المياتي تواريخ
مصر ۾ به ماريا ئي رهندا رهن ٿا
اسرائيل، عربن جي تاريخ اهڙي،
مؤرخ ۽ ڪاتب به لکندا رهن ٿا،
هي اتهاس آهي پراڻو پِريَن جو،
فرعون، هارون، مُوسيٰ مِڙين جو،
کنيا نيل پاڻيءَ پٿر ڪيڏا ڪيڏا،
صحراءِ منجهه احرام جڙيا جبل جيڏا،
ماهرِ بشريات سڀ حيران رهن ٿا.
ابن خلدون ارپيو نظريو شهر جو،
تمدن، تاريخ، بحر جو ۽ بر جو،
عمراني باني وري پوءِ به ٻيا ٿيا
ڪومٽي ۽ ڊرخائيم پڙهايا وڃن ٿا،
هي برما ۾ جيڪا ٻريل باهه آهي
ليبيا ۾ نه ڪا ڀي ٺريل باهه آهي
عراقي مرن ٿا، ايراني مرن ٿا،
سَرِشام، شامي پٽيندا رهن ٿا.
آ دستور جيڪو ڏنو رب مولا!
ٿيل حل تنهن ۾ سڀئي سوال سولا،
منشور اِن تي ٺهيو ملڪ منهنجو،
پر وڏا ڀاءُ ننڍن کي ڪٽيندا رهن ٿا.
هي موهن دڙي جا مالڪ موچارا،
ٿري، لاڙ واسي ۽ ڪاڇي جا پيارا،
ڀليڪار تن ڪيو سڀن کي سدائين،
ڪولاچي ويئي بڻجي ڪراچي جي ڇانوڻي،
“صدا” ان ۾ سنڌي ويڳاڻا رهن ٿا.