شاعر
مان طوائف هوندي بہ هڪ
جهونپڙي ۾ پرڻائي ويم
منھنجو ٻار بي ڪفن مري ويو
طوائف هوندي بہ مان توکي
ڪمائي نہ سگهيس
جو ڪوڙا سڪا منھنجي ڇاتين
مان وهي نڪتا
۽ تون ڄڃ هارائي وئين
چار سالن ۾ اڌ کٽ بڻجندي رهيس
۽ تون منھنجي شرم گاھہ ۾ سمھندو رهين
مان هڪ مشرقي طوائف آهيان
ان لاءِ توکي مغرب تائين توکي ڪميشن
وٺي نہ ڏئي سگهيس
تون موت نٿو وسارين
مان ڏک نٿي وساريان
منھنجي شرم گاھہ ۾ ڪھڙو
ڪوڙو سڪو هلي پيو
هاڻي جڏهن چاهيان توکي
خريد ڪري سگهان ٿي
مان نچي نچي پنھنجي جهانجهر
وڃائي ڇڏي
تون خاموش رهي رهي
حرامزادن تہ حد ڪري ڇڏي
عورت کي محض گرم پاڻي
نيڪال جو وسيلو سمجهيو آهي
مون توکان ڪڏهن بہ حق مھر
ناهي گهريو
مان ايتري طوائف زادي آهيان
جو منھنجو حق مھر ماڻھو ايئن ئي
ڏئي ڇڏيندا آهن
تنھنجي ٿڪاوٽ سڄي شھر کي خبر آهي
تنھنجا هٿ پفليٽ بڻجي ويا آهن
تنھنجي تلوار ۽ سپھہ سالاري
ان وقت ڪٿي هئي؟
جڏهن چار کدڙن جي اقرار تي
مان تنھنجي آبرو بڻيس
تنھنجي غيرت تہ مردہ ٻار کي
قبول نٿي ڪري
منھنجي ٽٽل شرم گاھہ کي
ڪيئن قبول ڪندي
منھنجو آخري مرد مري ويو
جنھن سان مان اڄ تائين پرڻائي وئي هيس
هاڻي منھنجو چوڙيون نيزو بڻجي ويون آهن
جنھن سان مان داستان لکندس.
◘