارو ڪندي چيو.
”ها وينا بلڪل آءٌ ڪلهه معذرت ڪري چڪي آهيان ۽ هاڻي ڪابه غلط فهمي ناهي“ ڪومل تصديق ڪندي چيو.
”پر پوءِ به اهو سڀ منهنجي ڪري ئي ٿيو، تنهنڪري منهنجي طرفان پڻ معافي وٺڻ ٺهي ٿي.“ وينا اسان سان مخاطب ٿيندي چيو.
”پليز اسان کي شرمندو نه ڪريو، برو سپنو سمجهي ڳالهه کي وساري ڇڏيو.“ مون کيس زور ڀريندي چيو.
”هڪڙي شرط تي ..!!“ وينا شرارت مان چيو.
”ها ٻڌايو ڪهڙي شرط؟“ ڪومل ڪجهه چوي تنهن کان اڳ مون کانئس پڇي ورتو.
”هاف بريڪ وقت اڄوڪي ريفريشمينٽ ۾ پيٽيسن ۽ ڪولڊ ڊرنڪ جو خرچ ڪومل ڀريندي.“ وينا کلندي ڪومل کي تنگ ڪندي چيو.
”مون کي اهو شرط قبول آهي.“ ڪومل هاڪاري جواب ڏيندي چيو.
”نه، نه توهان ڇو ڀريندا؟ آءٌ به انهي خطا ۾ برابر جو شريڪ آهيان، سو سمورو خرچ منهنجي طرفان...“ مون وضاحت ڪندي چيو.
”بلڪل به نه، ليڊيز فرسٽ ..... سو اڄوڪو خرچ منهنجو“ ڪومل حق جتائيندي چيو.
”ته پوءِ سڀاڻي هاف بريڪ جي وقت پيٽيس ۽ ڪولڊ ڊرنڪ منهنجي طرفان....؟ قبول؟“ مون پنهنجو شرط رکندي ٻنهي سهيلين کان پڇيو.
”اوڪي، ٺيڪ آ، ايئن بهتر آهي.“ وينا معاملي کي نبيريندي چيو.
”چڱو هاف ٽائيم ۾ ملنداسين، ڪلاس جو وقت ٿيڻ وارو آهي“، وينا ۽ سندس سهيليون مون کان موڪلائيندي ڪلاس طرف وڃڻ لڳيون.
ـــ
آءٌ هيٺ ڪاليج جي اڱڻ ۾ ئي بيٺو هوس، ته ڪنهن فرسٽ فلور تان ننڍڙيءَ ڪڪري مون تي اُڇلي، مون ڇرڪ ڀري مٿي ڏٺو ته وينا جي سهيلي ڪومل هئي، جنهن هٿ جي اشاري سان مون کي مٿي اچڻ لاءِ چيو.
آءٌ مٿي پهتس ته هوءَ ۽ ڪومل فرسٽ فلور جي ڪاريڊور ۾ بيٺل هيون، پوءِ اسان ٽيئي ڄڻا سيڙهيون چڙهندا ڪاليج جي ڇت تي وڃي ويٺاسين.
”توهان مون کي هتي ڇو سڏايو؟“ مون سوال ڪندي چيو.
”پهرين ڳالهه اها ته تون مونکي توهان ...... توهان نه چوندو ڪر يار، توهان سان بزرگي جو احساس ٿو ٿئي. . پاڻ ته هڪجيڏا آهيون نه...“ وينا مون کي چتائيندي چيو.
”اوڪي، اوڪي نه چوندس پر هتي ايئن ڇو گهرايو؟“ مون وري به پنهنجي سوال کي دهرايو.
”اڙي پاڳل، ڪاليج جا ڇورا ڇتا آهن وينا سان ڳالهائڻ لاءِ.... پر هن توکي پاڻ سڏايو ته نخرا ٿو ڪرين.“ ڪومل مون تي ٽوڪ ڪندي چيو.
”اها ڳالهه ناهي، پر هتي ايئن ويهڻ صحيح نٿو لڳي، ان ڪري ٿو چوان.“ مون وضاحت ڪندي چيو.
”تون پريشان نه ٿي، بس ايئن هيٺ رش ۾ تنگ پئي ٿياسين، ته سوچيو مٿي هلي ايڪانت ۾ ڪچهري ڪجي.“ وينا مڪمل ڳالهه واضح ڪندي چيو.
”اڇا صحيح، مطلب ٽائيم پاس .....“ مون مسڪرائيندي چيو.
”هاها.... ها ....هاها..... اڙي نه يار تون ٽائيم پاس ناهين، مگر ڪچهري ڪري ٽائيم کي ٿا پاس ڪريون.“ وينا کلندي وضاحت ڪندي چيو.
”آءِ نو، آءِ واز جسٽ ڪڊنگ ....“ مون کلندي چيو.
ڪاليج جي ڇت تي هئاسين... سج ان وقت پوري زور سان چمڪي رهيو هو... پرنسپال آفيس جي اڳيان گلن جي وڏي قطار هوندي هئي... ڇت تان سڌي نظر ايندي هئي... اسين ڳالهيون ڪندي گلن کي ڏسي رهيا هئاسين... گل به سج جي روشنيءَ ۾ الڳ الڳ رنگن ۾ پئي چمڪيا.. ۽ هوا جي جهونڪي سان پي جهوميا.... ڄڻ اسان جي ملاقات جي خوشيءَ جا گيت پي ڳاتائون... مان سچ پچ حيران ٿي ويس ۽ پنهنجي اکين تي به اعتبار ڪونه پئي آيو... ته اڄ وينا پاڻ ئي مون کي ملاقات لاءِ گهرائيندي...
پوءِ روز هاف بريڪ ۾ ملاقاتون، ڪچهريون، حجتون .... ايئن سلسلو وڌندو ويو.
اهڙيءَ ريت اسان جي، يادن، ملاقاتن ۽ ڪچهرين جو سلسلو شروع ٿيو... پيار ۽ پيار جي مُکا ميلي جهڙي خوبصورت شيءِ دنيا ۾ ٻي ٿي نه ٿي سگهي... شروع ۾ صرف ڪاليج تائين، پوءِ ڪومل وارن جي اوطاق تي اسان جو ملڻ معمول بڻجي چڪو هو. اسين پيار جي پاڇولن ۾ محبت جو وقت ڀرپور خوشيءَ سان گذارڻ لڳاسين.
ڪومل جنهن جو والد گذاري چڪو هو، گهر ۾ ماءُ، ڀاءُ ۽ ڀاڄائي هئا، ڀاءُ جو ٻيءَ شهر ۾ دڪان هو، انڪري گهر ۾ صرف ڪومل، سندس ڀاڄائي ۽ ماءُ هوندي هئي. وينا شام جي وقت روز ڪومل جي گهر پڙهڻ جي بهاني سان اچڻ شروع ڪيو ۽ پوءِ اتي اسان مسلسل ملڻ شروع ڪيو. اسان جي ملاقات جون ڪومل ۽ سندس ڀاڄائي رازدار هيون.
ڏسندي ئي ڏسندي ملاقاتون، حجتون ڪيئن پيار ۾ تبديل ٿي ويون پتو ئي نه پيو، پوءِ ته هڪ پل، هڪ گهڙي به پري رهڻ محال بڻجي چڪو هو. روز پهرين ڪاليج، پوءِ هاف بريڪ ۽ شام جي وقت ڪومل جي گهر ملڻ معمول بڻجي چڪو هو.
ـــ
ان ڏينهن هوءَ شام جو معمول کان وڌيڪ پاڻ کي سجائي سنواري ڪومل جي گهر آئي هئي. ڳاڙهي جوڙي ۾ ڪنوار جيان لڳي رهي هئي. ان ڏينهن هُن ڪومل کي، اسان ٻنهي کي ڪجهه وقت اڪيلو ڇڏڻ لاءِ چيو هو ۽ ڪومل به اسان کي اوطاق ۾ اڪيلو ڇڏي گهر هلي وئي هئي.
هاڻيءَ هوءَ شرميلي چهري سان خاموش نگاهن سان دريءَ مان ٻاهر گڊي ڀِٽ کي ڏسي رهي هئي... سندس ڇڪيندڙ نظرون ۽ پُر سحر اکيون مون کي ڇڪي رهيون هيون. ايڏي ڇڪ انهن ۾ هئي، جو ذري گهٽ مون تي ديوانگي طاري ٿي چڪي هئي. گهڙيءَ جون سيون صدين کان بيٺل ٿي ڏٺم.... وقت جي رفتار بيهي چڪي هئي. هر هر هن ڏي ڏسي رهيو هوس... ڪافي منٽن تائين اهو منظر جاري رهيو. ائين لڳي رهيو هو ڄڻ سرڳ لوڪ جون اپسرائون به سندس سونهن اڳيان شرمائي رهيون هجن... سندس نماڻيون اکيون اک ڇنڀ ۾ ڪائنات کي لوڏي ڇڏڻ جهڙيون لڳي رهيون هئم. سندس ڪارا ڀنڀا وار کليل هئا، جيڪي سندس ڪنن ۾ پيل ڊگهين والين سان راند کيڏي رهيا هئا، ته سندس اڌ چهرو ڍَڪي بيٺا هئا. سندس سرخ چپ ۽ گلابي ڳل به محبت جا متلاشي لڳي رهيا هئا. سندس نوخيز وجود ڄڻ مون کي پنهنجين ٻانهن ۾ ڀرڻ لاءِ آتو هجي! هيڏانهن آءٌ به سندس اهڙي تاب کي برداشت نه ڪري سگهيو هوس ۽ سگهو ئي وڃي سندس ٻانهن ۾ پناهه ورتم. پاڻ کي آپي کان ٻاهر نڪرندو محسوس ڪري رهيو هوس... ۽ منهنجا هٿ، هُن جي جسم جي هماليه تي هٿ چراند ڪرڻ لڳا هئا. مون کي ايڏو مضبوطيءَ سان جڪڙي رکيو هئائين، ڄڻ کيس ڪنهن پناهه جي تلاش هئي. هُوءَ هن وشال دنيا جي گولي تي ڪنهن محبت جي ساٿيءَ جي متلاشي هئي، جيڪو کيس سنڀالي سگهي ۽ کيس سمجهي سگهي.
اسان پيار جي پياس هڪٻئي جي اکين ۾ ڏسي اُجهائي رهيا هئاسين. ان ڏينهن اسان ٻنهي هڪ ٻئي کي پاڻ ارپڻ جو واعدو ڪيو هو... ۽ اسان ٻنهي هڪ ٻئي جي وجود تي پيار جا آثار ڇڏيا هئا. منهنجون سوچون، منهنجا ويچار دم ٽوڙي چڪا هئا. منهنجي سمجهه، منهنجو عقل، منهنجو ساٿ ڇڏي چڪا هئا. بنهه بي سمجهڻ واريون حرڪتون شروع ڪري ڏنيون هيم.
اچانڪ اوطاق جي دروازي تي گهر واري پاسي کان دستڪ ٿي. ڪومل جو آواز آيو، ”وينا تنهنجي گهر کان فون آئي آهي، جلدي اچڻ لاءِ چيو اٿن.“
“ها بس پنج منٽ ڪومل...” سندس جسم ۾ اچانڪ ڦڙتي اچي وئي هئي ۽ هوءَ جلدي کٽ تان اٿي، منهن ڌوئي، وار سنواري گهر هلي وئي ۽ آءٌ پنهنجي گهر طرف نڪري آيس.
انهن گهڙين جي خمار ۾ گم سم، پتو ناهي ڪيئن گهر پهتس.... اهو هوش نه هوم ته ڇا پيو کاوان، ڇا پيو ڏسان.... ڇا پيو ڪريان... دماغ، اهو تصور وري وري پئي ورجائڻ چاهيو. دل، مستي ۽ عجيب خوشيءَ مان ڇلڪي رهي هئي... نه ئي نه ٿي آئي. ان رات ڪيترائي ڀيرا ننڊ مان جاڳي پيو هئس. جاڳندي به منهنجي دل ۽ دماغ ۾ هوءَ سمايل هئي ته سپنن جي سورمي به بڻجي چڪي هئي...
ـــ
هڪ ڏينهن آچر تي گهر ۾ آءٌ اڪيلو پنهنجي ڪمري ۾ ڪو ڪم ڪري رهيو هوس ۽ هُن جي پسند جي گائڪه لتا منگيشڪر جا ڪلام هلي رهيا هئا. مون اڄ تائين جڏهن به سندس ڪمي محسوس ڪئي آهي ۽ جڏهن به پاڻ کي اڪيلو محسوس ڪندو آهيان ته هُن جي پسند جي شين کي ويجهو ڪري تنهائيءَ کي مات ڏيڻ جي ڪوشش ڪندو آهيان.
آچر جي ڏينهن موڪل جي ڪري ڪاليج ۾ هن سان ملي نه سگهبو هو. ساڻس نه ملي سگهڻ پاڻ لاءِ ڪيڏو نه عذاب هو . آچر جي ڏينهن پڙهائيءَ جي بهاني سان هوءَ ڪومل جي گهر به ته نٿي اچي سگهندي هئي. سو اهو ويري ۽ بي رحم ڏينهن هر هفتي اسان کي جدائيءَ جا زخم ڏيندو هو. هي هڪڙو ڏينهن اسين ورهين جي وڇوڙي وانگي ڪاٽيندا هئاسين. ٻنهيءَ جي ڪيفيت ڪجهه هن ريت هوندي هئي:
”ساجن بجڙي ايڪ دن هوئا، مين جانون برس پچاس،
ڀُولي پُوڇون پنڊت نان، ايڪ دن ۾ ڪتني ماس؟”
هُن جي يادن جي وِير وري هئي ۽ آءٌ کيس لتا جي ڪلامن ۾ ڳولي رهيو هُئس. مون وٽ هُن جي پسند جون ڏنل لتا جون ڪيسٽون ساهه کان وڌ محفوظ آهن ۽ جڏهن هُن جي ياد ايندي آهي ته انهن ڪيسٽن کي ڇهندو آهيان ڇو جو انهي ڪيسٽن تي مون کي هُن جي هٿن جو ڇهاءُ محسوس ٿئي ٿو.
بس پوءِ دل چيو ته سڀ ڪم ڇڏي کيس خط لکي کيس لفظن جي ڀيٽا ڏيان، پر لفظ ساٿ ئي نه پيا ڏين، مون وٽ سندس تعريف لاءِ سندس سونهن سريکا لفظ ئي نه هيا، جن سان سندس تعريف لکي سگهان. آءٌ اهي لفظ ڪٿان آڻيان جيڪي سندس معصوم اکين، سندس سرخ چپن، ڊگهي ڳچيءَ ۽ سندس حُسن جي ادا کي بيان ڪري سگهن. سندس معصوم اکين جي گهرائيءَ ۾ سونهن جو سمنڊ، جنهن ۾ پيار جون ڇوليون مستيءَ ۾ هيون... پيار هيو، صدما هيا ۽ وڇوڙي جا وڍ هيا. سندس سرخ چپ، جن کي ڪنهن به بناوٽي ميڪ اپ جي ضرورت ئي نه هوندي هئي ۽ انهن تي منهنجي محبت جا نشان تازا محسوس ڪندو هوس... سوچيندو هئم ته اهڙي حُسن جي ديويءَ جي خوبصورتيءَ کي مون جهڙو ناچيز ڪيئن ٿو لفظن ۾ قيد ڪري سگهي!
مون هن جي دل جي دنيا جي قيد ۾ عمر ڀر قيد رهڻ جو سوچيو هيو، جتان زندگي ڀر رهائي نه ٿئي. مون چاهيو ٿي ته سندس زلفن جي گهٽا ۾ پنهنجو ڪنڌ ۽ سندس وجود جي آغوش ۾ پنهنجو پاڻ کي رکي ٿڌڙي ننڊ ڪندو رهان... ۽ هوءَ هٿ ڪنگيءَ سان منهنجا وار سنواريندي مون سان پيار ڪندي رهي... مون کي چاهت جي دنيا وسيع ٿيڻ لڳي هئي... مون ته چاهيو ٿي ته دنيا جي شور کان دور ڪنهن اهڙي ديس ۾ اسين پنهنجي پيار جو گهر اڏيون، جتي بس هوءَ هجي، آءٌ هجان، پيار هجي ۽ اڪيلائي هجي. ڪجهه لکڻ جي ڪوشش ئي ڪري رهيو هوس ته ڀيڻ مانيءَ لاءِ سڏ ڪيو ۽ لکڻ جو تسلسل ئي ٽُٽي پيو ۽ اڌورو خط ٽيبل تي ڇڏي آءٌ مانيءَ لاءِ اٿي ويس... اڌ لکيل خط جا ڪاڳر ٽيبل تي ٽڙيل پيا هئا.
ـــ