خواهش
هن دنيا کان پري گهڻو ئي پري هڪ ستاري ۾ هڪ دنيا آباد آهي. جتي اهڙا اهڙا ڪرشما موجود آهن. جيڪي اسان جي خواب ۽ خيال ۾ به نٿا اچي سگهن.
ان دنيا ۾هڪ مرد ۽ هڪ عورت رهندا هئا ۽ هڪٻئي سان گهڻي محبت ڪندا هئا هڪٻئي سان گڏوگڏ پنهنجي دنيا جي دلفريب وادين ۽ شاداب ۽ سرسبز پهاڙن جو سير ڪرڻ ۽ اگهڻ ڦرڻ هنن جو معمول هوندو هو ۽ پاڻ ۾ دوستي به هئن.
ستاري جي دنيا ۾ هونئن ته هزارين عجائبات هئا، پر سڀ کان عجيب ۽ نرالي شيءِ هڪ گهاٽو جهنگ هو جتي وڻ هڪٻئي جي ويجهو ۽ انهن جون ٽاريون ۽ پن پاڻ ۾ ائين ڳتيل هئا جو سج جي روشني توڻي چنڊ جي چانڊوڪي جو هتي چمڪڻ ممڪن ئي نه هو. ان ڪري ڏينهن هجي يا رات هر وقت انڌيرو ڇانيل رهندو هو. ان جهنگ جي وچ ۾ هڪ قربان گاهه هئي. رات جي خاموشي ۾ جيڪڏهن ڪوئي اڪيلو اتي ويندو هو ۽ قربان گاهه جي ڏاڪڻين تي گوڏا کوڏي ويهي رهندو هو ۽ پنهنجي سيني کي اگهاڙو ڪري ان کي پٿرن سان ايترو زخمي ڪندو هو جو سنگ مرمر جا ڏاڪا رت سان ڀرجي ويندا هئا ته ان وقت اهو شخص جيڪو ڪجهه به گهرندو هو ان کي ملي ويندو هو.
عورت، مرد کي سچي دل سان چاهيندي هئي ۽ ان کي راحت ۽ سڪون پهچائڻ جي لاءِ هميشه هر قسم جون ڪوششون ڪندي رهندي هئي. ان لاءِ سڀ کان وڏي خوشي اها هئي ته هو ڪهڙي ريت به ٿي سگهي مرد کي خوش ڪرڻ لاءِ انهن جي خوشين ۾ واڌارو ڪري.
هڪ رات جڏهن سمنڊ جي ڪناري هوءَ هن جو ڪنڌ پنهنجي جهولي ۾ جهلي ويٺي هئي. مرد سمنڊ جي پاڻي ۾ چانڊوڪي جون مستيون ڏسي اگهور ننڊ ۾ هليو ويو هو، ان وقت عورت مرد جي ڪنڌ کي آهستي پنهنجي جهولي مان ڪڍي نرم گاهه تي سمهاري پاڻ گهاٽي جهنگ ڏانهن هلي پئي. چنڊ جي روشني نور پکيڙيندي رهي هئي، ۽ وڻن جي پنن جي وٿين مان روشني جون لاٽون پيدا ٿي رهيون هيون. سمنڊ جون لهرون شور پيدا ڪري رهيون هيون، پر جهنگ ۾ معمول جيان انڌيرو ڇانيل هو. پر عورت دل ٻڌي جهنگ ۾ پير رکيو ان جي منهن کي وڻن جون ٽاريون لڳي رهيون هيون ۽ سندس پيرن هيٺان سڪل پنن تي ڪڏهن ڪڏهن روشني جو ڪو ڪرڻو ظاهر ٿي رهيو هو. پر جيئن جيئن هوءَ اڳتي وڌندي وئي انڌيرو اڃا به گهاٽو ٿيندو ويو. ڳوليندي ڳوليندي آخر جڏهن هوءَ جهنگ جي وچ ۾ پهتي ته ان کي سنگ مرمر جي اڇي قربان گاهه نظر آئي. ان هنڌ ايتري خوفناڪ خاموشي ڇانيل هئي، جو پن چرڻ جو آواز به ٻڌڻ ۾ نٿي آيو. هوءَ ڊڄندي ڊڄندي قربان گاهه جي ڏاڪڻين تي گوڏن ڀر ويهي رهي ۽ چپن ۾ عبادت ڪرڻ لڳي، پر ڪو به جواب نه مليس ۽ پوءِ هن پنهنجو مٿو اگهاڙو ڪيو ۽ تيز پٿر سان پاڻ کي زخم ڏيڻ لڳي زخم ڏيڻ سان سندس بدن مان رت وهڻ لڳو. ۽ گڏ ئي آواز آيو ”تون ڇاٿي چاهين؟“
عورت چيو: ”هڪ مرد آهي جنهن سان مان پيار ڪندي آهيان. مان هن کي سٺي کان سٺو تحفو ڏيڻ چاهيان ٿي.“
وري آواز آيو. ”ڪهڙو تحفو؟“
هن چيو: ”اها ته مون کي به خبر ناهي پر مان چاهيان ٿي ته هن رت جي بدلي هن کي ڪا اهڙي شيءِ ملي وڃي جيڪا هن جي خواهش جي عين مطابق هجي ۽ جنهن کي حاصل ڪري هن جي دل بهار بهار ٿي وڃي.“
جواب مليس: ”وڃ تنهنجي دعا قبول ٿي وئي. اها شيءِ ان کي ملي ويندي“. اهو ٻڌي اها عورت اتان اٿي پنهنجا زخم ڪپڙي سان لڪائي هٿ ڏنو ته جيئن رت نه وهي. پر پوءِ هوءَ تيز تيز قدم کڻندي واپس اچڻ لڳي. سڪل پن هن جي پيرن هيٺان اچي چور چور ٿي رهيا هئا. جهنگ کان ٻاهر چانڊوڪي ۾ هوا جا هلڪا خوشبودار جهوٽا گهولي رهيا هئا ۽ پري کان سمنڊ جي واري چمڪي رهي هئي. عورت جي دل خوشي سان سرشار هئي. هوءَ بي اختيار ڊوڙڻ لڳي. هن چاهيو ٿي ته جيترو جلد ممڪن ٿي سگهي پهچي ۽ مرد کي اها خوشخبري ٻڌائي، پر جڏهن ٿورو ويجهو پهتي ته اوچتو بيهي رهي. هن ڏٺو ته پاڻي جي مٿاڇري تي ڪا وڏي شيءِ چري پري رهي آهي. هيءَ ڏاڍي حيران ٿي. ان کان پهريان هن اهڙو نظارو ڪڏهن به نه ڏٺو هو. جڏهن غور سان ڏٺائين ته معلوم ٿيس ڄڻ هڪ ٻيڙي پاڻي ۾ تيزي سان وهندي ٿي وڃي ۽ ان ۾ انساني قدبت جو ڪو پاڇو بيٺل آهي هن کي چهرو ته نظر نه آيو پر هن جلد ئي شڪل سڃاڻي ورتي. ٻيڙي تيزي سان وهندي ٿي وئي. ائين لڳي رهيو هو ڄڻ ڪوئي به هن کي نه هلائي رهيو هو پر ڪنهن ڳجهي طاقت جي زور سان پنهنجو پاڻ وڃي رهي هئي. صاف صاف ڪجهه به نظر نٿي آيو. عورت پوري تيزي سان ڊوڙڻ شروع ڪيو پر جنهن وقت ڪناري تي پهتي ته ٻيڙي ڪٿان کان ڪٿي پهچي چڪي هئي. عورت بيچيني مان پنهنجا هٿ پکيڙيا. ان سان گڏ سندس زخم به کلي پيا ۽ زخمن مان رت وهڻ لڳو. ايتري ۾ پيٺان ڪنهن پڇيو: ”ڇو، ڇا ٿيو؟“
عورت رڙيون ڪري چيو: ”پنهنجي سيني جي رت هاني مون ان جي لاءِ سڀ کان سٺو تحفو خريد ڪيو ۽ هن کي ڏيڻ لاءِ آئي آهيان، پر هو ته مون کان پري ٿو ڀڄي.
آواز نرمي مان چيو: ”تنهنجو تحفو ته ان جي خواهش جي مطابق ان کي ملي چڪو آهي.“
عورت رڙيون ڪري پڇيو: ”ڇا؟“
آواز جواب ڏنو: ”هن جي خوشي اها هئي ته توکان پري هليو وڃي، توکي ڇڏي ڏئي“.
عورت ان جو ڪو جواب نه ڏنو: هاڻي ٻيڙي ڌنڌ ۾ غائب ٿي چڪي هئي آواز پڇيو: ”ڇا تون راضي آهين؟“
هن چيو: ”ها مان راضي آهيان، راضي آهيان.“
ٿڌي ٿڌي هوا گهلي رهي هئي. ڊگها کليل وار ڪڏهن هن جي ڦٽيل سيني تي پئجي رهيا هئا ۽ ڪڏهن ننگي ڳچي تي. هوءَ سمنڊ جي پاڻي کي ٽڪ ٻڌي ڏسي رهي هئي. سمنڊ جون تيز لهرون به پري پري کان اچي هن جي پيرن تي پئجي پوءِ هيڏانهن هوڏانهن وکري ٿي ويون.