هڪجهڙائي
مون تو ڪالهه لکيو، تو اڄ پڙهيو،
پر ڳالهه اهائي ساڳي آ،
هن ديس وندن جا درد ڏسو،
ڪو روڳي آ ڪو راڳي آ،
ڪا موکي مُند جي مئي کڻي،
ڪنهن ديس مان ايندڙ دودن لاءِ
مهمان نوازي ڌرتيءَ جي،
ڪنهن جوءِ کان ايندڙ جوڌَن لاءِ
ڪنهن ماکيءَ لار لنوائي آ،
هي ماڳ معياري ماڻهن جو
ڪو جوڳي آ، ڪو جاڳي آ.
ٿر وَسيو، جڏهن بَر وسيو
۽ ڪاڇو ڪارونجهر وسيو،
ڪينجهر جي ته ڪناري تي،
ڪنهن نئين اچي آ ڇوڙ ڪيو،
پوءِ گيت جهونگاريا جَهر جنگ ۾
ڪا سوني آ، ڪا ڀاڳي آ.
ڪنهن حلبي هوت سڏايو هو،
۽ ڪاهي ڪيچ کان آيو هو،
تڏهن سسئي سِر نِوايو هو،
پنهون پيار پيامبر پر، ڏيرن ڏاڍ ڏکايو هو،
سر تين سڀ سُڻايو هو
ته سسئيءَ جبل جهاڳي آ.
هئي هوشو ديس لئه هام هنئي،
“مرويسون سنڌ نه ڏيسون” چئي،
هو نعرو شاهه عنايت جو،
جو کيڙي ٿو سو کائي ٿو،
پوءِ حيدر بخش جي حامي ٿي
بختاور ڪئي ته بٽاڳي آ
موئن جي دڙي کان مڪلي تائين،
تاريخ وڇائي ويٺي آ،
هر دؤر جي مارئي مارن لئه،
“ها” لڄ بچائي ويٺي آ،
هيءَ سنڌ سٻاجهي ماڻهن جي،
دوکي نه دولابي هاڻن جي
هتي ڪابه نه دلڙي داڳي آ.
هئا ڪالهه چنيسر، جعفر پر،
دودا، دولهه خان به هئا،
ديس جو درد سڃاڻيندڙ،
ڪي مير مٺا مَهان به هئا،
ڪو وير ويهائي ماگر سان،
رت جا ڍُڪ ڀري مئو،
ڪو بندر واسين للڪاري،
سڪرنڊ منجهه شهيد ٿيو،
ڪو ڪالهه وڙهيو تلوارن سان،
اڄ “صدا” جو ساهه ويراڳي آ.