پاڙيسري
منهنجي ڪاروبار جو سمورو بار منهنجي ڪلهن تي آهي. ٽائپ رائٽرن ۽ ليکي چوکي جي ڪتابن سان گڏ استقبالي هال ۾ ويٺل ٻه ڪلارڪ ڇوڪريون، لکڻ جي ميز، الماري، استقبال جي ميز، آرام ڪرسي ۽ ٽيليفون ۽ منهنجو ڪمرو.... اها منهنجي ڪاروبار ۾ ڪم ايندڙ منهنجي سموري ملڪيت آهي. ڪيترو سادو آهي، انهن کي سنڀالڻ ۽ ڪيترو آسان آهي، انهن کي پنهنجي مرضي مطابق هلائڻ..... مان جوان مرد آهيان ۽ مونکي تمام گهڻو ڪم ڪرڻو پوندو آهي، پر مان شڪايت ناهيان ڪندو، مان ڪڏهن به شڪايت ناهيان ڪندو.
هن سال جي شروعات ۾ هڪ نوجوان منهنجي آفيس سان لڳ واري خالي جڳهه ڪرائي تي ورتي، جيڪا مان پنهنجي بيوقوفي سبب ڪرائي تي حاصل نه ڪري سگهيو هوس. جڳهه ۾ ٻه ڪمرا، هڪ ٻاهريون ۽ هڪ اندريون ۽ هڪ بورچي خانو به هو. اندرئين ۽ ٻاهرئين ڪمري جو ته مونکي ڪجهه فائدو ٿي سگهيو ٿي..... منهنجون ٻئي ڪلارڪ ڇوڪريون گهڻي ڪم جي ڪري ٿڪجي پونديون هيون، پر بورچي خاني جو مونکي ڪهڙو فائدو هو....؟ اهو ئي هڪ مسئلو هو جنهن ڪري اها جڳهه منهنجي هٿن مان نڪري وئي. هاڻي اهو نوجوان اتي ويهندو آهي. ان جو نالو هيرس آهي. هو اتي ڇا ڪندو آهي، ان جو مون کي اندازو ناهي، پر دروازي تي هڪ تختي لڳل آهي، جنهن تي لکيل آهي. ”هيرس بور“.
مون هيڏانهن هوڏانهن جاچ ڪئي، ته خبر پئي ته هن جو مون جيان ئي ڪو ڪاروبار آهي. مان ماڻهن کي روڪي نٿو سگهان، ته هو هن کي اوڌر نه ڏين، بحرالحال هو هڪ نوجوان ۽ پرجوش انسان آهي، جنهن جي اڳيان هڪ روشن مستقبل آهي، پر ان جي باوجود مان ماڻهن کي اهو مشورو نٿو ڏئي سگهان ته هو هن تي اعتبار ڪن. ڇو ته ظاهري طور ائين معلوم ٿو ٿئي ته هن جي ڪا ذاتي ملڪيت ناهي، جيڪي ماڻهو هن جي باري ۾ نٿا ڄاڻين، اهي ان جي باري ۾ ائين ئي چون ٿا.
ڪڏهن ڪڏهن ڏاڪڻ تان لهندي چڙهندي هيرس سامهون اچي ويندو آهي. هو هميشه غير معمولي تڪڙ ۾ هوندو آهي، ڇو ته هو منهنجي ڀرسان تڪڙ ۾ لنگهي ويندو آهي. مون ڪڏهن به هن کي چڱي ريت ناهي ڏٺو. منهنجي ڀرسان لنگهندي آفيس جي چاٻي هميشه هن جي هٿ ۾ هوندي آهي. هميشه انتهائي تيز رفتاريءَ سان هو آفيس جو دروازو کوليندو ۽ پوءِ ڪوئي جي پڇ جيان هيڏانهن هوڏانهن کسڪي غائب ٿي ويندو آهي ۽ منهنجي نظر دروازي تي لڳل نالي جي تختي، جنهن تي ”هيرس بور“ لکيل هوندو آهي تي بيهجي ويندي آهي، سوڙهين ڀتين ۽ ٻوساتيندڙ گهٽين ۾ هڪ قابل ۽ معزز شخص خوف جو شڪار ٿي ويندو آهي، پر اهي بي ايمان شخص لاءِ ڍال جو ڪم ڏينديون آهن.
منهنجي ٽيليفون ان ڀت تي لڳل آهي، جيڪا مون کي منهنجي پاڙيسري کان الڳ ڪندي آهي. جيڪڏهن اها پٺيئن ڀت سان لڳل هجي ها، ته ٻئي ڪمري ۾ هر ڳالهه ٻولهه ٻڌي سگهجي ها. مون پاڻ ۾ اها عادت وڌي آهي, ته ٽيليفون تي پنهنجي گراڪن سان ڳالهه ٻولهه دوران انهن جو نالو نه کڻندو آهيان، پر ڳالهه ٻولهه دوران ڪنهن خاص موضوع تي ڳالهائيندي، ڪنهن ٻي شخص جي نالي جي خبر پوڻ لاءِ گهڻي اهليت جي ضرورت ناهي هوندي. ڪڏهن ڪڏهن ڪنهن خدشي جي ڪري مان ٽيليفون جي چوڌاري چڪر لڳائيندو آهيان. رسيور مضبوطي سان ڪن سان لڳائي راز ظاهر ٿيڻ کان بچائڻ جي ڪوشش ڪندو آهيان، پر بچائي نه سگهندو آهيان.
اهو سڀ ڪجهه هئڻ جي ڪري منهنجا ڪاروباري فيصلا قدرتي طور غير يقيني ٿي چڪا آهن ۽ منهنجي آواز ۾ جهجهڪ اچي وئي آهي. مان جڏهن ٽيلفيون تي ڳالهائيندو آهيان، ته هيرس ڇا ڪري رهيو هوندو آهي....؟ جيڪڏهن مان ان صورتحال کي ڊگهو ڪري ٻڌائڻ جي ڪوشش ڪيان، جيئن اڪثر پنهنجي ذهن کي گهڻو واضح ڪري پيش ڪرڻ جي لاءِ ڪيو ويندو آهي, ته مان چوندس ته هيرس کي ٽيليفون رکڻ جي ضرورت ناهي. هو منهنجي ئي ٽيليفون استعمال ڪندو آهي…… هو صوفي کي ڇڪي ڀت سان لڳائي منهنجون ڳالهيون ٻڌندو آهي. جڏهن ته مان ٽيليفون تي مغزماري ڪندو آهيان، پنهنجي گراڪن جون درخواستون ٻڌندو آهيان، ڏکيا ۽ منجهائيندڙ فيصلا ڪندو آهيان. پر سڀ کان بدترين ڳالهه اها آهي ته ان دوران ڄڻ مان غيرارادي طور تي هيرس کي ان ڀت جي ذريعي قيمتي معلومات پهچائيندو آهيان.
هو گهڻو ڪري منهنجي ڳالهه ٻولهه ختم ٿيڻ جو انتظار ناهي ڪندو، پر جيئن معاملو هن تي واضح ٿي ويندو آهي، ته هو اُٿي پوندو آهي ۽ پنهنجي تڪڙ ۾ انهن علائقن ۾ نڪري پوندو آهي.... رسيور واپس رکندو مس آهيان، ان کان پهريائين هو منهنجي گراڪن تائين پهچي ويندو آهي ته جيئن انهن کي منهنجي خلاف ڀڙڪائي سگهي.....!