تواريخ هڪ آئينو
اسين سڀ درد جا ماريا، برهه بي درد جا ماريا
سڀئي پنهنجا پراوا اڄ، فراڊي فرد جا ماريا
محبت جا نرالي هئي، اها ٿي وئي نرالي آ،
تخم ترهو ويو ونڊجي، بچي باقي پلالي آ،
ڪري جو ديس سان ڌوڪو، اهو ڪهڙو حلالي آ،
سياست اڄ جي نيتا جي، رڳو ڌن لئه دلالي آ،
رهيا مسڪين ئي ماڻهو، سياست گرد جا ماريا.
ڪنهن کي درد پنهنجن جو، ۽ ڪنهن کي درد غيرن جو،
نه ڪنهن کي سوچ فلاحي، اٿن بس اولو ويرن جو،
جاڳن راتيون جيڪي ساريون، ستل آهن سويرن جو،
سچي سپني کان پاسيرا، اٿن بس اير ڦيرن جو،
ٿي ويا مڪار ڪي ماڻهو، گروهي گرد جا ماريا.
چيو جيڪو ڀٽائيءَ ڪالهه، اڄ به ڳالهه ساڳي آ،
سَسُيُون اڄ به ستايل هن، پُنهل به پيراڳي آ،
سِڪي ٿي اڄ جي مومل، راڻل وِهه ويراڳي آ،
پرين جي پيار جي ديوي، “صدا” ڪاٿي ستابي آ،
مڙئي ارمان ماين جا، آهن بس مرد جا ماريا.