بدلو
(ارون هاڪرز اسٽيٽ ايجنٽ.)
۽ پوءِ آهستي آهستي پنهنجي ڪار رستي جي هڪ پاسي پارڪ ڪري پگھر اُگھي دڪان ڏي وڌيو. هو انهيءَ پاڙي ۾ ڌاريون ٿي لڳو. ڄمار ۾چاليهن جي لڳ ڀڳ ٿيندو ۽ ڪپڙي گندي مان پڙهيل ڳڙهيل ۽ سلڇڻو پئي لڳو. هن جا ڳٽا اُڀريل پر اکيون اندر ويٺل هيون، جن مان مڪاري ظاهر ٿي ٿي.
“ڇا توهان ئي مسٽر هاڪرز آهيو؟” هن دڪان ۾ داخل ٿيندي پڇيو.
“هائو، حڪم ڪريو، آئون ئي ارون هاڪرز آهيان.” اهو چوندي دڪان ۾ موجود پوڙهي همراهه ارون ڏي کيڪار لاءِ هٿ وڌايو. پر اجنبيءَ هن جي وڌايل هٿ ڏي ڪو ڌيان نه ڏنو ۽ دڪان کي غور سان ڏسندي چيو:
“مون کي واٽربري چون ٿا.” اڃا به ڪڙڪيدار آواز ڪندي چيو: “مون کي انهن رسمي کيڪار کڙين ۽ ڳالهين ٻولهين کان چڙ لڳندي آهي. هونءَ به آئون ڪو واندو ماڻهو ناهيان. بس ڪم جي ڳالهه سان ئي واسطو وجھه رکان ٿو.”
“ته مسٽر واٽربري توهان ڇا بابتڳالهه ڪرڻ چاهيو ٿا؟” ارون پنهنجي عينڪ مان گھوريندي پڇيو.
آئون توهان جي پاڙي ۾ گھر وٺڻ چاهيان ٿو- هڪ وڏو گھر.”
“تمام سٺو مسٽر واٽربري. ڇا ڪو گھر توهان جي نظر ۾ آهي، جنهن کي وٺڻ جو توهان کي شوق هجي؟”
“ها شهر کان ٿورو پرٻهرو اتر طرف جيڪو گھر آهي.”
“اهو...ڪمانين ۽ ٿنڀن وارو؟” ارون پڪ ڪرڻ لاءِ پڇيو.
“ها بلڪل اهوئي! جتي ‘گھر ويڪو آهي’ جي تختي لڳل آهي ۽ گڏوگڏ تنهنجي ڪمپنيءَ جو ڏس به.”
ارون جي منهن تي هڪ ڦڪي مرڪ نروار ٿي.
“ها ان جو فائل مون وٽ ئي پيل آهي.”
اهو چئي هو بيزاريءَ مان اٿيو ۽ ڪٻٽ مان فائيل ڪڍي ان مان هڪ ٽائيپ ٿيل پنو واٽر بريءَ ڏي وڌايو. هن ۾ گھر بابت سڄو احوال ڏنل هو. ڏيڍ سئو سال پراڻو گھر، اٺ ڪمرا، تمام وڏو ورانڊو، پٺيان باغيچو جنهن جي وچ ۾ گھاٽا گھاٽا وڻ، وهنجڻ لاءِ وڏي نادي، ٻاهرين پاسي ڪيترائي دڪان ۽ قيمت پنجهتر هزار ڊالر.
واٽر بري گھر جون خاصيتون ۽ قيمت پڙهي رهيو هو ۽ ارون جون نگاهون اهو سڄو وقت هن جي منهن ۾ کتل هيون. واٽر بريءَ منهن مٿي ڪري هڪ دفعو ارون کي وري ڏٺو ته پوڙهي کان ڇرڪ نڪري ويو.
“چئو سائين، ڇا توهان کي اڃا به هن گھر ۾ دلچسپي آهي؟” هن گراهڪ کي توريندي چيو.
“ڇو نه؟”
ارون کي هن همراهه جي جواب تي تعجب سو ضرور لڳو ڇو جو هن کي ان جواب جي اميد نه هئي.
“صحيح آهي، جيڪا توهان جي مرضي. هونءَ اها جاءِ ايتري قيمتي آهي ڪانه جيترو ان جي مالڪياڻي سمجھي ٿي، پر تڏهن به جيڪڏهن توهان چئو ٿا ته آئون مسز گرائمس کي ٻڌائي ٿو وٺان.”
“توهان به عجيب دلال آهيو. گھر آيل گراهڪ کي ڀڄائڻ ٿا چاهيو.” واٽر بريءَ ڪلهن کي لوڏوڏيندي چيو.
“ ڏس سائين! مون کي ڪميشن ته ٻنهي طرفن کان ملي ٿي. پوءِ ڪنهن کي نقصان ڇو رسايان. هونءَ توهان پاڻ غور ڪريو اهو گھر ڪو قلعو ته نه آهي جو ايتري قيمت رکي وڃي. جڏهن کان گھر ٺهيو آهي تڏهن کان نه ان جي ڪا مرمت ڪرائي اٿس نه ڪو رنگ پوچي! ٻاهران گھر جي پيڙهه ٻوڏ ڪري کوکلي ٿي وئي آهي. ڪجھه سالن ۾ ان جون ڪامون به اچي پٽ تي ڪرنديون، ۽ هيٺئين باغيچي وارو حصو ته صفا ڪلر ٿي ويو آهي.”
“ ته پوءِ هن ايتري قيمت ڇو کڻي لڳائي آهي”. واٽربريءَ ڪَڪ ٿيندي پڇيو.
“ ان کي چريائپ ئي چئبو- ڏهه ٻارهن هزار ڊالرن جي عمارت جا پنجهتر هزار- هون!”
“عجيب ڳالهه آهي.” واٽربري چپن ۾ ڀڻڪيو ۽ ڪرسيءَ تي اڌ گابرو ويهندي ارون کي مخاطب ٿيو: “خبر ناهي ڇو مون کي اهو گھر وڻي ويو آهي، پر تنهنجي ڳالهه به صحيح آهي ته ان جي قيمت گھڻي رکي اٿس.”
“منهنجي خيال ۾ ته هوءَ گھڻي قيمت شايد پنهنجين يادين جي گھري رهي آهي، جيڪي ان گھر سان وابسته اٿس. هوءَ چڱي پوڙهي آهي. ٻيو ڪو ڪمائيءَ جو ذريعو نه اٿس. هڪ پٽ هوس جيڪو جواني ۾ ئي قتل ٿي ويو. اهو ئي هن جو سڀ ڪجھه هو.” تفصيل ٻڌائيندي پوڙهو غمگين ٿي ويو.
“اڇا.” واٽربري پولارن ۾ گھوريندي اٿي بيٺو.
“جيڪڏهن آئون پاڻ مالڪياڻيءَ سان ملي گھر جي قيمت گھٽ ڪرڻ لاءِ چوانس ته؟”
ارون ماٺ ۾ رهيو- شايد هن کي واٽر بريءَ جي اها صلاح پسند هئي.
واٽر بريءَ جي ڪار ان سوڙهي بازار مان نڪري ٻاهر ويندڙ ويڪري رستي ڏي رواني ٿي، ڪجھه دير کانپوءِ گرائمس مئنشن جي سامهون وڃي ترسي. هيءَ ڏيڍسئو سال کن پراڻي عمارت ڪڏهن تمام سهڻي رهي هوندي، پر هاڻ جهڙي ڀڙڀانگ، گھر جو باغيچو جھنگ ٿي ويو هو. واٽر بري ان ڊٺل ڦٽل جاءِ کي گھوريندو اڏوهي لڳل ڪاٺ جي در مان اندر گھڙيو. اڃا چند قدم به اڳتي مس وڌيو هوندو جو ڪا ڪاري شيءِ اڏامندي سندس ڪوٽ سان لڳي اڳتي هلي وئي. هن کان ڇرڪ نڪري ويو. پر پوءِ ٻي گھڙيءَ پنهنجي ڊڄڻ تي پاڻ شڪي ٿي ويو. اها ڪاري شيءِ ٻيو ڪجھه نه پر هڪ ٻلي هئي جا ڪنهن وڻ تان ڪرندي ئي کٻڙن ۾ لڪي وئي.
هو هڪ گھڙيءَ لاءِ اتي ئي بيهي رهيو ۽ اوڏانهن ڏسڻ لڳو، جتان ٻليءَ هن جي مٿان ٽپ ڏنو هو. اهو هڪ پراڻو وڻ هو، جنهن جون ڪئين شاخون هيڏانهن هوڏانهن پکڙيون پيون هيون. هن جون نگاهون وڻ جو جائزو وٺندي مٿي ماڙيءَ ڏي کڄي ويون. هو ڪجھه گھڙيون ائين ئي خالي نگاهن سان گھوريندو رهيو، پوءِ هن جي اکين ۾ هڪ عجيب قسم جو خوف ترڻ لڳو ۽ ان سان گڏ سندس پٺيءَ جي ڪنڊي ۾ هڪ ٿڌو سور محسوس ٿيو ۽ سڄو ڏڪي ويو. واٽر بري تي هڪ عجيب ڪيفيت طاري هئي. هو ڪا دير پنڊ پهڻ ٿي بيٺو رهيو. پوءِ هڪدم جھڙوڪر هوش ۾ اچي ويو ۽ هڪ سيڪنڊ به وڃائڻ بنا تکو تکو در کان ٻاهر نڪري آيو.
مين روڊ تي پهچي، هڪ دفعو وري هن جا قدم ڄمي ويا. هن مڙي گرائمس مئنشن تي نگاهه وڌي۽ کيسي مان رومال ڪڍي نرڙ تان پگھر اگھيو. ڪجهه لمحن بعد هن پنهنجو هوش سنڀاليو ۽ پنهنجي ڪار ڏي وڌڻ لڳو - پر ڪجهه قدم هلي وري بيهي رهيو ۽ پوءِ خبر ناهي ڇا سوچي هو وري ان گهر ڏي آيو، پر سندس هلڻ جو انداز ڪجھه اهڙو هو ڄڻ هو پنهنجي مرضيءَ سان نه وڃي رهيو هجي پر ڪا غيباڻي طاقت هن کي ان جاءِ ڏي ڇڪي رهي هجي. اندرين عمارت جي دروازي تائين پهچي واٽر بريءَ در کڙڪايو. ڪجھه دير کانپوءِ هڪ ننڍي قد جي اڌڙوٽ عورت دروازو کوليو. هن جا وار نوي سيڪڙو اڇا ٿي چڪا هئا ۽ منهن سڄو گھنجن سان ڀريل هوس.
“توهان شايد واٽربري آهيو؟” هن گھوريندي پڇيو.
“هائو، مئڊم! شايد ارون توهان کي منهنجي اچڻ جو نياپو ڪيو هجي.”
“ها، توهان صحيح سمجھيو، اچو اندر اچو.” اهو چئي هن واٽر بريءَ کي اندر اچڻ جو اشارو ڪيو. اندر چڱي خاصي اوندهه هئي ۽ گرمي نالي ماتر به نه هئي. چڱي پرسڪون ۽ ٿڌي جاءِ هئي. پوڙهيءَ کيس هڪ وڏي ڪمري ۾ اچي ويهاريو، جتي پراڻي زماني جو فرنيچر سجيو رکيو هو ۽ درين تي رنگين پردا ڏنل هئا. هوءَ واٽربريءَ کي هڪ ڪرسيءَ ڏي اشارو ڪري پاڻ آرام ڪرسيءَ تي ڍير ٿي ويئي.
“ها، ته ٻڌايو مسٽر واٽربري آئون توهان جي ڪهڙي خدمت ڪري سگھان ٿي.” پوڙهيءَ ڳالهه شروع ڪئي.
“مسز گرائمس مون مسٽر ارون سان توهان جي گھر وٺڻ بابت ڳالهه ٻول ڪئي آهي.”
“مون کي اها خبر پئجي چڪي آهي.” هن جي آواز ۾ تمام گھڻو اعتماد هو.“ارون چريو آهي جو هن توکي منهنجي راءِ بدلڻ لاءِ موڪليو آهي”.
“منهنجو در اصل اهو ارادو نه هو. بس ان بهاني توهان سان ملڻ ٿي چاهيم.” واٽربريءَ عقيدتمنديءَ جوا ظهار ڪندي چيو.
اهو ٻڌي پوڙهيءَ ڪرسيءَ جي پٺ تي پنهنجو ڪنڌ جھڪائي اکيون بند ڪري ڪجھه لمحا ماٺ ۾ سوچڻ لڳي، پوءِ هن ائين ڪڇيو ڄڻ ڪنهن کوهه مان ڳالهائي رهي هجي.
“ڳالهه صاف کليءَ طرح ڪرڻ کپي مسٽر واٽربري. اهو ٻڌايو توهان ڇاٿا چوڻ چاهيو؟”
“مسز گرائمس اڄڪلهه نِت نئين ڊيزائنن وارن گھرن جي مقابلي ۾ هن پراڻي گھر جي قيمت هر صورت ۾ گھٽ هئڻ کپي.” هن عاجزيءَ مان چيو.
“ماٺ اٿانوَ ڀلي”. پوڙهيءَ ڪاوڙ مان چيو. “آئون ان بابت ڪا به ڳالهه ٻڌڻ نٿي چاهيان. توهان کي جيڪڏهن ڪو ماڊرن قسم جو گھر کپي ته پوءِ اهو وڃي وٺو ۽ منهنجو مغز نه کائو.”
“محترما...”
“خدا حافظ مسٽر...”
هوءَ اٿي بيٺي ۽ مُڙي واٽربريءِ کي ڏٺو جيڪو اٿڻ بدران اڃا ڪرسيءَ تي ڄميو پيو هو.
“ڏسو مسز گرائمس توهان جو گھر پراڻو سهي پر پاڙي پتيءَ جي ڪري مون کي هي سودو منظور آهي.”
پوڙهي هن اڻ سوچيل جواب تي ششدر ٿي وئي. هن جي وهم ۽ گمان ۾ به نه هو ته هن جي ههڙي ڀنجوءَ جهڙي گھر کي ڪو پنجهتر هزار ڊالرن ۾ خريد ڪرڻ لاءِ تيار ٿي ويندو. هن هڪ دفعو واٽر بريءَ کي گھوري ڏٺو. هو تکا تکا سگريٽ جا ڪش هڻي رهيو هو.
“ڇا توهان هوش ۾ آهيو مسٽر واٽر بري.”
پوڙهيءَ کي پنهنجن ڪنن تي اعتبار نه پئي آيو.
“آئون هوش ۾ برابر آهيان. محترما. مون وٽ خاصي دولت آهي ۽ توهان جي ان اگھه ۾ وڪڻڻ ۾ راضي آهيو ته ائين ئي سهي.” واٽر بري پُرسڪون نظر اچي رهيو هو. پوڙهيءَ جا ڏڪندڙ چپ خوشيءَ کان ٽڙي پيا. هڪ لڪل روشني هن جي اکين ۾ ظاهر ٿي ۽ هن ائين وٺي ٽهڪ ڏنو، جيئن ڪو فاتح شڪار جي سيني مٿان چڙهي ويندو آهي. ان ئي وقت اندرين دروازي تي ڪڙو لڳو ۽ پوڙهي موڪلائي اٿي ويئي.
ٿوري دير بعد پوڙهي ڀڻ ڀڻ ڪندي ڪمري ۾ داخل ٿي. “جنهن کي ڏس اهو ڀڳو بيٺو آهي، هتي ڪو رڌو پيو ٺري ڇا.” اهو چئي هوءَ واٽر بريءَ جي سامهون واري ڪرسيءَ تي اچي ويٺي. واٽر بري سگريٽ ڇڪڻ ۾ مشغول هو، هن اچڻ واري همراهه جو نه پڇيو. پوڙهي ڪجھه دير اڀا ساهه کڻندي رهي. پوءِ گھر بابت ٻڌائڻ لڳي.
“اسان جو هي گھر خانداني گھر آهي- اسان جا ابا ڏاڏا سئو سالن کان هن ۾ رهندا اچن پر قدرت کي شايد اهو منظور هو جو هن گھر جا رهواسي آهستي آهستي گھٽجي ويا ۽ هاڻ هڪ منهنجو اڪيلو سِر وڃي بچيو آهي. جڏهن کان هي گھر ٺهيو آهي نه ڪا سندس مرمت ٿي آهي ۽ نه وري ڪو رنگ روغن. مون کي چٽيءَ طرح ياد آهي ته منهنجي پٽ مائيڪل جي ڄمڻ کان پوءِ هن گھر جو گھڻو حصو ٻوڏ هيٺ اچي ويو هو. پر اسين ان جي به مرمت ڪرائي نه سگھياسين. ارون جو خيال آهي ته ڪجھه عرصي کانپوءِ هي ڪري پوندو، پر ان هوندي به مون کي هن گهر سان تمام گھڻو پيار آهي ڇو ته هن سان منهنجن سٺن ڏينهن جون يادون لاڳو آهن. سمجھو پيا نه منهنجي ڳالهه؟”
“ها، ها، توهين ٻڌائينديون وڃو.”
واٽر بري غور سان ٻڌي رهيو هو.
“مائيڪل جڏهن نون سالن جو ٿيو ته هن جو پيءُ گذاري ويو. هن جي مرڻ کانپوءِ اسان جي ڪٽنب کي پئسي ڏوڪڙ جي سختي ٿي. بس جيئن تيئن ڪري مائيڪل جو نيپاج ٿيندو رهيو پر تڪليفون اسان کي چوڌاري ورائي ويون هيون ۽ اسان بلڪل بي وس ٿي پيا هئاسين.”
واٽر بري هن ڏي همدرديءَ مان نهاريو، پر پوڙهي ڳالهائيندي رهي.
“جيئن تيئن ڪري اسڪول پورو ٿيو ته هو ڪاليج لاءِ شهر ويو. هن جي تعليم جي پورائي هن خاندان جي نئين زندگي هئي. پر هن جون سوچون ڪجھه ٻيون هيون. هن شهر ۾ پڙهڻ سان گڏوگڏ ڪجهه ڪم پورهيو به شروع ڪري ڏنو. مون هن کي ڪيڏو سمجھايو پر هن هرگز نه مڃيو ۽ هن ڪمائڻ شروع ڪري ڏنو، ۽ مون کي باقاعدي خرچ پکو موڪليندو رهيو.”
پوڙهيءَ جي اکين ۾ ڳوڙها تري آيا. هن هٿن سان اکين جون ڪنڊون اگھيون ۽ وري چوڻ شروع ڪيو:
“پهرين پهرين ته هو مهينو ڏيڍ ڳوٺ جو چڪر هڻي ويندو هو پر پوءِ ڳوٺ اچڻ ۾ دير ڪرڻ لڳو. ويندي هڪ وقت اهڙو به آيو جو يڪا پنج سال مون هن جو منهن نه ڏٺو. ان هوندي به هو گھر جو خرچ پابنديءَ سان موڪليندو رهيو ۽ اهڙيءَ طرح هن جي جيئري هجڻ جي اميد دل ۾ هئي. پنجن ورهين جي ڊگھي انتظار بعد نيٺ هڪ رات هو اوچتو اچي نڪتو، هو تمام گھڻو ڏٻرو لڳي رهيو هو. ڏاڙهي وڌيل ۽ ڀريل، جسم سڪي ڪنڊا ٿي ويو هوس. هن جي هٿن ۾ هڪ پيتي هئي جنهن کي کڻائڻ لاءِ مون هٿ وڌايو ته مائيڪل منهنجي هٿ کي ٿيلهو ڏئي مون کي اچڻ کان منع ڪري پاڻ مٿي هليو ويو. آئون هن منجھه هي عجيب ڦيرو ڏسي اکيون ڦاڙي سوچيندي رهيس.”
“هن جي ان سلوڪ تي منهنجو هانءَ ٿي ڦاٽو ۽ سڄي رات سمهي نه سگھيس- ٻئي ڏينهن مون کي بازار مان سامان آڻڻ لاءِ اماڻيو. آئون ٻن ٽن ڪلاڪن کانپوءِ موٽيس ته هن جي پيتي ڪٿي به نظر نه آئي.”
واٽر بري هن جي ڪهاڻي غور سان ٻڌي رهيو هو ۽ پڄاڻيءَ لاءِ بيچين هو. پوڙهيءَ ڳالهه کي جاري رکندي چيو:
“ان ئي رات مون مائيڪل جي ڪمري مان ڪنهن کي ڏاڍيان ڳالهائيندي ٻڌو. ڄڻ ڪو مائيڪل سان وڙهي رهيو هجي. آءٌ حالتن جو جائزو وٺندي جلدي جلدي ڏاڪڻ چڙهيس ته دروازو اندران بند هو. مون ڪنجيءَ واري سوراخ مان ليئو پائي اندر ڏٺو ته هڪ ڳرو متارو مڙس مائيڪل سان وڙهي رهيو هو پر هن جو منهن ڏسي نه سگھيس. هو مائيڪل کي دڙڪا ڏئي رهيو هو..
هوءِ اهو ٻڌائي ماٺ ٿي ويئي. هوءَ هڪ لمحي لاءِ واٽر بريءَ جي خراب ٿيندڙ حالت جو جائزو وٺڻ لڳي، جيڪو اکيون ڦاڙي هن کي گھوري رهيو هو.
“آئون اڃا حالتن کي چڱيءَ طرح سمجھي نه سگھيس.” هن ڳالهه جو سلسلو جاري رکندي چيو، “۽ اهو فيصلو به نه ڪري سگھي هيس ته کڻي دروازو کڙڪايان ته ايتري ۾ بندوق ڇٽڻ جو آواز گونجيو ۽ مائيڪل کي هيٺ فرش تي ڪرندي ڏٺو، ان سان گڏ ئي اجنبي پٺينءَ دريءَ مان ٽپو ڏئي ڀڄي ويو. ڏک ۽ ڪاوڙ مان منهنجو هينئون ٻڏڻ لڳو ۽ آئون اتي ئي ڍير ٿي ڪِري پيس.
“ان ڏک ڀري واقعي کي پنج سال ٿي چڪا آهن. ڪجھه عرصو اڳ پوليس مون کي اطلاع ڪيو ته مائيڪل ۽ ان جو قاتل ڪنهن وڏي ڏوهه ۾ ڦاٿل آهن ۽ انهن ٻنهي هزارين ڊالرن جي چوري ڪئي هئي. پوءِ مائيڪل چوريءَ جو مال کڻي ڀڄي ويو هو ۽ رات جي اونداهيءَ ۾ هتي اچي لڪيو هو ۽ چوريءَ جي پئسن کي ڪنهن اهڙي هنڌ لڪائي ڇڏيو، جنهن جي خبر اڄ تائين مون کي به نه پئي. ٻيو ماڻهو هن جي ڳولا ۾ جڏهن هتي آيو ۽ پنهنجي پتيءَ جي رقم گھريائين ته هن کي خبر پيئي ته پئسا ڪٿي لڪايا ويا آهن ته ان تي هن ڪٺور دل انسان منهنجي ٻچـڙي جو خون ڪري ڇڏيو.”
اهو چئي پوڙهيءَ اکيون بند ڪري ڇڏيون. هڪ ڳوڙهو سندس اکين مان نڪري ڳلن جي گھنجن تان سادا کائي هيٺ ڪريو ۽ سندس ڪپڙن ان کي چهي ورتو. پوڙهي ۽ واٽربري ٻئي خاموش رهيا. ڪجھه گھڙيون هنن اڳيان ائين ئي رڙهي ويون. ان کانپوءِ وري پوڙهيءَ پنهنجا چپ کوليا:
“ڇا توهان ٻڌائي سگھو ٿا مسٽر واٽر بري ته مون ههڙي ڀڳل گھر جي ايڏي ڳري قيمت ڇو رکي آهي؟”
“مون کي خبر ناهي.” هن رکائيءَ مان جواب ڏنو.
“هائو، توهان کي ان جي خبر ڪيئن پوندي. در اصل ان جو هڪ خاص سبب آهي... تمام گھڻي سوچ ويچار کانپوءِ جڏهن آئون پوليس جي طرف کان صفا نراس ٿي ويس ته هو منهنجي پٽ جي قاتل کي جھلي نه سگھندا ته مون هڪ منصوبو سِٽيو ته هن گھر کي وڪڻڻ جو اعلان ڪريان ۽ هن جي قيمت ايتري ته ڳري رکان جو هرڪو ماڻهو وٺي نه سگھي ۽ جيڪو به هن جي قيمت ٻڌي اهو مون کي چريو ئي سمجھي. رڳو منهنجي پٽ جو خوني هي گھر وٺڻ چاهيندو ڇو ته هن کي خبر آهي ته منهنجي پٽ اها ملڪيت هن ڪشادي گھر جي ڪنڊ پاسي ۾ لڪائي رکي آهي.”
اهو چئي هوءَ ٽهڪ ڏيڻ لڳي ۽ کلندي چيو:
“۽ پوءِ توهان اچي ويا منهنجي ڪوڙڪي ۾. ڪيئن واٽر بري! منهنجي پٽ جا خوني... ڪيئن لڳي اٽڪل.”
“پوڙهي رن بَڪ بند ڪر. ڪميڻي آئون توکي هينئر جو هينئر مزو ٿو چکايان. تون سمجھين ٿي ته اهڙي ريت تون مون کي ڦاسائي سگھندينءَ ۽ پاڻ بچي ويندينءَ. آئون توکي به تنهنجي پٽ وٽ پهچائي سگھان ٿو.”
اهو چئي هو ٽپ ڏئي اٿيو ۽ پوڙهيءَ کي کڻي ڳٿر ۾ هٿ وڌو. ان ئي وقت ڪمري ۾ ڪنهن جو آواز ٻُريو.
“واٽر بري پنهنجا هٿ مٿي کڻ. تنهنجو کيل ختم ٿي ويو.”
ڪمري جي دروازي وٽ هڪ انسپيڪٽر ۽ ٻه پوليس وارا بيٺا هئا.
واٽر بري پوليس کي ڏسي وائڙو ٿي ويو ۽ هن پوڙهيءَ جي ڳچيءَ مان هٿ ڪڍي ڇڏيا.
پوڙهي پنهنجي ڳچي مهٽيندي پري ٿي ويئي.
(ليکڪ: هينري سلاسر، آمريڪا)