ڏوهيڙا
پاڻ کُٽايون کيسا ويٺا، روئن زارو زار،
هن دورنگي دنيا ۾، ويا هلي لک هزار،
جوت نه رهي جذبن ۾، اڄ پئسي جو ٿيو پيار،
آهي لاشاري لاچار، اڳيان ان آڙاهه جي.
*
پاڻ کٽائي کيسا، پوءِ ميرن ڪئي موٽ،
هن دورنگي دنيا ۾، پين ٽوٽن مٿان ٽوٽ،
لعل بڻيا لاهوري، پر اڳيان هو به اٽوٽ،
ڪيئي ڄام ڄاموٽ، “صدا“ پسيا سورن کي.
*
پاڻ کٽائي کيسا، ڪيئي منجهي پيا مير،
هڪ دورنگي دنيا ۾، ٿين لٽا لِيڙ ڪَتير،
زماني جي زيادتين، زوري ڪين ظهير،
ٿيو “صدا” ساڻ اَسير، جاني انهيءَ جيل جو.
*
پاڻ کٽائي کيسا، پوءِ ڪرها ڪاهيائون،
هن دورنگي دنيا ۾، پير نه پچايائون،
ڇڏي ديس دلبر جو، وڃي ڇٽ وسايائون،
پر ڪنڌ نه جهڪايائون، “صدا” سامراجين سين.
*
لک قرب سائين، مڃيو ڳالهه منهنجي،
ڪيو مون کي شامل، پنهنجي لڙيءَ ۾،
سڀاڳي ٿو ڀايان، هي ويل سائين،
پراون کان ٿيا سين، پنهنجا گهڙيءَ ۾.