پنهنجي پاران
حساس ماڻهو ته برابر سڀ، هڪجهڙو سوچيندا آهن، پر ان سوچ جو مڪمل اظهار سڀ ڪري نه سگهندا آهن ۽ هرڪو ماڻهو ان جو مڪمل اظهار ڪري به ڪون ٿو سگهي.
انساني جلال جو عالم ۽ فنافي الله جو مقام، بني آدم غير جسماني سوچ سان عالم ملڪوت جي منزل جو سفر طئي ڪري ٿو! جنهن کي هن دؤر ۾ ڪوئي به تڪڙو تسليم ناهي ڪندو .
انساني سونهن هڪ اهڙو مجازي محل آهي، جنهن ۾ رعيت روئندي به رهي آهي ۽ کلندي به رهي آهي ۽ ان محل جي اڏاوت ۾ جيڪي رنگ روغن ۽ چٽ گل ڇٽيل آهن، سي سڀ تصوف مان ورتل آهن.
منهنجو هي ناول، عشق جي اسڪول ۾ نئين داخلا وٺندڙ نوجوانن جي ٿوري ڪجهه رهنمائي ضرور ڪندو، ٿوري ڪجهه انهيءَ ڪري پيو چوان، جو خدا جي خدائي کي ڪنهن هڪ عمر ۾ مڪمل ڪرڻ ناممڪن آهي.
انسان کي جيڪي خدا جي طرفان عظيم اختيار مليا، اهي بس انساني عمر جي دنگ تائين، ان کانپوءِ هڪ تسلسل آهي، جنهن جو سلسلو هن ڳالهائيندڙ جانور (انسان) جي وهشت تي اچي موٽ کائي ٿو ۽ وري نئون جنم وٺي ٿو. ائين اهڙي طرح تصوف پنهجي سفر ۾ ايڪهين صديءَ جي انسان تائين پهتو آهي.
منهنجي ناول جي هن ڪهاڻي کي، مان هڪ گهڙيل قصو نه چوندس، ڪهاڻي جو وجود عظيم سچ آهي. جيڪڏهن ابِن آدم جو وجود ڪوڙ آهي، ته پوءِ ڪهاڻي دنيا جو عظيم ڪوڙ چئي سگهجي ٿي. ها! البت هن ڪهاڻيءَ ۾ ڪردارن جا نالا سڀ فرضي آهن.
ڪنهن حقيقت کي ڪهاڻي جي ويس ۾ بيان ڪرڻ وقت، ان ۾ ڪردارن جا نالا فرضي بيان ڪرڻ، اهو ان سچ جي احترام جو سبب آهي، جيڪو ادب جي ڪهاڻي واري صنف ۾ اخلاقن جائز آهي.
پنهنجي پڙهندڙن لاءِ، مان پنهنجي اهڙي سچ کان آگاهه ڪندو هلان ته، پنهنجي لکڻي ۾ مون سان جيئن ڪردار پاڻ ڳالهائيندو آهي، بس اُهو اُهڙو ئي جهڙو تهڙو لکندو آهيان، مون ڪردار کي ڪڏهن به زوري ناهي ڳالهارايو. مهرباني
سنڌ کي دعائن ۾ ياد رکجو.
حيدردريا
ميرپور بٺورو
2012ع-05-20
03022315714
hyderdarya@yahoo.com