هيرن جو هار
هوءَ انهن ٿورين خوبصورت ۽ من موهيندڙ ڇوڪرين مان هڪ هئي، جيڪي بدقسمتي سان ڪڏهن ڪڏهن ننڍي طبقي جي خاندان ۾ پيدا ٿينديون آهن. هن وٽ وڏا خواب ته هئا. پر ڪو چارو نه هو، ته هن جي حسن جو ڪو چرچو ٿي وڃي. ڪوئي امير ماڻهو هن کي ڏسي وٺي، پيار ڪري، کيس پاڻ سان گڏ کڻي وڃي شادي ڪري. جيئن ته ان جي هن کي ڪا اميد نه هئي، انڪري جڏهن هن جي شادي هڪ ڪلارڪ سان ٿي، ته هن ڪو به اعتراض نه ڪيو.
هوءَ عام ۽ سادا ڪپڙا پهريندي هئي، ڇو ته سٺا ۽ اعليٰ ڪپڙا هن وٽ هئا ئي ڪو نه، ان جي باوجود ائين سڙندي ۽ ڪڙهندي رهندي هئي، ڄڻ ڪنهن پهاڙ جي چوٽيءَ تان ڪيرائي وئي هجي. هونئن به جيستائين عورت جو تعلق آهي ته نه هن جي ڪا ذات هوندي آهي نه خاص طبقو، هن جي خوبصورتي ئي هن جي ذات ۽ طبقي جي جڳهه والاريندي آهي، جنهن سان هڪ عام ۽ معمولي عورت به پنهنجو پاڻ کي مٿئين طبقي جي عورتن جي برابر سمجهڻ لڳندي آهي.
ماٿيلا هميشه ڏک سهندي ۽ پڄرندي رهندي هئي، ڇو ته هوءِ سمجهندي هئي، ته دنيا جا سمورا عيش ۽ سموريون خوشيون هن جي لاءِ ناهن ٺهيون. هوءَ اڪثر پنهنجي غريبي سبب پريشان رهندي هئي. هوءَ خاموش ۽ خوبصورت ڪمرن جا خواب ڏسندي هئي، جتي سهڻي ڊزائين جا پردا ٽنگيل هجن، ج هڪ وڏو فانوس ٻرندو هجي، جنهن کي ڏسي سڀ عورتون ساڙ محسوس ڪنديون آهن، ۽ انهن جو ڌيان ڇڪائڻ جي خواهش پوري ڪرڻ جي ڪوشش ۾ رهنديون آهن.
جڏهن هوءَ پنهنجي مڙس سان گڏ ماني جي گول ميز تي ويٺي، جنهن تي ٽن ڏينهن جو ميرو ميزپوش وڇايل هو ته سندس مڙس ساڳ ڏسي چيو، ”واهه ساڳ.... هن کان بهتر شيءَ دنيا ۾ ٻي ڪهڙي ٿي سگهي ٿي!“ پنهنجي مڙس جي ڳالهه ٻڌي هوءَ ان سڻڀن کاڌن جي خيال ۾ گم ٿي وئي، جيڪي چمڪندڙ چاندي جي ٿانون ۾ پيش ڪيا ويندا آهن. کاڌي جي ڪمري ۾ پردن سان ڍڪيل ڀتين تي پراڻن، عظيم ماڻهن ۽ عجيب ۽ غريب اُڏرندڙ پکين جون تصويرون اڪريل هونديون آهن ۽ ڪمري جو ماحول پرستان جهڙو نظر ايندو آهي. هوءَ ان ذائقيدار کاڌن کي ياد ڪرڻ لڳي، جيڪي شاندار پليٽن ۾ نهايت نفاست ۽ آرام سان پيش ڪيا ۽ کاڌا ويندا آهن. اهڙي قسم جي خيالن سان هن جي وات جو ذائقوئي مٽجي ويو.
هن وٽ نه سٺا ڪپڙا هئا، نه هيرا، جواهر، ۽ نه زيور اهي ئي شيون هيون، جن سان هوءَ بيحد محبت ڪندي هئي. هن جي اسڪول جي زماني جي هڪ ساهيڙي هئي، جيڪا وٽس ان ڪري نه ويندي هئي، جو هيءَ امير نه هئي. هن وٽ زيور ۽ قيمتي ڪپڙا هئا، جيڪڏهن هيءَ وٽس ويندي به هئي، ته اداس واپس ايندي هئي.
هڪ شام هن جو مڙس وڏي فاتحاڻي انداز ۾ هڪ ڊگهو لفافو هٿ ۾ کڻي گهر پهتو.
”هي ڏس....تنهنجي لاءِ ڇا کڻي آيو آهيان“. هن جلدي ۾ لفافو کوليو، ان مان هڪ ڇپيل ڪارڊ ڪڍيو، جنهن تي هيٺين تحرير لکيل هئي؛
”جناب وزير ۽ مادام جارج ريمينو جي درخواست آهي، ته موسيو ۽ مادام لوزائل تاريخ 18 جنوري، سومر ڏينهن وزير جي گهر دعوت ۾ شريڪ ٿي، مان مٿاهون ڪن.“
هن جي مڙس جو خيال هو، ته هوءَ اهو دعوت نامون پڙهي خوش ٿيندي، پر هن دعوت نامون ميز تي اڇلائيندي پڇيو.
”تو مونکي هي دعوت نامون ڇو ڏنو آهي..؟“.
”ڊارلنگ! منهنجو خيال هو، ته تون دعوت نامون پڙهي خوش ٿيندين. تون ڪڏهن ٻاهر نه وئي آهين ۽ هي ڏاڍو سٺو موقعو آهي. هر شخص هن محفل ۾ وڃڻ جو خواهشمند آهي، ڇو ته هيءَ هڪ خاص محفل آهي، مون هي دعوت نامون ڏاڍي مشڪل سان حاصل ڪيو آهي. هونئن به هو گهڻن ڪلارڪن کي گهرائڻ جي حق ۾ نه هئا، ڇو ته اتي تمام وڏا وڏا آفيسر موجود هوندا“.
هن ڪاوڙيل نظرن سان پنهنجي مڙس کي ڏسندي بي صبري مان پڇيو، ”تنهنجي خيال ۾ مان اتي ڇا پهري وينديس؟“. هن جي مڙس ته واقعي ان جي باري ۾ سوچيو ئي نه هو، پوءِ به هن جواب ڏنو.
”اهو گائون، جيڪو تون ٿيٽر ۾ پهري وئي هئين، مون کي ته اهو سٺو لڳو هو.“
هو اهو ڏسي چپ ۽ پريشان ٿي ويو، ڇو ته هن جي زال روئڻ لڳي هئي. ٻه ڳوڙها هن جي پنبڻين مان وهندا، هن جي ڳلن کان ٿيندا، ڪپڙن تي ڪري پيا هئا. ڇا ٿيو؟.... ڇا ٿيو؟.... سندس مڙس پڇيو هو.
هن وڏي مشڪل سان پنهنجا ڳوڙها روڪيا ۽ پنهنجي ڳلن کي اگهندي رُکي آواز ۾ چيائين؛
”ڪجهه ناهي ٿيو، مون وٽ ڪو گائون ڪونهي. ان ڪري مان ناچ جي محفل ۾ نٿي وڃي سگهان. تون اهو دعوت نامون ڪنهن دوست کي ڏئي ڇڏ، جنهن جي زال وٽ مون کان وڌيڪ بهتر ڪپڙا هجن“. هو مايوس ٿي ويو ۽ چيائين، ”ڏس ماٿيلا! تون مون کي اهو ٻڌاءِ ته هڪ اهڙو گائون، جيڪو تون خاص موقعن تي پائي سگهين، گهٽ ۾ گهٽ ڪيترن پئسن جو ايندو، پر ها اهو گهڻو مهانگو نه هجي“.
هوءَ اندازو لڳائڻ لاءِ ڪيترين ئي گهڙين تائين سوچيندي رهي. هوءَ ان ڪري به ڊڄي رهي هئي، جو ڪٿي پئسن جواندازو ٻڌي هن جو مڙس مورڳو انڪار ئي نه ڪري ڇڏي.
هن ڊڄندي چيو؛ ”مان چڱي ريت ته نٿي ٻڌائي سگهان، پر منهنجي خيال ۾ چار سو فرانڪ مان ڪم هلي سگهي ٿو“.
پئسن جو اندازو ٻُڌي هو ٿورو پريشان ٿي ويو. اصل ۾ هو پهريان کان ئي بندوق خريد ڪرڻ جو منصوبو ٺاهي چڪو هو ۽ دوستن سان گڏ شڪار جو پروگرام به ٺاهيو هئائين. هن جواب ڏنو. ”ٺيڪ آ مان توکي چار سئو فرانڪ ڏيندس، تون هڪ سٺو گائون خريد ڪجان“.
رقص جي تقريب جا ڏينهن جيئن جيئن ويجها اچي رهيا هئا، مادام لوزائيل بي قرار ۽ بي چين پئي رهي. هن جو فراڪ تيار ٿي ويو هو. هن مڙس کي چيو، ”مان اهو سوچي پريشان پئي ٿيان، ته مون وٽ ته هڪ به زيور ڪونهي، جيڪومان پائي وڃان. ماڻهو مون کي ڏسي فقير ۽ مفلس سمجهندا، سٺو اهو آهي ته مان محفل ۾وڃان ئي نه“.
“تون گلن جا هار پائجان” هن جي مڙس کيس جواب ڏنو. هونئن به هن وقت اهو فيشن آهي. ڏهه فرانڪن ۾ توکي ٻه يا ٽي ڳاڙهي گلاب جا سندر هار ملي ويندا“. هوءَ ان ڳالهه کان متاثر نه ٿي.
“منهنجي خيال ۾ ان کان وڌيڪ ٻي ڪهڙي گهٽتائي ٿيندي، جو مان امير ۽ دولتمند عورتن ۾ غريب ۽ ڪنگال عورت نظر ايندس”.
هن جي مڙس ساڻس مخاطب ٿي چيو. “چري ٿي آن ڇا! وڃ ۽ وڃي پنهنجي ساهيڙي مادام فورسٽيئر کان وڃي ڪجهه موتين جا هار ۽ زيور هڪ ڏينهن لاءِ وٺي اچ. آخر هوءَ تنهنجي گهاٽي سنگتياڻي آهي، هوءَ توکان ڪنڌ ٿورئي ڪڍرائيندي.“
خوشيءَ مان هن کان دانهن نڪري وئي. ”تو سچ چوين، مون ته اها ڳالهه سوچي به نه هئي”.
ٻئي ڏينهن هوءَ پنهنجي ساهيڙي وٽ وئي ۽ هن کي پنهنجو سڄو قصو ٻڌايائين.
مادام فورسٽيئر هيرن جواهرن سان سٿيل هڪ صندوق کڻي اچي پنهنجي ساهيڙي اڳيان رکي ۽ کيس چيائين، ”منهنجي پياري! هن مان جيڪا شيءِ توکي پسند اچي سا کڻي وڃ.“
پهريان هن ٻانهن جا زيور ڏٺا، پوءِ موتين جي مالها ۽ پوءِ چاندي جي هڪ صليب، جنهن ۾ قيمتي پٿر جڙيل هئا، جيڪي ڪاريگري جي فن جو حسين شاهڪار ٿيا. مادام لوزائيل ان شين کي ڏسي منجهي پئي هوءَ ڪو فيصلو ڪري نه ٿي سگهي. نيٺ هن پنهنجي سهيليءَ کان آهستي پڇيو، ”ڇا تو وٽ ٻيون به شيون آهن؟“
”ها ڇو نه هي ڏس ... خبر ناهي تنهنجي ضرورت ۽ پسند ڪهڙي آهي؟“.
اوچتو هن کي اها شيءِ ملي وئي، جنهن جي هن کي ڳولا هئي. هڪ حسين هيرن جي مالها کي ڏسي هن جي دل تيزي سان ڌڙڪڻ لڳي. جڏهن هن اها مالها کنئين ته هن جا هٿ ڏڪڻ لڳا، مالها هن پنهنجي ڳچي ۾ پاتي. هوءَ آرسي اڳيان پنهنجو چهرو ڏسي عجيب خوشي محسوس ڪري رهي هئي. پوءِ هن ڊڄندي ڊڄندي پنهنجي سنگتياڻيءَ کي چيو، ”ڇا تون مون کي هي اڌارو ڏئي سگهندينءَ؟“
”ها ڇو نه........... تون بي فڪر ٿي کڻي وڃ“.
هن پنجهيون ٻانهون ساهيڙي جي ڳچي ۾ وجهي سندس شڪريو ادا ڪيو ۽ پوءِ ان خزاني کي کڻي گهر رواني ٿي. رقص جي رات اچي وئي مادام لوزائيل ميدان کٽي ورتو. محفل ۾ موجود سڀني عورتن کان هوءَ وڌيڪ خوبصورت هئي ۽ سڀ مرد هن ڏانهن ڏسي رهيا هئا. هن جو نالو پڇي رهيا هئا ۽ هن جو تعارف حاصل ڪرڻ جي خواهش ظاهر ڪري رهيا هئا. ايتري قدر جو وزير به هن سان گڏ ناچ ڪيو.
هوءَ خوشي ۽ مسرت جي جذبي سان سرشار نچندي رهي هئي. هن جا جذبا جاڳي پيا هئا. ڪاميابي جو احساس، جيڪو صرف عورت جي دل ۾ ئي پيدا ٿيندو آهي، اهو کيس پرجوش ڪري رهيو هو. صبح جي چئين وڳي تائين هن رقص ڪيو. ٻين عورتن به هن محفل مان ڀرپور لطف ماڻيو. هوءَ ٿڪجي پئي هئي. جي مڙس هن جي جسم تي هڪ چادر وڌي. هڪ عام ۽ معمولي چادر، جيڪا روزاني زندگي ۾ ويڙهي ويندي آهي ۽ جنهن مان غربت صاف ظاہر پئي ٿي. وڏو فرق هو. ڪٿي ناچ جي نرم ۽ خوبصورت پوشاڪ ۽ ڪٿي هيءَ چادر۔۔۔۔۔ هن ان چادر جي پراڻي هئڻ کي محسوس ڪيو ۽ ٻين عورتن اڳيان پائڻ کان ڪترائڻ لڳي. هو ٻئي ڏاڪڻين تان هيٺ لهي آيا ۽ گهٽي ۾ ڪا سواري ڳولڻ لڳا. آخر هنن کي هڪ پراڻي قسم جي گاڏي ملي وئي، جنهن ۾ چڙهي هو گهر پهتا. هو جڏهن هو ڏاڪڻيون چڙهي پنهنجي فليٽ ۾ پهتا، ته اداس هئا. خاص ڪري ماٿيلا لاءِ ته سڀ ڪجهه ختم ٿي چڪو هو. هن کي گهڙيءَ لاءِ حاصل ٿيل خواب جهڙي حقيقت ڀڃي ڀوري وڌو هو. هن جو مڙس ان لاءِ پريشان هو، ته صبح نائين وڳي آفيس پهچڻو آهي.
هن آئيني اڳيان بيهي چادر لاهي رکي ۽ آخري ڀيرو پنهنجو پاڻ کي پوري جمال ۽ شان ۽ شوڪت ۾ ڏسڻ ٿي گهريائين. پراوچتو هن کان دانهن نڪري وئي. هن جي ڳچيءَ ۾ هيرن جي مالها ڪانه هئي.
هُن جي مڙس، جيڪو ڪپڙا بدلائي رهيو هو، ان پڇيو. ”ڇا ٿيو“؟
هوءَ هن ڏانهن مُڙي، ۽ هٻڪندي چيائين، ”مون کان .... هيرن جي مالها گم ٿي وئي آهي“. هن جو مڙس اٿي بيهي رهيو.
”ڇا چيئي.......!، ڪيئن......... اهو ناممڪن آهي...!
ٻنهي گڏجي ان کي فراڪ ۾ ڳوليو. پنهنجن کيسن ۾ جاچيو، هر هنڌ نظر وڌي، پر هيرن جي مالها ڪٿي به نه ملي.
”ڇا توکي يقين آهي، ته جنهن وقت تون هال مان ٻاهر نڪتين ته مالها تنهنجي ڳچي ۾ هئي؟“.
”ها، مون وزير جي گهر جي اڱڻ ۾ پاڻ ان کي هٿ لاتو هو. ”جيڪڏهن اها مالها گهٽيءَ ۾ ڪري ها، ته اسان ان جو آواز ضرور ٻڌون ها. بس اها گاڏي ۾ رهجي وئي هوندي“. هو هڪٻئي ڏانهن حيران ۽ پريشان ٿي ڏسڻ لڳا. هن جي مڙس جلدي ۾ ڪپڙا بدلايا ۽ مالها ڳولڻ لاءِ پنڌ نڪري پيو. هو شام جو ستين وڳي گهر واپس موٽي آيو، پر هن کي هيرن جي مالها ڪا نه ملي. هن پوليس ۾ رپورٽ لکرائي ۽ اخبار ۾ اشتهار ڇپرايو. هو گاڏين جي اڏن تي به ويو، پر هن کي هر هنڌ ناڪامي نصيب ٿي. پريشاني سبب هن جو چهرو پيلو ٿي چڪو هو.
”تون پنهنجي ساهيڙي کي خط لک ته هن جي مالها جي زنجير ٽٽي پئي آهي ۽ تو اها ٺهڻ لاءِ ڏني آهي، ائين اسان کي ڪجهه ڏينهن جو وقفو ملي ويندو“.
هن جو مڙس چوندو ويو ۽ هوءَ خط لکندي وئي. هڪ هفتو گذري ويو هنن کي مايوسيءَ کان سواءِ ڪجهه نه مليو. لوزائيل جي عمر ۾ ڄڻ ته پنج سالن جو اضافو ٿي چڪو هو. هن مڙس کي چيو، ”هاڻي اسان کي سوچڻ کپي، ته اسان ڪهڙي ريت هيرن جي مالها واپس ڪري سگهون ٿا؟“
ٻئي ڏينهن هو هيرن جي مالها واري صندوقڙي کڻي، ان سوناري جي دڪان تي ويا، جنهن جو نالو صندوقڙي تي لکيل هو. سوناري پنهنجو رجسٽر ڏسي چيو: ”محترم، مون هيءَ مالها نه ٺاهي هئي، منهنجو خيال آهيته مون صرف صندوقڙي وڪرو ڪئي هئي“.
هو هڪ کان ٻئي، ٻئي کان ٽين سوناري وٽ ويا، هيرن جي گم ٿيل مالها جهڙو هار تلاش ڪندي هو ٿڪجي پيا. آخرڪار هڪ دڪان ۾ کين هڪ لڙهه نظر آئي، جيڪا بلڪل گم ٿيل مالها جهڙي هئي، هن جي قيمت چاليهه هزار فرانڪ هئي. سوناري هنن کي ٻڌايو ته هو ڇٽيهه هزار فرانڪ ۾ ڏئي سگهي ٿو. هنن سوناري کي منٿون ڪيون ته هو مالها ٽن ڏينهن تائين نه وڪڻي ۽ اهو به طئي ڪيائون، ته جيڪڏهن گم ٿيل مالها فيبروري جي آخري هفتي تائين لڀي وئي، ته هو هيءَ مالها واپس ڪندا. لوزائيل وٽ ارڙهن هزار فرانڪ هئا، جيڪي هن جي پيءُ هن جي لاءِ ڇڏيا هئا. باقي پئسن جو بندوبست ڪرڻو هو. هن جي مڙس قرض کڻڻ شروع ڪيو. ڪنهن کان هڪ هزار، ڪنهن کان پنچ سئو، ڪنهن کان پنج لوئي، ڪنهن کان ٽي لوئي، هو قرض کڻندو ۽ قرض جي ڪاغذ تي صحيح ڪندو ڏيندو ويو. هن هر قسم جي وياجين کان قرض ورتو. ڇو ته ان کانسواءِ ڪو رستو نه هو. هن پنهنجي پوري زندگي کي داءَ تي لڳائي ڇڏيو هو، اهو ڄاڻڻ بغير ته هو اها رقم ڪهڙي ريت واپس ڪندو هن کي قرض جي ڪري جيڪا تڪليف ملڻي هئي، ان جو هن کي احساس ٿيڻ لڳو هو. پوءِ هو سوناري وٽ ويو. ڪائونٽر تي ڇٽيهه هزار فرانڪ رکيائين ۽ هيرن جي مالها وٺي آيو.
جڏهن مادام لوزائيل هيرن جي مالها واپس ڪرڻ لاءِ پنهنجي ساهيڙي مادام فورسٽيئر وٽ پهتي، ته هن ناراض ٿيندي چيو، “توکي هيءَ هار جلد واپس ڪرڻ کپندو هو. مون کي به ته ان جي ضرورت پئجي ٿي سگهي”.
هن پنهنجي ساهيڙي جي سامهون صندوقڙي نه کولي، ڇو ته هوءَ تمام گهڻو ڊنل هئي، ته ڪٿي هوءَ سمجهي نه وڃي، ته سندس اهو اصلي هار نه آهي. هن کي خوف هو، ته جيڪڏهن هن اهو سمجهي ورتو، ته هوءَ کيس چور نه سمجهندي.
ڪجهه ڏينهن کان پوءِ مادام لوزائيل کي ضرورت جي شين جي کوٽ جي شديد احساس ٿيڻ لڳو، پر ان جي باوجود هن وڏي دليري جو مظاهرو ڪيو ۽ اهو ارادو ڪيو ته هوءَ قرض لاهڻ ۾ پنهنجو ڪردار ادا ڪندي. هوءَ نتيجا ڀوڳڻ لاءِ تيار هئي. هن نوڪرياڻي کي جواب ڏئي ڇڏيو. هنن پنهنجي رهائش تبديل ڪري هڪ ڪمري جو گهر ڪرائي تي ورتو.
هاڻي هن کي احساس ٿيو، ته گهر جو ڪم ڪار ڪيترو ٿڪائيندڙ آهي. ۽ رڌڻي ۾ ڪيترو دماغ کپائڻو ٿو پوي. هوءَ ٿانو پاڻ ڌوئڻ لڳي. هن جون خوبصورت آڱريون ۽ گلابي ننهن سڻڀ لڳل ٿانو ڌوئڻ ڪري متاثر ٿي پيا. هوءَ پنهنجا ڪپڙا پاڻ ڌوئڻ لڳي. هوءَ عام عورتن جهڙا ڪپڙا پهرڻ لڳي. ڀاڄين وارن وٽان ۽ قاصائي جي دڪان تان به پاڻ سودو خريد ڪرڻ لڳي.
هن جو مڙس شام جي وقت به هڪ واپاري وٽ حساب ڪتاب جو ڪم ڪرڻ لڳو. هو رات دير تائين اهو ڪم ڪندو هو. غربت ۽ مفلسي جي هيءَ زندگي ڏهن سالن تائين جاري رهي. ڏهه سال پورا ٿيڻ تائين هو پائي پائي واپس ڪري چڪا هئا. سڀ قرض لهي ويا هئا. وياج واري رقم وياج سميت واپس ٿي چڪي هئي.
مادام لوزائيل هاڻي پوڙهي ۽ خالص گهريلو عورت نظر ايندي هئي. مضبوط ۽ کهري. هن جا وار اڻڀا ۽ گندا نظر ايندا هئا. جڏهن هوءَ پاڻي هاري فرش سان صاف ڪندي هئي، ته ڏاڍيان ڳالهائيندي هئي. پر ڪڏهن ڪڏهن، جڏهن هن جو مڙس آفيس ۾ هوندو هو، ته هوءَ دري جي ويجهو بيهي ڪيترائي سال پهريان ان شام کي ياد ڪندي هئي، جڏهن هن ناچ ڪيو هو.
هڪ آچر ڏينهن جڏهن هوءَ پوري هفتي جي ٿڪ کي ختم ڪرڻ خاطر ٻاهر گهمڻ ڦرڻ لاءِ نڪتي، ته هن هڪ عورت کي ڏٺو، جيڪا هڪ ٻار سان گڏ وڃي رهي هئي. اها مادام فورسٽيئر هئي. جيڪا هاڻي به جوان خوبصورت ۽ پرڪشش هئي.
مادام لوزائيل جي دل ۾ ڏک ٿيو. هن سوچيو، هن سان ڳالهائي ۽ کيس اها مالها گم ٿيڻ واري سموري ڳالهه ڇو نه ٻڌائي. جڏهن هوءَ سڀ قرض لاهي چڪي آهي ته پوءِ ڇو نه بنا اُلڪي جي پنهنجي ساهيڙيءَڀ کي سڀ ڪجهه ٻڌائي ڇڏي. هوءَ اُٿي ۽ لوزائيل وٽ وئي.
”هاءِ جيني.......!“
پر جيني هن کي ڪو نه سڃاتو. هڪ معمولي عورت جي ائين مخاطب ٿيڻ تي جيني کي حيرت ٿيڻ لڳي...”جي مئڊم! لڳي ٿو توهان کان ڪا غلط فهمي ٿي آهي..... مان توهان کي نٿي سڃاڻان“.
”مان لوزائيل آهيان........ تنهنجي ننڍپڻ جي ساهيڙي..... اسان ٻئي هڪ ڪلاس ۾ گڏ پڙهيون آهيون“.
”جيني کان ڄڻ دانهن نڪري وئي....... هي ڇا؟.....تون ڪيترو نه بدلجي وئي آهين“.!
ها ڀيڻ جڏهن کان توسان ملي هئس، منهنجا برا ڏينهن شروع ٿيا آهن.
”منهنجي ڪري تنهنجا برا ڏينهن شروع ٿيا آهن ....اهو ڪيئن؟“ ”توکي ياد هوندو ته اڄ کان ڏهه سال اڳ مون توکان هيرن جي مالها وزير جي دعوت ۾ پائڻ لاءِ اڌاري ورتي هئي“.
”ها مون کي چڱي ريت ياد آهي“
”اهو هار مون کان گم ٿي ويو هو“
پر مون کي ياد ٿو اچي ته تو مون کي اهو هار واپس موٽائي ڏنو هو”.
”جي ها....... مون بلڪل ان جهڙو هڪ ٻيو هار توکي موٽائي ڏنو هو ۽ ان جي قيمت ادا ڪندي ڪندي اسان کي سال لڳي ويا آهن. اهو تون به سمجهي سگهين ٿي. بحرحال هاڻي معاملو ختم ٿي چڪو آهي ۽ مون کي به دلي طور سڪون مليو آهي. ”جيني ڳالهه ڪٽندي چيو:“ تون چئي رهي آهين ته تو منهنجي هار جي بدلي نئون هار خريد ڪري ڏنو هو؟ “
”ڇا تو ان وقت ان کي غور سان نه ڏٺو هو“. “اهي ٻئي هڪجهڙا هئا“.
جيني کي هاڻي ڳالهه سمجهه ۾ آئي. هن لوزائيل جا ٻئي هٿ پنهنجي هٿن ۾ ورتا، ۽ کيس چيائين“ منهنجي غريب ۽ اٻوجهه ڀيڻ منهجو هيرن وارو هار ته نقلي هو، ان جي قيمت ته صرف پنج سئو فرانڪ به نه هئي...!“