ڪالم / مضمون

دل جي ڳـالـهـہ

هي ڪتاب سنڌي ٻوليءَ جي عاشق، محقق، اديب ۽ ليکڪ ڊاڪٽر شمس الدين عرساڻي جي لکيل مضمونن، ڊرامن ۽ مختصر ڪهاڻين جو مجموعو آهي.
جيتوڻيڪ ليکڪ جي راءِ آهي تہ ادب هوندو ئي دل جي ڳالهہ آهي، پر هن ڪتاب ۾ شامل مضمون سچ پچ بہ سندس قلب جو آواز ۽ سنڌ جي ٻولي، ادب، ماڳن مڪانن، ادارن، ڪردارن، توڙي هنرن سان سندس بيپناهہ محبت جو خوبصورت اظهار آهن. ليکڪ جي گھڻ رخي قابليت وانگي هيءُ ڪتاب پڻ ڪيترن ئي متفرق اسمن تي ٻڌل آهي، ۽ ان ۾ هر ذوق جي پڙهندڙ لاءِ ڪجھہ نہ ڪجھہ ضرور موجود آهي.
Title Cover of book دل جي ڳـالـهـہ

پاڳل پاڳل دنيا

[b]تعارف[/b]
فاروق مٿين وچولي طبقي جو هڪ آسودو شخص ۽ عملدار آهي. هن وڏي عمر ۾ نؤجوان زال عابده سان ٻين شادي ڪئي آهي. جنهن مان کيس ٻہ ننڍڙا ٻار شبو ۽ شمي آهن. فاروق کي اڳين زال مان بہ نؤجوان پٽ آهي. فاروق کي روڊ حادثي ۾ مغز وارو ڌڪ لڳي ٿو ۽ سندس ياداشت هلي وڃي ٿي. هُو ايبنارمل حرڪتون ڪرڻ لڳي ٿو ۽ ايئن معلوم ٿئي ٿو ڄڻ تہ هُو نفسياتي مريض Psychic هجي. فاروق سان هرڪو فرد ۽ تعلقدار فقط پيسو حاصل ڪرڻ لاءِ ساڻس محبت جو ڍونگ رچائي ٿو. ڊرامي جو مقصد آهي تہ دراصل پيسي پويان ڪيئن نہ سڀئي ديوانا آهن؛ ۽ عزازت ۽ مائٽيءَ جو بنياد بہ خلوص بدران رڳو پنهنجي غرض تي رکيل هوندو آهي. فاروق جي گھر جي ڀاتين کان اهڙيون ئي حرڪتون سرزد ٿينديون رهن ٿيون، جيڪي سندن لالچ کي وائکو ڪن ٿيون. ڊرامہ مزاحيہ انداز رکي ٿو، ليڪن پڇاڙي غم گاڏڙ آهي.



[b]ڪردار[/b]
نالو: مکيہ ڪردار سان واسطو: عمر: تشريح
1 فاروق: مکيہ ڪردار؛ 55 ورهيہ : اڌڙوٽ عمر جو شخص
2 عابده : نؤجوان زال: 25 – 28 سال: خوبصورت ۽ پرڪشش
3 طفيل: نوجوان پٽ: اڳين مري ويل زال مان
4 اڪبر: نوجوان سالو: عابده جو ڀاءُ
5 شمي: ڌيءَ :اٽڪل 5 سال: عابده جي ڌيءَ
6 شبُو: پُٽُ: اٽڪل 8 سال: عابده جو پُٽ
7 عيدو: پراڻو گھَرُو نوڪرُ
8 مقبول: عابده جو سوٽ ۽ سابق مڱيندو
9 ڪريمداد: مائٽ: اڌڙوٽ عمر
10 سڦوران: مائٽ: اڌڙوٽ عمر: ڪريم‌داد جي زال
11 نعيمہ: مرحوم ڀاءُ جي ڌيءَ: نؤجوان: خوبصورت
12 عبدالله: آفيس ۾ سپريٽنڊنٽ جي عهدي تي ڪم ڪندڙ: 40 – 45 ورهيہ



[b]سين پهريون
[/b]هدايتون: گفتگو
فاروق جي منهن تي ڪاوڙ جا تاثرات اڀرن ٿا. هُو زور سان ڇڏائي اُٿي ٿو ۽ ڊرِپ کي هٿ سان اڇل ڏئي پٽي ڪڍي ٿو. رڙيون ڪري ٿو ۽ واڪا ڪندي چوي ٿو ڇڏيو...
”ڇڏيو. توهين سڀ چور آهيو... مون کي لٽڻ ٿا چاهيو... مون کي پنهنجون چاٻيون موٽائي ڇڏيو... مون کي ڏيو چاٻيون...!!“

عابده ۽ طفيل فاروق کي زبردستي بستري تي ليٽائين ٿا. ڊاڪٽر انجيڪشن تيار ڪري اڳيان وڌي ٿو ۽ تڪڙ ۾ فاروق جي ٻانهن ۾ سئي ٽنبيدي چوي ٿو
”فاروق صاحب! اوهان کي آرام جي گھڻي ضرورت آهي.“
ان بعد ڊاڪٽر ٻين ڏانهن نهاريندي پُر سڪون لهجي ۾ چوي ٿو ننڊ کان پوءِ هن جي طبيعت ڪافي سڌري ويندي ۽ اوهان ڀلي کيس گھر وٺي وڃو. سندس صحت جي بحاليءَ لاءِ گھر نهايت موزون جاءِ آهي.
فاروق جي ڪنجھڪار جا آواز ماحول ۾ اُٿن ٿا ۽ هُو ننڊ ۾ غش ٿي وڃي ٿو. آ... آه... آ... آ...
عابده سنجيده لهجي ۾ چوي ٿي ڊاڪٽر صاحب، ڇا سدائين هن جي هيءَ حالت رهندي؟
ڊاڪٽر شايد ڪجھہ ڦيرو اچي وڃي، پر توهان کي هر وقت سنڀال ڪرڻي پوندي ۽ علاج تي پورو ڌيان ڏيڻو پوندو. آئون سمجھان ٿو تہ ڪجھہ ڏينهن جي آرام کان پوءِ سندس طبيعت مان لوڇ پوڇ ۽ اَجائي چڙ ختم ٿي ويندي.
عابده ڇا هُو بلڪل پاڻ وساري ويهندو! نوڪريءَ لائق بہ نہ رهندو ڇا؟
ڊاڪٽر مسٽر فاروق جي نوڪريءَ جو تہ هاڻي سوال ئي پيدا نہ ٿو ٿئي.
عابده منهن بنائي سڏڪو ڀريندي مون اڀاڳيءَ جو ڇا ٿيندو؟ منهنجي معصومڙن جي پرورش ڪيئن ٿيندي؟
زير لب مشڪندي ۽ ڪجھہ چٿر واري انداز ۾ عبدالله ڀاڄائي، اوهان ڪو بہ الڪو نہ ڪريو. صاحب کي لک روپيا پينشن ملندي ۽ ماشاالله صاحب جو بينڪ بيلينس بہ ڪافي آهي ۽ جاين جون مسواڙون بہ تہ توهان کي ملنديون!
اُڇاترائيءَ مان سواليہ انداز سان طفيل آخر منهنجو بہ ڪو حصو لڳندو يا نہ؟ مان بہ تہ آخر سندس ئي اولاد آهيان. وڏو پٽ جو ٿيس!
ٺٺوليءَ مان عابده ها! وڏو آيو آهي حصي وارو. تون پنهنجي ڪمائيءَ وارو آهين. تنهنجو گھر تڙ جدا. تنهنجو اسان ۾ ڇا لڳي؟ اڳي بہ پڻهين ڪڏهن ڪمائيءَ مان حصو ڏنو هُوَئي ڇا، جو هينئر حق ٿو ڇڪين؟
طفيل پر بابا تنهنجي اچڻ کانپوءِ مون کان اکيون ڦيريون. ان جي اها معنيٰ ٿي ڇا تہ آئون ڪو پٽ ئي نہ آهيان؟
عابده ها، وڏو آيو آهي موڀي پُٽُ! مون کي بي نڪاحي ڪري آندو هئائين ڇا؟ معصوم ٻارڙن جو حق نہ آهي، پر تو ڏٽي مُٽي کي گھرجي ٿو. اڃا تہ پڻهين جيئرن کي جيئرو ويٺو آهي.
ڊاڪٽر سڀني جو منهن حيرت مان تڪي رهيو آهي. هو ٻَئي هٿ کڻي سمجھائڻ واري لهجي ۾ ڏسو! ڏسو!! خاموش رهو. اهي فيصلا گھر ۾ وڃي نبيرجو. مريض جي آرام ۾ اجايو خلل نہ وجھو.
عابده ڊاڪٽر صاحب! اسپتال مان ڪيڏي مهل رخصتي ملندي؟
ڊاڪٽر چئن ڪلاڪن بعد هن کي جاڳ ٿيندي ۽ توهان کيس پاڻ سان گھر وٺي وڃجو. منهنجي هدايتن تي ٺيڪ طرح عمل ڪندا تہ يقيناً سندس طبيعت جاءِ اچي ويندي.

[b] سين ٻيون
[/b]سلو ٽيمپو Night effect

[b]هدايتون[/b]
هڪ بيڊروم جو نظارو. فاروق بستري تي ويهاڻي سان ٽيڪ ڏيو ويٺو آهي. سامهون دريءَ مٿان سندس فوٽو ٽنگيل آهي، جنهن کي اکيون ڦاڙي حيرت مان نهاري رهيو آهي. بيڊ جي نزديڪ هڪ پاسي کان عابده ۽ اڪبر ويٺا آهن. شبو ۽ شميم بيڊ جي ٻي پاسي کان بيٺا آهن. هُو فوٽوءَ تان نظرون هٽائي هر هڪ ڀاتيءَ جي منهن ۾ چتائي ڏسندو رهي ٿو ۽ پوءِ هلڪو آواز ڪڍي ٿو.

نهٺي آواز ۾ فاروق آئون ڪنهن جي گھر ۾ آهيان؟
عابده پنهنجي ئي گھر ۾ آهيو. ڪا پرائي جاءِ ناهي!
فاروق توهان سڀ مون ڏانهن چتائي ڇو پيا ڏسو. آئون ڀڄي ٿو وڃان، جو مون تي پهرو بيهاريو اَٿو؟
عابده نہ نہ، تنهنجي طبيعت ناساز آهي تڏهن تو وٽ ويٺا آهيون، تنهنجي چاڪريءَ لاءِ.
فاروق توهان سڀ ڪير آهيو؟ نيت ۾ مڙيئي خلل ٿو ڏسجيوَ.
عابده سڀ تنهنجا پنهنجا ئي آهيون. ڌاريا ٿورو ئي آهيون. آئون عابده، تنهنجي زال آهيان ٻيو ڪير. هيءُ ڀرسان ڀاڻم اڪبر ويٺو آهي. تنهنجو سالو ۽ گھڻگھرو!
ڪاوڙ مان فاروق ڇو ويٺا آهيو؟ هليا وڃو. هليا وڃو... ٽرو هتان!
اڪبر اسين طبيعت پڇڻ آيا آهيون. پنهنجي گھر جي ڀاتين کي نہ ٿو سڃاڻين ڇا؟
زور سان واڪا ڪري فاروق منهنجي گھر جا ڀاتي آهيو! تہ منهن تي نقاب ڇو چاڙهيو اٿوَ؟ توهان منهنجا عزيز نہ آهيو. سڀ ٺڳ آهيو. مون کي ڦُرڻ چاهيو ٿا. نڪري وڃو هتان... نڪري وڃو هتان.
عابده هاءِ! هاءِ ڪنهن کي ڪو نہ ٿو سڃاڻي. هيءُ تہ ظلم ٿي پيو، هاڻي ڇا ٿيندو!
شمي ممي پپا کي ڇا ٿيو آهي؟
شبو مَمي پپا ڇو ٿو دانهون ڪري؟
عابده اوڇنگارون ڏيئي منهنجي قسمت ڦٽي! مون کي هيءُ ڏينهن بہ ڏسڻو هو! هاڻي چيڪن تي صحيحون ڪير ڪندو؟ مئو طفيل مون کان سڀڪ ڪجھہ ڦُري ويندو!
فاروق آئون پڪ ئي پڪ غلطيءَ سان ڪنهن پرائي گھر ۾ گھڙي آيو آهيان. جيڪڏهن هتي جا مرد اچي ويا تہ ڇا ٿيندو؟
فاروق جي لفظن تي عابده تيئن زور سان اوڇنگارون ڏئي روئي ٿي. ماءُ کي ڏسي ٻار بہ روئڻ لڳن ٿا. اڪبر چپ ڪرائڻ جي ڪوشش ڪري ٿو. ادي هوش ڌار تون ڪو بہ ڊپ نہ ڪر. ايڏو گوڙ ڪندينءَ تہ هُو ضرور چريو ٿي پوندو. توهين ڪنهن طرح سان وندرايوس تہ گھر ۾ جيءُ لڳيس.
فاروق ڇا مطلب؟ مان... مان پنهنجو گھر ڇڏي، هن گھر ۾ رهي پوان! ڪهڙو بزدل آهي، جو پنهنجي زال ۽ ٻارن کي پالي نہ ٿو سگھي؟ مون کي زبردستي هن گھر ۾ رهايو ٿو وڃي. هجي نہ هجي، توهين سڀ ڌاڙيل آهيو. مون کي ڦُرڻ ٿا گھُرو. منهنجون چاٻيون ڪٿي آهن؟ مون کي پنهنجون چاٻيون موٽائي ڏيو!
عابده زور سان آواز ڪڍي سڏي ٿي. عيدو او عيدو! مُئا ڦاٽا ڪٿي غرق ٿي وئين؟
عيدو ڪمري ۾ اچي ٿو تہ اڪبر کيس مخاطب ٿيندي عيدو، اسين ڪمري مان نڪرون ٿا، تون فاروق کي ريجھاءِ. ٿورو سامت ۾ اچي تہ تون ڪمري کان نڪري، ٻاهران ڪڙو ڏئي ڇڏجئين تہ ڀلي تہ آرام ڪري.
عابده، اڪبر، شمي ۽ شبو ڪمري کان ٻاهر نڪري وڃن ٿا ۽ رڳو عيدو اندر رهي ٿو.
فاروق هيءُ ڪهڙي احمق جو گھر آهي؟ ڪمري ۾ روشنيءَ جو نالو نشان ڪونهي. اڃا تائين سج ڪو نہ نڪتو آهي. ڪٿي سج کي بہ تہ ڪنهن ڪال ڪوٺڙيءَ ۾ قيد ڪري ڪو نہ ڇڏيائون؟
عيدو مشڪندي جملو چوي ٿو. هيءُ توهان ڇا پيا چؤ سائين! شام جو تہ توهان کي اسپتال مان هتي آندو اٿئون. هينئر رات آهي رات.
فاروق تارا ڦوٽاريندي نيم پاڳلن وانگر چوي ٿو. هينئر رات آهي. رات آئي ڪٿان؟ مون کي بيوقوف نہ بناءِ. جيڪڏهن رات هجي ها تہ ڇت تي چنڊ تارا نہ هجن ها! ڀلا ههڙي اونداهي ڪمري ۾ آئون شيوِ ڪيئن ڪندس؟ پنهنجي ڳچي وڍي ويهندس ٻيو ڇا!
عيدو مشڪي ڳالهائي ٿو ۽ جملو پورو ڪري کهہ کهہ ڪندي کلي ٿو. سائين هونئن تہ توهان روزانو صبح جو شيوِ ڪندا آهيو. اها ڳالهہ بہ وسري ويوَ ڇا؟ کهہ کهہ کهہ ... کهہ!
فاروق اڙي پر مون کي شيوِ جو سامان ڪٿان ملندو؟ منهنجون تہ چاٻيون ئي وڃائجي ويون آهن. منهنجي هر ڪا شَي غائب آهي. چور مڙئي سامان منهنجو کڻي ويا!
فاروق جي ويجھو اچي عيدو آهستگيءَ سان وات اڳيان ٿورو هت آڻي چوي ٿو ڄڻ تہ رازدارانہ لهجي ۾ ڳالهائيندو هجي. سائين! سامان تہ هڙئي سانئڻ کڻي ويندي، پر پوءِ اسان غريبن جا بہ پئون ٻارهن آهن. سائين غريب پٽيوالي کان تہ پيسي پيسي جو حساب وٺندا هئا. ڏاڍي ڏکيائيءَ سان ٽڪو پنجو ڪندو هوس. مسَ مسَ ڌڻي عقل وڃايو اٿوَ. اصل موج لڳي وئي. واهہ واهہ!
عيدو مستيءَ ۾ اچي نچي ٿو ۽ ڳائڻ جي انداز ۾ جملا چوي ٿو ڀاڳ ڏي ڀيڙو، تہ دال مان ٿئي سيرو،
سائي هجي سوائي، تہ ڇو مٽجي ديرو،
سيد جي ميرو، تہ بہ آهي سوا سيرو،
طعام مڙئي ڀلو، پر ڀلن ۾ کيرو،
مطلب ٿين سڀ راس من هجي نہ ميرو،
ڀاڳ ڏئي ڀيڙو تہ دال مان ٿئي سيرو!
عيدو اوچتو ڳائڻ بند ڪري ٿو سائين متان، متان گلاس اڇليو اٿوَ!
فاروق رڙ ڪندي ٽپائيءَ تان گلاس کڻي عيدو ڏانهن اڇلي ٿو. بند ڪر بڪواس. بي غيرت جاهل ٽري وڃ منهنجي اکين اڳيان!
عيدو تڪڙو ڪمري مان نڪري وڃي ٿو ۽ ٻاهران دروازو بند ڪري ڇڏي ٿو. اوچتو دروازي جي پويان زور زو سان ٺڪ ٺڪ ٿئي ٿي ۽ پوءِ ٺڪاءُ ٿئي ٿو. ڄڻ تہ ڪو دروازو ڀڃندو يا زوريءَ کولڻ جي ڪوشش ڪندو هجي.
عابده ڊوڙندي اچي ٿي ۽ در کولي ڪمري ۾ وڃي ٿي. وڏي واڪي دروازو ڀڃڻ جو ارادو اَٿوَ ڇا؟
فاروق سهڪندي سهڪندي بلند آواز ۾ آئون ٻاهر نڪرندس. هتي منهنجو دم ٿو گھٽجي. مون کي ڇڏ تہ ٻاهر هلان.
عابده ٿورو وڏي آواز ۾ ڊاڪٽر چيو آهي تہ توهان کي آرام جي ضرورت آهي ۽ سڄو وقت بستري تي ليٽيو رهڻ گھرجي.
فاروق ڪڙڪي سان سڀ بڪواس ٿا ڪريو. تون.. تون ڪير رن آهين؟
عابده پنهنجي زال کي بہ نہ ٿا سڃاڻو ڇا؟
فاروق تون... تون... منهنجي زال خوب... خوب!! چڱو ڍونگ رچايو اٿئي. اهڙي بڇڙي زال ۽ منهنجي! مون زندگيءَ ۾ تو کي هتي ڪال ڪوٺڙيءَ ۾ ئي ڏٺو آهي! مون کي پنهنجون چاٻيون ڏي.
عابده چڱو هاڻي گھڻي بڪَ بڪَ ڪَيَوَ. اجايو مٿو نہ هڻو. بستري تي ليٽي پَئو. اسان جو سُک نہ ڦِٽايو.
فاروق آخر تون ڪير ٿيندي آهين منهنجي؟ هرَ هرَ ڇو ٿي اچي ڏڙهيون ڏين؟ بار بار مون کي بستري تي زوريءَ ڇو ٿي ليٽايو وڃين؟ تون ضرور شيطان جي ناني آهين! يا تہ ڪنهن مظلوم انسان جي زال ٿي ڏسجين.
عابده ها! مون ۾ تہ سڀ بڇڙايون آهن. هڪڙي تنهنجي اڳين زال سلميٰ پاڪباز هئي. منهنجو صبر تہ آڏو آيو اٿوَ، جو دنيا ۾ هيئن پيا ڪيتو لوڙيو. هاڻي سمهو... سمهو.
عابده روم کان نڪري ٻہ وکون مس کڻي ٿي تہ اندران وري فاروق جا زوردار آواز ڪن تي پوَنس ٿا، ڄڻ تہ ڪنهن کي دڙڪا ڏئي رهيو هجي! لوفر ڪنهن جاءِ جو... حرامي نڪري وڃ منهنجي ڪمري مان! لوفر... لوفر... بدمعاش... بدمعاش.
عابده وري پوئين پيرين واپس فاروق جي ڪمري ۾ اچي ٿي.
عابده ڇا آهي؟ وري ڇا تي گوڙ مچايو اٿوَ؟ رات جا چار پهر تہ سک سان سمهڻ ڏيندؤ يا نہ؟
ساڳي نوع ۾ فاروق بدمعاش... بدمعاش... لوفر... لوفر ڪٿي جو!
عابده آخر ڪنهن کي پيا دڙڪا ڏيو؟ ڪمري ۾ اسان کان سواءِ ٻيو آهي ڪير؟
فاروق سامهون ڀت تي دريءَ مٿان لڳل فوٽوءَ ڏانهن آڱر کڻندي چوي ٿو او هُو ماڻهو!... آخر هُو چوويهہ ئي ڪلاڪ مون ڏانهن ڇو پيو نهاري؟
عابده پنهنجو هٿ زور سان پيشانيءَ تي هڻندي چوي ٿي يا الله مون تي رحم ڪر... ڀلا هُو بہ ڪو ماڻهو آهي، جنهن کان توهان ڊڄو پيا! اهو تہ توهان جو ئي فوٽو آهي. ڇا توهان پنهنجو پاڻ کي بہ وساري ڇڏيو آهي؟
فاروق حيرانيءَ مان آڱر پنهنجي ڇاتيءَ تي رکندي وري فوٽوءَ ڏانهن کڻي ٿو ۽ پوءِ تمام ڌيمي لهجي ۾ جملو ورجائي ٿو. نہ ايئن ڪيئن ٿو ٿي سگھي تہ ڀلا اهو ماڻهو آئون هجان! اگر اهو آئون آهيان تہ پوءِ وري فاروق ڪهڙو آهي؟... اهو تہ گڙٻڙ گھوٽالو ٿي پيو. جيڪڏهن ڪنهن کي خبر پئجي وئي تہ اصل ۾ آئون ڪو ٻيو آهيان تہ پوءِ ڇا ٿيندو؟... هاڻي مون کي جلدي ڪٿي لڪي وڃڻ گھرجي. منهنجي رَلي ڪٿي آهي؟
ايئن چوندي بستري تي ليٽي رلي مٿان وجھندي چوي ٿو. هاڻي کڻي ڪير ڪيترا بہ مونکي سڏ ڪري تہ بہ جواب اصل نہ ڏيندوسانس.

[b]سين ٽيون
[/b]سنيجده ماحول، فاروق پنهنجي ڪمري جي دروازي کي ٿورو کولي سير مان هر هر جھاتيون پائي رهيو آهي. فاروق آهستي آهستي پٻن تي هلندو ٻاهر نڪري ٿو. وڏي ڪمري ۾ شبو ۽ شمي راند روند کيڏي رهيا آهن.
ٻارن کي آڱر سان اشارو ڪندي جھيڻي آواز ۾ سڏي ٿو. گڏڙي... گڏڙي... هليا... هليا. تون گڏڙي آهين نہ؟ چون چون ڪندين آهين؟
شمي پيءُ کي ٻاهر نڪرڻ سان چهٽي پوي ٿي ۽ هُو کيس ڀاڪر پائي ٿو. شبو رڙ ڪري: شمي... نہ وڃ... نہ وڃ پپا ماريندو!
شمي پيءُ سان چهٽندي پپا توهان کي مٿي تي ڌڪ لڳو آهي؟ پپا... پپا شبو توهان کان ڊڄي ٿو. پپا توهان اسان کي ڪو نہ ماريندا نہ؟
شمي ڪن ۾ رازدارانہ انداز ۾ پپا... اسان کي ننڍڙو هوائي جهاز وٺي ڏيو. پاڻ ان ۾ ويهي پري... پري گھُمڻ هلنداسون. تمام پري... پري... زون زون زون.
شميءَ کي ڪلهن تي ويهاري، هڪ هٿ کي لوڏيندي، فاروق ها... ها... گڏڙي هلو... هوائي جهاز ۾ ويهو.
ٽا... ٽا... ٽاٽا، اسين پري... پري ٿا وڃون... لنڊن گھُمڻ وينداسون.
فاروق هال ۾ تيز تيز هلي ٿو. ڊوڙڻ وانگر ۽ وات مان آواز بہ ڪڍي ٿو. زون... زون... زون... زون..
پوءِ لاڳيتو يڪساهيءَ چوندو هلي ٿو. زون زون زون شر شر ڪهڙي شَي آ هوا جي اندر آ رَ رَ رَ هِي تہ ايروپلين آ، مستيءَ ۾ پنهنجي سو مگن آ. زون زون... زون.. شر شر شر.
فاروق ٻہ ٽي ڀيرا ايئن ڪمري ۾ گھُمريون هڻندو ساڳيو بيت وڏي آواز ۾ اُچاريندو هلي ٿو.
اوچتو عابده ڪمري ۾ اچي ٿي ۽ فاروق کي ڊوڙندو ڏسي چوي ٿي هيءُ ڇا پيا ڪريو؟ سڄي ڪمري ۾ ڇو پيا ڊوڙون پايو؟ توهان جي طبيعت ٺيڪ نہ آهي.
فاروق کي پٺيان جھليندي عابده چوي ٿي شمي لَهُہ. هاڻي پڻهين جي ڪلهن تي چڙهڻ جي عادت ڇڏي ڏي. پڻهين جي طبيعت ٺيڪ نہ آهي.
فاروق ڇڏيو اسان کي... ڇڏيو اسان کي. اسين جهاز ۾ لنڊن پيا وڃون. تمام پري پري ٿا وڃون. ٽا... ٽا...
عابده زوريءَ شميءَ کي ڪلهن تان لاهيندي چوي ٿي خدا جو شڪر آهي. توهان پنهنجي ٻارن کي تہ ڪو نہ وساريو آهي. سچ پچ تہ مان ڊڄي وئي هئس. جيڪڏهن توهان وساري ڇڏيو ها تہ اسان جو ڇا ٿئي ها؟
فاروق عابده کي ڌڪو ڏئي هٽائي پري ڪري ٿو. زوردار آواز ۾ ڳالهائي ٿو. ڇو توهان کي ڪهڙو نقصان ٿئي ها؟ توهان سڀني مون کي هتي ڇو قيد ڪيو آهي؟ وڃي سڀ ٻڏي مرو، ڍنڍ جي تري ۾ پؤ. منهنجو ان ۾ ڇا؟ هليا وڃو سڀ مون وٽان.
عابده هنن ننڍڙن کي وٺي ڪيڏانهن گھر ڇڏي وينديس؟ مون سان نڪاح ڇو ٿي ڪيوَ. طفيل ماءُ تہ خوب عيش ڪري مري وئي هينئر ڪا وري آءُ ڪمائڻ نڪرنديس ڇا؟ توهان جي پينشن مان تہ گھر هلندو. ٻيو ٿوري گھڻي جائداد جو سهارو وڃي بچيو آهي.
عابده ٻانهن منهن تي ورائي روئي ٿي. سڏڪن جو آواز نڪري ٿو ۽ پوءِ چوي ٿي منهنجو تہ نصيب ئي ڦٽل هو!
فاروق وڏا ٽهڪ ڏئي کلي ٿو ۽ پوءِ چوي ٿو ها.. هاها... هاها. تون ڪنهن بدبخت جي زال ٿي ڏسجين. تنهنجو مڙس شايد جواري شرابي آهي. هن پڪ تو کي جوا ۾ هارايو آهي. ها نہ؟... ها... هاها... ها.
عابده جيڪا منهن ٻانهن ۾ وجھيو ويٺي هئي تنهن کان بہ اوچتو ٽهڪ نڪري وڃي ٿو. ۽ عيدو بہ پنهنجي مخصوص نوع ۾ کِلي ٿو. ۽ انهن کي ڏسي ٻار بہ تاڙيون وڄائي کلن ٿا. عابده اوچتو اٿي وڃي ٿي ۽ چيڪ بوڪ کڻي اچي ٿي.
عابده پين کولي فاروق جي هٿ ۾ جھلائيندي چوي ٿي هتي صحيح ڪريو. اسان کي سڀاڻي شاپڱ ڪرڻي آهي. گھر لاءِ بہ ضروري سامان کپي ٿو ۽ ٻارن کي بہ تہ ڪپڙا وٺي ڏيڻا آهن نہ؟
فاروق چيڪ غور سان ڏسندي چوي ٿو هي ڇا آهي؟ منهنجي غلاميءَ جو تہ دستاويز نہ آهي؟... چڱو چڱو مون سمجھيو... مون کان اقرار ٿا ڪرايو تہ آئون ٻن ڀاڱن ۾ ورهائجي ويو آهيان. ايئن آهي نہ؟ هڪڙو دريءَ مٿان ٽنگيو پيو آهيان ۽ ٻيو هتي توهان ظالمن جي ڪوڙڪيءَ ۾ ڦاٿو پيو آهيان؟
عابده بي قراريءَ مان چوي ٿي خوامخواهہ جون ڳالهيون ڇڏيو. جلدي... جلدي صحيح ڪريو.
فاروق چيڪ کي ڏسندي چوي ٿو هيءُ ڇا آهي؟... پنجاهہ هزار! تہ هيءَ رڳو پيسن جي ڳالهہ آهي. ايئن آهي نہ؟... ها... اچي، اچي وٺو صحيح.
صحيح ڪندي کڻو... بس!
شبو ممي، پپا کي صحيح ڪرڻ وسري وڃي ها تہ ڇا ٿئي ها؟
عيدو کهہ کهہ کلندي صاحب کي پين جھلڻ وسري وڃي ها، تہ پوءِ سڄي ملڪيت هٿن مان نڪري وڃي ها.
فاروق اوچتو رڙ ڪندي وڏو آيو آهين ملڪيت جو تماشو ڏسڻ. سڄو وقت گڏهہ جهڙا ڏند ڪڍيو منهنجي اڳيان بيٺو آهين! نڪري وڃ هتان! بدمعاش ڪنهن جاءِ جو!! جيڏي ڪيڏي مهل مون کي ڏسي پيو کلين. آئون ڪا ڀولڙي پيو نچايان؟ منهنجي مٿي تي سڱ نڪري آيا آهن؟؟ نڪري وڃ.
فاروق رڙ ڪري اُٿي ٿو ۽ عيدو ڪمري مان نڪري وڃي ٿو ۽ سڀئي کلن ٿا.
سين چوٿون
فليش بيڪ انڊور
شام جو وقت ڪيميرا هڪ ڊرائيڱ رُوم کي ڏيکاري رهي آهي. مقبول 30 سالن جو نوجوان ۽ عابده ٻئي ڄڻا ڊرائڱ‌روم ۾ صوفا تي هڪ ٻي جي سامهون ويٺا آهن. وچ ۾ سينٽرل ٽيبل تي ڪيڪ، بسڪوٽ چانهہ ۽ ڪوپ ساسرون وغيره رکيون آهن. هُو ٽهڪ ڏئي کلي رهيا آهن.
مقبول کِلندي چوي ٿو عابده! تون ڏاڍي چالاڪ آهين! ها نہ. هُو چريو ڪو نہ ٿيو آهي، پر ڄاڻي واڻي سندس علاج نہ ٿا ڪرايو. توهان مان ڪو بہ نہ ٿو چاهي تہ هُو صحتمند ٿئي ۽ وري توهان جي گردن تي سوار ٿي ويهي.
عابده مسڪرائيندي مشڪي ۽ اکيون هيٺ ڪري هوش حواس سالم هجنس ها تہ ڀلا تون ۽ مان هيئن آزاديءَ سان هڪ ٻي سان ويهي کِلي ڳالهائي سگھون ها؟
مقبول ها! ڏاڍو شڪي هوندو هو. منهنجي تہ گھر ۾ موجودگي ڪنهن بہ صورت ۾ ڪا نہ وڻندي هئس. مون کي ڏسندو ئي اهڙيءَ طرح هو، جو وس پڄندي ضرور گولين مان ڪڍيم ها!
عابده مقبول، ڀلا کيس اها ڳالهہ ٿورو ئي وسري هئي تہ تون منهنجو، مڱيندو هُئين ۽... ۽ اها بہ تہ خبر هئس تہ تنهنجو منهنجو اڳي معاشقو هلندڙ هو.
مقبول عابده سچ پچ تون ڏاڍي لَڪي آهين، تو جنهن مطلب سان ساڻس شادي ڪئي، سو سڀڪجھہ توکي حاصل ٿي ويو!
عابده ها! فاروق جيسين جُڙيو جيئرو ويٺو آهي ۽ منهنجي قبضي ۾ آهي، تيسين تہ مون کان ڪو ڪک بہ ڦري نہ ٿو سگھي!
مقبول کلندي عابده! هونئن بہ تہ فاروق تنهنجي هٿن ۾ رانديڪو هو ٻيو ڇا؟
تو اهڙيون پوپٽيون پڙهايس جو شادي کانپوءِ ٽن مهينن اندر طفيل کي گھر مان ڪڍائي ڇڏيئي.
عابده مشڪندي هُو پاڻ ئي گھر مان نڪرڻ لاءِ تيار هو، مون ڀلا ڇا ڪيومانس؟
مقبول مذاق واري انداز ۾ اهل (نقل) ڪندي ها! تو تہ ڪجھہ بہ نہ ڪيو. تون رڳو فاروق صاحب کي ايئن چوندي هئينءَ ”پيارا مون کي تو سان اُٿڻ ويهڻ ۾ شرم ٿو اچي. هيءُ ڏگھٽ جو گھر ۾ ويٺو آهي. سڄو وقت جتان ٿي لنگھان تہ رڳو مون ۾ اکيون ڦاڙي ويٺو نهاري!“
ٻئي کلن ٿا. عابده نخرو ڪندي ڏس نہ ڪهڙو نہ شرارتي آهين!
مقبول محترمہ شرارت نہ ٿو ڪريان. داد ٿو ڏيان. عورت واقعي جيڪي چاهي سو ڪري سگھي ٿي! فاروق تہ تنهنجي آڱرين تي نچندو هو!
عابده مشڪي جواب ڏي ٿي. ۽ تون... تون پنهنجي ڳالهہ ڇو نہ ٿو ڪرين؟ مون کي ريجھائڻ لاءِ ڪيڏا نہ وس ڪندو هئين! امان جون خوشامدون ڪندو هئين. صبح شام منهنجي گھر ٻاهران چڪر ڪاٽيندو هئين.
مقبول پر... پر منهنجي ڪلارڪي منهنجي لاءِ بدبختي بنجي پئي. دولت تي هرکجي تون بہ ماءُ جي چوڻ تي، پوڙهي کَکَ سان شادي ڪرڻ تي راضي ٿي وئينءَ. ايئن آهي نہ؟
عابده سنجيدگيءَ سان مون لاءِ صرف ٻہ واٽون هيون يا تہ محبت تي هلي تو سان شادي ڪريان ۽ سڄي عمر سُڃائي ۽ ڏکن ڏولائن ۾ بسر ڪريان يا تہ وري محبت قربان ڪري فاروق سان شادي ڪريان. ان ۾ جيتوڻيڪ مون کي ڪو دلي سڪون ڪو نہ مليو تہ بہ ڪم از ڪم غربت جي عذاب کان تہ ڇوٽڪارو مليم.
عابده کي هٿن کان جھلڻ جي ڪوشش ڪندي، مقبول پر... پر مان تہ تو سان اڃا بہ ساڳيءَ ريت محبت ٿو ڪريان. آئون تہ اڃا بہ پِرينِ جو غلام آهيان. سڄي عمر غم ۾ سوڳوار رهندس... ڪڏهن بہ نہ پرڻبس.
عابده هاڻي ڇڏ انهيءَ چريائيءَ کي. تو کي هر ڳالهہ ۾ رڳو چرچو ٿو سُجھي. پر منهنجو تہ ڏينهن رات سک ڦٽو پيو آهي.
مقبول هاڻي وري ڇا جو ڊپ اٿئي؟ اڳي بہ ملڪيت جي اڪيلي تون وارث هئينءَ ۽ هاڻي بہ مڙس جي هوندي صرف تون حقدار آهين.
عابده منهن تي تشويش ظاهر ڪندي مقبول، مُئي طفيل جو ڊپ اٿم. هُو ضرور ڪو فتنو ٻاريندو. فاروق جيڪڏهن چريو نہ ٿئي ها، تہ هن کي ضرور پنهنجي ملڪيت ۾ حصيدار ڪري ها. هونئن بہ مهيني سر مهيني ڪجھہ رقم لڪ ڇپ ۾ موڪليندو هوس. ڊپ اٿم تہ طفيل هتي اچي خوامخواهہ جو هنگامو نہ ڪري وجھي. متان پڻس کي پاڻ سان وٺي وڃڻ جي ڪوشش ڪري. ان ڪري ادا اڪبر کي بہ چيو اٿم تہ ڏينهن جو هتي اچي رهي.
مقبول جيڪڏهن ايئن ٿيو تہ سموري جائداد ۽ پينشن جو حقدار طفيل صرف طفيل ٿيندو.
عابده ڏس! جيڪڏهن هو ڪا قانوني چاره جوئي ڪري تہ پوءِ آئون زال ماڻهو ڪٿي پئي ڪورٽن جا در ڀيٽينديس؟ ۽ وڪيلن پٺيان رلنديس؟ اڪبر ۾ ڪو بہ افعال ڪو نہ ٿي ڏسان. ڇا تون ڏکيءَ مهل ۾ منهنجي مدد بہ ڪو نہ ڪندين؟
مقبول عابده، پر مون اڳي ڪڏهن ڪنڌ ڪڍايو آهي؟ آئون هر وقت تنهنجي مدد لاءِ تيار آهيان.
سوچڻ کان پوءِ وري اوچتو ها! عابده، توکي وسري ويو ڇا؟ سڀاڻي فاروق جي طبيعت پڇڻ ڪاڻ ڳوٺان مائٽ ايندا.
عابده ها خبر اٿم. وڏا آيا آهن مائٽ. فاروق تہ ڪڏهن اڌ تي بہ پڇڻ ڪو نہ ويندو هئن. چوندو هو تہ انهن ڀينگين سان گهرائپ ڪبي تہ پوءِ ڇُٽي نہ ڇُٽنداسون.
مقبول ڏس، عابده ڪيئن بہ هُجي، پر تون اُٻهري نہ ٿجئين، خيال رکجئين، جو هُو ايئن نہ سمجھن تہ متان تون ڪو سندس علاج ۽ صحت کان لاپرواه آهين.
سين پنجون
Day effect
ڪيميرا بيٺڪ وارو ڪمرو (هال) ڏيکاري ٿي. ضروري گھَرو سامان رکيل ڏيکاريو وڃي ٿو. عابده ڪمري ۾ هڪ پاسي صوفا تي ويٺل آهي. سادن ڪپڙن ۾ ملبوس سڦوران ۽ سندس مڙس ڪريم‌داد اندر داخل ٿين ٿا.
عابده کين ڏسندي ئي آڌر ڀاءُ لاءِ اٿي ٿي ۽ کيڪاريندي چوي ٿي ادي سڦوران ڀلي ڪري آئينءَ جيءُ ڪري آئينءَ! ادا ڪريم داد ڀلي ڪري آيا.
ڪريم‌داد ادي تون تہ خوش آهين نہ؟
سڦوران يڪساهيءَ سان ادو فاروق ڪيئن آهي؟ بس منهنجو تہ هانءُ ٿو ڇڄي. جڏهن کان ڀاڻم جو ٻڌم تہ ساهہ نڙيءَ ۾ اٽڪي پيم. دين دنيا ۾ اهوئي تہ ڀاءُ اٿم، اباڻي آڪه مان ٻيو ڪير آهيم! آهي ڪٿي ڀاڻم؟...
ايئن ڪندي سڏڪا ڀري ٿي ۽ اکين مان ڳوڙها تري اچنس ٿا. سڏڪن جا آواز اچن ٿا. منهنجا ادڙا شل خوش نؤبنو رهين... ٻچڙن سان خوش هجين.
عابده مڪر ڪندي ۽ مصنوعي طرح روئندي ادي منهنجو تہ ڪو ڌُريون ئي بخت ڦٽل هو. اسان جي سائي ستابي گھر کي خبر ناهي تہ ڪهڙي حاسد جي نظر لڳي...
سڦوران ادي حادثي جو ٻڌي. منهنجون تہ هيٺيون هيٺ ۽ مٿيون مٿي ٿي ويون. ڪجھہ بہ نٿي سُجھيم تہ هاڻي ڇا ڪريان. پوءِ تہ بس ماٺ نہ ڪرين سڄي رات مصلي تي ويهي رب کي ستايو اٿم تان تہ مٿان اچي صبح ٿيو! هوڏانهن ڀاڻين ڪريمداد ويچاري جا تہ ٻڌڻ سان ٺپ ئي ٺري ويا. اصل هٿن پيرن کي تريون هنيون اٿماس، تڏهن ڪو مس مس هوش آيو اٿس.
ڪريمداد سنجيده ٿيڻ جي ڪوشش ڪري همدردي لاءِ جملو ڪڍي ٿو پر منهن ۾ مصنوعيت صاف ظاهر اٿس. ها! ها ڇو نہ؟ ادي جو ڏک اسان کي نہ ٿيندو تہ ڀلا ٻيو ڪير مائٽ آهيس؟
ڪريمداد ٿورو ترسي وري ڳالهائي ٿو هاڻي ڀلا طبيعت ڪيئن اٿس؟
عابده ادا ڪريم داد گھڙي ساعت دم تہ پٽيو. فاروق اندر ڪمري ۾ آرامي آهي. گھڙي ساعت گذري تہ هلي ٿا ساڻس روبرو ڳالهايون.
سڦوران مون ٻڌو هو تہ سندس دشمنن جو دماغ خراب ٿي پيو آهي ۽ پوريءَ سمجھہ سان سوال جواب نہ ٿو ڪري؟
عابده ادي مغز وارو ڌڪ لڳو هوس نه. ان ڪري مڙئي چپيٽ آئي اٿس. پر پوءِ مون شهر جو ڪو بہ وڏو ڊاڪٽر ڪو نہ ڇڏيو. هيستائين هزارن جون تہ رڳو دوائن جو مٿس خرچ آيو آهي.
ڪريمداد ها! ها ڇو نہ! ڀاڄائي تون ڏاڍي سمجھُو آهين. ڀلا دولت ههڙي نازڪ وقت ۾ بہ خرچ نہ ڪبي تہ ڀلا ڪهڙي وقت ڪم ايندي؟
عابده ادا، منهنجي تہ ٻچن جو سهارو آهي. فاروق کانسواءِ ڀلا ٻيو ڪير آهي، جو منهنجو ڀرجھلو ٿيندو؟ توهان کي خبر آهي تہ اڳيئي ڪجھہ طبيعت ۾ ڪاوڙ هوس. هاڻي تہ ويتر ٿوري ٿوري ڳالهہ تي بگڙيو پوي. رات بہ مٿي کي تري هنئين اٿماس. سڄي رات ٽنگن کي زور ڏنا اٿم. مس مس اَسُر ويل ڪا اک لڳس ۽ مون بہ وڃي آرام ڪيو.
سڦوران عابده تو کي جسُ هجي. تون ڏاڍو ٿي سندس خيال ڪرين! ادي پر ٻڌ تہ سهي، ڪو ماڻهو ڇيڻو اڃا سڃاڻي بہ ٿو يا نہ؟
شبو ۽ شمي ڊوڙندا اچن ٿا ۽ زور سان سڏ ڪندا ويجھو ايندي چون ٿا پڦو پڦو سڦوران... پڦو سڦوران.
سڦوران ٻنهي کي ڀاڪر وجھندي منهن ۾ چتائي چوي ٿي منهنجا ٻچڙا صدقي وڃانوَ. پيءُ جي بيماريءَ ۾ ڪهڙو نہ اُٻاڻڪا ٿي پيا آهن! شمي اَمان... شبو بابلا... بابا وٽ ڪو نہ وڃو ڇا؟
شبو ممي چوي ٿي تہ پپا جي طبيعت ٺيڪ ناهي. ان جي ويجھو نہ وڃو.
شمي پپا تہ سڄو ڏينهن ڪمري ۾ بند هوندو آهي. اسان سان تہ ڳالهائي بہ نہ ٿو!
عابده شڪجي نٽائيندي ڳالهائي ٿي. ٻار ڏاڍا حرڪتي ٿي پيا آهن سڄو ڏينهن گوڙ ڪري پيءُ کي آرام ۾ خلل وجھن ٿا... وڃو وڃي ٻاهر راند کيڏو.
ٻار وري ڊوڙندا ٻاهر نڪري وڃن ٿا ۽ عابده جي سڏ جا آواز ٻڌجن ٿا. عيدو... او عيدو... اڄ صاحب لاءِ سوپ ٿورو خيال سان تيار ڪجئين ڪالهہ کارو ٿي پيو هو.
عيدو ٿورو ترسي چوي ٿي ... ها تو انگور آندا يا نہ؟
عيدو ها، چئو تہ صاحب کي اندر ڪمري ۾ ڏئي اچان!
عابده نہ... نہ تو کي خبر ناهي ڇا تہ مان هر شيءِ صاحب کي پنهنجن هٿن سان کارائيندي آهيان؟ ڏسي اچ صاحب جاڳيو آهي يا اڃا آرام اٿن؟
ڪريم‌داد ڀاڄائي تو کي پئسن جي تہ ڏاڍي تنگي هوندي. ادا، فاروق چيڪ تي بہ الائجي صحيح پائي سگھي ٿو يا نہ؟
عابده نہ نہ، ايئن خدا جي مهربانيءَ سان تندرست آهن. توهان کي دشمنن ڪوڙيون خبرون ٻڌايون آهن. البت ڪنهن ڪنهن مهل دورو پوندو اٿن. پر پوءِ ڊاڪٽر چون ٿا تہ آهستي آهستي ٺيڪ ٿي ويندو.
سڦوران ادي الله ڪندو، شل ٻچن جون مرادون ڏسندو.
عابده صوفہ تان اٿندي هلو هلو هاڻي فاروق وٽ هلون!
عابده جي هٿ ۾ انگورن جي پليٽ آهي. هو سڀئي ڄڻا عابده سڦوران ۽ ڪريمداد ڪمري ۾ داخل ٿين ٿا. فاروق بستري تي ليٽيل آهي. ڪمري ۾ ماڻهو ايندي ڏسي هڪدم وهاڻي سان ٽيڪ لڳائي اُٿي ويهي ٿو. سڦوران ايندي ئي فاروق جي ڀر سان پلنگ تي ويهي ٿي.
فاروق کي ڳچيءَ ۾ ڀاڪر وجھندي سڦُوران ادا، تون خوش تہ آهين نہ؟ اسان دشمنن جي طبيعت ناساز ٻڌي هئي.
فاروق توهين سڀ هتي ڇو آيا آهيو؟
ڪريم‌داد ادا هتي سڀ توهان جي طبيعت پڇڻ آيا آهيون. اسان کي آئي بہ اڌ ڪلاڪ ٿي ويو. توهان جيسين ننڊ ۾ هئا، تيسين ٻاهر ڪمري ۾ ويٺا هئاسين.
فاروق پر... پر مان تہ هتي موجود ناهيان. آئون تہ دريءَ مٿان پيو نهاريان.
ڪريم‌داد دريءَ ڏانهن نهاري ٿو ۽ ٿورو مشڪندي ها اها، ڇو نہ ڀائو برابر... هِتي بہ آهيو تہ هُتي بہ... نظر نيڪ تہ ڪم مڙيئي راس.
عابده فاروق جي ڀرسان ويهي انگورن جا داڻا سندس وات ۾ وجھندي پيارا... ڏسو هر وقت ڪهڙيون ٿا. ڪريون. اچي انگور تہ کائيندا وڃو.
انگور وات ۾ وجھي وري سڦوران ڏانهن نهاريندي منهنجي هٿ کان سواءِ ڪا شيءِ وڻيس ئي ڪا نہ. نڪو ڪو وري کائي.
فاروق هٿ هٽائيندي تون وري مون وٽ آئي آهين... ها! پاڻ سان تماشائي بہ آندا اٿئي. ڀلي منهنجو تماشو ڏيکارين!
عابده نهٺائيءَ سان فاروق ڪجھہ هوش ڪريو. ڏسو تہ توهان جي ڀيڻ سڦوران آئي آهي. ادا ڪريم‌داد بہ ويٺو اٿئي. ڇا توهان هنن کي وساري ڇڏيو؟
سڦوران فاروق ڀر سان ويهي فاروق جي ڪلهن تي هٿ رکي چوي ٿي. ادا، هاڻي طبيعت ڪيئن اَٿوَ؟
فاروق ڪريمداد کي ڏسندي چڱو... چڱو برابر. مون هن ماڻهوءَ کي سڃاتو. تون اسپتال وارو آهين... مون کي انجيڪشن هڻڻ آيو آهين؟
ڪريم‌داد وري ڪجھہ هٻڪندي ها... ها... ڇو نہ ... منهنجو مطلب آهي تہ ڌڻي شل توهان کي عافيت ڏي. جلدي نؤبنو ڪري.
فاروق ٽپائيءَ تان گلدستو کڻي اُلاري ٿو. ڪاوڙ ۾ وڃو هتان... وڃو نہ تہ سڀني جو ميڄالو ڦاڙي ڇڏيندو سانوَ.
عابده فاروق کان گلدستو هٿ مان کسي رکندي توهان کي تہ هروڀرو چڙ ٿي اچي. اڃا صبح تہ جو سولو سڌو ڳالهايوَ پئي. هاڻي وري وڦلڻ شروع ڪيو اَٿو؟... ترسو توهان جي گوري کڻي اچان.
عابده ڪمري مان نڪري وڃي ٿي ۽ سڦوران تڪڙ ۾ اُٿي دروازو ٻيڪڙي ٿي.
سڦُوران ۽ ٿٿان پٿان ٿيندي دادن جا پيءَ جلدي ڪاغذ تي صحيح وٺينس... ڏس متان رنَ نہ اچي وڃي!
ڪريم‌داد تڪڙ ۾ ڪوٽ جي اندرين کيسي مان اسٽامپ پيپر (دستاويز) ڪڍي فاروق اڳيان جھلي ٿو ۽ پين بہ هٿ ۾ جھلائيس ٿو ۽ سرٻاٽ ۾ اڙي جلدي ڪر چڱا مڙس... جوڻهين زال تہ ناهي بلا آهي بلا. جلدي صحيح ڪر... مصيبت پويس اچي نہ وڃي. ڳوٺ واري جاءِ تہ اسين پنهنجي ڪريون... هتي... هتي صحيح وجھو.

سڦوران تمام آهستگيءَ سان ڳالهائيندي
ادا ٻڌو اٿم تہ تون صحيحون تہ روزانو ڪندو آهين. هتي بہ هڪڙي صحيح وجھي ڇڏ نہ ...
فاروق ڪريمداد ڏانهن ڏسي چوي ٿو جيڪو سندس سامهون دستاويز رکي ويٺو آهي. تون دوزخ جو داروغو آهين نہ؟... تو کي ضرور دوزخ ۾ الاٽمينٽ ٿي گھرجي.
ڪريمداد اڙي مان دوزخ جو داروغو ٿيس، باقي تون وري ڪو بهشت جو ملائڪ آهين؟... تڏهن هي حال ٿيا اٿئي؟... جلدي ڪر هتي هتي... صحيح ڪر.
فاروق چئہ تہ گھر مان ڀڄي وڃان پوءِ سڀئي پيا منهنجي جائداد ۽ پينشن لاءِ روئيندا پٽيندا.
فاروق زور سان ٽهڪ ڏئي کلندي ها... ها... ها ها.
سڦوران آهستي آواز ۾ اسان جي طرفان وڃي جهنم پئہ. اها دولت جي وارثياڻي ويٺي اٿئي. اسان کي ڪا نہ ٿي گھرجيئي... ڳوٺ واري جاءِ تہ ابي جي آهي. رڳو ان مان هٿ ڪڍ تہ چڱو.
فاروق هيءُ توهان جي دوزخ جو پروانو آهي نہ؟ ڪٿي صحيح وجھان... ها... ها...
فاروق صحيح ڪري پوءِ زور زور سان ٽهڪ ڏئي کلي ٿو. ٺيڪ آهي... نہ؟ هاها... هاها... ها.

ڪريم‌داد تڪڙ ۾ ڪاغذ پنهنجي ڪوٽ جي اندرين کيسي ۾ وجھي ٿو ۽ پين بہ کانئس وٺي پنهنجي کيسي ۾ وجھي ٿو ۽ پوءِ آهستي سان
واهہ ڙي منهنجا مولا! هاڻي جاءِ جا وارث پاڻ آهيون... ادا فاروق چڱو ٿيو جو مغز وارو ڌڪ لڳئي، جي ٻيو ڪو عضوو کري ها تہ ڀلا اسان کي ڪهڙي ڪم اچين ها؟
سڦوران هٿ کڻندي دادن جا پيءُ هوش ڌار. ڀتين کي بہ ڪن آهن.
ڪريم‌داد ڇو نہ ڇو نہ ڀلا هن چرٻٽ تي ڪير اعتبار ڪندو؟
ڪريم‌داد کهہ کهہ ڪري کلي پيو تہ عابده گوري ۽ پاڻيءَ جو گلاس کڻي اندر اچي ٿي، جنهن کي ڏسي سڦوران ڏکارو منهن ڪندي ادي مون کان ڀاڻم جو حال ڏٺو نہ ٿو ٿئي. الائجي ڪهڙيون ٿو ڳالهيون ڪري!
فاروق اوچتو ڪاوڙ مان وڏ واڪو ڪندي هليا وڃو هتان نہ تہ سڀني کي ٺيڪ ڪري ڇڏيندس.
۽ وري زور زور سان رڙيون ڪندي وڃو، نڪري وڃو هتان.

عابده هاءِ هاءِ توهان تہ گھڙي تولو گھڙي ماسو. آئون تہ نہ ٿيس جيئرن گڏ. نڪو ٿيس مئن گڏ. ڪيڏو چيو اٿم تہ اجائي ڪاوڙ ڇڏي ڏيو. ڪجھہ صبر کان بہ ڪم وٺو.
فاروق عابده کي ڌڪ الاريندي واڪو ڪندي بس ڪر ايڪٽڱ.. آئون مداريءَ جو ڀولڙو ناهيان، جو منهنجو تماشو سڀني کي ڏيکاريندين وتين؟ توهين سڀ ٺڳ آهيو. سڀ بدمعاش آهيو... نڪرو هتان... نڪرو هتان.
اوچتو زور زور سان رڙيون ڪري ٿو ۽ گلدستو کڻي زور سان ڀت تي هڻي ٿو ۽ ڀڄڻ جو زوردار ٺڪاءُ ٿئي ٿو. ڪريم‌داد ۽ سڦوران ڪمري مان تڪڙا تڪڙا نڪري وڃن ٿا ۽ رڳو عابده ڪمري ۾ رهي ٿي.
عابده نيٺ گلدستو بہ ڀڳوَ. پر ماڻهو ماڻهوءَ جي بہ هاڻي ساڃهہ ڪا نہ رهي اٿوَ. توهان جو جوڳو بندوبست ڪريان نہ تہ مون کي اڃا گھڻو بدنام ڪندؤ.
سين ڇهون
Day effect
فليش بيڪ ۾ ڊرائڱ روم ڏيکاريو وڃي ٿو. شمي ۽ شبو (ٻار) کيڏي رهيا آهن ۽ لاڳو بيڊ روم جي در جي نڪتل سير مان فاروق هر هر نهاري رهيو آهي ٻہ ٽي ڀيرا ايئن ڪري، ٿو ۽ پوءِ آهستي آهستي هلندو ڊرائننگ روم ۾ داخل ٿئي ٿو. شمي ۽ شبو کيس ڏسي ڊوڙندا وٽس اچن ٿا.
شبو اڙي پپا... پپا پنهنجي ڪمري مان ٻاهر نڪري آيو آهي.
شمي پپا توهان ٻاهر ڇو نڪتا، ممي... ماما اڪبر سڀئي فلم ڏسڻ ويا آهن... شام جو ايندا.
فاروق زوردار ٽهڪ ڏئي ها ها... هاها... ها.
اڄ مون تي پهريدار نہ آهن. مان آزاد آهيان.... آزاد قيدي!... ڌارين جي ناپاڪ قدمن تان منهنجي وطن جي ڌرتي پاڪ ٿي آهي. آئون آزاد پرديس ۾ پنهنجي مرضيءَ سان هلي چلي سگھندس!
فاروق بدن سيٽي کرو ٿي هلي ٿو. ساڄي ٻانهن جو هٿ ايئن اُڀو ڪري ٿو ڄڻ تہ هٿ ۾ رائفل جھليل هجيس. هو فوجي پريڊ وانگر قدم کڻي هلي ٿو ۽ گڏوگڏ وڏي واڪي آواز ڪڍي ٿو. ليفٽ رائيٽ، ليفٽ رائيٽ، ليفٽ رائيٽ ليفٽ رائيٽ، ليفٽ رائيٽ، ليفٽ رائيٽ، ليفٽ رائيٽ اٽينشن!
وڏي واڪي رڙ ڪري ٿو ۽ سڌو ٿي بيهي ٿو. ٻن ٽن لمحن کانپوءِ هڪڙي ننڍڙي لٺ ڪنڊ مان کڻي ٿو ۽ اک تي رکي بندوق وانگر نشانو چٽي نہ ٿو ۽ وات مان ڇٽڻ جو آواز ڪڍي ٿو. ڊز... ڊز... ٺاٺا. آئون پنهنجي سڀني پهريدارن کي ماري ڇڏيندس ... ۽ پوءِ هميشہ لاءِ آزاد ٿيندس.
وري لٺ اک تي رکي نشانو چٽڻ وانگر ڪندي ڊز... ڊز.. اهو اٺوڙي بدمعاش مري ويو.
وري وري ڪري ٿو ۽ ساڳيو لفظ ورجائي ٿو. .... ڊز ڊز... او شيطان جي ناني ۾ مري وئي.
فاروق وري ٻئي پاسي نشانو چٽي ٿو. ڊز ڊز ٺاٺا اهو دوزخ جو داروغو مري ويو!
فاروق زور زور سان ٽهڪ ڏئي کلي ٿو ۽ ٻار کيس ايئن بي خطا کلندو ڏسي اُهي بہ کلڻ لڳي وڃن ٿا. وڏي آواز تي ڪجھہ پاڙي جا ٻار بہ اچي گڏ ٿين ٿا. ها... هاهاها سڀ مري ويا... سڀ مري ويا. هاها... هاهاها.
شمي ۽ شبو آ آ آ هہ هہ هہ مَ.
کلڻ جو آواز ۽ پوءِ شمي چوي ٿي پپا ڀت تي چچي ويٺي آهي. ان کي ماريو.

فاروق اڙي هيءَ تہ زهري بلا آهي ۽ انسان جو دشمن نمبر اول. هن کي ضرور ماريو.
ڀت تي زور سان هڪ پاسي لٺ هڻي ٿو ۽ سڀ ٻار ٽهڪ ڏئي کلڻ لڳن ٿا. شمي چوي ٿي پپا... پپا... او هوءَ فوٽوءَ جي پٺيان آهي.
فاروق ڦوٽو کي زور دار لٺ هڻي ٿو ۽ ڦوٽو ڀڄي پٽ تي ڪري ٿو. لٺين لڳڻ جو آواز نڪري ٿو. ٺاٺا... ٺاٺا... ٺاٺا
ٻار آڱر کڻي چون ٿا ٻار... او هوڏانهن چچي ڀڄي وئي.
فاروق چوڌاري ڀتين تي زور سان لٺيو هڻندو ڦري ٿو ۽ ٺاٺا... ٺاٺا جا آواز نڪرندا رهن ٿا ۽ ٻار تيئن ئي زور سان کلندا ۽ تاڙيون وڄائيندا رهن ٿا. ٿوري دير بعد شبو کي چوي ٿو. شبو: پپا چيچي تہ شوڪيس پٺيان لڪي وئي.
فاروق غصي مان چوي ٿو زوردار آواز ۾ انسانن جي جاني دشمن کي هرگز ڪو نہ ڇڏيندس.
فاروق شو ڪيس ريڙهڻ واسطي پاڻ ڏانهن ڇڪي ٿو ۽ شوڪيس وڏي ٺڪاءُ سان ڪري پوي ٿو. سامان ڪِري ۽ ڪي ڀڄي پڻ پون ٿا. ٻار سڀ زور زور سان کلن ۽ ٽهڪ ڏين ٿا.
فاروق لٺ هٿ سان الاريندو لُوهون پائيندو ۽ چوندو رهي ٿو ڪٿي آهي چيچي؟... ڪٿي آهي؟ چيچي؟... ڀڄي وئي ڇا؟... پر ڪيڏانهن ڀڄندي... آئون بزدل ناهيان... ڪٿي بہ ڪو نہ ڇڏيندو سانس.
چيچي کي ڳولڻ لاءِ ڪنڊن ۾ ڏسي پيو تہ اوچتو عابده ۽ اڪبر داخل ٿين ٿا. عابده حيرت مان اکيون ڦاڙي ڪمري کي ڏسي ٿي چوي ٿي هي... هي گھر جو ڇا حال ڪيو اَٿوَ؟
شبو ممي... ممي پپا چيچي پيو ماري.
عابده هي چيچي ٿا ماريو، ڪين تماشو کڻي گھر ۾ لاتو اَٿوَ؟ سڄي پاڙي جا ٻار کڻي گڏ ڪيا اَٿوَ. ماڻهو ڇا چوندا؟ ڪو اسان جي عزت جو بہ خيال اَٿوَ يا نہ؟ مُئو عيدو بہ هن کي اڪيلو گھر ۾ ڇڏي ويو آهي، پٺيان گھر ئي ڀڃي ڀوري ناس ڪري ڇڏيو اٿس. چئبو ظلم ٿيو مون لاءِ... ڪيڏانهن ٻاهر بہ نہ نڪران. گھر ۾ قيدياڻي ٿي ويٺي هجان.
عيدو اچي ٿو ۽ چوڌاري حيرت مان نهاريندي چوي ٿو اڙي... اڙي هي سڀ ڇا ٿيو آهي؟
عابده مئا! جيڪي ڏسين ٿو. تو کي گھر سنڀالڻ لاءِ ڇڏي وئي هوس. تون وري هن چرئي چرٻٽ جي حوالي ڪري ويو آهين.
اڪبر ادي بس، پئسن جو خيال نہ هجي تہ هن چرئي کي هڪ منٽ بہ گھر ۾ نہ سهان. چرين جي اسپتال حوالي ڪري اچانس!
عيدو هلو... هلو اندر... هلو صاحب... هلو.

فاروق هيسجي صوفا تي خاموش ويهي رهي ٿو. عيدو کيس ٻانهن کان جھلي زوري اُٿاري ٿو ۽ وٺي وڃنس ٿو.
سين ستون
Night effect
فليش بيڪ ۾ فهيم ۽ اڪبر هڪ ڪمري ۾ ڏيکاريل آهن. ميلوڊي ۽ خوش رنگ ماحول آهي. بيڪ گرائونڊ ۾ ڌيمي ڌيمي انگريزي موسيقيءَ جون ڌنون وڄي رهيون آهن. ٻئي خوش شڪل ۽ خوش لباس نظر اچي رهيا آهن.
اڪبر نمي ڊارلڱ! تنهنجي جدائيءَ واريون راتيون مون تارا ڳڻيندي گذاريون آهن. تون... توکي خبر آهي تہ ...
نعيمہ ڳالهہ کي ڪٽيندي ٽهڪ ڏئي کلي ٿي. اڪبر تون سچ پچ تارن جو اڀياس ڪندو آهين! اِٽ اِز ريئلي ونڊرفل تنهنجي دل ۽ دماغ ۾ ضرور گهرائي پيدا ٿي هوندي. مان سمجھان ٿي تہ اِها مشق جاري رهي تہ پوءِ تون ٿورن سالن ۾ ايبسينٽ مائينڊ پروفيسر ٿي ويندين.
اڪبر ڏس، هميشہ وانگر مون کي ڳالهين ۾ نہ سرچاءِ، ٻڌاءِ ڪڏهن هاسٽل ڇڏي ايندينءَ؟ آخر گھر ۾ تو کي ڪهڙي تڪليف ٿي ٿِئي؟ ڏس نمي!... مون کان تنهنجي جدائي هاڻ سَٺي نٿي ٿئي. اهو منهنجي زندگي ۽ موت جو سوال آهي.
نعيمہ ڊيئر... پر تو کي تہ هتي جي ماحول جي چڱيءَ پر خبر آهي. ڀلا ههڙي گھر ۾ منهنجي اسٽڊي ڊسٽرب ڪا نہ ٿيندي؟ هتي هر وقت گھَمسان تہ لڳو ئي پيو آهي.
اڪبر تڏهن مان ايئن سمجھان تہ تو کي مون سان شاديءَ جو ارادو نہ آهي. سچي محبت آڏو تہ ڪا بہ رڪاوٽ نہ ٿي اچي سگھي!
نعيمہ ڊيئر... عورت زندگيءَ ۾ فقط هڪ دفعو پيار ڪندي آهي... پر مون اڃا تہ اهڙو ڪنهن سان بہ اظهار نہ ڪيو آهي... طفيل بہ مون تي گھڻا ئي ڏورا وڌا، ليڪن مون صاف صاف کيس کتو جواب ڏنو... پر اڪبر... تنهنجي لاءِ منهنجي اندر ۾ خراب جذبو تہ نہ آهي.

اڪبر
نمي، مون جيڪڏهن تو کي خدا نہ خواهستہ ڪنهن غير مرد سان ڏٺو يا مون سان شاديءَ کان انڪار ڪيئي تہ پوءِ، اهو ڏينهن منهنجي زندگيءَ جو آخري سمجھجائين. آئون خودڪشي ڪندس.
نعيمہ ڪنڌ مٿي کڻي مشڪي ٿي بہ بمع طنز انداز ۾ چوي ٿي اڪبر خودڪشي ڇا سان ڪندين؟ پلز کائي يا دريا ۾ ٽپو ڏيندين؟ منهنجي خيال ۾ تہ دريا جي ٿڌين لهرن کي پنهنجي جان سپرد ڪرڻ، نهايت فرحتي آهي!
اڪبر تڏهن چئبو تہ تون منهنجي ٻڏي مرڻ ۾ خوش آهين؟
نعميہ او... هو. تون سمجھين ڇو نہ ٿو؟ منهنجو مطلب آهي تہ اهو ڪهڙو نہ خوبصورت موت ٿيندو! با معنيٰ!! پروفيسر نظير هميشہ شاهہ جو اهو بيت پڙهندو رهندو آهي. تن ۾ تؤنس پرينءَ جي پيئان نہ ڍاپان!... چوندو آهي تہ تخليق جو آغاز زمين تي نہ مگر سمنڊ ۾ ٿيو ۽ ان ڪري لهرن کي موجزن ڏسي انسان بي اختيار ان طرف ڇڪجي ويندو آهي!
اڪبر ان پوڙهي کسٽ پروفيسر جو مون سان ذڪر نہ ڪر. آخر هن جي تو ۾ ڪهڙي دلچسپي آهي؟
نعيمہ مشڪندي تون تہ هرو ڀرو ٿو شڪجين. پروفيسر چوندو آهي تہ سونهن بہ بي انت بحر آهي، جنهن تي جڏهن نظرون ڄمن ٿيون تہ انسان جو روح خبر ناهي تہ ڪهڙين بلندين تي وڃيو پهچي. بس... هن جي مون سان تہ فقط ڏسڻ تائين چاهت آهي!

اڪبر
پر مون کي اهو پروفيسر ڪو بدروح ٿو ڏسڻ ۾ اچي، ڳالهہ ڳالهہ ۾ بس رڳو ٿڌا شوڪارا پيو ڀريندو!
نعميہ کلندي بس پنهنجو پنهنجو حسن نظر آهي، مون کي هن جون الاهجي ڇو ٿيون ڳالهيون وڻن.
اڪبر نمي، تون مذاق ڪري نہ سمجھہ. جيڪڏهن تو مون سان بي وفائي ڪئي، تہ پوءِ سچ پچ توکي مري ڏيکاريندس!
نعميہ پر تون گھَٻرائين ڇو ٿو. پنهنجي دل ۾ تو لاءِ ضرور جاءِ پيدا ڪرڻي پوندي.. ڊيئر... اڃا اعتبار نہ ٿو اچيئي؟ مرد تہ سدائين پاڻ بي وفا هوندا آهن. عورت تہ قربانيءَ جي پتلي هوندي آهي. آخر شايد مون کي ئي جان جي قرباني ڏيڻي پوي!
اوچتو پردي پويان فاروق نڪري اچِي چوي ٿو خوب... خوب! ڏاڍا عمده ڊائلاگ آهن! پر هيءَ ڪنهن پاڪستاني فلم جي ڪاپي آهي.
نعيمہ ڇرڪجي اڪبر کان هٽي بيهي ٿي ۽ ٽيپ رڪارڊ بند ڪري ٿي ۽ فاروق جي ويجھو بيهندي چاچا... چاچا... مان تہ بلڪل هينئر هينئر آئي آهيان.
فاروق زور ٽهڪ ڏيندي هاهاها.... هاها! هيرو ۽ هيروئن، بنهي جو روماني موڊ آهي... مگر هي منظر ڪنهن فلم تان چورايل آهي.

اڪبر خارن مان سگريٽ جو دونهون فاروق جي منهن ۾ هڻندو جملو ڳالهائي ٿو ۽ ٻاهر نڪري وڃي ٿو
او يُو ڊيم فول ميڊمين!

نعيمہ چاچا، مون کي معاف ڪريو! آئون اڪبر جي ڳالهين ۾ اچي ويس.
فاروق رڙ ڪري پر... جي سين ڊراپ ٿيڻ گھرجي. مان توهان جي ڪنهن بہ فضول ڊرامي ۾ پارٽ نہ ڪندس.
نعيمہ چاچا! جيڪڏهن اڪبر سان محبت جو دم نہ ڀرينديس تہ چاچي خرچ ٿورو ئي موڪليندي؟
فاروق نہ نہ مان، هن ڊرامي ۾ اداڪاري نہ ڪندس. بند ڪر بڪواس.
نعيمہ ڪنڌ هيٺ ڪري آهستي آهستي ٻي ڪمري ۾ هلي وڃي ٿي. ايتري ۾ شمي ڪاغذ جون ڪيتريون ننڍڙيون ٽڪريون کڻندي اندر داخل ٿئي ٿي... ڪاغذ جون ٽُڪريون پنهنجي هنج ۾ رکي ٿي.
شمي هڪ هڪ نوٽ ٻي هٿ ۾ قابو جھليندي هاڻي هن نوٽ مان ڪيڪ وٺنداسون ۽ هن نوٽ جو جهاز وٺنداسون. هن نوٽ مان پپا لاءِ سگريٽ... هَن! پپا سگريٽ کپي؟
۽ وري چوي ٿي ۽ هن نوٽ مان پپا وٺنداسون.
شبو هَٽُ چري. نوٽن مان پپا ڀلا ڪيئن خريدبو؟
شمي ها... ها ٻيو وري ڇا؟ نوٽن سان دڪان تان پپا خريد ڪنداسون...
ڪنڌ لوڏيندي پپا توهان اسان کي سڀني کي هڪڙي نوٽ ۾ ورتو آهي نہ؟... ممي کي بہ نہ؟... هان پپا ممي کي نوٽ سان خريد ڪيو اَٿوَ نہ؟
فاروق ها ها، ٻيو ڇا؟ توهان سڀني کي مون خريديو آهي. توهين سڀ منهنجا غلام آهيو. سڀ منهنجي حڪم تي اُٿي بيهو.
پوءِ واڪو ڪري وڃي هوڏانهن ڀت سان لڳي بيهو.
شمي شبو، تون موڳو مٽر آهين. امان چوندي آهي تہ روپين سان سڀڪا شيءِ خريد ڪري سگھجي ٿي...
فاروق جملو ڪٽيندي وچ ۾ڳالهائي ٿو پوءِ... ڇو نہ ”آئون“ پنهنجي ٻي اڌ کي خريد ڪريان؟
۽ پوءِ سڀئي روپيا شميءَ کان ڦري پنهنجي هنج ۾ لڪائي ٿو. ٻارن جي منهن ۾ واري واري سان اکيون ڦاڙي نهاريندو رهي ٿو ۽ پوءِ زور زور سان چوي ٿو. وڃو وڃو سڀئي ڀڄي وڃو... هي سڀ روپيا منهنجا آهن.
شمي اک تي هٿ رکي روئي ٿي. اُون اُون اُون پپا منهنجا... روپيا ڦري ويو آهي. پپا روپيا ڦري ويو آهي.
عابده روئڻ جو آواز ٻڌي اندر اچي ٿي ۽ چوي ٿي هنن ڪاغذ جي ٽڪرن کي اوهان ڇا ڪندا؟ شميءَ کي ڏئي ڇڏيو نہ.
فاروق چرين وانگي اکيون ڦاڙي چوڌاري ڀتين ڏانهن نهاري آڱر جي اشاري سان ڳالهائي ٿو هنن روپين مان آئون ’پاڻ‘ کي خريد ڪندس. پنهنجو ’وڃايل اڌ‘ حاصل ڪندس. تون ڀانئين تہ مان سدائين لاءِ ٻن اڌن ۾ ورهايو پيو هجان؟
عابده پيشانيءَ تي هٿ هڻي چوي ٿي ۽ پوءِ ٻارن ڏانهن منهن ڪندي چوي ٿي يا الله تون خير ڪر. سڄو وقت رڳو احمقن جهڙيون ڳالهيون ٿا ڪريو. ٻارو توهين ٻاهر نڪري وڃي راند ڪريو. هاڻي پڻهين کي وري دورو پوڻ وارو آهي.
وري فاروق کي چوي ٿي ۽ کيس ڌڪيندي پنهنجي ڪمري ۾ موڪلي ٻاهران در بند ڪري ڇڏي ٿي. توهان هلو پنهنجي ڪمري ۾. هلو هلو اندر... هلو اندر.
سين اٺون
Day effect
سڄي گھر ۾ هلچل، ڊڪ ڊوڙ لڳي پئي آهي. اڪبر، عيدو، شمي، شبو، عابده سڀئي مصروف آهن. نعيمہ ڪرسيءَ تي ڪتاب پڙهي رهي آهي.
عابده بس! جيسين پينشن وٺڻ لاءِ فاروق گھر مان نڪري تيسين ڌماچوڪڙي لڳي پئي هوندي. اصل نڪ ۾ دَمُ ڪري ڏيندا. سک سان ويهڻ ئي ڪو نہ ڏيندا.
عيدو صاحب هلو تہ هلي شيو ڪرايانوَ ڏاڙهي وڏي ٿي اَٿوَ. انهن افعالن سان اڪبر پاڻ سان ڪو نہ وٺي هلندوَ.
فاروق پوءِ... پوءِ مون کي ڪباب کارائيندا؟
عيدو سائين، سڄي پينشن جا ڪباب کڻي کائجو! پَر، خدا جو قسم هلي شيوَ تہ ڪريو.
شمي پپا... پپا... پپا ٻاهر ڪٿي گھُمڻ ويندا. مون کي پاڻ سان پينشن تي وٺي هلو.
پپا... پپا پينشن تي ڏاڍو مزو آهي نہ؟
فاروق هاها... ڏاڍا مزا ٿيندا. رڪشا ۾ وينداسون. صاف ۽ ڪشادن روڊن تي جانور گھُمندا ڏسنداسون.....!
شبو وچ مان ڳالهہ ڪٽيندي چوي ٿو پپا توهان رڳو ڪوڙ ٿا ڳالهايو. جانور تہ راڻي باغ ۾ پڃرن ۾ بند هوندا آهن.
فاروق ٻڌوس ٻڌوس. جانور پڃرن مان نڪري سٺا سٺا لباس پائي روڊن تي نڪري ايندا آهن... ۽ ...
شمي ۽ شبو يڪ آواز ٿيندي نہ نہ ... ڪوڙ ڪوڙ.
فاروق چڱو ڀلا جانور نہ ... گاڏين موٽرن جا ايڪسيڊنٽ ڏسنداسون... پوءِ هوٽل ۾ ويهي ڪلفي کائينداسون.
پر... پر مهانگا ئي ڏاڍي آهي. ٻن هزارن ۾ رڳو هڪڙي ڪلفي ملي ٿي.
شبو پپا، توهان پينشن تي وڃڻ وقت ايترو خوش ڇو ٿيندا آهيو؟
نعيمہ چاچا ويچارو مهيني ۾ هڪڙو ڀيرو تہ قيد مان آزاد ٿي، ٻاهرينءَ فضا ۾ ساهہ کڻي ٿو. ضرور خوش ٿيندو.
شمي نہ آپا نہ. پپا کي پينشن وٺڻ مهل سڀئي پيار ڪندا آهن. نہ تہ دڙڪا ملندا اٿس.
فاروق هاها... هلو هلو پينشن وٺڻ مان ماڻهوءَ مان ڦري ڇو نہ روپين وارو ڪمپيوٽر ٿي پوان پوءِ تہ پينشن ئي پينشن هوندي. منهنجي هر وقت سڀ خوشامند ڪندا.
فاروق وڏا وڏا ٽهڪ ڏئي کلي ٿو. ها ها... ها ها ها!
عيدو زوريءَ ٻانهن کان ڇڪيندي چوي ٿو. صاحب هلو هلو ڏاڙهي تہ هلي لاهيو. آفيس ۽ گھر کان تہ هونئن ئي پينشن تي لٿل آهيو. بس سڄو وقت پينشن تہ بنيا پيا آهيو! اڃا وڌيڪ ڇا ڪندا؟
سڀئي کلن ٿا. عابده چوي ٿي هر مهيني تي تاريخ ٻٽيڪو مچي ٿو. فاروق ٻاهر ڇا ٿو نڪري، اصل تماشو بنجيو پوي.
اڪبر هتي تہ اڃا ڪجھہ ڪو نہ ٿو ٿئي. ٻاهر تہ هن کي سنڀالڻ ڏاڍو ڏکيو آهي. شل نہ ڪو ساڻس گُفتو ڳالهائي، پوءِ تہ اصل کانئس جان ڇڏائڻ مشڪل ٿيو پوي. بس مان تہ ڏاڍو ششدر ٿي پوندو آهيان تہ اِجھو ٿو تماشو لڳي. اڳي دفعي خزانچي کي چيائين...
اهل ڪندي اڙي تو خزاني تي پهريدار ڇو بيهاريا آهن؟ ماڻهن جي رزق کي ڇو بند ڪيو ويٺو آهين؟ سرڪار جا نوٽ آهن. هڪڙا کٽندا تہ ٻيا ٺهندا، تون ڀانئين تہ سڀ غريب تنهنجا محتاج هجن! پوءِ تہ اصل زوريءَ ڇڪي آفيس کان ٻاهر ڪڍيو مانس.
فاروق وري هال ۾ اچي ٿو ۽ هاڻ شيوَ ڪيل اٿس. چوي ٿو آئون پينشن وٺڻ نہ ٿو هلان. آئون مصروف آهيان. مون کي ڇڏيو تہ پنهنجي وڃايل اڌ کي ڳولي لهان.
عابده فاروق کي گلي ۾ ٻانهون وجھندي فاروق ڏسو نہ هر دفعي ٻارن وانگي لاڏ ٿا ڪريو. ڀلا منٿن ڪرائڻ ۾ مزو ٿو اچيوَ ڇا؟
وري ڳل تي هٿ گھُمائيندي آ ها... واه واه شيوَ تہ ڏاڍي سٺي ڪئي اَٿوَ... چمڙي بہ بيبي سافٽ نظر اچي ٿي.
شبوءَ کي سڏ ڪري ٿي ۽ شيشي مان آفٽر شيوَ لوشن ڪڍي هٿن تي ملي فاروق جي ڳلن تي هڻي ٿي. شبوَ... ڊريسڱ ٽيبل تان آفٽر شيوَ لوشن کڻي اچ. ٿوري خوشبوءِ هڻي ٻاهر نڪرندا ڪريو.
وري سڏ ڪري ٿي عيدو... او عيدو صاحب کي اندر ڪوٺي ۾ وٺي وڃي ڪپڙا مٽرائينس. آئون استري ڪري رکي آئي آهيان.
فاروق نہ... نہ ڪپڙا ڪو نہ مٽائيندس. ٻاهر ڪيئن هلي سگھندس. آئون تہ رڳو اڌ آهيان منهنجو ٻيو اڌ تہ خبر نہ آهي تہ ڪيڏانهن غائب ٿي ويو آهي.
اڪبر هٿ ٻڌي چوي ٿو ادا فاروق... هٿ ٿو ٻڌانوَ بس. وڃي ڪپڙا مٽائي اچو. انهيءَ لباس ۾ مان هرگز توهان کي ٻاهر ڪو نہ وٺي هلندس. آخر ڪار ماڻهو ڇا چوندا؟
فاروق هان! تہ توهان سچ پچ ماڻهن کان ڊڄو ٿا؟ مون کي ٻڌايو تہ اوهان ڪهڙن ماڻهن کان ٿا ڊڄو؟ آئون انهن کي ٻڌايان تہ مون کي پرائي گھر ۾ آڻي قيد ڪيو ويو آهي...
پر... پر هي ڪهڙو عجيب قيدخانو آهي. هتي هر ڪو ئي زبردستي مون کي پنهنجو مائٽ پيو بنائي... پر آئون هتي هرگز نہ رهندس. مون کي ڇڏيو تہ پنهنجن مائٽن ۾ وڃان... ها هتي ڇا ڇا نہ پيو ٿئي... سڀڪجھہ ٿئي پيو. مون کي سڄي خبر آهي.
اڪبر ها سائين، توهان بلڪل هوشمند آهيو پاڳل رڳو اسين آهيون. هاڻي مهرباني ڪري ڪپڙا مٽائي اچو. ٺهي جڙي نڪرندا تہ ماڻهو اڃا بہ اوهان کي نارمل ڪنڊيشن ۾ ڀائيندا. اڄ فاروق صاحب کي ڪنهن وڏي هوٽل ۾ لنچ کارائينداسون.
فاروق ها ها، مان لنچ تي ڪباب کائيندس چڪن سوپ پئيندس. ڪلفي کائيندس. رڪشا ۾ گھُمندس. ٻاهر رستن تي جانور هلندا ڏسنداسون. ايڪسيڊنٽ ٿيندا... هاها هلو تہ ڪپڙا مٽايان.
عيدو هٿ کان وٺي وڃينس ٿو. ٿوري وقفي بعد هو بدليل ڪپڙن ۾ اچي ٿو.
عابده ها واهہ، ڪهڙا تہ سمارٽ ٿا لڳو جهڙا شو بواءِ.
اڪبر کي مخاطب ٿيندي اڪبر! پينشن وٺي سڌو گھر اچجو. مون کي پورا پئسا ڏجئين ڏس متان اڳي مهيني وانگر ٻہ سَو روپيا کٽائي ڏينم.
شبو پپا پپا... منهنجي لاءِ چاڪليٽ وٺي اچجو.
شمي پپا منهنجي لاءِ گڏي آڻيندا نہ؟
پپا، پاڻ هوائي جهاز ۾ گڏي کي بہ ويهارينداسون.
عابده هلو هلو اندر هاڻي گھڻو ڪيوَ. پڻهين اڳيئي توائي توهان وري وڌيڪ توائي ڪريوس.
اڪبر ۽ فاروق در کان ٻاهر نڪرن ٿا.
سين نائون
Day effect
دروازي جي ٻاهران عبدالله آفيس سپريڊنٽ، بيٺو آهي. هُنَ کي سلوار قميص پاتل آهي ۽ چهري تي مٺ کان ڊگھي ڏاڙهي اٿس ساڻس عيدو ڳالهائي رهيو آهي.
عبدالله اڙي عيدو نڀاڳا، اندر تہ وٺي هلي ويهار. گھڻا ڏينهن ٿي ويا آهن. دل پئي ساريم تہ پاڻ واري صاحب جا پِرڪارَ ڏسيو اچان!
عيدو عبدالله خان... اچُ... اچُ، گھڻن ڏينهن کانپوءِ ڏاڙهي ڏيکاري اٿئي، صاحب پينشن تي لٿو آهي تہ تو بہ مُنهن مَٽي ڇڏيو. هونئن تہ ڪيئن نہ روزانو پيو کڙُ ڪُتر ٿيندو هئين؟
عبدالله خان صوفا تي ويهي ٿو ۽ مشڪندي چوي ٿو اڙي پِٽيا! هينئر وري نئين صاحب جي چاڪريءَ ۾ لڳو پيو آهيان... ڏينهن ۾ ٻہ ٽي ڀيرا جاءِ تي وڃڻو پويم ٿو. گھر ۾ سامان سڙو پهچائڻ سڀ ڪجھہ منهنجي بلي آهي. اصل مٿي کنهڻ جي فرصت نہ ٿي مليم.
عيدو واهہ ڙي واهہ، عبدالله خان، مکڻ لڳائڻ ۾ بيشڪ استاد آهين. هاڻي وري نئين صاحب کي کيسي ۾ وجھيو پيو گھُمين باقي اڳوڻي صاحب کي ردي ڪاڳر وانگر ڦاڙي ڦٽو ڪري ڇڏيئي؟
جملو چئي کلي ٿو کهہ... کهہ... کهہ... کهہ.
عبدالله اڙي گھڻو ڪيَئي گامون سچار جا سَڪا. مون کي سڄي خبر آهي. کير ۾ پيل مک وانگر صاحب کي ڪڍي ٻاهر ڦٽو ڪيو اَٿوَ. ايئن آهي يا نہ؟
عبدالله مشڪندي چوي ٿو ڀُلجي تہ ڪو نہ آيو آهيان. البت ٿڙندو ٿاٻڙندو اچي پهتو آهيان. ڀاڀي تڪليف مون کي ڪهڙي ٿيندي، اڄ فرصت ملي ويم. سوچيم تہ صاحب کي ڏسيو اچان.
عابده واهہ جو صاحب جي سار لڌي اَٿوَ؟ ٻڏل جي خبر بہ چئن پهرن ۾ پئجي ويندي آهي. پر توهان تہ خبر ناهي تہ ڪٿي غرق ٿيل هئا. پر توهان جو ڏوهہ ڪونهي. جيڪي چُلهہ تي سي دل تي.
عبدالله کلي ٿو ۽ پوءِ جملو ڳالهائيندي کهہ... کهہ... کهہ... کهہ.
ها، ها، اها تہ بلڪل حقيقت آهي. پر ڀاڀي اوهان جي همت کي بہ شاباس هجي، جو سڀئي دل وارا کڻي چلهہ تي گڏ ڪيا اَٿوَ!
عابده ڇا مطلب؟
عبدالله مطلب ٻطلب منهنجو ٻيو ڪونهي. آئون چوان ٿو تہ فاروق صاحب جي بيماريءَ کانپوءِ توهان سڀني عزيزن کي پاڻ سان رهائي خير جو ڪم ڪيو اَٿوَ.
عابده ازبڪيون بڪڻ جي تہ اصل کان عادت اَٿوَ. توهان جو مطلب تہ سمجھان ئي ڪو نہ ٿي تہ ڇا ٿا چوڻ چاهيو؟
عبدالله ڀاڀي بس، چوڻ تہ ڪجھہ ڪو نہ ٿو چاهيان رڳو پڇيم پئي تہ صاحب جي طبيعت ڪيئن آهي؟ اڃا تائين لغڙ تہ ڪو نہ پيو جھٽي؟
عيدو چانهہ کڻي اچي رکي ٿو ۽ ڪوپ هٿن ۾ کڻن ٿا. عابده چانهہ ڍُڪ پيئڻ کان پوءِ چوي ٿي خدا جو شڪر آهي، هاڻي بهتر آهي. توهان ڀائرن جون دعائون هونديون تہ پوءِ ڀلا فاروق تندرست ڪيئن نہ ٿيندو؟ ها، پر ٻي ڳالهہ تہ ٻُڌو جي. پي. فنڊ جا ڪاغذ تيار ڪري موڪليوَ يا نہ؟ منهنجي خيال ۾ تہ گھٽ ۾ گھٽ پنج لک جيتري رقم تہ ملندي.
عبدالله ها...ها، پر طفيل درخواست موڪلي آهي تہ بابي جو دماغ ٺيڪ نہ آهي، ان ڪري جِي. پِي. فنڊ جي رقم پٽ جي حيثيت ۾ کيس ڏني وڃي.
عابده ڌوڙ پئي آهي مُئي جي منهن ۾. پيءُ جي جيئري ئي ٿو وارث بڻجي. هونئن بہ فاروق گھر ۾ بيٺو ئي ڪو نہ سهندو هوس. لادعويٰ ڪري ڇڏيو هئائينس. آيو آهي ويچارو ملڪيت جو وارث. ادا، توهان کي تہ خبر آهي...
عبدالله کلي ٿو ۽ چوي ٿو ها ها اهو اصل کان ترڙ نڀاڳو چونڪ چنڊو آهي. اڳي ڪجھہ نصيب ٿيو اٿس جو هاڻي ملڪيت مان ملندس؟ توهان ڪو بہ اُلڪو نہ ڪريو. رقم سموري توهان جي جھوليءَ ۾ وجھندس.
عابده اُٿي ٿي ۽ چوندي هلي وڃي ٿي عيدو تون عبدالله خان کي فاروق جي ڪمري ۾ ڇڏي اچينس.
عيدو سائين، چانهہ پي بس ڪيوَ نہ؟ هاڻي اُٿو تہ هلون. صاحب توهان کي ڏسي ڏاڍو خوش ٿيندو. وڌيڪ خدمت پاڻهي اُهو ڪَندوَ. آخر آهيون نہ سندس دادلا؟
عيدو عبدالله کي ڪمري ۾ ڇڏي ٻاهران در بند ڪري وڃي ٿو. فاروق عبدالله کي ڏسندي ئي پلنگ تان اُٿي ٿو ۽ عبدالله ساڻس بغلگير ٿي وڃي ٿو ۽ چوي ٿو اسلام عليڪم، ٻڌايو سائين ڪيئن آهيو؟ طبيعت تہ ٺيڪ اَٿوَ نہ؟
فاروق عجب مان عبدالله کي هيٺ مٿي تائين نهاري ٿو ۽ پوءِ واڪو ڪري چوي ٿو اڙي تون... چريا تون وري ڪيئن هليو آئين؟
عبدالله ڏاڙهيءَ تي هٿ ڦيرائي چوي ٿو سائين، ڪجھہ تہ خيال ڪريو. ڪا ديد ڌاريو. پنهنجي پراڻي خدمتگار کي وساري ڇڏيوَ ڇا؟ رڳو ويهہ سيڪڙو ڪميشن پنهنجي هوندي هئي، باقي ساري رشوت جا پيسا سائين جن کي ڏيندو هئس.
فاروق عبدالله جي ڏاڙهيءَ تي هٿ ڦيرائيندي چوي ٿو اڙي هيءَ ڏاڙهي تہ ڏاڍي سٺي هنئين اٿئي، جهڙي پشم! ٻڌاءِ هيءَ نقلي ڏاڙهي وڪڻندين؟
عبدالله ٿورو ڇرڪي ٿو ۽ اُٿي پريان ويهڻ جي ڪوشش ڪري ٿو پر فاروق ٻانهن کان جھلي زوريءَ ويهاريس ٿو.
فاروق ويهہ تہ سَهي. ڪيڏانهن ٿو وڃين؟ اڄ تو چرئي سان ڪچهري ڪبي. اڙي ڪٿان ڇنائي ڀڳو آهين؟
عبدالله سائين مڙئي کٽيءَ کنيون هئم، جو هيڏانهن هليو آيس.
فاروق عبدالله جي ڏاڙهيءَ کي جھلي ٿو ۽ زور زور سان کلي چوي ٿو هيءَ نقلي ڏاڙهي تنهنجي منهن تي ڏاڍي سونهي ٿي. ڏاڙهي وڪڻڻ آيو آهين يا ٻي ڪنهن ڪم سان؟
زور سان رڙ ڪري چوي ٿو ٻڌاءِ ڇو آئين؟
عبدالله ڊڄي ڊڄي چوي ٿو ٻڌايان ٿو گھڻا دفعا ارادو ڪيم تہ اوهان کي ڏسيو اچان پر ڊِنَس پئي تہ متان اوهان مون کي نہ سڃاڻو؟
فاروق هاڻي تون دماغي بيماريءَ سببان ڪجھہ بدلجي ويو آهين. ڀلا پوءِ سڃاڻڻ ۾ ڪيئن ايندين؟
فاروق وڏا وڏا ٽهڪ ڏئي کلي ٿو. هاها... هاهاها... هاها.
عبدالله بہ زور زور سان کلي ٿو. ها ها ها برابر... برابر.
چريو ماڻهو سدائين ٻي کي چريو سمجھندو آهي. پڪ ئي پڪ توهان بہ مون کي چريو ڪري ويٺا آهيو. سائين مون کي توهان جي حالت جو ڏاڍو ڏک آهي، پر جيڪا رب کي وڻي!
فاروق ۽ مون کي تنهنجي هن نقلي ڏاڙهيءَ تي ڏاڍو پيار پيو اچي. هڪڙي ڏينهن لاءِ مون کي اڌاري نہ ٿو ڏين؟ آئون پنهنجي گڏڙيءَ سان چور پوليس واري راند ڪندس.
عبدالله کسڪي دروازي ڏانهن وڃڻ جي ڪوشش ڪندي سائين، ڪا عقلمندي جي ڳالهہ ڪريو.
عبدالله وري ٿورو رڪجي بيهي ٿو ٻڌو اٿم تہ ڀاڀيءَ توهان جو علاج تہ ماڳهين ڪو نہ ڪرايو. توهان پنهنجي سموري پينشن بہ انهن مطلبين جي حوالي ڪري ٿا ڇڏيو. ڪجھہ پنهنجي لاءِ بہ رکو ٿا يا نہ؟
فاروق ڪاوڙ ۾ ڳاڙهو ٿي وڃي ٿو ۽ چوي ٿو وري اها پينشن جي ڳالهہ ڇا مان ماڻهو نہ آهيان؟ پينشن آهيان؟ سمجھي ڇڏ مان پينشن کي پٽي پنهنجي منهن تان لاهي ڇڏيندس. مان پڇان ٿو تون ڏاڙهي ٽنگيو ڇو بيٺو آهين؟
فاروق الر ڪري ٿو ۽ عبدالله جي ڏاڙهيءَ زور سان لوڏا ڏي ٿو ۽ عبدالله رڙيون ڪري چوي ٿو گھوڙا ڙي مري ويس...
دَر کي ڌڪا ڏئي ٿو ۽ زور سان رڙ ڪري ٿو اڙي در کوليو... ماري وجھندم.
ٺا... ٺاٺا... ٺا...
اوچتو عيدو در کولي اچي ٿو ۽ فاروق کي هٽائيندي چوي ٿو صاحب هي ڇا آهي؟ پنهنجي دادلي جي ڏاڙهيءَ ۾ کڻي هٿ وڌا اٿوَ؟
عبدالله ٽپ پائي دَرَ مان ٻاهر نڪري وڃي ٿو ۽ غائب ٿي وڃي ٿو.
سين ڏهون
Night effect
فاروق ڊرائڱ/ڊائنڱ روم ۾ اچي ٿو. عابده، عيدو، نعيمہ ۽ شمي موجود آهن.
فاروق مون کي بک لڳي آهي. مون کي ماني ڏيو، مون ماني ڪا نہ کاڌي آهي.
عابده عيدُو، فاروق کي ماني ڪو نہ کاريائي ڇا؟
عابده ڏانهن نهاري مشڪي عيدو چوي ٿو سويل صاحب کي کارائي آيو آهيان.
فاروق هٻڪي هٻڪي نہ... نہ هي پاڻ کائي ويو... مون کي بک لڳي آهي. مون کي ماني ڏيو.
نعيمہ ڏانهن نهاريندي عابده چوي ٿي هيءَ تہ وري ٻي مصيبت ٿي، عيدو رات جي ماني کارائي اٿس تہ هاڻي وري بک لڳي آهيس.
نعيمہ فاروق سان مخاطب ٿيندي چاچا گھڻي کائڻ سان اوهان جي طبيعت خراب ٿي پوندي. اندر وڃي آرام ڪريو.
شمي نہ آپا نہ، مان ڏسندي عيدو ڊيڊي جي ماني ٽپائي تي رکي پاڻ کائي ويندو آهي.
عيدو کلندي صاحب کي بک ڪونهي، پر اجايو ضد ٿو ڪري.
فاروق پر توهان هتي آيا ڇو آهيو؟ ميز گندي ڪري ڇڏيندا. پنهنجي ڪمري ۾ وڃو تہ هينئر ئي ٿي ماني موڪليانوَ.
فاروق نہ مان هينئر ماني کائيندس. آئون ٽيبل تي ماني رکي کائيندس.
عابده زوريءَ ٻانهن کان ڇڪي اندر وٺي وڃڻ جي ڪوشش ڪري ٿي، چڱو، هاڻي گھڻو ڪيوَ... هلو پنهنجي ڪمري ۾. اجايو ضد نہ ڪندا ڪريو. اسان جو رت نہ پيئو. چوانوَ ٿي تہ هلو اندر... هلو... هلو.
مگر فاروق ڪرسيءَ تي زور لڳائي بيهي ٿو. زور سان آواز ڪڍي ٿو. مان ڪو نہ ويندس. مون کي ڇڏيو مان ڪو نہ ويندس. ماني کائيندس.
عابده عيدو مئا! ڇا پيو ڏسين. ڇڪي اندر ڪمري ۾ وٺي وڃي پورينس تہ اسان جي جان ڇٽي.
عيدو فاروق کي ڌڪ الاري ٿو ۽ ڪمري ڏانهن ڌڪي وٺي وڃينس ٿو. هلو... هلو... گوڙ نہ ڪريو.
شمي روئندي اون... هون... اون هون... اون اون... منهنجي بابلي کي نہ ماريو منهنجي بابلي کي نہ ماريو.
عابده خار مان شميءَ کي ڌڪ هڻندي چپ ڪر ڇوري نڀاڳي. وڏي آئي آهي پيءُ جي ڌيءُ. چپ ڪر تہ ماري نہ ناس ڪريئين.
شمي زور زور سان روئيندي اون هون... اون هون ممي ماري ٿي.
فاروق رڙيون ڪري چوي ٿو آئون ڪو نہ ويندس. آئون ڪو نہ ويندس.
اوچتو مقبول اندر اچي ٿو ۽ عابده کان پڇي ٿو عابده ڇا جو گوڙ آهي؟
عابده بيزاريءَ مان شمي کي ڌڪ الاريندي چوي ٿي هڪڙو فاروق منهنجي زندگي زهر ڪئي آهي، ٻيو وري هيءَ چنڊي سڄو وقت بابلا بابلا لايو ويٺي آهي. مقبول ڏس نہ، گھڙي گھڙي هيڏانهن هليو اچي، ڀلا گھر گندو نہ ٿيندو ڇا؟
مقبول ٺيڪ آهي ٺيڪ آهي. مون سمجھيو، تون ٽيمپر لوز نہ ڪر. مان سڀڪجھہ ٺيڪ ٿو ڪريان...
مقبول فاروق ڏانهن وڌندي چوي ٿو هَلو فاروق صاحب اوهان جي طبيعت ڪيئن آهي؟
فاروق مون کي بک لڳي آهي. آئون ماني کائيندس.
مقبول مسٽر فاروق هر گھڙي کائڻ سان هاضمو خراب ٿي پوندو. توهان صحت جي اصولن کان تہ واقف آهيو نہ؟ ٺيڪ آهي پر آئون توهان لاءِ هلڪي غذا جو بندوبست ڪريان ٿو
مقبول ريفريجريٽر ڏانهن وڃي ٿو ۽ هڪ پليٽ ۾ صوف ٿورا انگور ۽ پليٽ ۾ ڀاڄي ۽ ٻہ سلائيس بہ کڻي ٿو ۽ پوءِ فاروق کي چوي ٿو اچو، هاڻي توهان جي ڪمري ۾ هلون!

عابده اڃا، هاڻي تہ ماني کاڌي اٿس، جيڪڏهن اهڙيون عادتون پوندس تہ پوءِ اسان لاءِ هن گھر ۾ رهڻ جنجال ٿي پوندو.
مقبول ماني هٿ ۾ کڻي هلي ٿو. عابده، تون سمجھين ڇو نہ ٿي، فاروق کي پرڀائي تہ اندر وٺي وڃانس ٿو، مون کي بہ تہ پيٽ پوڄا ڪرڻي آهي.
اچو... اچو مسٽر فاروق اچو.
فاروق پٺيان پٺيان وڃينس ٿو. ٻئي ڄڻا ڪمري ۾ داخل ٿين ٿا.
مقبول مسٽر فاروق اوهان کي ڪا شيءِ گھرجي تہ عيدوءَ کي سڏائي حڪم ڪندا ڪريو. باقي ڪمري کان ٻاهر نڪري سڀني کي هروڀرو ڊسٽرب نہ ڪندا ڪريو.
مقبول صوف جون ٻہ ڦارون انگور داڻا، ڀاڄي ۽ سلائيس هر هڪ پليٽ ۾ وجھي ٿو ۽ فاروق پلنگ تي ٽنگون لڙڪائي ويهي ٿو ۽ پاڻ سامهون ڪرسيءَ تي ويهي رهي ٿو. اچي هاڻي کائو. هن پليٽ ۾ آئون ٿو کان.
فاروق تڪڙ ۾ ماني کائي پوري ڪري ٿو ۽ چوي ٿو منهنجو اڌ تہ اڳيئي غائب هو، هاڻي سمجھان ٿو تہ باقي اڌ بہ آهستي آهستي گم ٿيندو پيو وڃي. پوءِ تہ آئون ڪنهن کي بہ نظر نہ ايندس پنهنجو پاڻ کي بہ نہ!!
مقبول هاهاها! بلڪل سچ آهي. اوهان پاڻ تہ حاضر ويٺا آهيو پر اوهان مان ’فاروق‘ گم ٿي ويو آهي ۽ اها ئي ڳالهہ هِنَ گھر جي ڀاتين لاءِ خوشيءَ جو ڪارڻ آهي.
ڪڙڪ آواز ڪڍي ٿو فاروق تون ڪير آهين؟
مقبول مشڪي ٿو. مسٽر فاروق پنهنجي پراڻي محسن کي بہ نٿا سڃاڻو؟ مون تہ سدائين اوهان جون خدمتون ڪيون آهن. توهان جي چوڻ مطابق گھر جا ڪم ڪاريون ڪندو هوس. توهان جي دفتر ۾ وڃڻ کانپوءِ پنهنجي آفيس کان موڪل وٺي. مسز فاروق جي خدمت ڪندو هوس. توهان جي خاندان کي ڏکئي ۾ ڏکئي وقت بہ هيءُ بندو ڪم آيو آهي.
ها سچ پچ... توهان کي خبر ناهي تہ ڇو اعتبار نہ ٿو اچي ... رات جو بہ هتي ئي ٽڪندس.
فاروق ڪڙڪ آواز ڪڍي ٿو تون ڪوڙو آهين. ڪوڙيون ڳالهيون ٺاهي نہ ٻڌاءِ. آئون تنهنجي سڀ چالاڪي سمجھان ٿو. هتي ڇو آيو آهين؟ مڪار!
مقبول نظر بچائي فاروق جي پين کيسي ۾ وجھي ٿو ۽ آهستي آواز ۾ چوي ٿو مسٽر فاروق اجايو غصو نہ ڪريو. مان تہ توهان جي بيگم صاحبہ يعني تہ عابده کي پرڀائڻ ايندو آهيان. اوهان جي بيماريءَ کان پوءِ هوءَ گھڻو مغموم ٿي رهي. جيڪڏهن مان نہ وندرايانس تہ دل ٽٽي پونديس.
فاروق تون ڪوڙ ٿو بڪين، تون منهنجي ڪنهن بہ ڪم نہ آيو آهين!
مقبول اڙي سائين، جڏهن حادثي وقت بيهوش ٿي پيا هئا، تڏهن بہ اول مون کي خبر پئي ۽ مان ئي هوس، جو اوهان کي اسپتال ڀيڙو ڪيم.
فاروق ڇا تہ، تون اهو شخص آهين، جنهن مون کي هن پراڻي گھر جي دوزخ ۾ وڌو. آخر مون کي ستائڻ مان تو کي ڇا حاصل ٿيو؟
مقبول منهن تي شيطاني مرڪ آڻي چوي ٿو اڃا تہ ڪجھہ بہ حاصل ڪو نہ ٿيو آهي پر حاصل ٿي ويندو.
فاروق پلنگ تان اُٿڻ جي ڪوشش ڪندي چوي ٿو اها ڳالهہ آئون پوليس کي ٿو ٻڌايان. اجھو ٿو تنهنجو ڪچو چٺو کولايان.
مقبول فاروق کي پلنگ تي ليٽائي ٿو. مٿان رلي وجھندي چوي ٿو هاڻي آرام ڪريو. جيتري گھڻي ننڊ ڪندؤ، اوتررو جلد صحتياب ٿيندا. ڏسو هاڻي بلڪل سڏ واڪو نہ ڪجو.
مقبول دريءَ جي اندران پردو سيري ٿو ۽ نڪري ٻاهران در بند ڪري ٿو. هن جي نڪرڻ سان فاروق رلي بدن تان ڦٽي ڪري اُٿي ٿو ۽ بتي ٻاري ويهي ٿو. اوچتو دروازي جو طاق کولي شمي ظاهر ٿئي ٿي، سندس هٿ ۾ ٽيليفون (رانديڪو) آهي.
شمي ڊيڊي... ڊيڊي ڇا ويٺا ڪريو؟
فاروق هن گھر ۾ هڪ چور گھڙي آيو آهي. مون کي ٿاڻي تي فون ڪرڻي آهي.
فاروق شميءَ کان فون هٿ مان کسي ننڍڙن نمبرن تي آڱر ڦيرائي ٿو ۽ وات سان ڊائل ڪرڻ جو آواز ڪڍي ٿو. ٽر... ٽر... ٽر... هَيلو هيلو پوليس اسٽيشن.
شمي ڊيڊي مون کي پنهنجي ننڍڙي فون ڏيو نہ.
فاروق چور ڀڄي ويندو... چور ڀڄي ويندو.
شمي مون کي ڏيو مان ٿي ڪريان. ڊيڊي، ڪنهن کي فون ڪندا؟
فاروق پوليس اسٽيشن تي جلدي پوليس کي گھُراءِ نہ تہ چور ڀڄي ويندو.
شمي پٽ تي پلٿي ماري ويهي ٿي ۽ فون گھُمائي ٿي. هيلو... هيلو... جلدي اچو... ڊيڊي کي سڀ ستائين ٿا. ماني نہ ٿا ڏين.
فاروق پٽ تي ويهي چوي ٿو هيلو... هيلو... ڪير صوبيدار... ها ها چور هتي گھر ۾ موجود آهي... جلدي اچو... هينئر اچو، ها.
شمي ڊيڊي فون جي راند ختم ٿي. هاڻي چور کي پڪڙڻ هلنداسون.
ٻئي غاليچي جي مٿان بانبڙا پائيندا آهستي آهستي چور جي تلاش ۾ رڙهندا هلن ٿا. فاروق چوي ٿو اڙي هن ڪمري ۾ چور ڪونهي.
شمي فاروق جي وات تي هٿ رکي چوي ٿي. هش... ش ش.. ڊيڊي آهستي ڳالهايو. چور ڀڄي ويندو. چور هوڏانهن ڪمري ۾ لڪي ويو آهي.
ٻئي ڄڻا آهستي آهستي گوڏن ڀر رڙهندا ڪمري کان ٻاهر نڪري، ٻي ڪمري ۾ اوندهہ ۾ رڙهندا هلن ٿا. پلنگ هيٺان وڃن ٿا تہ فاروق جو مٿو پلنگ جي پاسي سان ٽڪرائجي پوي ٿو ۽ آهٽ ٻڌڻ سان ڪو شخص هيٺ ٽپو ڏئي لهي ٿو تہ فاروق ٽنگ کان جھلي زور زور سان دانهون ڪري ٿو. چور... چور... چور... چور... پڪڙجي ويو. چور پڪڙجي ويو.
شمي زور زور سان تاڙيون وڄائي ٿي ۽ ٽهڪ ڏئي چوي ٿي چور پڪڙجي ويو... چور پڪڙجي ويو. واهہ... واهہ بابا، چور پڪڙي ڇڏيو.

گوڙ تي عابده ٻي ڪمري مان نڪري اچي ٿي ۽ ڏسي ٿي مقبول جي ڄنگھُن کي فاروق زور سان جھلي بيٺو آهي. هوءَ جھڻيي آواز ۾ چوي ٿي
چپ چپ گوڙ نہ ڪريو. سڀ ننڊ مان اُٿي پوندا. پاڙي جا ماڻهو جاڳي پوندا. هن کي ٽنگ کان ڇڏيو... ڇڏيوس.
فاروق تيئن ٽنگ کي زور سان جھلي ٿو ۽ زور زور سان واڪا ڪري ٿو چور... چور... چور... منهنجو پستول کڻي اچو. مون چور جھليو آهي.
دانهن تي ٻيا بہ گھر جا ڀاتي اُٿي اچن ٿا ۽ ڪمري جي بتي ٻري ٿي. عيدو، شبو، نعيمہ مقبول جي ٽنگ جھليل ڏسي کلن ٿا. عابده خفي ٿي رڙ ڪري ٿي وڃو... وڃو سڀ... ٽري وڃو متان بيٺا آهيو تماشو ڏسڻ. شرم نہ ٿو اچيوَ.
سڀ ڄڻا هڪ هڪ ٿي پنهنجن ڪمرن ۾ هليا وڃن ٿا. مقبول ڪاوڙ مان فاروق کي شوڪي ڏسي ٿو ۽ زور سان اڇل ڏئي هن جو هٿ پري ڪري چوي ٿو هي الاهجي چريو آهي يا اسان کي ٿو چريو ٺاهي. ان ڪري تہ آئون هت ڪو نہ رهندو آهيان نہ.
فاروق اڙي هيءُ چور تہ ساڳيو آهي، جيڪو ٿوري دير اڳ ۾، منهنجي ڪمري ۾ ويٺو هو.
شمي اڙي مقبول چور آهي... مقبول چور آهي. اڳي ڏينهن جو چوري ڪندو هُئين ۽ هاڻي وري رات جو!
عابده هراسجي چوي ٿي چپ ڪر ڇوري نڀاڳي. چونڪَ چنڊي.
مقبول ڪمري کان تڪڙو تڪڙو ٻاهر نڪري وڃي ٿو.
فاروق سڀ گيدي آهيو. چور کي سزا ڏيڻ جي همت بہ ڪا نہ اَٿوَ؟
شمي ممي تون مون کي ڇو ٿي مارين؟ ڊيڊي چريو ٿي پيو آهي ان ڪري؟
عابده ڪير ٿو چوي تہ چريو ٿي پيو آهي؟ پنهنجو پاڻ کي وساري ڇڏئين، پر منهنجي مٿان پهريداري اڃا نہ ٿو وساري.
شمي ممي، ڊيڊي چريو ڪونهي.
عابده مٿو نہ کاءُ اجايو. پڻهين اسان سڀني کي چريو ڪندو.
سين يارهون
ٽائيم اٽڪل صبح جا اٺ، اُس جو تڙڪو ڪمري جي دريءَ کان اندر پلنگ تي پئجي رهيو آهي. فاروق اُٿي ويٺو آهي. شمي پنهنجو ننڍڙو ٽيليفون کڻي اندر اچي ٿي. فاروق شميءَ کي ڏسندي ڳالهائي ٿو ۽ هن جي منهن تي تشويش جا اهڃاڻ ظاهر ٿين ٿا.
فاروق رات چور منهنجو پرس چورائي کڻي ويو... هاڻي... پر هاڻي ڇا ٿيندو؟
شمي عجب ۾ پڇي ٿي ڪيڏانهن کڻي ويو!
فاروق ڪهڙي خبر؟ منهنجي تہ سڄي عمر جي پونجي لٽجي وئي. چاٻيون تہ اڳيئي وڃائجي ويون هيون، باقي رهيو پرس سو بہ چور کڻي ويو. منهنجي سڄي دولت ان ۾ محفوظ هئي.
شمي ڊيڊي ان ۾ تہ پني جا ٽڪر پيل هئا.
فاروق نہ نہ گڏڙي، هِن گھر ۾ تون ئي تہ عقلمند آهين. تون سڀ ڪجھہ سمجھين سگھين ٿي. پرس گم ٿي ويو ڀلا مان پنهنجي مائٽن وٽ ڪهڙي منهن سان ويندس؟ سڄي عمر جي پونجي لٽجي ويم. بازار ڪيئن ويندس؟ لنڊن جو سير ڪٿان ڪندس؟
فاروق اوڇنگارون ڏئي روئي ٿو ڳوڙها ڳلن تان ڳڙنس ٿا. شمي پيءُ کي روئندو ڏسي هڪدم ٽيليفون ڦٽي ڪري ڇڏي ٿي ۽ پلنگ تي چڙهي پڻس جي ڪڇ ۾ ويهي ڀاڪر پائيس ٿي ۽ چوي ٿي. ڊيڊي مان توهان کي تمام وڏو وڏو پرس وٺي ڏيندس. ڏسو مون وٽ ڏهہ رپيا آهن.

فاروق
بي وقوف! دڪان واري پرس ۾ منهنجي دولت ڪٿان ايندي.
زور زور سان کلڻ لڳي ٿو. ها ها ها ها!
شمي ڊيڊي... ڊيڊي پوءِ توهان وري دولت وارو پرس ڪٿان ورتو هو؟
فاروق ها.. ها.. سچ ٿي چوين... مون دولت جو پرس ڪٿان ورتو؟ اهو تہ وري نئون مسئلو آهي. مون وٽ وري اهڙو پرس ڪٿان آيو هو؟...
فاروق دريءَ مٿان ڦوٽي ڏانهن اشارو ڪري ٿو. او... هو ڪير آهي؟
شمي هو تہ ڊيڊي آهي.
فاروق ڪنهن جو ڊيڊي آهي؟
شمي هٿ ڇاتيءَ تي رکي منهنجو ڊيڊي آهي. ڊيڊي تون آهين؟
فاروق ڏڪي وڃي ٿو ۽ ڇرڪ ڀريندي چوي ٿو آئون آهيان؟... نہ نہ... ايئن ٿي نہ ٿو سگھي. تہ ڇا هاڻي ننڍڙن ٻارن کي بہ خبر پئجي وئي آهي تہ آئون ٻن ڀاڱن ۾ ورهائجي ويو آهيان!... گڏڙي ٻڌ.
هيڏانهن هوڏانهن نهاري رازدارانہ انداز ۾ پڇي ٿو. تو کي... تو کي خبر آهي تہ مون کي ڪنهن ٽنگيو آهي؟
شمي پنهنجي ماءُ کي ڪن ۾ آهستي چوي ٿي ممي، ٻيو ڪنهن؟ هڪڙي ڏينهن ممي توهان کي ڪائي ۾ بند ڪري رسيءَ ۾ وجھي مٿي ٽنگي ڇڏيو.
فاروق ڪائي ۾ بند ڪيائين. رسي وجھي ٽنگيائين؟ يعني تہ مون کي ماري ڇڏيو اٿس؟ مون کي ڦاسي اچي چڪي آهي. پوءِ آئون پلنگ تي ڇو ليٽيل؟ مان تہ مري چڪو آهيان! منهنجو هن دنيا سان ڪهڙو واسطو؟... هاها... آئون بت آهيان.
ايئن چئي فاروق پلنگ تان اٿي ڀت سان سڌو ٿي بيهي ٿو تہ عابده اندر اچي ٿي.
فاروق کي هٿ کان جھليندي عابده فاروق ايئن ڀت سان ڇو لڳي بيٺا آهيو؟ اچو ويهو. منهنجي ڀرسان اچي ويهو نہ؟ ناراض آهيو ڇا؟
شمي ممي ڊيڊي رات چور کي جھليو، ان ڪري تون ڊيڊي کان ناراض آهين نہ؟
شميءَ کي ڇڙٻ سان عابده چوي ٿي تون وچ ۾ چنهنب ضرور هلائيندينءَ... وڃي ٻاهر راند ڪر. مون کي پڻهين سان ڪم آهي.
شميءَ جي ٻاهر نڪرڻ بعد عابده وري بہ فاروق کي پاڻ سان گڏ ويهارڻ جي ڪوشش ڪندي چوي ٿي. ويهو نہ بيٺا ڇو آهيو؟

فاروق نہ... نہ آئون ڪو نہ ويهندس. تون... تون خطرناڪ آهين... الاهي ڇا ڪندينءَ؟
ايئن چوندي پلنگ تي وڃي ٿو ۽ عابده بہ سندس ويجھو ويهي ٿي.
عابده ڏسو نہ، مون کي توهان جي ٻارن جو ڪيڏو نہ خيال ٿو رکڻو پوي. ڀلا پينشن مان بہ ڪا پورت پوي ٿي؟ رڳو شبو کي اسڪول موڪلڻ تي روزانو ڏهہ روپيہ خرچ ٿئي ٿو. شمي بہ تہ هاڻ اسڪول ۾ ويهندي. اسان کي بہ تہ ٻاهر گھُمڻ ۾ ڏکيائي آهي. اڳي بہ تہ توهان ڪار وٺي ڏيڻ جو واعدو ڪيو هو. ماڻهو آخر مسز فاروق بابت ڪهڙو خيال ڪندا؟ ان ۾ اوهان جي بہ تہ عزت جو سوال آهي. اچي هن چيڪ تي صحيح ڪريو تہ اڪبر بينڪ مان مٽائي اچي.
فاروق مون کي بينڪ ۾ ڇو ٿا پوريو؟ مون کي قبر ۾ پوريو. مان مري ويو آهيان. منهنجي منهن تان پينشن جو نقاب لاهي ڇڏيو. آئون تنهنجي ڪا بہ ڳالهہ نہ مڃيندس.
عابده پين هٿ ۾ ڏيڻ جي ڪوشس ڪري ٿي اچي هن چيڪ تي صحيح ڪريو. رڳو ڏهہ لک جو چيڪ آهي. اوهان بہ تہ ڪار ۾ گھُمندا نہ؟... اچي... صحيح ڪريو ڏسو رڳو خالي چيڪ آهي. توهان تہ اڳي بہ صحيح ڪندا آهيو.
فاروق عابده جي پين واري هٿ کي اڇل ڏي ٿو ۽ پين پري وڃي پوي ٿي. ۽ واڪو ڪندي چپ ڪر. هاڻي آئون تنهنجي ڪا بہ ڳالهہ ڪو نہ ٻڌندس. تو مون کي ماري وڌو آهي. منهنجي گلي ۾ رسي ٻڌي مون کي ڦاسي ڏني اٿئي... رن!
عابده فاروق تون پنهنجا هوش حواس وڃائي ويٺو آهين مون کي تو کي سڌي ڪرڻ لاءِ ٻيو ڪو طريقو اختيار ڪرڻو پوندو.
فاروق عابده کي چوٽيءَ کان جھلي مارڻ شروع ڪري ٿو ۽ زور زور سان واڪا ڪندي تون... تون مون کي سڌو ڪندينءَ؟ تو سج چورايو، جيئن آئون اوندهہ ۾ ڪجھہ بہ ڏسي نہ سگھان... تو منهنجون چاٻيون چورائي مون کي محتاج ڪيو... منهنجو پستول چورايو جيئن ڪنهن بہ چور کي ماري نہ سگھان. منهنجو پرس چورائي منهنجي سڄي دولت لٽي. تو کي ڪهڙي خبر هن گھر جي ڪنڊ ڪڙڇ ۾ ڪيترا چور ويٺا آهن. مان ڪنهن ڪنهن کي ڏسان؟ هيءُ گھر آهي يا فلم اسٽوڊيو؟ جتي هر وقت فلمي شارٽس فلمايا وڃن ٿا... نہ... نہ مان اهڙن فضول ڊرامن ۾ پارٽ نہ وٺندس.
فاروق زور زور سان ڌڪ هڻي عابده کي ماريندو وڃي ٿو ۽ هوءَ رڙيون واڪا ڪري ٿي. گھر جا سڀئي ڀاتي گڏ ٿي وڃن ٿا. بچايو... بچايو... هيءُ منهنجو خون ڪري ڇڏيندو! جھليوس... جھليوس... بچايو بچايو.
گوڙ تي پاڙي وارن گھَرن مان بہ ڪجھہ ڀاتي اندر گھڙي اچن ٿا. فاروق زور سان رڙيون ڪندو رهي ٿو. مون کي ڦاسي ڪنهن ڏني؟ منهنجا تو ڀاڱا ڪيا آهن. آئون ڪنهن کي بہ منهن ڏيکارڻ جي قابل نہ رهيو آهيان.
عيدو ۽ نعيمہ اڳيان وڌن ٿا، ليڪن فاروق هڪ پٺيان ٻي شَي هنن ڏانهن اڇليندو پيو وڃي. هو گلاس اڇلي ٿو ۽ عيدو ڦٽجي پوي ٿو. وري پليٽ اڇلائي ٿو ۽ پوءِ گلدستو هنن ڏانهن اڇلائي ٿو ۽ رڙيون بہ ڪندو رهي ٿو. عابده نظر بچائي ٻي ڪمري ۾ ڀڄي وڃي ٿي.
فاروق وڃو... وڃو... مَڪارو. توهان سڀني گڏجي مون کي زوريءَ پنهنجو مائٽ بنايو آهي... آئون پنهنجي گھر ويندس... پنهنجن مائٽن وٽ ويندس.
اڪبر فاروق جي ويجھو اچي الر ڪريس ٿو، ۽ ڪڙڪيدار آواز ۾ فاروق خاموش رهہ. تنهنجون خرمستيون هاڻي برداشت کان ٻاهر ٿينديون وڃن.
اڪبر ڌڪ هڻيس ٿو ۽ فاروق هيسجي ڪرسيءَ تي ويهي ٿو. عابده ٻي ڪمري مان ڦٽل وار سنواري وري اچي ٿي ۽ رڙيون ڪندي چوي ٿي پاڙيوارا هن مڙسالون جي حالت ڏسو! مون کي ماريو اٿس. سڀاڻي منهنجي ٻارن کي بہ پورو ڪندو. آئون اڄ ئي سموري جائداد پنهنجي نالي ڪنديس.
اوچتو طفيل گھر ۾ گھڙي اچي ٿو ۽ هٿ ۾ پستول اٿس، رڙ ڪري چوي ٿو ڪير ٿو جائداد کڻي؟ مون کان سواءِ ٻيو ڪير وارث آهي؟
اڪبر ڌمڪائيندي طفيل، تو کي اسان جي گھر ۾ اچڻ جي ڪيئن همٿ ٿي؟ آئون چوان ٿو نڪري وڃ.
طفيل خبردار جي اڳيان وڌيو آهين. هڪڙي گوليءَ سان ميڄالو ٻاهر ڪڍي ڇڏيندوسئين. پيءُ جي گھر ۾ اچڻ کان مون کي ڪير ٿو روڪي سگھي؟ تون ڪير ٿيندو آهين؟ چورن وانگي ڇو اچي هن گھر ۾ رهيو آهين؟ فاروق جي دولت تي هٿ صاف ڪرڻ چاهين ٿو ڪميڻا؟ مان چوان ٿو بنان دير جي منهنجي گھر مان نڪري وڃ نہ تہ شوٽ ڪندوسنئين.
طفيل هوائي فائر ڪري ٿو پاڙيواري کي زوردار آواز ۾ ڪڙڪي سان ٺا ٺا ٺا
توهان سڀ هتان هليا وڃو، آئون پاڻهي هنن سان اڄ هڪ هڪاڻي ڪندس.
عابده شرم نہ ٿو اچيئي. پڻهين توکي لادعويٰ ڪري ڇڏيو هو. تو کي جائداد مان پائي ڪا نہ ملندي. اسان کان ڇا وٺڻ آيو آهين. وڃي سرڪار ۾ دعويٰ ڪر.
طفيل ها، ها سرڪار ۾ دعويٰ ڪئي اٿم. بابي جا خط مون وٽ موجود آهن. حادثي کان هڪ ڏينهن اڳ ۾ مون کي هزار روپيا مني آرڊر ڪيا هئائين. وڪيل وٽ رجسٽرڊ وصيعت نامو موجود آهي، ان ۾ منهنجو حصو بہ لکيل آهي. تو سمجھيو تہ بابو چريو ٿيو تہ سڄي ملڪيت جي تون مالڪ ٿي وئينءَ. اڄ کان پوءِ تو کي پينشن بہ ڪا نہ ملندي اول بابي کي ڪورٽ ۾ پيش ڪري سندس دماغي صحت جو ثبوت ڏيڻو پوندئي...
طفيل زور زور سان کلي ٿو ... ها ها... ها ها ها ها.
عابده جيڪڏهن پڻهين سان ايڏي همدردي اٿئي تہ پوءِ وٺي وڃي پاڻ سان گڏ ويهارينس مئا، منهنجن معصومن جي وات مان گرهہ ڪڍندي تو کي شرم نہ ٿو اچي؟
طفيل ٽهڪ ڏيندي مون کي چريي کي پاڻ سان گڏ رهائڻ جي ضرورت نہ آهي. مون کي صرف دولت گھرجي. اهو تنهنجو مڙس آهي. تون پاڻ وٽ رهائينس ۽ خدمت ڪرينس!
ها ها ها... ها... ها ها ها ها.
سڀ جھڳڙي ۾ هڪ ٻي سان ڳنڍيل آهن. سڄي گھر ۾ گھَمسان متو پيو آهي. طفيل ۽ ٻين جو ڪڙڪيدار آواز ڀتين سان ٽڪرائجي ڪمري ۾ چوڌاري گونجي رهيو آهي. ڪنهن کي بہ فاروق جي کڻڪ ڪا نہ ٿي پوي. هو اڪيلو ڀرواري اندرئين ڪمري ۾ هليو وڃي ٿو ۽ کيس ويندو ڏسي شمي بہ پٺيان پٺيان وڃينس ٿي.
شمي ڊيڊي... ڊيڊي تون ڪيڏانهن ٿو وڃين؟
فاروق گڏڙي اهي سڀ پرايا ماڻهو آهن نہ. هنن گڏجي مون کي ڦاسايو آهي. مان لڪي ڀڄان ٿو. اڄ مان پنهنجن مائٽن ۾ ويندس.
شمي ڊيڊي پوءِ وري سڀ توهان کي ڳوليندا.
فاروق نہ نہ مون گھڻو ڪجھہ سَٺو آهي. هاڻي مان پنهنجي عزيزن سان گڏ رهندس. پنهنجي گھر ويندس. ها، پر ان ڳالهہ جي خبر منهنجي ’ٻئي اڌ‘ کي پوڻ نہ گھرجي. ان کي آئون هتي ئي ڇڏي وڃان ٿو. ڀلي تہ هنن خونخوار ماڻهن سان نبري.
شمي ڊيڊي... او ڊيڊي... ادا طفيل توهان جي پينشن لاءِ مميءَ کي پيو ماري.
فاروق مان ڇا ڪريان؟ هو هاڻي مون کي مارڻ شروع ڪري تہ پوءِ؟
شمي ڊيڊي، توهان پينشن کي ڄامشوري واري دريا ۾ ڇو نہ ٿا ڦٽو ڪريو. سڀ جھڳڙا ختم ٿي ويندا.
فاروق پر... پر... مان ڇا ڪريان. منهنجو هنن سان ڪهڙو واسطو آئون تہ هاڻي، پنهنجي عزيزن ۾ ويندس. اتي ڪو بہ لُڙ ڪو نہ هوندو!
شمي هٿ ۾ پرس ڏئيس ٿي ڊيڊي... ڊيڊي، هو ڏسو... توهان جو
پرس! ڏسو. هتي رکيو اٿن. اچي وٺو. هاڻي جلدي ڀڄي وڃو نہ تہ ادا طفيل توهان کي جھلڻ لاءِ اچي ويندو.
فاروق گڏڙي تون مون سان گڏ هلين ٿي؟ هلو پاڻ ٻئي گڏجي هلون.
فاروق شميءَ کي کڻڻ جي ڪوشش ڪري ٿو مگر هوءَ متجسس نظرن سان کيس ڏسي ٿي ۽ اوچتو هٽي بيهي ٿي ۽ چوي ٿي نہ... نہ... ڊيڊي نہ آئون ڪا نہ هلنديس آئون ڊڄان ٿي نہ. ممي چوي ٿي تہ ڊيڊي چريو آهي، ان وٽ نہ وڃ.
فاروق جي اکين ۾ ڳوڙها اچي وڃن ٿا ۽ آهستي ڳالهائي ٿو. ها، هتي منهنجو ڪير بہ ڪونهي. آئون پنهنجن مائٽن وٽ ويندس. هتي منهنجو ڪير بہ ڪونهي. هي پنهنجا بہ پرايا آهن... پنهنجا ناهن پرايا آهن.
فاروق ايئن چوندو رهي ٿو ۽ ٻاهر در کولي نڪري وڃي ٿو. روڊ جي وچ مان ڪراس ڪرڻ لاءِ هلندو وڃي ٿو. ڪارون هارن وڄائي رهيون آهن. ليڪن هُو پنهنجي ڌُن ۾ بلڪل آهستي وڃي رهيو آهي. گاڏين جابريڪ لڳي رهيا آهن. هارن جا آواز پُون پُون پُون... پين پين پين... ٽين ٽين.. وڄن ٿا. هڪ ڪار جو فاروق سان زوردار ٽڪر ٿئي ٿو ۽ بريڪ لڳي ٿو. هڪ لاش خون آلوده رستي تي نظر اچي رهيو آهي. واٽهڙو ميڙ ڪري بيهن ٿا. ايڪسيڊنٽ ايڪسيڊنٽ ۽ لاش لاش جا آواز ڪن تي پون ٿا.