آزمائش
جمشيد ۽ جميلا جي شادي جي اڄ پهرين سالگره هئي، ٻنهي هڪ نئين سينيما ۾ هڪ نئين فلم ڏٺي، هڪ وڏي هوٽل ۾ بهترين قسم جا طعام کاڌا ۽ رات دير سان گهر واپس موٽي آيا.
جمشيد جيئن ئي گهر جو دروازو کوليو، ته هن ڏٺو ته فرش تي هڪ چٺي پئي هئي، جيڪا هن جي غير موجودگي ۾ ڪوئي ڇڏيو ويو. جمشيد چٺي کڻي ميز تي رکي. هن ڪپڙا تبديل ڪري چٺي کولي، اوچتو هن کي احساس ٿيو، ته هن جي پاليل ٻلي اتي موجود ناهي. هن جميلا کان ٻلي جي پڇيو، جنهن چيو ته ان جو پيٽ ڀريل آهي، ۽ هوءَ ڪنهن ڪنڊ ۾ کونگهرا پئي هڻندي هوندي.
اڃا اها ڳالهه ٻولهه جاري هئي ته اوچتو ٻلي دري مان ٽپو ڏنو ۽ سڌي جمشيد جي جهولي ۾ اچي ڪري. جمشيد پيار مان ٻلي تي هٿ ڦيريو ۽ چٺي پڙهڻ شروع ڪيائين. ان دوران ٻلي جون نظرون لاڳيتو جميلا تي ڄميل رهيون، جيڪا پنهنجي مڙس لاءِ کير جو پيالو تيار ڪري رهي هئي. شايد هن کي اڃا به کير جي ضرورت هئي، ڇو ته هن جيڪو کاڌو ۽ پيتو هو ان کي چڱو وقت گذري چڪو هو.
خط ۾ لکيل تحرير جمشيد کي فڪرمند ۽ پريشان ۾ ڦاسائي ڪري ڇڏيو. هن خط کي هڪ ڀيرو ٻيهر پڙهيو، جنهن ۾ لکيل هو، ”هن خط کي پڙهي پريشان ٿيڻ جي ضرورت ناهي، بلڪه صبر ۽ سڪون سان غور ڪرڻ ۽ عمل ڪرڻ جي ضرورت آهي. شايد تون يقين نه ڪرين، پر حقيقت اها آهي، ته تنهنجي زال تومان بيزار ٿي چڪي آهي، ۽ هوءَ تو کان ڇوٽڪارو حاصل ڪرڻ جي ترڪيب سوچي رهي آهي. ٿي سگهي ٿو ته هوءَ توکي زهر ڏئي ڇڏي. بحرالحال منهنجو مشورو هي آهي، ته ڪجهه به کائڻ پيئڻ کان پهريان ان کاڌي کي پنهنجي ٻلي تي آزمائي پڪ ڪرڻ گهرجي. منهنجو هڪ ٻيو مشورو به آهي، ته هن خط جي باري ۾ پنهنجي زال سان ڪا به ڳالهه نه ڪجان، نه ته هوءَ احتياط ڪرڻ لڳندي. بس هوشيار رهه ۽ هن تي نظر رک....“
فقط تنهنجو هڪ خير خواهه.
جمشيد خط پڙهي رهيو هو، ته چور نظرن سان پنهنجي زال جو جائزو به وٺي رهيو هو. اوچتو اهو ڏسي ڇرڪجي پيو ته، جميلا ڪنهن ننڊڙي شيشي مان ٽي ڦڙا کير جي پيالي ۾ وڌا، هو پر سڪون ۽ خاموش رهيو. هن ائين ظاهر ڪيو ڄڻ هن ڪجهه ڏٺو ئي نه هجي.
جميلا کير جو پيالو کڻي اڳتي وڌي ۽ وڏي محبت مان جمشيد جي اڳيان جهلي بيٺي. جمشيد ڪو به تاثر ڏيڻ بنا پيالو جميلا جي هٿ مان ورتو ۽ ٻلي جي اڳيان رکي ڇڏيو، پر ٻلي به ايتري سادي ۽ بيوقوف نه هئي. يقينن هن جميلا کي کير ۾ ڪجهه ملائيندي ڏسي ورتو هو. بحرالحال هوءَ پيالي کان منهن ڦيرائي ٻئي طرف هلي وئي.
جمشيد ٻلي جي سياڻپ تي حيران ٿي ويو. هن بستري تي سمهي مٿان چادر وجهي ڇڏي. جميلا کان هن جي اها لاپرواهي برداشت نه ٿي، هن چادر کي ڇڪيو ۽ سخت ڪاوڙ ۾ چيو، ”تو هي کير ڇو نه پيتو.....؟ ڇا مون هن ۾ زهر ملايو آهي؟ جو تون ائين ڇڏي ڏنو؟“ ها.... تو ان ۾ زهر مليو آهي.......!“ جمشيد خفي ٿيندي چيو.
”ڇا توکي مون تي ڀروسو ناهي.....؟“، جميلا چڙندي کيس چيو. ”جيڪڏهن تون منهنجو اعتماد حاصل ڪرڻ چاهين ٿي، ته هي کير پي ڏيکار.....“!جمشيد، جميلا جي اکين ۾ ڏسندي چيو.
”ٺيڪ آهي...... جيڪڏهن تون ان ريت مطئمن ٿي سگهين ٿو، ته مان تنهنجي خاطر ائين به ڪري سگهان ٿي“.
جمييلا پيالو کڻي تڪڙ ڍڪ ڀريندي پيالو خالي ڪري ڇڏيو، پر کير پيئڻ کان پوءِ هوءَ زور زور سان هڏڪيون ڏيڻ لڳي. جمشيد کي يقين ٿي ويو، ته کير ۾ زهر هو ۽ هوءَ اِجهو ٿي مري. هو انتظار ڪندو رهيو، پر ڪافي وقت گذرڻ کان پوءِ به ڪجهه نه ٿيو. پنهنجي مڙس کي ايترو حيران ۽ پريشان ڏسي، جميلا جي چپن تي هڪ طنزيه مرڪ تري آئي ۽ هن جمشيد کي وڌيڪ چيڙائڻ خاطر چيو، ”تو کي هاڻي مونسان محبت ناهي رهي.....! شادي کان پهريان تون ته آسمان تان ستارا ۽ چنڊ ٽوڙي آڻڻ جي دعويٰ ڪندو هئين، پر هڪ سال گذريو آهي، ته تنهنجي محبت هوا ۾ اڏامي وئي آهي.....؟“، هوءُ سڏڪڻ لڳي.
”هي نخرا پاڻ وٽ رک، چپ چاپ ٻئي ڪمري ۾ وڃي سمهي پئو.....، مان صبح توسان ڳالها ئيندس......“، جمشيد نهايت بيزاري ۽ نفرت مان چيو.
”شايد تون ڪنهن جي چوڻ سڀ ڪجهه ڪري رهيو آهين. توکي ڪنهن اجنبيءَ تي ته ڀروسو آهي، پر پنهنجي زال تي ناهي...... جيڪڏهن مان اهو ثابت ڪيان ته مان توکي زهر ڏيڻ جي ڪوشش ناهي ڪئي، ته ڇا پوءِ به مونکي معاف نه ڪندين...؟ “ جميلا اميد پريل نظرن سان جمشيد ڏانهن ڏٺو“.
هاڻي جمشيد کان رهيو نه ٿيو. هن عجب مان پڇيو، ”ٻڌاءِ ته تو آخر کير ۾ ڇا ملايو هو؟“
”بس اهو هڪ مذاق هئي....، مون خالص پاڻي جا ڪجهه ڦڙا ملايا، ڇو جو مون ڏٺو ٿي، ته تون خط به پڙهي رهيو هئين ۽ منهنجي طرف ڏسي رهيو هُئين.......“
جميلا کلندي راز ظاهر ڪيو.
پر توکي ڪئين خبر پئي، ته خط ۾ ڇا لکيل هو..؟ مان ته توکي ڪجهه به نه ٻڌايو هو، ۽ نه تون ئي اتي موجود هيئن، جڏهن مان خط پڙهي رهيو هئس.....؟“
جمشيد کي حيراني ٿي ۽ هو سوچي رهيو هو، ته ڇا جميلا ڪا جادوگرياڻي ته ناهي.....“
جميلا ڪجهه گهڙين تائين وڏي دلچسپي سان پنهنجي مڙس جي تبديلين جو جائزو وٺندي رهي، ۽ جڏهن هن محسوس ڪيو ته هاڻي هن جو خاموش رهڻ مناسب ناهي، ته آهستي سان چوڻ لڳي، ”ڳالهه هيءُ آهي، ته اهو خط مون ئي لکيو هو.... مان تنهنجي محبت کي آزمائڻ پئي چاهيو.....!“
جمشيد ان وقت پاڻ کي ائين محسوس ڪيو ڄڻ هو محبت جي امتحان ۾ ناڪام ٿي، ڀڄي ڀري پيو هجي.