اڙي چنڊ تون ڇو شرمائين ٿو، اڙي چنڊ تون ڇو شرمائين ٿو،
منهنجي يار جو روپ ۽ رنگ ڏسي تون پنهنجو پاڻ جلائين ٿو.
اڙي گل تون ڇو شرمائين ٿو، اڙي گل تون ڇو شرمائين ٿو،
منهنجي يار جو نازڪ انگ ڏسي تون پنهنجو پاڻ جلائين ٿو.
اڙي شينهن تون ڇو شرمائين ٿو، اڙي شينهن تون ڇو شرمائين ٿو،
منهنجي يار جي دهشت دنگ ڏسي تون پنهنجو پاڻ جلائين ٿو.
اڙي مور تون ڇو شرمائين ٿو، اڙي مور تون ڇو شرمائين ٿو،
منهنجي يار جا وِکريل وَنگ ڏسي تون پنهنجو پاڻ جلائين ٿو.
اڙي سج تون ڇو شرمائين ٿو، اڙي سج تون ڇو شرمائين ٿو،
منهنجي يار جو تاءُ تونگ ڏسي تون پنهنجو پاڻ جلائين ٿو.
اڙي لوڪ تون ڇو شرمائين ٿو، اڙي لوڪ تون ڇو شرمائين ٿو،
هڪ “صدا” کي يار سان سنگ ڏسي تون پنهنجو پاڻ جلائين ٿو.
*