ادا انسان ساڳيو آ
حوا، آدم به ساڳيا هئا. ادا انسان ساڳيو آ
ٿيو هابيل سو ساڳيو، ڪيو قابيل سو ساڳيو
جبلت رت جي رشتن جي، نه ڳولهيو
پاڻ پاڻي ۾،
رَت، رُت جو رشتو،
آسمانن کان ڌرتي تائين،
هر انومان ساڳيو آ.
جسم حيوان کي ٿئي جو ڇيد، آهي رنگ رت جو ڳاڙهو
ڪنبي حيوان پسي سردي، لڇي تنهن پَل جڏهن گرمي،
ٽٽي ٿي تند هاٿي جي، مري ٿو مُند تي ماڻهو،
جيئڻ سڀ
جاندارن جو، مرڻ جو مام ساڳيو آ.
پيون پاندن مٿان پِيهون،
ڪيون ڪمزور ٿي ڪيهون،
پسي سي سُنبَ گهوڙن جا، واقعا جيءُ جهنجوڙڻ جا،
ڪمانون، تير تلوارون ۽ توبون بم ڀڀڪارون،
سڪندر، آريا، عربي ۽ گوري جو ڪرڻ وارو،
مٺي ڌرتيءَ تي غاصب جو ڪرڻ دهمان ساڳيو آ.
سدائين ميٺ محبت جو ڏنو سڀ درس ڌرمن آ،
ڪيئي فرقا ٿيو انسان، ويڙهايو پنهنجي ڪرمن آ،
خدا جي نظر ۾ بندو، هتي عجمي ڪو جرمن آ،
آهي خلقيو خدا سڀ کي، نه سمجهي ڪو
پنهنجي ربَّ کي، هر هڪ ڪري پيارو،
هڻي ڪو نينهن جو نعرو، مؤحد جو ۽ منڪر جو
جو صداقت جو، ڪرامت جو، الله رحمٰن ساڳيو آ.
ازل کان اُبد تائين جو وهيو ۽ واپرايو ويو،
تڙيو جنت کان آدم ويو،
موسيٰ فرعون پاليو هو، وري ڪنهن ڊارون پنهنجو
قصو ڪوڙو سڻايو هو، مڃي ٿو ڪو، ڪُڇي ٿو ڪو،
لُڇي ٿو ڪو، پُڇي ٿو ڪو،
سوالن جو جوابن جو جڙيل جريان ساڳيو آ.
ڪروڙين سال ڌرتي جا، جُريل اتهاس سان آهن
ڪيئي آيا، ڪيئي ويئڙا، انهيءَ احساس سان آهن
چون ٿا جِت جبل آهي اتي ڪڏهين سمندر هو،
ڪيئي رڻ پٽ ٿيا آباد، جيڪو آب اندر هو،
تغير جي ڪهاڻي جو “صدا” سامان ساڳيو آ.