محرومي
رسيپشن تي ھڪ ننڊاکڙي ڇوڪري مريضن کان پيسا وصول ڪندي کين پرچي ڏيئي رھي ھئي. جيئن سينٽر ۾ داخل ٿبو تہ رسيپشنسٽ جي ٽيبل جي ڀرسان در آھي، اندر وڃبو تہ ھڪ وڏو ھال نظر ايندو، جنھن جي ھڪ پاسي پردي جي پارٽيشن ڏيئي چڪاس بيڊ رکيل ھئا. ٻہ ٽي مريض بيڊ خالي ٿيڻ جي انتظار ۾ بي زار نظر آيا. صبيحہ اندر ايندي ئي رڙ ڪئي .
” اڄ ناصر آيو آھي؟“ ھيڏانھن ھوڏانھن ڏسڻ لڳي.
فزيوٿيراپسٽ، ان وقت ھڪ ڪراڙي شخص کي ٽنگن جي مشق ڪرائي رھيو ھو، جيڪو فالج ٿيڻ کان پوءِ ڪجهہ ڏينھن ھلڻ کان ھلاک ھو پر ھاڻ فزيو ٿيراپي کان پوءِ ھلڻ شروع ڪيو اٿس.
”جي ميڊم آء ھتي موجود آھيان. “ ٻاھر نڪري ھن صبيحہ کي پنھنجي صورت ڏيکاري تہ ھوء خوش ٿي.
”ڪلھہ نہ آيو ھئين انڪري پڇان پئي. “ صبيحہ پنھنجي واريءَ جو انتظار ڪرڻ لڳي. ھن جي قيمتي ڪپڙن تي ھاريل امپورٽيڊ پرفيوم جي خوشبوء سان سڄو سينٽر مھڪي پيو. بي ستا مريض پنھنجي اندر زندگي محسوس ڪرڻ لڳا.
ان وقت تھمينہ اندر داخل ٿي، جيڪا پڻ ناصر جي ٿيراپي جي مداح ھئي. ھوء ميڊم صبيحہ جي آفيس ۾ سندس ماتحت ھئي. صبيحہ کي ڏسندي تھمينہ مايوس ٿي . اول اھا فزيو ٿيراپي ڪرائيندي پوءِ منھنجو وارو ايندو. جڏھن تہ ھوء وقت تي پھتي ھئي. ڪاش ميڊم کي ان فزيو ٿيراپي سينٽر جو ڏس نہ ٻڌايان ھا! اندر ۾ جک کائڻ لڳي.
”ھيلو، تھمينہ تنھنجو سور اڃان گهٽيو ڪونھي؟“صبيحہ پڇيو.
”نہ ميم ٽي مھينا ٿيا آھن فزيو ڪرائيندي لڳي ٿو وقت لڳندو. “
ھن صبيحہ جي ڪپڙن کي ڏسي شرم محسوس ڪيو . پوڙھيءَ کي ذرو بہ شرم ڪونھي. ايتري سوڙھي ۽ سنھي قميص پائي آئي آھي سڄي برا نظر پئي اچيس. مائي رٽائرمينٽ جي ويجهو آھي پر شوق تہ ڏسوس! ھن ميڊم صبيحہ جي حليي تي نظر وڌي . بوب ڪٽ اسٽريڪنگ ٿيل وار، گول چھرو، بي ڊولو جسم جنھن تي ھزارن جو قيمتي سوٽ ٿاڦي آئي ھئي. مٿان امپورٽيڊ پرفيوم ھڻي آئي ھئي جنھن سان، پورو سينٽر معطر ٿي ويو. اتي موجود ڪراڙا مريض وڏا ساھ کڻي خوشبوء کي محسوس ڪري رھيا ھئا، جن لاء ميڊم ڪنھن حور کان گهٽ نہ ھئي.
” اچو ميڊم . “ ناصر کيس سڏيو تہ ھوء ٽپ ڏيئي اٿي،
ھن فزيو ٿيراپي سينٽر تي ڇوڪريون بہ آھن پر صبيحہ کي ناصر جي ٿيراپي پسند آھي. ناصر کي سينٽر ۾ ڪم ڪندي ڏھ سال ٿيا آھن . ھن وقت ھو سينئر ٿيراپسٽ آھي، جنھن جي نظرداري ھيٺ ست ٿيراپسٽ ڪم ڪري رھيا آھن . ھو انتھائي نرم گفتگو ڪندڙ ۽ شريف انسان آھي. سدائين مرد مريض کڻندو آھي پر ھن سينٽر جي مالڪ، ڊاڪٽر پرڪاش چواڻي تہ ڊاڪٽر ھڪ مسيحا ٿئي ٿو . کيس صنفي تفريق نہ جڳائي.
صبيحہ کي فروزن شولڊر آھي. مردن ۾ دل جون بيماريو ن عام آھن تہ عورتن ۾ وري فروزن شولڊر جو مرض عام آھي. اول صبا آئي ۽ ميڊم کي مساج ۽ سور گهٽائڻ واري مشين لڳائي ھلي وئي. صبيحہ برقي چھنڊڙيون سھندي ڇرڪ ڀريندي رھي. پوء ھيٽنگ پيڊ لڳائڻ کانپوء اسسٽنٽ صبا فارغ ٿي تہ ناصر آيو ۽ کيس مشقون ڪرائڻ لڳو . ھوء تڪليف سان پيلي پئجي وئي.
”ميم اوھان گهر ۾ مشقون نہ ٿيون ڪيو ڇا!“
”منھنجي مڙس کي ٽائم ڪونھي، ٻيو ھو منھنجي بيمارين مان سخت بيزار آھي. رات گهر اچي دير سان ٿو. ڪير مدد ڪندو. “ صبيحہ جي لھجي ۾ حسرت ڀريو ڏک ھو.
”ميم ڀلا ٻار توھان جي ھيلپ ڪري سگهن ٿا. “ ناصر کي اھو سوال پڇندي احساس ٿيو تہ ھو شايد اذيت پسند ٿيندو پيو وڃي.
”ڌيءَ مصروف آھي پڙھائيءَ ۾ باقي پٽ تہ خبر اٿئي ٻڌن ڪونہ. “
”بنان ڪنھن جي مدد جي، جيڪي مشقون ٻڌايون اٿم، اھي ڪندا ڪريو . “ناصر نرم لھجي ۾ چيو.
”ٺيڪ آھي. “ صبيحہ جي چھري تي ڪجهہ سڪون ھو . ھن جي سور ۾ گهٽتائي ٿي نظر آئي.
ھوء ڪنھن فاتح ملڪہ وانگر ھوريان ھلندي ٻاھر نڪتي تہ تھمينہ جو وارو آيو. کيس چيلھہ ۾ سخت سور ھو. ھوء ڪوچ تي الٽي ليٽي پئي . مس انيتا ساڻ ھئي، جنھن کيس اول جيل ھنئي. انفراريڊ جي شعاعن کان پوءِ مساجر سندس پٺي تي گهمڻ لڳو . پنھنجي ڪم مان فارغ ٿي انيتا، ناصر کي سڏي آئي. ناصر ھن کي ايڪسرسائز ڪرائڻ لڳو . مرد جي ھٿ جو تحفظ محسوس ڪري، تھمينہ جو ذھني دٻاء گهٽجڻ لڳو. ھن جي ھٿ ۾ ڪو جادو ھو جو، تھمينہ جي چيلھہ جي سور جون سٽون شانت ٿينديون رھيون.
”توھان پنھنجي جسم کي ڍلو ڇڏيو“. ناصر چيو.
ھن ڪوشش ڪئي پر جسم سخت ۽ ڇڪي رکيو ھئائين.
”توھان کي اينگزائٽي آھي، انڪري توھان رليڪس نہ آھيو. ٻيو توھان جو پوسچر ٺيڪ نہ آھي. توھان سڌا ويھندا ڪيو ھن طرح. “ناصر پاڻ پنھنجي چيلھہ کي سڌو ڪري ڏيکاريندي چيو.
تھمينہ ۾ زندگيءَ کان بيزاري جي ھر علامت موجود ھئي . پوسچر انسان جي اندرين ڪيفيتن جي عڪاسي ڪري ٿو. ماڻھوء جي اٿڻ، ويھڻ ۽ ھلڻ جي رمزن ۾ ھن جون ذھني ڪيفيتون لڪل ھونديون آھن.
ناصر جا ھٿ ٻيھر ھن جي جسم تي رقص ڪرڻ لڳا.
”جي بھتر. “ ھوء ننڊ جي خمارن ۾ ھئي.
”ميم توھان خوش رھندا ڪريو. خوش رھندو تہ ڪو بہ سور ويجهو نہ ايندو. “ناصر پنھنجائپ سان چيو تہ ھن جي اندر جي اونداھين ۾ ڪيئي روشن ڏيئا ٻري پيا.
تھمينہ ڪو بہ جواب نہ ڏنو خاموشيءَ سان ليٽيل رھي.
”گهر ۾ ٻيو ڪير آھي، جيڪو توھان کي مشقون ڪرائي سگهي. “
”مان ۽ امان رھندا آھيون. امان پاڻ بيمار رھي ٿي، انڪري ڪير بہ نہ آھي مشقن ڪرائڻ لاءِ . “ ھن جي لھجي ۾ تنھائي ۽ محروميءَ جو احساس جهلڪڻ لڳو. پنجٽيھن سالن ۾ ڪو مرد ايترو ويجهو نہ بيٺو ھوندو، جيترو ناصر ھن جي ڀرسان بيٺو ھو. ھن جا ھٿ سندس وجود ۾ جلترنگ پيدا ڪري پيا ڇڏين. ھوء ھڪ طلسماتي دنيا ۾ داخل ٿي چڪي ھئي، جتي ھن جي احساس جي حڪمراني ھئي. جتي ھر منظر خوبصورت ۽ جذبا شفاف ھئا.
”توھان سوچيو الاھي ٿا. “ ناصر ھن جي پٺي تي ھٿن جو بار وجهندي چيو.
”ھا بار بار ساڳيو خيال ايندو آھي. “ تھمينہ ھوريان جواب ڏنو.
”خراب ذھني حالت جو جسم تي بہ اثر پوي ٿو. ذھن ئي انسان کي بيمار ڪندو آھي. ڪنھن نفسياتي ماھر سان مشورو ڪريو. “
”اھو بہ ڪري ڏٺو ھيم. دوائون کائي ستي پئي ھوندي ھيس. روز آفيس دير سان پھچندي ھيس ۽ ميڊم صبيحہ دڙڪا ڏيندي ھئي، انڪري دوائون بند ڪري ڇڏيم. “
”ھا دوائون مسئلي جو حل نہ آھن پر مضبوط قوت ارادي سان فرق پئجي سگهي ٿو. “
تھمينہ جو سور جهڪو ٿيندو ويو پر اندر جي اڪيلائيء جو سور وڌندي محسوس ڪيائين. ھن جا سٺا رشتا ايندا ھئا تہ والد ڪا نہ ڪا خامي ڪڍي رد ڪري ڇڏيندو ھو. والد گذاري ويو. ڀينرن جي شادي ٿي وئي. ڀائر، زالن کي وٺي الڳ گهرن ۾ رھڻ لڳا. ماء ۽ ھوء اڪيليون رھجي ويون. ماء بہ بيمار آھي، ان جو اونو الڳ ٿو رھيس. عمر گذرڻ کانپوء شادي شدہ مردن جا رشتا اچڻ لڳا. پر لفظ، پھاڄ کان کيس ڪرڀ ايندي آھي. اھو فڪر الڳ تہ شادي ڪري ھلي ويندس تہ امڙ کي ڪير ڏسندو!
”ميم ھاڻ ڪجهہ سور گهٽيو آھي نہ. “ ناصر پڇيو.
”جي. “ فزيو ٿيراپي ختم ٿي تہ ھوء اٿي.
”ھاڻ ھفتي ۾ ٽي ڀيرا ايندا ڇو تہ ھاڻ بھتري اچڻ لڳي آھي. “ ناصر چيو.
”پر منھنجي تڪليف اڃان ساڳي آھي. “ اھو ٻڌي پريشان ٿي وئي.
”آھستي اثر ٿيندو. پريشان نہ ٿيو اميد آھي تہ جلد فائدو ٿيندو. “نرم ۽ مھربان لھجو ھن جي ازلي محرومين جو ازالو ڪرڻ لڳو.
ھوء ٻاھر نڪتي تہ ناصر اچي آفيس ۾ ويٺو . شام جا پنج ٿيا ھئا . چانھن جو وقت ٿيو ھو . مٿي ۾ سور اڀرندي محسوس ڪيائين. انيتا، سميعہ ۽ آصف بہ اچي ويٺا. چانھن پيئندي مذاق بہ ھلندو رھيو.
ان ڏينھن ھن جو ڊاڪٽر پرڪاش سان ڪنھن ڳالھہ تي بحث ٿي پيو . ڊاڪٽر پرڪاش بہ گهران زال جا دڙڪا کائي آيو ھو سو ناصر سان تيز ٿي ويو. اھو پھريون موقعو ھو جڏھن ھن ناصر کي گهٽ وڌ ڳالھايو ھوندو.
ھو ٻئي ڏينھن سينٽر نہ آيو پر پنھنجو استعيفي موڪلي ڏنائين. ٻئي ڏينھن وقت تي صبيحہ آئي ۽ اھو ٻڌي پريشان ٿي وئي.
”ھتان نوڪري ڇڏي ويو ! ڀلا ڪو ڪانٽيڪٽ نمبر ڏيو. “ ھن پريشانيءَ مان چيو.
”پرڪاش صاحب منع ڪئي آھي نمبر ڏيڻ لاءِ. “ ميڊم صبيحہ مايوس ٿي ٻاھر نڪتي.
تھمينہ کي خبر پئي تہ روئڻھارڪي ٿي وئي. پيرن ھيٺان زمين کسڪندي محسوس ڪيائين.
” ميم مان ايڪسرسائيز ڪرائي سگهان ٿي“. سميہ چيو.
پر تھمينہ دکي ٿي واپس ھلي وئي. ڪجهہ ڏينھن ترسي ٻيھر وئي پر اتي ناصر ڪونہ ھو. ھو فقط مشقون نہ ڪرائيندو ھو پر مريضن ۾ ھمدردي ۽ پنھجائپ بہ ورھائيندو ھو . اڌ بيماري تہ ھن جو لھجو ٻڌي ختم ٿيندي ھئي.
” ھاڻ ناصر ڪونہ ايندو؟“. تھمينہ، آصف کان پڇيو.
” ڪو ٻيو سينٽر جوائن ڪيو اٿس. “ آصف وراڻيو.
” ڪھڙي پاسي آھي سينٽر ايڊريس ڏيو. “ ھن اداسيء مان پڇيو.
” پرڪاش صاحب ناراض ٿيندا . سندن حڪم آھي تہ ناصر جو ڏس پتو ڪنھن بہ مريض کي نہ ڏنو وڃي. “
” اڇا!“ تھمينہ جي اکين آڏو انڌاري ڇائنجي ويس.
” ميم اسان بہ ٽرينڊ فزيو ٿيراپسٽ آھيون . توھان مقرر وقت تي ايندا تہ فزيو جو سيشن ٿي ويندو“. آصف چيو.
” جي. “ آواز پاتال مان ايندي محسوس ڪيائين. احساس جي چھنڊڙين گهائل ڪري وڌس.
چھري تي ڏک سان گڏ سندس اکين جا ديپ اجهامي ويا.