هاءِ! دل جي لاءِ مان دلبر ڪٿان آڻيان،
سختيون سهڻ لاءِ ستمگر ڪٿان آڻيان.
اکڙين منجهاران مينهن، رخسار تي وسي پيو،
پر دل تي وسڻ وارو مان ڪڪر ڪٿان آڻيان.
ڪو به نه رهيو آهي قدر شريف جو هاڻي،
مَڪّار ٿيڻ لاءِ مان مڪر ڪٿان آڻيان.
ڪاش! سچائي ٿئي هر دل تي شهنشاهه،
افسوس مان اهڙو ڀلا اثر ڪٿان آڻيان.
اوندهه ۾ مان چراغِ وفا کي جلايان ٿو،
“صدا” ڀلا هن وقت مان سحر ڪٿان آڻيان.
*