رازدار
سمجھجي جهان يار ۾ آهيان
دل جا داغ فرزان کنيو اي نديم
بس تلاش رازدار ۾ آهيان
“گل ”
شام جو وقت هو، مال جھنگ مان واپس پئي آيو ڍڳيون مينهون قطارون ڪنديون پنهنجن وٿاڻن طرف پئي وييون. مهرو لوڙهي اندران پنهنجي ڍڳي ٻڌي رهي هئي. اوچتو ٻه نرم نرم ۽ ٿڌا هٿ هن جي گول وڏين سرمائي اکين تي رکجي ويا. مهروءَ ڳنڍ ٻڌندي چيو. “شانو ” تڏهن سندس پياري ۽ رازدار سهيلي، شرارت ۽ نخري جي پتلي ٽپڪو ڏيئي اچي اڳيان بيٺي.
“ مهرو ڪالهوڪي ڳالهه مون ڀلوءَ کان پڇي ” شانوءَ چيو.
“ ڪهڙي...ها.....ها،،،،،، مبوءَ واري ” مهروءَ خيال هوا۾ اڏائيند ي چيو.
“ هينئر تو ڏانهن ايندو ڀلو مليو جنهن ٻڌايو شانوءَ هڪ طرف نهاريند ي چيو.
“ ڇا چيائين..... ” مهروءَ توجھه سان پڇيو.
“ هيءُ ماکي ڪنهنجي آهي ؟ ڪنهن ڇڏي آهي ؟ شانوءَ لوڙهي تي رکيل ماکيءَ ۾ نهاريندي پڇيو.
مهرو ان بابت واقعي بي خبر هئي. هن کي ڪهڙي خبر ته مبو ماکيءَ جي ڳالهه ڪرڻ سان ماکي اتي رکي به ويو هليو. وائڙي ٿي ويئي هڪدم ڪو ڪوڙ به ٺاهي نه سگھي. اڳيان به شرير شانو هئي. نيٺ منهن ٺاهڻ جي ڪوشش ڪندي چيائين. ڪهڙي......ڪٿي ؟.
“ اجھا....... ” شانو ماکي کڻندي چيو.
مهرو جي من ۾ تيئن تڪڙيون مهريون لڳڻ شروع ٿي وييون. ڪوشش جو تير مقصد جي نشان تي اڇليندي چيائين “ الاجي ڪنهن ڇڏي آهي ”.
“ هون.... الاجي ڪنهن ڇڏي آهي........ مون سان به ميائو ” شانوءَ چيلهه کي جھٽڪو ڏيندي چيو.
“ سچ پچ مون کي ڪابه خبر ڪانهي..... باقي.........” مهرو چوندي رڪجي ويئي.
“ باقي..... هو ڇڏي ويو آهي....... ائين نه ؟” شانوءَ پورو ڪندي چيو.
“ چڱو ڀلا نٿي ٻڌايان....... ڇا ڪندين ؟” مهرو چلولائي مان چيو.
“ آئون به اڄ صفائي ڪري پوءِ گھر وينديس...... روز روز مون سان مسخريون ڪيون اٿئي. شانو شرارت سان اکيون ٽمڪائيندي چيو.
“ ڪهڙي صفائي.... ؟” مهروءَ هلڪاڻيءَ سان چيو.
“ ته هيءَ ماکي هت ڪنهن ڇڏي آهي ” شانوءَ ٻئي هٿ اڇل سان چيلهه تي رکندي چيو.
“ پر جي آئون نه ٻڌايان ته پوءِ...؟” مهرو چيو.
“ تنهنجو ڊگھو به ٻڌائيندو، تنهن ڏينهن منهنجي چوٽي ٿي پٽيءَ اڄ تنهنجو وارو آهي ” شانو ڏسڻي آڱر سان اشارو ڪندي چيو.
” چڱو ڏسون تون ڏاڍي ڪي آئون ” مهروءَ جند ڇڏائڻ لاءِ چيو.
هن جو خيال هو ته شانو قصي کي وڌيڪ ڊيگھه نه ڏيندي ۽ ٻڌائينديس آئون به ڪونه....... نيٺ ڪڪ ٿي کڻي پچر ڇڏيندي. پر شانو به پورن ڏينهن جي پڙهايل هئي. سڀڪجھه سمجھي به خوامخواهه شرارت ٿي ڪيائين. 2-3 منٽ خاموش مهرو جي منهن ۾ نهاريندي ڪجھه سوچيندي رهي ۽ پوءِ زور سان پير پٽ تي هڻندي تحڪمانه انداز مان چيائين،“ چڱو هاڻي جهٽ پٽ ٻڌاءِ...... نه ته ماسيءَ کي ٿي سڏ ڪريان ”.
مهرو کي يقين هو ته هي فقط دڙڪو آهي. شانو هر گز معاملو ماءُ تائين نه پهچائيندي.هڪدم جواب ڏنائين “ ڀلي سڏ ڪر ماسهين کي.....”، ماسي..... او ماسي......” شانو کلندي سڏ ڪرڻ لڳي.
“ڇوري...... وات ڦاٽي...... ” مهرو شانو جي وات تي هٿ رکندي چيو.
“ ڇا آهي..... اچان پئي....” مهرو جي ماءُ اندران ايندي چيو.. مهرو جو منهن دونهاٽجي ويو.
حيرت جي پتلي بڻي بيٺي رهي.“ ٻچي ترس..... شانو منهنجو نالو آهي ” شانو آڱر جو اشارو ڪندي چيو.
“ ڇو.... ڇا آهي ” مهرو جي ماءُ ويجھو ايندي چيو.
“ ماسي....... هيءَ ماکي.......” شانو مهرو جي منهن ۾ نهاريندي چيو. هن جي اکين ۾ پاڻي ۽ منهن تي شڪست ڏسي وڌيڪ چئي نه سگھي.
“ ڇا جي ماکي..... ڳالهه ڪر ” مهرو جي ماءُ خفا ٿيندي چيو.
“ ماسي هيءَ ماکي مون آندي آهي ” مهرو کي چيم ته اچ گڏجي کائون ته مون کان پيئي کسي. شانو منهن بنائيندي چيو.
“ بس ڳالهه به اها ؟ ڀينرون آهيو گڏجي کائو ” مهرو جي ماءُ واپس ويندي چيو.
جڏهن مهروءَ جي ماءُ پري ويئي هلي تڏهن مرڪي مهرو کي چيائين “ ڪيئن اڃا نه ٻڌائيندينءَ ؟”.
مهرو دل ۾ چيو ته خوف جي ڳالهه ته شانو بدلائي ڇڏي. هاڻي وري پنهنجي ڳالهه تان ڦري ڪانه ويندي. تنهن ڪري آڪڙجي چيائين “ ڇا به ٿي پوي...... ڪانه ٻڌائينديس ”.
“ توکي اڄ موچڙا کپن....... چڱو بيهه.... هي سينڍ آهي ” شانو پنهنجي سينڍ تان هٿ ڦيرائيندي سڏ ڪيو.
ماسي .... شانو جيتوڻيڪ مهرو جي پياري ۽ رازدار ساهيڙي هئي. مگر حرڪتياڻي ۽ شرير اهڙي هوندي هئي جو في الحال ته منهن جو پاڻي وٺيو ڇڏيندي هئي. مهرو سان ته عمر گذاري هئائين پر اڄ عزت جي ڳالهه هئي. ان ڪري هن کي اعتبار اچي، اچي به نٿي آيو. انڪري شانو جي پهرئين سڏ سان گڏ چئي ڇڏيائين شانو ڀلا ٻڌايان ٿي.
“ ماسي وري چهنڊڙيون پيئي هڻي شانو ڳالهه مٽائيندي چيو.
“ ڇڏيو جند ڇوريون گجي کائو ” مهروءَ جي ماءُ چيو.
“ هون... کارايانس ٿي خوش ٿي ويهه ” شانو نڪ چاڙهيندي چيو.
مهرو شش و پنج ۾ بيٺي هئي ته ڪيئن هن چنڊال کان جند ڇڏائجي.
“ جلدي ڪر.... ٻڌاءِ......نه ته وري ڦٽاڪو ٿي ساڙيان ” شانو سينو تاڻيندي چيو.
“ ڀلو ڏئي ويو آهي ته شانو کي ڏج ” مهرو نخري مان چيو.
شانو ڏٺو ته البت ٽارڻ جي پيئي ڪري ائين ابتيون سبتيون ٻڌائي رات ڪري ڇڏيندي. شڪست ته هنجي حصي ۾ لکيل ئي ڪانه هئي. سو مصلحتا ڪاوڙجندي چيائين.
“ ڀلو ڏني آهي ! ڇو...... آئون ٿي بابا کي ٻڌايان اڳتي ياد ڪندو ”. مهرو دل ۾ خيال ڪيو ته مرڳوئي ڳالهه ٿي هٿن مان وڃي.شانو کي ڪلهن کان جھلي چيائين “ نه نه شانو مون ڀوڳ ٿي ڪيو ”.
شانو به دل ۾ چيو ٻچي آئي ٻيٺي آهين مگر ظاهري طور ڪاوڙ کي ويتر تيز ڪندي چيائين “ ڇڏ آئون وڃا نٿي........ مار نه ڪڍايانس ته..... ”، شانو ٻڌ ته سهي......... مبو سويل آيو هو ” مهرو شانو کي ڪپڙن کان جھليندي چيو. “ ڪوڙي...... تون ڪوڙ ٿي ڳالهائين ” شانو چيو. “ تنهنجو قسم مبو ڏيئي ويو آهي ” مهرو شرمائيندي چيو.
“ واهه....ايستائين پهچي ويا..... مبو اٽڪلي ته ڪهڙو آهي...... چوي ٿو ته ماکي جھڙي مٺي آهين ” شانو چيڙائيندي چيو.
مهرو ڪڇيو ڪجھه به ڪين باقي حجت ۽ خارن سان ٻن آڱرين جو ڀونڊو ڏئي ڪڍيائينس.
“ اچي ڀلا...... نيبهه هجيئي.....” شانو ماکيءَ وارو هٿ ڊگھيڙيندي چيو
.“ڇو تون کاءُ.... ” مهرو چيو. “ نه ادي هيءُ تنهنجي امانت آهي، آئون ڇو کان ؟ ” شانو نخري سان چيو.
“ ڊڄين ٿي متان توتي به حق ڄمي وڃي ؟ ” مهرو شانو کي سنهي چهنڊڙي هڻندي چيو.
“ نه نه مون کي اهو ڊپ ڪونهي مون مهرو سڀني حقن ۽ واسطن سميت ڏيئي ڇڏي ” شانو ٽيڏي اک سان گھوريندي چيو.
مهرو جو ڪنڌ شرم شڪست کان هيٺ جھڪي ويو گنديءَ جو پلئه وات ۾ جھلي چيائين “ کاءُ نه ته آئون به نه کائينديس ”
“ پر حساب منهنجو به توکي چڪائڻو پوندو ” شانوءَ ٻي گھري چوٽ هڻندي چيو.
۽ ٻئي سهيليون ويهي ماکي کائڻ لڳيون.
“ ها هوءَ ڳالهه ته وري وسري ويئي ” مهروءَ ميڻ تارونءَ ۾ نپوڙيندي چيو.
“ ربوءَ محب علي کي انهي تان دڙڪا پئي ڏنا ته هن ڀلوءَ سان سنگت ڇو رکي آهي. هڪدم ڳاهائڻ بند ڪري ” شانو چيو.
“ ڇو ” مهرو توجھه ۽ تعجب سان پڇيو.
“ اهو ته ربن کان پڇ مون کي ڪهڙي خبر ” شانوءَخالي ڪاٺي مهرو جي هٿ ۾ ڏيندي آخرين ٽوڪ هڻندي چيو مهرو اچي هي قابو ڪري رکي ڇڏ..... ڪم ايندءِ.