الطاف شيخ ڪارنر

ڇا جو ديس ڇا جو وديس

خير النساء جعفري لکي ٿي ته ڪنهن سفرنامي جي آغاز لاءِ ”امان ضامن“ ٻانهن تي ٻڌڻ مذهبي لوازمات مان هڪ ريت اهي. پر ٻانهن تي امام ضامن سان گڏ هٿ ۾ جيڪڏهن الطاف جو سفرنامو ساڻ هجي ته سفر ۾ Suffer گهٽجيو صفر رهجيو وڃي. جهاز تي الطاف جو پهريون قدم ڪنهن خوبصورت سفرنامي جو حسين آغاز آهي، سندس جهاز جيئن ئي ڪنهن گولي جيان سمونڊ جو سينو چيريندو پاڻي جي چپن کي ڪنهن چنڊ گرهڻ جيان بن ڇيڙن ۾ ورهائيندو اڳيان اڳيان وڌندو وڃي. تيئن تيئن کيس مشاهدي لاءِ منظر ۽ موضوع ۽ تحرير لاءِ هڪ گهري تاريخ مليو وڃي، جن کي هو فنڪارانه فوٽوگرافي سان ائين جھليو وٺي، جيئن چقمق جھلي لوهه کي. الطاف شيخ پنهنجن سفرنامن ۾ چش ۽ چشڪا به اهڙا ڏنا آهن جو ٻهارين دنيا جون دلچسپيون ۽ رنگينيون پڙهي اچ اسان جو جوان توڙي پوڙهو سفر جو سانباهو ڪري ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 1280
  • 879
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ڇا جو ديس ڇا جو وديس

”See the Doctor“

منهنجو هن جهاز تي گھڻو اٿڻ ويهڻ ڪئپٽن سان آهي ۽ هن ڪئپٽن ۾ سڀ کان سٺي ڳالهه مون کي جا لڳي ٿي سو آهي سندس Sense of Humor (حس لطافت) عام ڳالهه به اهڙي دلچسپ نموني سان بيان ڪندو جو ڪيڏي به بوريت ڇانيل هجي، وڻندي پئي.
هڪ ڏينهن ٻڌايائين ته جڏهن هو ڪئڊٽ هو ته هڪ دفعي سندن چيف آفيسر، جو ڪنهن زماني ۾ اڪيڊمي ۾ اسان جو پروفيسر به رهي چڪو آهي ۽ پنهنجي زماني جو تمام سخت قسم جو آفيسر مڃيو وڃي ٿو ۽ ڪنهن سان کلي به نه ڳالهائيندو هو، سو کيس ۽ هڪ ٻئي ڪئڊٽ کي امريڪا جي هڪ شهر بالٽيمور ۾ گھمائڻ لاءِ وٺي هليو.
”هاڻ اسان ٻئي ڪئڊٽ پويان ويٺا هجون.“ ڪئپٽن ٻڌايو، ۽ پاڻ چيف آفيسر، ٽئڪسي ڊرائيور سان اڳيان ويٺل هو. پاڻ آمريڪا جو اهو شهر تمام گھڻا دفعا ڏسي چڪو هو، سو اسان تي رعب رکڻ لاءِ گھمائڻ نڪتو هو.
ٽئڪسي ٿورو اڳيان هلي ته هڪ خوبصورت عمارت ڏي اشارو ڪندي، پنهنجي ڪڙڪ آواز ۾، رعب سان انگريزيءَ ۾ چيائين ته اها اسپتال اٿانوَ. هن جو ائين چوڻ، ٽئڪسيءَ جي شيدي ڊرائيور چيغم چٻاڙڻ بند ڪري، چيف آفيسر ڏي نهاري، پنهنجي علامتي امريڪن ٽون ۾ چيو:

You Sailors! Always After Nurses

هن جو اهو چوڻ اسانجو چيف آفيسر ککو وکو ٿي ويو. ظاهر آهي سندس بيعزتي ٿي، اسان جونئرن اڳيان. يڪدم ڦڪي مرڪ مرڪي، آڱر سان نه نه ڪري، ڊرائيور کي چيو: ”نه نه. اسان انهن مان نه آهيون جي ڇوڪرين پٺيان پئون.“ (يعني شريف ماڻهو آهيون). پر سائين شيدي ڏاڏو به ڪو موڊ ۾ هو؛ تنهن هڪ دفعو وري روڊ تان نگاهون هٽائي اسان جي چيف آفيسر کي شڪي نظرن سان ڏسي چيو: ”ته پوءِ تون پڪ ڇوڪرن پٺيان هوندين!“ اجھو. هي ته ماڳهين آسمان تان ڪريو وڻ ۾ ٽنگيو وارو حساب. اها ته بيعزتي به بيعزتين جهڙي. هونءَ کڻي غم کائي وڃي؛ اسانجو ’نڪ تي مک به نه ويهارڻ وارو‘ چيف آفيسر پر اسان جونئرن اڳيان خاموشي نيم رضا، سو چيف آفيسر يڪدم شيدِيءَ کي سمجھايو:
”نه نه هرگز نه؛ تو اسان کي غلط سمجھيو آهي. اسان نه ڇوڪرين جي پٺيان آهيون نه ڇوڪرن جي ڪڍ.“ اسان سمجھيو ته ڳالهه کي ٻنجو اچي ويو پر شيديءَ کي ان ڏينهن اسان جي رعبدار چيف آفيسر کي ڪو ذليل ڪرڻو هو؛ سو چيف آفيسر جي ان جواب تي يڪدم ٽئڪسيءَ تي بريڪ هڻي؛ تعجب مان چيف آفيسر کي مٿي کان پيرن تائين ڏسي چوڻ لڳو:

Man! Then you must see the Doc. something wrong with you.

(جوان! بهتر آهي ته ڪنهن حڪيم ڊاڪٽر وٽ هليو وڃُ. لڳي ٿو ته توکي ڪا بيماري آهي)
.......................................................