اردو جي مشھور افسانہ نگار رام لال جي نانءُ خط
اڄ مون ڊاڪٽر کي چيو: ” هي عمارت پٿرن جي پيماني سان ٺھيل آهي.“ هو ڏاڍو کليو، انھيءَ جي کِل ۾ هزارين آهون هيون، جيڪي ويچاري ڊاڪٽر جي وس ۾ نہ هيون. سفيد چادرن ۾ اڌ زنده ۽ اڌ مردہ ماڻھو.... انسان جي زندگي چادر کان بہ گهٽ آهي. جوتشي جي بُک، هٿ هوندو آهي رام لال....
اڄ مان خدا کان وڌيڪ اداس آهيان جو وارڊ ۾ ٻہ عورتون مري ويون آهن، جي چوي ٿو تہ ...... مان بہ موت جي خاموشي چورائي وٺان ۽ اکين جي بِين مرڻ وارن جي هٿن تي رکي ڇڏيان... پر انھن جا جسم انڌا ٿي ويا آهن. ڪالھہ تائين جيڪا عورت پنھنجن سان گهڻو ڳالھائيندي هئي، اڄ ڏس ڪيڏو چُپ آهي...!؟
چانڊوڪيءَ ۾ ڪو بہ داغ نہ هوندو آهي. خدا جو ڪنڊو ڪنھن جي بہ نڙيءَ ۾ ڦاسي سگهي ٿو.... تہ خيال ٿيو ..... سڀ کان وڏو شڪاري آهي رب!
مون کي ڪنواري خدا جي نظر لڳي وئي هئي. منھنجي رت مان اداس آواز ايندا آهن، جوڳياڻي مري ويل درد جي لئي تي نچي ٿي. هي دروازا آهن يا تابوت ! خوف منھنجون آڱريون ڇو پيو کولي؟ رات پکي جي پرن ۾ رهجي ويندي، سج هر روز انسان جو فصل ڪٽي رهيو آهي.
رام لال! مون کي بہ موت پنھنجي ويجهو پئي محسوس ٿئي. خير .... ڏٺو ويندو.... مان توهان جو بيحد احترام ڪندي آهيان. ۽ لفظ لفظ رکندي آهيان صاحب! لفظن کانسواءِ اسان وٽ ٻيو بچيو ڇاهي؟ جواب جلد موڪلي ڏيندا.
سارا شگفتہ