اميدون منهنجون ويون لهرن ۾ لٽَجي
تمنائون دل جون، لُڙهي ويون لُڙهي ويو.
اميدن جا جيڪي اڏيم آستانا،
صدائون سميٽي گُذر ڪيم زمانا.
اهي سڀ صدائون نه مون راس آيون
گل دل جون پکڙيون ٽِڙي ويون ٽِڙُي ويون.
بڻيا اشڪ درياءَ سيلاب پاڻي،
رهيو پيار پنهنجو اڌوري ڪهاڻي
نه منزل رسياسين، صنم جا نه ٿياسين
جواني جو سورج لَڙي ويو لُڙي ويو.
احرام جيڏا ڪي ارمان منهنجا
ڪڏهن محب ٿيا ڪين مهمان منهنجا
نه مقبول منهنجون دعائون ٿيون ڪي
حسرتون “صدا” جون سڙي ويون سُڙي ويون.
*