5
”ديپ ڇا موڊ آهي؟ هلجي ...“ ساحل مون ڏانهن دلچسپي سان نهاريندي پڇيو.
”نه يار موڊ ناهي هلڻ جو....“ مون نابري واريندي چيو.
”هل يار گڏجي ٿا هلون، آئوٽنگ ٿي ويندي، نه ته پاڻ کي وري نڪرڻ جو موقعو ڪٿي ٿو ملي.“ ساحل زور ڀريندي چيو.
”يار ڏسون ٿا، في الحال ته موڊ ناهي.“ مون ڳالهه کي ٽاريندي چيو.
اسان ڏاڪڻيون چڙهي فرسٽ تي وڃڻ لڳاسين، سامهون نظر وينا تي پئي، جيڪا ڪومل ۽ ٻين سهيلين سان ڳالهين ۾ مصروف هئي.
مونکي ڏسندي ئي مون ڏي لنگهي آئي ۽ پڇيائين ”نوٽس بورڊ تي نوٽس پڙهيو توهان؟“
”ها پڙهيم ...“ مون جواب ڏنو.
”پوءِ ڇا موڊ اٿئي؟“ وينا مون کان راءِ طلب ڪندي چيو.
”نه منهنجو موڊ ناهي!“ مون کيس جواب ڏيندي چيو.
”ڇا موڊ ناهي، موڊ ناهي لڳائي رکيو آهي، وينا توهان ئي سمجهايو کڻي ..... مون ته گهڻو ئي چيو اٿس“ ساحل پڻ وينا جي پاسي ٿي ڳالهائڻ لڳو.
”ايئن الائي ڪيئن موڊ ناهي..... هلڻو پوندو“. وينا منهنجي راءِ کي رد ڪندي چيو.
”نه ... نه.... توهان ڀلين گهمين اچو، منهنجو موڊ ناهي.“ مون کيس وضاحتي جواب ڏيندي چيو.
”ڳالهه گهمڻ جي ناهي، ڳالهه آهي ڪمپني جي، آئوٽنگ ٿي ويندي گڏجي.“ وينا مونکي سمجهائڻ لڳي هئي.
”ڪمپني آهي نه توکي .....! ڪومل ۽ تنهنجي ٻين ساهيڙين جي ۽ ساحل به گڏ هوندو، ڪمپني ڏيندو.“ مون وينا کي سندس ڳالهه جو جواب ڏيندي چيو.
”مطلب شرارت ٿو ڪرين نه .....! ڪمپني مان مراد تون نٿو سمجهين جو اهڙيون ڳالهيون ٿو ڪرين.“ وينا جي چهري تي هلڪي ڪاوڙ تري آئي هئي.
”اڙي پاگل! اهڙي ڳالهه ناهي مطلب سفر ۾ توسان ڳالهيون ڪرڻ لاءِ تنهنجيون سهيليون هونديون ..... اهو چوڻ پئي چاهيم.“ مون وضاحت ڪندي چيو.
”ڪمپني مطلب تون .... تون ..... تون ..... هاڻي ڳالهه سمجهه ۾ آئي“ وينا صوبيداري انداز ۾ جواب ڏيندي چيو.
”اهو ته ٺيڪ آهي پر ......“ آءٌ جواب ئي ڏيئي رهيو هوس ته وينا ڳالهه ڪٽيندي چوڻ لڳي.
”پر .... ٻر ..... ڪجهه به ناهي، هلڻو آهي ته مطلب هلڻو آهي .... بس فائنل.“ وينا پنهنجو فيصلو مون کي ٻڌائي ڇڏيو.
مون ساحل ڏي ڏٺو، هُو وينا جي اڳيان منهنجي مجبوري مان لُطف اندوز ٿي رهيو هو.
”پر منهنجي ڳالهه ته ٻڌ پهرين!“ مون وينا کي منهنجي ڳالهه مڪمل ٻڌڻ لاءِ چيو.
”ڪائي ڳالهه ناهي ٻڌڻي هاڻي“. وينا منهنجي ڳالهه ٻڌي اڻ ٻڌي ڪري ڇڏي.
”پر يار تو کي ته خبر آهي نه آءٌ افورڊ نٿو ڪري سگهان پليز مون کي ڇڏيو.“ مون پنهنجي حال جي ڳالهه ٻڌائيندي چيو.
”بس ڳالهه صرف اها يار، اهو ته ايڏو وڏو مسئلو ڪونهي، آءٌ پاڻهي ڏيندس تنهنجي فيس.“ ساحل وراڻي ڏيندي چيو.
”ان جي ڪابه ضرورت ناهي ڇو جو مون اڳ ئي ڏيئي ڇڏي آهي، منهنجي ۽ ديپ جي ٽوئر فيس“ وينا وضاحت ڪندي چيو.
منهنجي پڇڻ کان بغير ڪيئن ڏني پاگل...!“ مون تعجب مان پڇيو.
”ڇا منهنجو تو تي ايترو حق ناهي ڇا؟“ منهنجي اهڙي تيز جواب تي وينا جو چنڊ جهڙو چهرو هڪدم اٻاڻڪو ٿي ويو.
”اها ڳالهه ناهي يار، پر پڇين ته ها...!!“ مون کيس هٿن مان جهليندي چيو.
”ڇا پڇان ها؟ مون کي يقين هو ته تون منهنجي ڳالهه نه ٽاريندين بس....، انهي سوچ ۾ مون فيصلو ڪري فيس جمع ڪرائي، پوءِ به جي تنهنجو هلڻ جو ارادو ناهي، ته اوڪي“ .... وينا اٻاڻڪي لهجي ۾ وراڻي ڏيندي چيو.
مون ڏٺو .... هن جي نيڻنِ نير وهي آيا هئا.
مون پاڻ کي وڏو گهنگهار سمجهندي فورن هُن جا لڙڪ اگهي، سوري ڪندي چيو. ”مٺڙِي اها ڳالهه ناهي پر تون هر دفعي منهنجو خرچ برداشت ٿي ڪرين مون کي صحيح نٿو لڳي.“
”مطلب پرايو ٿو سمجهين نه، انهي ڪري اهڙيون ڳالهيون ٿو ڪرين ..“ هو ٻيهر روئي پئي.
”پرايو نٿو سمجهان چري...! ضمير تي بار ٿو ٿئي ته هر ڀيري آءٌ توکان پئسه وٺان.“ وضاحت ڪندي چيم.
”تنهنجو ۽ منهنجو ڪجهه ورهايل آهي ڇا؟ جو توکي تنهنجو ضمير ملامت ٿو ڪري.“ وينا روئڻهارڪي اندازي ۾ جواب ڏنو.
”تنهنجا منهنجي وجود تي نه ڄاڻ ڪيترا احسان آهن، جيڪي آءٌ هن جنم ۾ لاهي نٿو سگهان، ۽ وڌيڪ احسان کڻڻ جي سگهه ئي ناهي رهي هاڻي. دل چوي ٿي هي احسان لاهڻ لاءِ ايندڙ جنم ۾ پاڻ کي گڏجي ايئن ملڻو پوندو“ سندس اٻاڻڪو چهرو پنهنجي ٻڪ ۾ ڀريندي پيار جتائيندي چيم.
”احسان پراين تي ڪبا آهن، پنهنجن تي نه! مطلب تون پرايو ٿو سمجهين نه مون کي.“ هُو پريشان ٿيڻ لڳي هئي.
”توکي ڀلا ڪيئن سمجهايان.....“ مون ڪابه راهه نه ڏسندي هار مڃيندي چيو.
”ٺيڪ آهي رليڪس ..... رليڪس ..... هلون ٿا ..... بس ....“ کيس آٿت ڏيندي چيم. ”هاڻ مسڪرائي، تنهنجو چنڊ چهرو روئيندي بلڪل به سٺو نٿو لڳي.“
”نه هلنديس هاڻ آءٌ، تون مون کي پرايو ٿو سمجهين، احسان، ضمير، خبر ناهي ڪهڙيون ڪهڙيون ڳالهيون سکي آيو آهين.“ وينا ناراضگي واري انداز ۾ چيو.
”سوري بابا ..... ويري سوري ..... پليز .....“ مون ٻنهي هٿن سان ڪن پڪڙيندي وينا کي منٿ ڪندي چيو.
”اوڪي ... مگر هڪڙي شرط تي“ وينا نخريلي انداز ۾ چيو.
”سڀ شرط منظور بس روئڻ بند ڪر“ مون کيس چيو.
”اڄ کان پوءِ اهڙيون ڳالهيون نه ڪندين!“ وينا شرط ٻڌائيندي چيو.
”نه ڪندس ٻيو حڪم...!“ مون سندس ڳالهه کي هاڪار ڪندي چيو.
”ٻيو جيڪو آءٌ چونديس تيئن ڪندين.“ وينا ٻيو شرط ٻڌائيندي چيو.
”منظور آ جانان .... ٻيو حڪم ...“ مون کيس اهو شرط به مڃيندي چيو.
”ٻيو ته اڄ کان پوءِ پنهنجي وچ ۾ پئسن جي ڳالهه کي نه آڻيندين، حساب ڪتاب جي چڪرن ۾ نه پوندين ...“ وينا شرط ٿاپيندي چيو.
”مٺا تنهنجا سڀ شرط منظور آهن، بس هاڻي اٿي ته هلون ڪلاس طرف....“ مون کيس هر شرط قبول ڪرڻ جي تسلي ڏيندي چيو.
”اوڪي ... لوَ يو .....“ هن مسڪرائيندي منهنجي نڪ کي ساڄي هٿ سان پٽيندي چيو.
”لوَ يو ٽو جانان....!!“
ـــ
حقيقت ۾ پيار جي ٻن روحن جي رشتي جو پورو مزو ئي تڏهن ٿو حاصل ٿئي، جڏهن هڪ ساٿي جذبن جو جواب جذبن سان ڏيندو آهي ۽ ٻئي ساٿيءَ جي خواهش ۾ خوشي ڏيکاري ۽ احساس پيدا ڪري ته هُو اُن ۾ پوري دلچسپي وٺي رهيو آهي. اهڙيءَ ريت هوءَ پڻ منهنجي هر خواهش، هر فرمائش، هر امنگ ۽ هر تمنا ۾ اهڙي ته شوق سان حصو وٺندي هئي. جڏهن به پنهنجي لاءِ شاپنگ ڪندي هئي ته ڪانه ڪا شيءِ مون لاءِ ضرور خريد ڪندي هئي. ايتري ته خوشي حاصل ڪندي هئي ۽ اهو محسوس به ڪرائيندي هئي ته هوءَ پاڻ به ائين ڪرڻ سان خوشي حاصل ڪري رهي آهي، ۽ پوءِ منهنجو لڱ لڱ ٺري پوندو هو. منهنجو روح راحت سان ٽمٽار ٿي ويندو هيو. منهنجي رڳ رڳ ۾ ڀٽن تي ٿري ڌنار جي وڄايل بانسريءَ جي سدا بهار سُرن جون ڪتڪتايون ٿينديون هيون...
هن منهنجي ۽ پنهنجي لاءِ ڪجهه شاپنگ ڪئي... ۽ ٽوئر جون تيارون ڪري رهي هئي. طئه ٿيل تاريخ تي اسين سڀ سوير گهران تيار ٿي ٽوئر لاءِ ڪاليج پهتاسين. هلڻ ۾ دير هئڻ ڪري اسين دوست نم کي ٽيڪ ڏيئي ڪچهري ڪرڻ لڳاسين.
صبح سوير ڪافي ليڪچرار، پروفيسر ۽ شاگرد ڪاليج جي اڱڻ ۾ ڪراچي جي ٽوئر تي اسهڻ لاءِ تيار هئا ۽ ڪي اچي رهيا هئا. ڪجهه دير کان پوءِ وينا پڻ سهيلين سميت رڪشا مان اچي لٿي.
ٽوئر لاءِ گهرايل بس پڻ ٿوري دير بعد ڪاليج جي اڱڻ ۾ پهتي ۽ سڀئي پنهنجي پنهنجي سيٽ تي ويٺا. ساڄي پاسي سيٽ تي وينا ۽ ڪومل ويٺيون ۽ کاٻي پاسي سيٽ تي آءٌ ۽ ساحل ويٺاسين. اسان جي وچ ۾ بس هڪ ماڻهو جي لنگهڻ جو فاصلو هو.
اسان ڪنهن مهل اکين ذريعي ته ڪنهن مهل مسڪراهٽ ذريعي هڪ ٻئي سان ڳالهيون ڪري رهيا هئا سين ته پويان آواز آيو.
دوستو انتاڪشري ٿي وڃي ..... سڀني ها ۾ ها ڪئي.
جڏهن وينا جي ڳائڻ جو وارو آيو هو ياد آهي هن استاد مهدي حسن جو خوبصورت ڪلام، جيڪو بعد ۾ اَنُوراڌا پوڌوال پڻ خوبصورت آواز ۾ ڳايو آهي .... ”زندگي مين تو سڀهي پيار ڪيا ڪرتي هين .... مين تو مر ڪر بهي ميري جان تجي چاهون گي .......“
۽ مون وري اهي پيارا ٻول جهونگاري کيس جواب ڏنو هئم.... ”تم اگر ساتهه ديني ڪا واعده ڪرو .... مين يون هي مست نغمين سناتا رهون ......“
سموري رستي، ڪيڏي نه مستي، مذاق ۽ اکين ئي اکين پيار ڪيو هو.
آخر اچي ڪراچي پهتاسين، بس ڪاليج طرفان انتظام ڪيل هڪ هاسٽل تي اچي پهتي، جتي سڀئي شاگرد فريش ٿيڻ لاءِ لهڻ لڳا.
ڪجهه دير بعد سڀ شاگرد توڙي اُستاد واپس موٽي اچي بس ۾ ويٺا، ته جيئن پڪنڪ اسپاٽ ڏانهن هلي سگهجي. بس سڌو اچي سفاري پارڪ جي گيٽ وٽ رڪي ۽ سڀ لهي اندر پهتاسين. هرڪو پنهنجي پنهنجي دوستي ۽ سرڪل جي حساب سان گروپ ٺاهڻ لڳو ۽ سَر جون هدايتون هيون هرڪوئي پنهنجي منهن گهمي ڦري ٻن ڪلاڪن کان پوءِ هن مين گيٽ وٽ اچي.
اسان پنهنجي گروپ ۾ آءٌ، وينا، ساحل، ڪومل ۽ سندس ٻين سهيلين ساڻ سفاري پارڪ ۾ واڪ ڪندا، گهمندا، ڪچهري ڪندا، ٽهڪ ڏيندا، مذاق، مستي ڪندا رهياسين. وينا اکين ئي اکين ۾ مونکي حسرت ڀرين نگاهن سان اشارو ڪيو ته ڪجهه پل اڪيلائي جا گهارجن پوءِ ڪو بهانو ڪري اسان اڪيلا اچي هڪ بئنچ تي ويٺاسين ۽ هٿن ۾ هٿ ڏيئي پيار جي پريت پاڙڻ جا قول ڪياسين.
ان کان پوءِ گروپ سميت اچي سمنڊ ڪناري پهتاسين، هرڪو ئي پنهنجي منهن سي ــ ويو تي سمنڊ جي مست لهرن جو مزو وٺڻ لڳو.
اسان ٻيئي اچي هڪ پٿر تي ويٺاسين ۽ سمنڊ کي ايترو ويجهو جو سندن لهرون بار بار اسان جا پير پسائي رهيون هيون.
”ديپ خبر آهي، منهنجي هڪڙي خواهش آهي؟“ وينا پنهنجي دل جي ڳالهه اوريندي چيو.
”وري ڪهڙي خواهش آهي؟“ مون کائنس خواهش بابت پڇندي چيو.
”منهنجي خواهش آهي ته بس تون هجين، آءٌ هجان .... پاڻ ٻيئي هجون، باقي ڪير به نه هجي اسان جي وچ ۾ ۽ اڪيلا ئي اڪيلا ويهي دل جون ڳالهيون هڪ ٻئي سان اوريون.“ وينا اونهون ساهه کڻندي چيو.
”هينئر به ته پاڻ ٻيئي ئي ته آهيون“، مون سندس هٿ هٿن ۾ جهليندي چيو.
”ايئن نه پاگل، بس پاڻ ٻه ئي ٻه هجون، باقي ڪير به نه هجي، دنيا کان بي نياز هڪ ٻئي ۾ ضِم ۽ گُم ٿي وڃون.“ وينا اندر جي ڳالهه کولي سمجهائڻ لڳي.
”اڄ صفا رومانٽڪ لڳي پيئي آهين، موسم جو اثر آهي يا ماحول جو“، مون مستي واري انداز ۾ چيو.
”ها ها ها .... دل جو اثر آهي .... “ هن مسڪرائيندي جواب ڏنو. ۽ منهنجا هٿ پنهنجي هٿ ۾ مضبوطي سان پڪڙي سموري ڪائنات پنهنجي وجود ۾ سمائڻ جي ڪوشش پئي ڪئي ته ڪومل آئي، چيائين ”اٿو سر سڏي ٿو پيو واپس هلڻ لاءِ“.
۽ پوءِ اٿي بس طرف هلڻ لڳاسين.
رات دير تائين واپس گهر پهتا هئاسين. زندگيءَ جو هن سان اهو ٽوئر اڄ به دل جي ڪئنواس تي يادگيرين جا ڪيترا چِٽ چٽيندو ٿو رهي.
ـــ