کِل سهڻي، کِل سهڻي، کِل سهڻي کِل،
توکي کلندو ڏسي منهنجي ڌڙڪي ٿي دِل.
هلين تون هزارين ٿا بيهي ڏسن،
ٽِلين ٽور نخلريلي هرڻي مثل.
اکيون اهڙيون مولا ڪيون ٿئي عطا،
ڪلاشن جيان برسٽ هَنيو ڪن قتل.
تنهنجا ڏند موتي، ته لبڙا گلاب،
پون خم ٿا ڳلڙن تي مُرڪڻ مهل.
پري وڃ نه مونکان تون هڪ پل “صدا”،
لڳي سال مونکي ٿو پري ٿيڻ پل.
*