رات يار اڱڻ آيو قرب ڪري، ويا سُور لهي جڏهن درشن ٿيا،
ڀري پيار منجهان مون کي محب ڏني، محبت جي مهي جڏهن درشن ٿيا.
هوش ڀلي ويا دانشور منهنجي جانيءَ جو مُک ماهه ڏسي،
ڪنهن ڏاهي چيو تنهنجي درڙي تي، آيو قمر ڪهي جڏهن درشن ٿيا.
جنهن جي جلون جا ٻيلي جوش ڏسي حورن ڀي هوش وڃايا هئا،
چنڊ کي ته ڇڏي هئا چڪور آيا، منهنجي در تي لَهي جڏهن درشن ٿيا.
گهنگهور گهٽا اُڀ تي ڇانئي جڏهن وارَ ورائي يار هليو،
لک لهندڙ تنهنجي لوڏ ڏسي، ويا هرڻ ٽهي جڏهن درشن ٿيا.
هر مرض جي آهي يار دوا، جيڪو به ڏسي خوش ٿي ويندو،
ويٺي محفل ۾ هڪ ويڄ ڪئي، اها ڳالهه سهي جڏهن درشن ٿيا.
ساراهه سڄڻ جي لاءِ ڀلا ڪٿان لفظ آڻي مسڪين “صدا”
جذبات سڀئي منهنجي دلڙي ۾، ويا آهن رهي جڏهن درشن ٿيا.
*