چرچو
وئيءَ کلي چيس: “منهنجي ناپاس ٿيڻ جو ته سوال ئي نٿو پيدا ٿئي. باقي تون الڪو نه ڪر، پاڻ سدائين گڏ رهنداسين ۽ پاڻ وٽ دولت جي به کوٽ نه هوندي.”
گاديءَ واري شهر ۾ پهچي وئي پنگ چوءَ امتحان ڏنو ۽ تمام مٿاهين نمبر ۾ پاس ٿيو ۽ هن کي هڪ وڏو عهدو به ملي ويو. هن زال کي ڳوٺان گھرائڻ لاءِ نوڪر کي روانو ڪيو. پنهنجي سوڀ تي هو ايڏو ته خوش هو جو زال کي خط لکڻ مهل چرچي ڪارڻ لکي ڇڏيو:
“هتي آئون تمام گھڻي اڪيلائي محسوس ڪري رهيو آهيان، سو دل کي وندرائڻ لاءِ مون هڪ ڇوڪريءَ کي گھر ۾ ٽڪايو آهي، بس ائين سمجھه ته هوءَ منهنجي محبوبا آهي. جڏهن تون هتي پهچندينءَ ته اسان ٻئي گڏجي تنهنجو آڌرڀاءُ ڪنداسين ۽ سڀ گڏجي مزي سان رهنداسين.”
وئيءَ جي زال خط پڙهي تپرس ۾ پئجي وئي. هن نوڪر کان انت ورتو ته هن ٻڌايس ته اهڙي ڪا به ڳالهه ناهي. گھر ۾ ته ڪا به عورت ڪانه ٿي رهي. نوجوان زال مڙس جي چرچي کي سمجھي وئي. هن جواب ۾ نياپو موڪليو:
“ٺهيل ٺڪيل گھر هڪدم ڇڏڻ ڏکيو ڪم آهي، ان ڪري مون کي هفتو کن لڳي ويندو. توهان کي پنهنجي محبوبا جو پيار مبارڪ هجي ۽ توهان اهو ڄاڻي خوش ٿيندا ته منهنجي دل به تنهنجي جدائيءَ ۾ ويراڳي پئي هئي ان ڪري مون به هڪ خوبصورت نوجوان مرد سان کڻي ياري رکي ۽ هو مون سان گڏ ئي رهي ٿو. اسان ٻئي گڏ توهان وٽ پهچنداسين.”
وئي پنگ چُو خط پڙهي ڏاڍو لطف ورتو ۽ سمجھي ويو ته هن جي زال سندس چرچي جو بدلو ورتو آهي، پوءِ کليل خط ئي ميز تي ڇڏي پاڻ ڪم ۾ لڳي ويو. ايتري ۾ سندس هڪ دوست اچي نڪتو ۽ ٻئي ڪجھه دير ڳالهيون ڪندا رهيا، پوءِ وُئي چانهه آڻن لاءِ اندر ويو ته سندس دوست جون نظرون وڃي خط تي پيون. هو اهو خط پڙهي وائڙو ٿي ويو ۽ وئي جي موٽڻ تي هن پڇيس: “يار، زال جو هي خط پڙهي تون تِر جيترو به پريشان نظر نٿو اچين؟”
وئيءَ ٽهڪ ڏيندي ٻڌايس، “در اصل منهنجي زال چرچائڻ آهي، هن اهو ڀوڳ طور لکيو آهي.”
پر هن نه ٻڌايس ته پهرين پاڻ به ان قسم جو چرچو ساڻس ڪيو هو. دوست کي ڏاڍو عجب لڳو ۽ چوڻ لڳو: “ڪمال آهي يار! ڀلا اشراف زالون به ڪڏهن اهڙو چرچو ڪنديون آهن؟”
وُئيءَ گھڻو ئي هن کي ٽارڻ جي ڪوشش ڪئي، پر دوست مطمئن نه ٿيو ۽ هن ٻين دوستن تائين به اها خبر پڄائي ڇڏي. ڳالهه ئي ڪجھه اهڙي هئي جنهن ۾ ماڻهن هرو ڀرو کڻي دلچسپي ورتي ۽ ان ۾ لوڻ مرچ وجھي هڪ ٻئي سان ڪندا رهيا. نتيجو اهو ٿيو جو وئي جي زال جو چرچو، افواهه جي شڪل ۾ سڄي شهر ۾ پکڙجي ويو. جنهن به ٻڌو ته ان کي سچ سمجهيو. ڳالهه وڌندي حڪومت جي وڏن آفيسرن جي ڪنن تائين پهچي وئي. هنن وئيءَ کي سڏايو ۽ چيو ته ڪنهن سرڪاري نوڪر يا هن جي زال کي اهڙي ڳالهه نٿي سونهين. وئي هنن کي سمجھائڻ جي ڏاڍي ڪوشش ڪئي پر آفيسرن هڪ به نه ٻڌي ۽ وئيءَ کي سرڪاري نوڪريءَ مان نڪرڻ جو حڪم جاري ڪري ڇڏيو. اهڙيءَ طرح هڪ خصيص ڀوڳ ڪارڻ ويچاري وئيءَ کي نوڪري تان ئي هٿ ڌوئڻا پيا ۽ هن جو شاندار آئيندو اونداهيءَ ۾ ٻڏي ويو .
(چيني ڪهاڻي. ليکڪ: نامعلوم)