بي غيرت
”شھزادي . . . او شھزادي. . !“ زليخا کيس سڏيو.
”اون ماسي سمھڻ ڏي. “ ھن گھري ننڊ مان وراڻي ڏني.
” اٿ مون کي غسلخاني وڃڻو آھي. “ شھزادي اٿي ويھي رھي ڇو تہ کيس خبر آھي تہ دير ٿي تہ پوءِ خراب بسترو کيس ڌوئڻو پوندو.
اڱڻ ۾ ھڪ پاسي غسلخانو ھو. جيئن زليخا اندر وئي تہ ٻاھر رکيل ڪرسيءَ تي شھزادي کي ننڊ ورائي وئي.
” ائي ڇوري وري سمھي رھينء جي ڪري پوان ھا تہ جيڪر سڏ بہ نہ ٻڌين ھا. “ ماسي زليخا، ڪمري ڏانھن ڀڻڪندي وڌي ۽ پويان شھزادي ھلندي اچي کٽ تي ستي.
” ماسي وھم اٿئي تون ڪو نہ ڪرندينء، اجايو منھنجي ننڊ ٿي خراب ڪرين”، شھزادي پاسو ورائي سمھڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي.
زليخا کي ڪجهہ وقت کان ان وھم اچي ورايو تہ متان غسلخاني ۾ سندس موت ٿئي ناپاڪيءَ جي حالت ۾ . . .
ھن کي صفائيءَ جو گهڻو خيال رھندو ھو . ھر وقت وضو ۾ رھندي ھئي ۽ ڏينھن ۾ ڪيترا ڀيرا ھٿ ڌوئيندي ھئي . ھٿن جي چمڙي خشڪ ٿي ويندي ھيس. ھوء ڀريي ڀاڪلي گهر ۾ رھي ٿي پر ماڻھن سان گهٽ پوڻ سبب گهر جي ڪنڊ واري ڪمري ۾ رھڻ لڳي . اڳي پراڻو گهر ھوندو ھين پر ڀائرن وٽ پيسو آيو تہ ڀر وارو پلاٽ خريد ڪري بنگلو ٺھرايائون پر زليخا ضد ڪيو تہ ھوء اھو ڪمرو نہ ڇڏيندي، انڪري پراڻي ان حصي ۾ رھي ٿي، جڏھن تہ وچ ۾ ننڍو در ٺھرايو ويو، جيئن اچڻ وڃڻ ۾ سولائي ٿي سگهي. وڏو ڀاء لطيف سندس خيال رکندو ھو. ھڪ تہ زليخا وھمڻ ھئي مٿان ساڳي ڳالھہ بار بار پئي ورجائيندي ھئي. انڪري گهر وارن سوچيو تہ پاسيري ھجي تہ چڱي.
ھن جون ڪيئي محروميون ھيون . شادي ڪجهہ سال مس ھليس . گهر موٽي تہ خاندان جا طعنا تنڪا سٺائين، انڪري وقت سان ھن جي مزاج ۾ تلخي ايندي وئي. صحت جي مسئلن ۾ ويڙھجي وئي. الرجي جي بيماريءَ سان گُردن جو انفيڪشن بہ اڪثر ٿي پوندو ھيس. زندگيءَ کان بي زار ھئي.
ان ڏينھن ڀيڻس زبيدہ ملڻ آيس، جيڪا ڏيراڻي بہ ھيس تہ روئي پئي. زليخا پراڻيون ڳالھيون، مڙس ۽ ڀاڄاين جون گلائون ڪرڻ لڳي سو زبيدہ اچي ڦاٿي. اڃان ڳالھہ بدلائي تہ وري ساڳيو رينگٽ شروع ھن بہ بي زار ٿي چيس.
”ادي! انھن پرڪارن ڪري تہ بيمار ٿي رھين ڇڏ پراڻيون ڳالھيون، ڪا نئين ڳالھہ ڪر تہ ڪو جيءَ خوش ٿينئي. “
” توھين تہ ڪو مون مان ازلي بيزار آھيو. “ ماڳھين چڙي پئي.
” ادي شل نہ ڪنھن ڳالھہ تي ڳت ڏين پوءِ مجال آھي جو ڪنھن جي ڳالھہ سمجهين. “ زبيدہ کي خار لڳي.
” ائي شھزادي چانھن تہ ٺاھي وٺ ماڻھين لاءِ. “ زليخا رڙ ڪئي.
”نہ ادي مان چانھن ڪونہ پيئندس. “
” پوء ڀلا شربت پيئندينء!“
” نہ نہ کائي پي آئي آھيان . “
”جيڪا تنھنجي مرضي. “
”خدا بخش تنھنجو پڇي پيو . “ زبيدہ چيو .
” جائي پڇي پيو. “ پيلن ڳلن تي سرھائي ڇائنجي ويس.
” توسان دل ھيس ادي پر ڀينرن ۽ ماءُ جي ڳالھين ۾ اچي گهر خراب ڪيائين. مرد اھڙو بہ ڪنن جو ڪچو نہ ھجي. “
” منھنجون بہ غلطيون ھيون . پرجي اھڙي دل ھجيس ھا تہ کڻي پرچائي ھا، موروڳو ئي ٻي شادي ڪري ڇڏيائين. “ زليخا ٿڌو ساھ ڀريو.
”ان زال مان ڪو سک نہ پرايو اٿس . تنھنجون پٽون جو لڳيون ھوندس“ زبيدہ جي ڳالھہ ٻڌي ھيانء ٺريس.
”بس ادي مون تہ گهڻي ڪوشش ڪئي نڀائڻ جي پر ھو ماءُ ۽ ڀينرن جي چنبي ۾ ھو . جي چونس تہ اٿ تہ اٿي بيھندو ھو جي چونديون ھيس ويھ تہ ويھي رھندو ھو. ادي ڪنن جي ڪچي مرد جو گهر ڪڏھن نہ ٺھندو اٿئي. “
” مان شھزاديءَ کي وٺڻ آئي آھيان . شادي آ خاندان ۾ سو شھزادي ضد پئي ڪري تہ ھلنديس. “ ٿورو ھٻڪندي چيائين.
” اھو وري ڪيئن ٿيندو! منھنجي بيماريءَ جي خبر اٿئي. “ زليخا جون ڀرون مٿي ڇڪجي ويون.
” ٻہ ٽي ڏينھن ادا وڏي جي گهر رھجانء کڻي. “ زبيدہ منٿ ڪيس.
” نڪو مان ٿي ساڻن رھان . “ زليخا ضدي لھجي ۾ چيو.
” ڀلا شمائلہ ٿي ٻہ ٽي ڏينھن تو وٽ ڇڏيان“. زبيدہ مسئلي جو حل ڪڍيو.
” اڳي بہ ڇڏي ھئيہ ني وات پٽيو پيو ھوندو ھيس . سڏي سڏي نڙي خشڪ ٿي ويندي ھئي پر مجال آھي جو شمي کڻي اٿي. “
”چڱو ھلان ٿي“. مايوس ٿي زبيدہ اٿي.
” منھنجو بہ نياپو ڏجانء خدو مروان کي تہ بڇڙو ڪري جڳ کلايئي ھاڻ ٿو پڇين تہ حال ڪھڙا اٿئي؟”ڏند ڪرٽيندي، زليخا چيو.
زليخا جي ڳالھہ ٻڌي ھوء کلي پئي .
شھزادي اسڪول ويندي ھئي تہ ھوء سڏي ڪنھن کي ويھاريندي ھئي يا وري غسلخاني جو رخ نہ ڪندي ھئي، سو گردن تي اثر پيو ھيس، جنھن جي ڪري بار بار غسلخاني جا چڪر پئي ڪاٽيندي ھئي .
سندس عادتن مان گهروارا بہ ڪڪ ھيس. بار بار وڃي ٻاھرين در جي ڪنڊي جاچيندي ھئي تہ بند آھي يا نہ.
ساڳي ڳالھہ ھر ھر ٻڌي گهر وارا پيا بي زار ٿيندا ھئا.
پوءِ جڏھن نئون گهر ٺھيو تہ سڀني سک جو ساھ کنيو. مھيني ماسي منھن ڏيکاريندي ھين پر ادو لطيف ڀائيندو ھيس. بس ڀاء جو آسرو ھيس. ذھني ۽ جسماني پيڙائن ۾ ورتل زليخا، بي حسي ۽ ٽوڪن جي حوالي ھئي. نہ ڪنھن سندس اندر جو ڏک سمجهيو ۽ نہ ئي ان جو ڪو تدارڪ ڪيو.
اڱڻ ۾ ٻوٽا پوکيا ھيائين . جن جي سار سنڀار ۾ مصروف رھندي ھئي يا وري رليون ۽ ڀرت ڀريندي ھئي ۽ ڀاڄاين کي تحفا موڪليندي ھئي . لڪائي کپائيندي بہ ھئي جنھن مان دوا درمل ڪندي ھئي. آخر ڪيترو ڀائرن کان گهرندي! توڙي ڀاء لطيف ھن جي ھر ننڍي وڏي ضرورت جو خيال رکندو ھو. ھوء بہ سندس ٻارن لاءِ سوکڙيون گهرائي کين ڏيندي ھئي. ٻار ڦڦيءَ کي ڀائيندا ھئا.
تارن ڀري رات ۾ اڄ ھوء ٻاھر ستي پئي ھئي . تارن ڳڻڻ جي عادت ھيس ھڪ ٻہ ٽي چار پنج . . . .
سو تائين پھچي اندازو ٿيندو ھيس تہ ھوء آخر تارا ڇو پئي ڳڻي . آخر تارن کي بہ ڪو ڳڻي سگهيو آھي؟ پاڙي ۾ ٻن ٻلين جي ويڙھ جو آواز آيو تہ ھن ڊپ مان پلئہ منھن تي وڌو . اھو آواز اندر ۾ وحشت ڀري ڇڏيندو ھيس. وحيدہ کي اھو ڏک ھو تہ خدا بخش ھن کي طلاق نہ ڏئي ھا. شادي ڪرڻي ھيس تہ ڪري ھا . ھن کي بہ اھڙي بيقدري مرد سان رھڻ جو ڪو چاھ نہ ھو، جيڪو غلط فھميءَ جي ڪري زال جي عزت نہ ڪري. شروع ۾ گهر موٽي تہ مائٽن جا طعنا ٻڌي بيمار ٿي پئي. گهر وارن جو چوڻ ھو تہ زال جو ڪم آھي برداشت ڪرڻ سو ھن مائيءَ پنھنجي ھٿن سان گهر ڦٽايو آھي. ڪير بہ خدابخش کي غلط چوڻ لاءِ تيار نہ ھو. فقط ھوء ڏوھارڻ ھئي. ڀيڻين جي گهڻي سمجهائڻ تي وڃي ڪجهہ بھتر ٿي.
ٻئي ڏينھن وري زبيدہ آئي، جنھن کي ڪو شھزادي دانھن ڏني تہ ماسي تنگ ٿي ڪري مون کي ماسيءَ سان ناھي رھڻو.
” ادي تون ھلي ھن پاسي رھ ادا تنھنجو ڪمرو ٺھرايو ھو . جيڪو خالي پيو آھي. “ منھنجو ڪمرو بہ ڀر ۾ آھي پئي جاچ لھنديس“. زبيدہ منٿ ڪيس.
”ڀلي شھزاديءَ کي وٺي وڃ منھنجو اولاد تہ نہ آھي جو ڪھل پونديس“.
اھو ٻڌي زبيدہ کڻي بس ڪئي.
زليخا، صندوق ۾ شادي جو وڳو سنڀالي رکيو ھو، سو ڪڏھن اھو سنڀالي رکيل وڳو ڪڍي ڏسندي ھئي . ھاء ھاء اھي بہ ڪي ڏينھن ھئا . خدو ڪيڏو ڀائيندو ھيم. جيڪا شيءَ ھن لاءِ آڻيندو ھو سا ماءُ ۽ ڀينرن لاءِ بہ آڻيندو ھو. پر پوءِ بہ حسينہ ۽ بلقيس کي خدا جي مار پوي، پيون ڀاء کي ڀڙڪائينديون ھيون . سس بہ ڌيئرن جو پاسو کڻندي ھئي . کيس طلاق ڏياري لاڏي ڪوڏي ٻيءَ کي وٺي آيون تہ ان منھنجا بہ بدلا ورتن. مجال آھي جو ڪک ڀڃي ٻيڻو ڪري . ساڳيون پاڻ پيون لوڙينديون ھيون . مون ڀيري تہ مھاراڻين وانگر کٽ تي ويھي پيون حڪم ھلائينديون ھيون .
کڙڪو ٻڌي ھڪدم صندوق بند ڪيائين .
ھٿن کي ملم ھڻي اچي کٽ تي ويٺي، جيڪي بار بار ڌوئڻ جي ڪري ڦٽي پيا ھيس.
زبيدہ ايندي نظر آيس ھٿن ۾ سامان ھيس .
” ھي خدا بخش عيد جو وڳو ۽ خرچي موڪلي اٿئي. “
اھو ٻڌي تپي باھ ٿي وئي. پيسن سان گڏ وڳو زمين تي اڇلايائين. ان وقت پٺيان ايندڙ خدا بخش اندر گهڙيو، جيڪي خدا بخش جي پيرن ۾ ڪريا.
زبيدہ اتان کسڪي وئي.
”مان تو سان شادي ڪرڻ ٿو گهران.
“ نماڻائيءَ سان خدا بخش چيو. “
” ھان! “ ھوء حيرت جي کاھين ۾ وڃي ڪري.
” ڇا ننڍپڻ جي محبت وسري وئي آ توکان؟“
” ھوش ۾ تہ آھين خدا بخش!“
” ھوش ۾ تون نہ آھين . مڃان ٿو تہ مون کان غلطيون ٿيون ھيون . غلطي انسان کان ٿيندي آھي، جڏھن رب بندن جي خطا معاف ڪري ٿو ڇڏي تہ پوءِ انسان ڇو نہ ٿو درگذر ڪري. “ جذباتي ٿيندي خدا بخش چيو.
”طلاق کان پوءِ وري شادي ڪيئن ٿيندي؟“
”ان لاءِ توکي ٻي شآدي ڪرڻي پوندي . “
”ھان!“ زليخا رڙ ڪئي.
”خدا جي واسطي انڪار نہ ڪجانء نہ تہ مان پاڻ ماريندس. “ ھو روئي پيو.
خدا بخش محسوس ڪيو تہ زليخا جي من جو ميڻ رجڻ لڳو آھي.
”ٻي شآدي ؟ پر مون سان شادي ڪير ڪندو ؟“ وحيدہ اداسيءَ مان چيو.
”منھنجو دوست آھي، جنھن کي مون مڃايو آھي. “ خدا بخش ليلائيندي چيو.
”تون نڪر ھتان خدا بخش نہ تہ چڱو نہ ٿيندء . “ بي عزتي کي محسوس ڪري، زليخا جون اکيون اُلا وسائي رھيون ھيون . خدا بخش ھن جي حالت ڏسي اتان ھليو ويو . پر پوءِ ھن ڪو اھڙي سڀني تي جادو ڪيو جو ھر ڪو خدا بخش جو پاسو کڻي کيس ريجهائڻ لڳو. آخرڪار ھوء بہ شاديءَ لاءِ راضي ٿي وئي.
زليخا، شاديءَ رات ساجد کي ڏٺو، جيڪو عمر ۾ ھن جيڏو ھو. ھو شڪل ۾ چڱو لڳس. سانوري رنگ تي نمايان اکيون پرڪشش ھيس. چھري تي مردن واري سختي بدران نرمي ھيس ۽ لھجو نرم ۽ وڻندڙ . اٺ درجا پاس ھو پر گفتگوء پڙھيلن واري ڪندو ھو. ھو خدا بخش کا تمام مختلف ھو. ھوء جا مردن کان نفرت ڪندي ھئي پر ھاڻ ھن جي سوچن ۾ تبديلي اچڻ لڳي. ساجد جي پھرين زال ٽي سال ٿيا جو گذاري وئي ھئي، جنھن مان ٻہ ٻار ھيس. چئن سالن جي رقيہ ۽ ستن سالن جي خليل جنھن وقت رقيہ کيس امان ڪوٺيو تہ ھيانء ٺري پيس ۽ خوشيءَ مان اکين ۾ پاڻي اچي ويس. احساس ٿيس ڄڻ ھن جي ڌيءَ ھجي.
ٻہ ھفتا ٿيا خدا بخش جو ڪو ڏس پتو نہ ھو. ھو چئي ويو ھو تہ ستت ئي موٽندس. زليخا کي اچي ڳڻتيء ورايو.
ڪجهہ ڏينھن ساجد کي ھوء ڌڪاريندي رھي . بي عزت ڪندي رھي پر ھو بہ ساڻس پيار سان ھلندو رھيو. ھو ويجهو ٿيڻ جي ڪوشش ڪندو ھو تہ پري ٿي ويندي ھئي.
رات جو ھوء پٺي ڏيئي ستي پئي ھئي تہ ھن ڀاڪر وڌس تہ زليخا پاڻ ڇڏائڻ لڳي .
”پري ٿي مونکان . “ ڇھاء سان ڪرنٽ لڳس ڄڻ تہ. . .
”ڪيئن پري ٿيان تون منھنجي زال آھين ۽ زال جا حق پورا ڪرڻ کانسواءِ ڪيئن طلاق ٿيندي؟“ ساجد ڀاڪر ۾ وجهي سوڙھو ڪندي ڪن ۾ چيس.
”تو لالچ ۾ اچي مون سان نڪاح ڪيو آھي. “ زليخا ھن کي پري ڌڪو ڏيندي چيو.
”ھائو برابر پر تون منھنجي وني آھين. سھڻي آھين توکي ڏسي دل بي قابو ٿي وڃي ٿي. “ساجد پيار سان ھن سان کيچل ڪندي چيو. ھوء سندس مضبوط ھٿ پري ڪرڻ لڳي .
ناڪام ٿي سڏڪا ڀرڻ لڳي.
”مان توکي پسند نہ ٿي ڪيان ڇو جو تو شرطن تي مون سان نڪاح ڪيو آھي. عورت اھڙي گهٽ درجي جي مرد جي حوالي جسم ڪرڻ کان وڌيڪ مرڻ پسند ڪندي آھي. مون کي تنھنجي وجود کان ڪرڀ ٿي اچي. “
ھوء پوري قوت سان مزاحمت ڪندي رھي پر ساجد جي چپن جي ڇھاء ۾ ھن جي من جي مينا ٻولڻ لڳي. چوڙين جي ڇڻ ڇڻ ۾ ساھن جي مڌر موسيقي شامل ٿي وئي. سالن جي بي حسي جي برف رجڻ لڳي. بٺ ڌرتي جذبن جي برسات ۾ اڃ اجهائڻ لڳي.
غريباڻو گهر ھين . ساجد جا ٻہ ڀائر ۽ چار ڀينرون ھيون . ماءُ بيمار ھيس. سھري بہ عزت ڏنس. وقت گذرندو رھيو ۽ ھوء مڙس ۽ ساھرن جو پيار حاصل ڪري ٺيڪ ٿي وئي . خوف ۽ وھم وسوسا ختم ٿي ويا ۽ ھوء روشن صبح وانگر زندگيءَ جا آثار محسوس ڪرڻ لڳي. پر ان جي باوجود بہ زليخا جي من ۾ بي يقينيءَ جو مچ پيو ٻرندوھو، جنھن جي ڄر ۾ احساس کي لھس پئي ايندي ھئي.
”تو ڪھڙي لالچ ۾ مون سان نڪاح ڪيو آھي؟“
”ادي خدا بخش جا مون تي وڏا احسان آھن . ھن مون کي سڄي ڳالھہ ٻڌائي مون کي شادي ڪرڻ لاءِ زور ڀريائين. “
”تو کانئس ڪيترا پئسا ورتا؟“ زليخا جون اکين مان باھ جا اُلا وسڻ لڳا.
”نہ نہ رب جو قسم جو تو سان ڪوڙ ڪريان. خدا بخس جا مون تي ڪيئي احسان آھن. مٿان وري ھن ھن ٻہ سال اڳي امان جي علاج جو وعدو ڪيو ھو تہ ھن جي دل جو آپريشن ڪرائيندو. “ ساجد ڏکاري لھجي ۾ چيو.
اھو ٻڌي زليخا کي ڏک ٿيو.
” ڇا تو اھا ڳالھہ گهر وارن کي ٻڌائي آھي ؟“ زليخاپڇيو.
”نہ. “ ھو گھري سوچ ۾ ھو.
”مون کي طلاق نہ گهرجي ساجو!“ وحيدہ پيار مان چيو.
”ڇا ٿي چوين ! دماغ تہ ٺيڪ اٿئي؟“ ساجد حيرت مان چيو.
”مون کي ھتي تمام گهڻو پيار مليو آھي، جنھن کي پائڻ لاءِ سڄي ڄمار سڪندي رھي آھيان. ابي مون کي ملڪيت مان ٿورو حصو ڏنو آھي. مون وٽ پنھنجا ڳھ بہ آھن سي کپائي امان جو علاج ڪرائينديس. “
ساجد حيرت مان کيس ڏسندو رھيو. عورت جڏھن پنھنجا ڳھ کپائڻ جي ڳالھہ ڪري تہ معني ھوء ور سان پيار ڪري ٿي.
”پيار ٿي ويو اٿئي ڇا مون سان؟“ ساجد مرڪي چيس.
” ھا. “ ڪنڌ جهڪائي شرمائي چيائين.
” توکي مون سان پيار نہ آھي ساجد؟“
” نہ. “ھرو ڀرو رکائيءَ مان چيائين تہ ھوء دکي ٿي وئي . ھو ھن سان مڙئي وقت گذاري رھيو آھي. . .
ھوڏانھن ساجد سوچيو ڇو آسرو ڏيانس ڪھڙو وري سدائين رھندي!
زليخا جي طبيعت خراب رھڻ لڳي. الٽيون شروع ٿي ويس. ڊاڪٽر ڏانھن وٺي ويس تہ ھن حمل ٻڌايو. اھو ٻڌي ساجد جي پيرن ھيٺان زمين نڪري وئي. پر ھوء تمام گهڻي خوش ھئي . ھن ڪڏھن سوچيو بہ نہ ھو ڪو تہ ھن جي جهولي آباد ٿيندي!
ساجد گهر اچي منھن ويڙھي سمھي رھيو. ڪھڙو منھن ڏيکاريندس خدا بخش کي؟ ھو ڇا سوچيندو منھنجي باري ۾ ! مون کي ڌوکيباز سمجهندو. الاءِ ڪھڙي جٺ ڪندو! خبر نہ آھي ڪيئن زليخا ھن جي حواسن تي ڇائنجي وئي. ھرپل ھر گهڙي ھن جون اکيون کيس ڳولينديون رھن ٿيون . ٻارن جو الڳ ساھ اٿس. امي ابي جي عزت ڪري ٿي . نڻاڻن ۽ ڏيرن کي ساھ ۾ سانڍي رکيو اٿس. ھاڻ ڪيئن کائنس جدا ٿيندس. ماني بہ نہ کاڌائين ۽ بي ستو پيو رھيو.
ٻئي ڏينھن خدا بخش ملڻ آيس . ھو اوطاق ڏانھن ڊوڙيو.
” خدا بخش ڏاڍا ڏينھن لاتا اٿئي. خير تہ ھو نہ!“
” خير وري ڪٿان جو سخت بيمار ٿي پيو ھيس. اسپتال داخل ھيس“ جهيڻي آواز ۾ چيائين.
ھو اڳي کان ڏٻرو ٿي لڳو. اکيون ڏرا ڏيئي ويون ھيس.
” ايترا ڏينھن ٿي ويا پر تو بہ تو ڪا خبر چار نہ لڌي. “ اکيون ڦوٽاريندي چيائين.
” ھو . . . ڀائو وڏا ڳالھہ اھا آھي تہ . . . “
” نيت ۾ فرق اچي ويو اٿئي ڇا؟“خدا بخش طنز ڪيو.
” نہ نہ اھا ڳالھہ نہ آھي. “
” ڏسين ڇا پيو ڏينس طلاق ۽ منھنجي حوالي ڪرينس مان کيس وٺڻ آيو آھيان. “ خدا بخش سخت ڪاوڙ ۾ ٿي لڳو.
” مان اچان ٿو ترس. “ ھو تڪڙو گهر ڏي روانو ٿيو. ڪمري ۾ زليخا مٿو ويڙھي ليٽي پئي ھئي .
” زليخا، اٿ خدا بخش آيو آھي. “ سھڪندي پريشانيءَ مان چيائين.
” آيو آھي تہ مان ڇا ڪيانس“. زليخا بيزاريءَ مان چيو.
” ھو چوي ٿو تہ جيڪو واعدو ڪيو ھيئي سو پورو ڪر. “
ھوء اٿي ھن جي سامھون اچي بيٺي. گهوري اکين ۾ ڏسي رھي ھيس. اکين ۾ باھ جي ڄر، ساجد دل وٽان ايندي محسوس ڪيا.
” پوءِ ڏي مون کي طلاق. “ ھن جي اکين ۾نھاري چيائين تہ ساجد پاڻ کي ڌٻڻ ۾ ڪرندي محسوس ڪيو.
” تون طلاق وٺڻ گهرين ٿي؟“. ساجد جو لھجو ڏڪي رھيو ھو.
” نہ مان توسان رھڻ ٿي چاھيان. “ اکين مان لڙڪ وھڻ لڳس.
” پوءِ ھلي پاڻ خدا بخش سان ڳالھاء. “
ھوء وڏو رئو ويڙھي اڱڻ پار ڪري گهر جي ڪنڊ ۾ واقع اوطاق ۾ پھتي. ھن کي ڏسي خدا بخش گلاب وانگر ٽڙي پيو.
” مان توکي وٺڻ آيو آھيان زليخا!“
” پر مان ساجد سان رھڻ ٿي چاھيان. ” زليخا سخت لھجي ۾ چيو.
”ڇا!“ خدا بخش ڄڻ ڪنھن کاھيءَ ۾ وڃي ڪريو.
”توسان ست سال رھيس پر تو مون کي سواء بي عزتيءَ جي ڇا ڏنو؟“
” ڏاڍو پڇتايو اٿم زليخا، ھاڻ پنھنجي گناھن جي بوجهہ کي ختم ڪرڻ ٿوگهران. تو کي ايترو پيار ڏيندس جو تون سمورا ڏک وساري ڇڏيندينء. ھڪ ڀيرو مون تي ويساھ ڪري تہ ڏس. “خدا بخش ليلائيندي چيو.
”ستن سالن ۾ اولاد نہ ٿيو انڪري تو مون کي طلاق ڏيئي ڇڏي . تو ٻي شادي ڪئي پر ان مان بہ توکي اولاد نہ ٿيو. تنھنجي قسمت ۾ اولاد لکيل ئي نہ آھي خدا بخش!“
”تون چوڻ ڇاٿي چاھين “. خدا بخش جي ھيانء ۾ ڄڻ ڪو ڌڪ لڳو.
”مان پيٽ سان آھيان. “ اکيون شرم سان جهڪي ويس.
”ڇا!“ خدا بخش حيرت وچان رڙ ڪئي.
”مون کي ساجد جيترو پيار ڏنو اھو مان نہ ٿي وساري سگهان. تنھنجي گهر وارن مون سان جٺيون ڪيون پر ھتي سس سھري مون کي ابي امان جو پيار ڏنو. مون کي پھريون ڀيرو احساس ٿيو تہ گهر جو سک ڇا ٿيندو آھي!“
”تو مون کي ڌوڪو ڏنو آھي ساجد مان توکي نہ ڇڏيندس. “ ھن ساجد کي ٻہ ٽي مڪا ھنيا. ھو ٻئي پاڻ ۾ وچڙي ويا. ھوء وچ ۾ پئي تہ ھن کي بہ ڌڪ لڳا . زليخا پوري قوت سان خدا بخش کي ڌڪو ڏنو ۽ چماٽون ھڻڻ لڳي.
ڳٽا مھٽيندي، ھو ڦاٽل اکين سان زليخا کي ڏسڻ لڳو.
”خبردار جي منھنجي ور کي نقصان پھتو تہ جيئرو ڪانہ ڇڏيندي سانء“. زليخا جا ننھن خدا بخش ڳچيءَ ۾ کپي ويا.
”توکي خبر پئي تہ بابي منھنجي نالي ملڪيت ڪئي آھي تو محبت جو ڊرامو ڪري مون کي خوار ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي آھي. مان چوانء ٿي ھليو وڃ ھتان ۽ جيڪڏھن ٿورڙي بہ غيرت ھوندء تہ وري ھيڏانھن جو رخ نہ ڪندين. “ اکيون ڦوٽاريندي، زليخا رڙ ڪئي.
زليخا جو نئون روپ ڏسي، خدا بخش حيرت مان کيس نھاريو ۽ ڪنڌ ھيٺ ڪري ٻاھر نڪري ويو.