ناول

ڪو جو قھر ڪلاچ ۾

زاهد راڄپر جو سادي انداز ۾ لکيل هي ناول هڪ طرف سنڌي سماج جي اوڻاين، ٿڪاين کي ظاهر ڪري ٿو ته ٻئي طرف هڪ صحتمند تفريح به فراهم ڪري ٿو. ناول ايتروئي دلچسپ آهي ۽ پڙهڻ وقت توهان کي وقت جو احساس ئي نه رهندو ۽ اهائي ڪامياب ناول جي نشاني آهي جو توهان ناول ۾ پاڻ کي وڃائي ويهي رهو. زاھد راڄپر جو سنڌ سان عشق آهي جنهن ڪري سندس لکڻين جو محور به سنڌ رهي آهي. ڪراچيءَ ۾ سنڌي ماڻهن سان ٿيل وارتا، واقعن ۽ حالتن کي هن پنهنجي ناول ۾ انتهائي خوبصورت نموني لکيو آهي جيڪو هاڻي سنڌ جي هڪ تاريخ بڻجي ويو آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2025
  • 1013
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • زاھد راڄپر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ڪو جو قھر ڪلاچ ۾

باب ڇهون

ائين ڪامريڊ محمد موسيَ جي شهادت کي هفتو گذري ويو. سمورا سنڌي ڪوارٽرن ۾ ڄڻ قيد هُئا. ڪا زماني جي خبر چار کين نه ٿي ملي ته ٻاهر ڇا ٿي رهيو آهي. هڪ ڏينهن منجهند ڌاري محمد جمن آيو. ان اچي کين حال احوال ڏنا ۽ ٻڌايائين ته هڪ هفتي دوران هڪ سئو کان وڌيڪ سنڌي ماڻهن کي بي گناهه اذيتون ڏئي ماريو ويو آهي، ڪيترن جا لاش ٻورين ۾ بند مليا آهن ۽ ڪيترن جا لاش ئي نه مليا آهن، ڇاڪاڻ ته انهن جي لاشن کي ساڙيو ويو آهي. ڪيترن کي گهر ڀاتين سميت ماري انهن جا لاش رستن ۽ قبرستانن ۾ اڇلايا ويا آهن ۽ سندن گهرن تي قبضو ڪيو ويو آهي، سنڌين لاءِ ڪراچيءَ جي ڌرتي تنگ ڪئي وئي آهي.
جمن هنن کي هوشياريءَ سان رهڻ لاءِ خبردار ڪندي ٻڌايو هو ته ڪن ڪٽا ۽ لنگڙا اڄ ڪلهه هن علائقي ۾ رهيل آهن ۽ ٽارگيٽ مليو اٿن ته ريلوي ڪالوني واري علائقي ۾ سنڌين خلاف ڪارروائي تيز ڪن. ان ڪري هروڀرو ٻاهر نڪرڻ جي ڪوشش نه ڪجو ۽ دروازو پڻ اجايو نه کولجو ۽ ڪنهن جي سڃاڻپ کان پوءِ ئي دروازو کولجو.
خالد محمد جمن کان پڇيو ته ”اُهي ڪن ڪٽا ۽ لنگڙا وري ڪير آهن؟“
جمن وراڻيندي کين ٻڌايو ته ڪن ڪٽا ۽ لنگڙا لساني تنظيم جا خاص تربيت يافته دهشت گرد آهن. انتهائي سفاڪ آهن اصل ڪاسائي!. هڪڙي جو ڪن ڪٽيل آهي ۽ ٻيو ٽنگ کان ٿورو منڊڪائيندو آهي. ان ڪري انهن تي اُهي نالا رکيا اٿن، هونئن به لساني تنظيم ۾ دهشت گردن کي اصلي نالن سان ناهن پُڪاريندا.
هن کين وڌيڪ ٻڌايو ته ڪن ڪٽا ۽ لنگڙا جو 10 _ 10 دهشت گردن تي مشتمل ٽولو آهي ۽ انتهائي بي رحميءَ سان ماڻهن کي مارڻ ۾ مشهور آهن، لساني تنظيم جا خاص اعتبار جوڳا ماڻهو آهن، جنهن ڪري سنڌي ماڻهن کي مارڻ وارو ڪم اڄ ڪلهه انهن تي رکيل آهي. هن مهل تائين سوين سنڌي ماڻهن کي ماري چُڪا آهن ۽ سنڌي عورتن جون لڄون لٽي چُڪا آهن.
خالد کيس چيو ته ائين انسانن کي بي رحميءَ سان قتل ڪندڙ به ڪو انسان هوندو. اهو انسان ته هرگز نه ٿو ٿي سگهي ڪو حيوان هوندو! ها سچ پچ حيوان نه ته ڪامريڊ موسيَ جهڙي پياري انسان کي ائين بي رحمي سان قتل ڪري ها؟ اهو ڪامريڊ جنهن جو پيار، محبت، شفقت اسان ڪڏهن به وساري نه ٿا سگهون. اهڙن ويرين کي به ائين ئي بي درديءَ سان مارڻ گهرجي ۽ پلاند ڪرڻ گهرجي.
خالد ڳالهه کي جاري رکندي وڌيڪ جمن کي چيو ته ”هل جمن پاڻ انهن کي ماري پلاند ڪيون. پوءِ ڀلي ان جو انجام ڇا به بيهي“
جمن ڪجهه وقت لاءِ خاموش ٿي ويو ۽ پوءِ کين چيائين ائين دکيل باهه ۾ ٽپو ڏيڻ چريائپ کانسواءِ ڪجهه به ناهي، اها جوان مردي نه چئبي. اسان وٽ نه هٿيار آهن نه وسيلا، جنهن ڪري اسان ته پنهنجو دفاع به نه ٿا ڪري سگهون ته پوءِ پلاند ڪٿان ڪنداسين؟
انهن ڏينهن ۾ جنرل ضياءَ جو آمريتي دور ختم ٿي چُڪو هو ۽ جمهوري حڪومت ملڪ ۾ قائم ٿي چُڪي هئي ۽ اقبال ۽ احمد جمهوري حڪومت اچڻ تي ڏاڍو خوش هُئا. انهن خالد کي اها اميد ڏيکاريندي چيو ته خالد! هاڻي جمهوري حڪومت جي قائم ٿيڻ سان سنڌي ماڻهن جا ڏک سور ختم ٿي ويندا. جنهن ڪري اقبال ۽ احمد، خالد پاران منع ڪرڻ باوجود ڳوٺ فقط پنهنجي حڪومت اچڻ جي خوشيءَ ۾ اليڪشن ۾ ووٽ ڏيڻ لاءِ ڳوٺ ويا هئا ۽ واپسيءَ تي خوش هئا ته جمهوري حڪومت اچڻ شرط سنڌي ماڻهن جي قاتلن کي گرفتار ڪندي ۽ سنڌين کي ڪراچي ۽ حيدرآباد ۾ تحفظ فراهم ڪندي ۽ هنن کي نوڪريون به ملنديون.
”خالد کين چيو هو ته ائين نه ٿيندو“ خالد جي مخالفت ڪرڻ تي ٻئي ڄڻا هن کان ڪاوڙيل هُئا.